ต้องขอโทษนะครับที่ทำให้เนื้อเรื่องมันดำเนินไปเร็ว (ิเอง) เาะหนึ่งเลยผมเป็ยืดเนื้อเรื่องไม่เป็สักหน่อย ฉะั้จะพัฒนานะครับ //ขอกำัใจหน่อยเร็ว ฮิ้! -*-
---
เวลาผ่านไปึวันที่ 7
ณ ป่าาแข่งขันที่ 3 ้าหอคอย ยามเช้าของวันได้ปรากฏกลุ่มจำนวนหนึ่ง กำัแสดงใบ้าขุ่นข้องหใจ หัจากหลบหนีงูพิษเป็เวลานาน ต้องใช้โล่มนุษย์จำนวนมาก ่าจะมาึที่นี่ได้
หัจากรับรู้ว่า ลมปราณไม่ได้ถูกูดออกไป ก็ทำให้บุรุษั้ 20 ปรากฏใบ้าผ่อนคลาย นับั้แต่ที่พวกเขาข้ามน้ำข้ามทะเลมา นี้เป็ช่วงเวลาที่ดีที่สุด ไม่ต้องบอกก็รู้ งูพิษั่คงอยู่ห่างจากเขามาก ไม่งั้นปราณฟ้าดินแถวนี้คงไม่เื
"นี่ก็ได้เวลากลับแ้" หัว้ากลุ่ม ชุดสีม่วงพูดขึ้น
"ข้าว่ายังกลับไม่ได้หรอกนะ..." ชายหนึ่งี้ี่เของัเอง พบว่าาสัญลักษณ์ั้ได้ถูกทำลายกันไปหมด(ุ)แ้ หลงเืเพียงชายเกราะม่วงเท่าั้ที่ยังเือยู่
"เช่นั้เจ้าก็แย่งกันเอง" หัว้ากลุ่มโยนาสัญลักษณ์ 1 ัื้ และทำลาย (า) ของัเองหายไปในอากาศ
หลงเืสมาชิกเพียง 19 เท่าั้
ั้หมด้ากัน่าไม่ได้นัดหมาย , มันขึ้นอยู่ที่ว่าใครจะแข็งแกร่งมากที่สุดเท่าั้
'ใครที่เร็วสุด ก็เป็ผู้ที่อยู่รอด'
ตูม! (เีงพุ่งของจำนวนมาก)
ะเีกันในหอคอย
จางเซียนกำันั่งสมาธิ้าแท่นด้วยาสงบ เขาสามารถแยกแยะและรับสัมผัสได้สบาย ในเวลานี้เขาพบว่ามีเีงาต่อสู้ด้านนอก และยังสามารถบ่งบอกได้ มีึ 19 ด้วยกันที่ต่อสู้กันอยู่ ่อีก่าจะตกตาย หรือไม่ก็หนีไปแ้
"เหตุใดึมาต่อสู้้าหอคอยของข้ากันนะ" หัจากที่ได้ลอบสงสัยมาั้นาน เขาได้ใช้เนตรมรกตพบว่ารูปแบบของที่แห่งนี้มีอาคมกักกัน และให้ผู้ที่เข้ามาแรกมีสิทธิ์ครอบครอง
"นี่คงเป็ทักษะที่สำนักัโลหิตอยากจะให้สินะ"
ชั่งไม่เหมาะกับคำว่าัจริงๆ
ชายหนุ่มส่าย้า
"หนึ่งในสิบเ้า จะมีสวะัไหนเยาะเย้ย ูถูก้า้าะ" จางเซียนปะาอำมหิตออกมาไม่ปกปิด แกว่งดาบในมือไปมาจนเกิดเีงตัดอากาศ่าขนลุก ในใจก็ิจะสังหารอีกฝ่ายด้วยวิธีไหนดีที่ไม่เีเวลา
่าไรก็ดี จางเซียนก็ได้ตัดผ่าน...า้าลมปราณระดับ 1 เป็ระดับ 2 เีร้อยแ้ าที่จะฆ่าอีกฝ่ายก็ไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป ั้ยังไม่ต้องกลัว 'เสือหมอบัซ่อน' ที่พยายาม 'หุ้มหนังแกะในคราบหมาป่า'
นอกจากนี้ร่างาของเขายังคล่องปรื๋อ และมีปะสิทธิภาพมาก่าปกติ นับว่าเป็อะไรที่ดียิ่งนักสำหรับช่วงเวลานี้ , นี่ยังไม่รวมาแก้ไขปริศนาพจนานุกรม ที่พึ่งรับรู้มาอีกด้วยง
กล่าวโดยสรุป...หัจากได้ดึงปราณเข้ามาในร่างา เขาพบว่าหนังสือพลิกีินี้ ได้ทำให้ปราณฟ้าดินมีาบริสุทธิ์และรวดเร็ว่า่าใจหาย ทำให้ไม่ึวันเขาสามารถูดซับพัได้สำเร็จ
ไม่สิ! ไม่ึครึ่งวันต่างหาก ปราณในนี่ก็หมดลง เืเพียงโอนถ่ายไปยังจุดต่างๆ ของร่างา ทำให้เวลาเพียง 2 วันเขาสามารถก้าวผ่านระดับ 1 เป็ระดับ 2 ได้่ารวดเร็ว และเวลาที่เืก็เอาไปฝึกทักษะจนหมด ึ่วันสุดท้ายเขาไม่ได้ฝึก แต่เปลี่ยนเป็าหมุนเวียนลมปราณแทน
"เฮ้อ! ได้เวลาออกไปแ้สินะ" จางเซียนเสยผมสะบัด้าไล่เศษหินออก เาะะที่เขาฝึกทักษะั้ได้ทำลายพื้นดินที่นี่ไปหลายแห่งเลยทีเี ทำให้เศษหินั้เรี่ยราด เกะกะระรานตา มากมาย
ตึกๆ ๆ ๆ
จางเซียนก้าวขาพรวดพราดด้วยใบ้าไร้อารมณ์ ไม่นานปะตูักล่าวก็เคลื่อนออกไป เให้เห็นแสงอรุณยามเช้าที่สาดส่องมา ้กับใบ้าอันมึนงงของเหล่ายอดยุทธ์ที่กำัโหมรันกันอยู่
จางเซียนยกมือโบกไปมาคล้ายทักทาย ่พูดว่า...
"กำักระดี๊กระด๊าเชียวนะ สนใจให้ข้าร่วมวงได้หรือเปล่า" าตาอำมหิตฉายออกไป ไม่ทันั้ัชายหนึ่งก็ัขาดครึ่งด้วยใบดาบสีเขียว ุ้าซีดขาสั่นด้วยากลัว เาะบุรุษชุดสีน้ำตาลั้ปล่อยแกดดันระดับ 2 ใ่ มีหรือที่ระดับ 1 จะคุมสติไว้ได้
"ม่าย ช่วย้า้ อ้าก! "
"อย่าฆ่าข้า นี่มันฝันร้ายอันใดกัน ไ่ะ (ฉัวะ!) "
"ได้โปรดไว้ีิข้า ข้าเป็ของเซียนอี้หลี่ หากเจ้าบังอา- (ผ้วก) "
ร่างของิ่มีีิเริ่มลดน้อยลงเรื่อยๆ ะที่จางเซียนกำัสนุกกับาฆ่าฟัน ในเวลาั้เองาตาเขาก็เห็นอะไรบาง่าที่ไกลออกไปด้วยดวงตาสีเขียว
"หึ ูเหมือนเวลาของข้าจะหมดแ้สินะ" จางเซียนหยิบาสัญลักษณ์ของัเอง และบนพื้นออกมาทำลาย แม้จะเป็อะไรที่สิ้นเปลือง แต่ใช่ว่าเขาจะอยากทำ ่าไรก็ตามเพื่อป้องกันไม่ให้ในนี่หลุดออกไป ปะกาศให้อื่นรู้เรื่องที่เขาสังหารอื่น ฉะั้ต้องกำจัดให้สิ้นซากั้แต่ตรงนี้
ฟูม! พริบตาที่จางเซียนกลับไป ต้นไม้จำนวนมากก็ลอยขึ้นฟ้า
เหมือนมีอะไรบาง่ากำัเข้ามา?
่้านี้ที่ลานผู้ชม
"เหตุใดกริมชูอี้ของเจ้ายังไม่มาอีก? " เีงชายแก่หนึ่งัขึ้น เขาสวมชุดสีแดงไม่บอกก็รู้ เขาคือ '้าสำนักัโลหิต' ั่เอง ะเีกันบนที่นั่งก็มี ิิ ้าสำนักั ้าสำนักไร้เงา และเซียนอี้หลี่เรียงตามลำดับ
ชายหนุ่มส่าย้าจนใจ เาะตนั้ก็แทบเอาัไม่รอดจากงูพิษั้เลย
แ้น้องชายเขาจะเป็เช่นไร?
เซียนอี้หลี่ : "อย่ากังวลเลยท่านิิ อีกเดี่ยวน้องชายของท่านก็คงมาึั่แหละ เขาเพียงแค่อยากให้เรารู้สึกเป็ห่วงเท่าั้เอง" แม้จะเป็ศัตรูกัน แต่ด้วยคำพูดเชิงปลอบใจ ก็ทำให้ิิอดไม่ได้ที่จะขอบคุณ
"ข้าเข้าใจท่านเซียนอี้หลี่" ิิสุภาพกลับ ้าสำนักัโลหิตจึงพูดต่อ
"ิิเอ้ย...กริมชูอี้กำัอยู่ในช่วงก่อร่าง้าั อะไรๆ ก็ปล่อยมันไปเีบ้าง เขาก็โตเป็ผู้ใญ่แ้ จะให้เจ้าปกป้องไปตลอดก็ไม่ได้ อีกไม่นานเจ้ากับน้องชายก็จะได้เจอกันแ้ ลดาห่วงใยเีเถอะ" แม้จะพูดเช่นั้ แต่อดไม่ได้ที่จะใจตกวูบ
"ขอบคุณท่านมาก ท่าน้าสำนัก...ข้าจะลองทำใจให้สงบเีบ้าง" ิิเอนาพิงที่นั่งและหลับตาลง ะที่เวลาของวันที่ 7 กำัลดลงทีละนิด่าไม่ถดถอย
เป็เวลาเีกันที่เซียนสิงขมวดคิ้วกล่าวในใจ
'มีโอกาสเป็ไปได้สูงที่ไอ้เด็กั้จะตายแ้' ข้อสันนิษฐานมากมาย แต่สกลับเชื่อมโยงไปยังชายหนุ่มนามว่าจางเซียนจนหมด ทำให้ชายแก่ที่ไม่เคยเดาพลาด รู้สึกหวาดกลัวาเจ้าเล่ห์อีกฝ่ายอยู่ในใจ
"ั่! มีมาแ้" เีงผู้เชมบางัขึ้นเข้าโสตปะสาทิิ ชายหนุ่มลืมตาด้วยหัวใจที่เต้นระรัว เื่พบกับชายหนุ่มชุดสีน้ำตาลหัวใจก็แทบแตกา เาะเป็เวลาเีกันที่นาฬิกาีิหยุดลง
ครบวันที่ 7 แ้...
าสัญลักษณ์ไม่อาจทำงานได้ในเวลานี้?
"ม่าย! อ้าก...กริมชูอี้~" เีงเกรี้ยวกราด กระวนกระวายใจัทั่วุสารทิศ ผู้ที่ได้ยินแสดงอาาสงสารออกมา ะเีกันที่เซียนสิงเป้าหมายักล่าวด้วยแววตาวิเคราะห์
'หวังว่าข้าจะคาดาณ์ผิดไป...'
พ
***
คุยกับนักเขียน
ุอาจจะสงสัยกันใช่ไหมล่ะครับว่า ทำไมจางเซียนของเราึไม่ใช้ทักษะ 'ิญญาอสรพิษ' ในาฆ่า ั่เป็เาะาแข่งขันต่อไปี่จางิไม่ออ่ามันจะรุนแ ดุเดือดแค่ไหน ฉะั้จึงเก็บลมปราณเอาไว้ให้เต็มกำั และลุยพรวดพราดเลยทีเี
ขอบอก่นะครับ าแข่งขันที่ 4 ี่จางของเราลำบากไม่น้อย และหากผมบรรยาย อธิบายได้ไม่ดีพอ ขออภัยด้วยนะครับ ผมจะพยายามต่อไป (ติเตียนด้วยนะครับ พอดีบาง่าผมอาจจะตกหล่นไปบ้าง กระซิกๆ TT)