เรื่อง A Celestial Love ความรักจากสวรรค์

ความรัก ความเชื่อใจ ที่เขามีให้กับคนที่เขาเคารพรัก  เมื่อมันโดนทรยศไปแล้วผลที่ตามมามักจะหน้ากลัวเสมอ  วศินคงคิดว่าการที่ผู้เป็นพ่อปิดบังเขา เพราะต้องการจะกำจัดเขากับแม่ เพื่อที่จะได้กลับไปหาครอบครัวที่เป็นมนุษย์อีกครั้ง  ด้วยแรงยุยงส่งเสริมจากผู้เป็นน้า ทำให้เขายิ่งทวีความรุนแรงขึ้น อารมณ์ร้ายขึ้น  

เขาร่วมมือกับน้าชายและคิดหาทุกหนทางเพื่อที่จะได้ครองบัลลังก์แห่ง๼๥๱๱๦์  เขาอยากทำให้ผู้เป็นพ่อได้รู้ว่าการถูกหักหลังจากคนที่รักและเคารพมันเป็นยังไง  

"ท่านน้า เราจะทำยังไงให้ท่านพ่อมอบแหวนและพลังของท่านพ่อให้แก่ข้า" 

เปลวไฟแห่งโทสะและความเคียดแค้นสุ่มอยู่ในอกของเขา ยิ่งทำให้น้าชายของเขาได้ใจและยุแยงต่อไป

"มันรักใครก็แค่กำจัดมันทิ้งซะ  เจ้าจะได้ไม่มีศัตรูและไม่มีใครขว้างทางเจ้าอีก!!"

ถึงแม้เทวดาจะไม่ทำร้ายมนุษย์ แต่ไม่ใช่กับ

เขา อคิราห์เทวดาที่ขี้อิจฉาและโลภมากตนนี้ แต่เขาเป็นเทวดาที่ฉลาด ไม่ยอมให้มือของตนเองแปดเปื้อน

"ท่านมีแผนการอย่างไร โปรดบอกให้ข้ารู้ที"

เขาแสยะยิ้มออกมาเมื่อรู้ว่าเขาสามารถควบคุมวศินได้   เขาอธิบายแผนการทั้งหมดของเขาให้กับวศินได้ฟัง

เมื่อบรรยากาศของความตรึงเครียดได้พลันเลือนหายไป   บรรยากาศของความสุขก็ค่อย ๆ แทรกซึมเข้ามาทีละนิด  ไม่มีใครรู้ว่าต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่เพื่อให้พวกเขาเข้าใจกันมากขึ้น   แต่ ณ ตอนนี้มันก็ไม่ได้แย่เหมือนวันแรกที่พวกเขาเจอกัน   เหมันต์ยังคงอยู่ที่เมืองมนุษย์เพื่อปรับความเข้าใจกับวรุศลูกชายของเขา   ซึ่งวรุศเองก็พอจะเข้าใจและทำใจได้บ้างแล้ว แต่ก็ยังคงเรียกพ่อได้ไม่เต็มปาก

"รุศไปตามพ่อมาทานข้าวสิลูก" 

"ครับ" เขาตอบรับด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"คุณครับ แม่ให้มาตามไปกินข้าวครับ" น้ำเสียงที่เย็นชาของเขา ทำให้ผู้เป็นพ่อรู้สึกเสียใจที่ปล่อยให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้

"เรานั่งคุยกันก่อนได้ไหมลูก" เขา๨ู๪ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน  แต่วรุศกลับปฏิเสธเขาเหมือนอย่างเคย  

วรุศเดินกลับเข้าบ้านด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย ไม่ยิ้มแย้ม  เขาเดินสวนกับวายุที่กำลังเดินมาหาเขา แต่เขาก็ไม่ได้สนใจวายุเช่นกัน   วายุได้แต่ทำหน้าเศร้า เพราะรู้สึกผิดที่โกหกน้อง  ถึงจะรู้ดีว่าน้องไม่ได้โกรธตัวเองก็ตาม   เขาเดินเข้าไปหาหนุ่มใหญ่ที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ยาวสีขาวใต้ต้นไม้แทน

"ให้เวลารุศเขาหน่อยนะครับท่านลุง" เขา๨ู๪เพื่อปลอบประโลมผู้ชายคนนั้น

เหมันต์ได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ เพื่อกลบเกลื่อนความเศร้าหมองในจิตใจ

"ท่านลุงลงมาจาก๼๥๱๱๦์มานานแล้ว  ผมว่าท่านลุงควรกลับขึ้นไปข้างบนบ้าง  คนอื่นจะได้ไม่สงสัยไม่ต้องห่วงทางนี้ผมจะช่วยดูแลเอง"

เขาเข้าใจที่วายุ๨ู๪ทุกอย่างถึงแม้จะมีม่านฟ้าและเมฆาคอยช่วยดูแลอยู่ข้างบน  แต่ก็ไม่เท่ากับเขาขึ้นไปจัดการปัญหาเอง

"ลุงจะกลับไปคืนนี้ ลุงขอเวลาอีกสักหน่อย ให้ลุงได้บอกลาพวกเขาก่อน " เขา๨ู๪ด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเศร้า

ไม่มีใครรู้ว่าต้องใช้เวลานานเท่าไหร่  แต่ทุกคนรู้ว่าเวลาจะช่วยเยียวยาจิตใจที่พังทลายให้กลับมาสดใสได้เหมือนเดิม

แสงของอรุนรุ่งในยามเช้าที่สาดส่อง ทำให้ความมืดมิดที่เคยมีพลันเลือนหายไป  พร้อมตอนรับกับเช้าวันใหม่ที่สดใสกว่าเดิม   วรุศเด็กหนุ่มที่ตอนนี้มหาลัยได้เปิดเทอมแล้ว แต่ยังคงความสม่ำเสมออยู่ตลอด คือการตื่นสายแม้จะตั้งนาฬิกาปลุกไว้แล้วก็ตาม  เขาทำเสียงอึกทึกครึกโครมดังไปทั่วบ้านแต่เช้า

"แม่รุศไปเรียนแล้วนะ"  เขารีบวิ่งอย่างลนลาน

"รุศทานข้าวก่อนสิลูก"

"ไม่ทันแล้วแม่ รุศสายแล้ว ไปนะแม่"  ถึงจะรีบร้อนขนาดไหนแต่เขาก็ไม่ลืมที่จะหอมแก้มแม่ก่อนไปเรียนทุกครั้ง

ถึงจะรู้ตัวตนที่แท้จริงของตัวเองแล้ว แต่เขาก็ยังคงใช้ชีวิตเหมือนเดิมในทุก ๆ วัน  ไม่มีอะไรแตกต่างเขาแค่ต้องระมัดระวังเรื่องพลังของเขา  ที่มันจะแสดงออกมาตอนไหนอีกก็ไม่รู้   เนื่องจากเขายังไม่สามารถควบคุมมันได้  เลยต้องมีคนคอยช่วยสอนเขาในเรื่องนี้

"นิตัวแสบ ระวังอย่าให้ตัวเองเป็นอันตรายละ!" วายุ๨ู๪กำชับวรุศด้วยท่าทีขึงขัง

"รู้แล้วน๊า!! ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ถึงมีอันตรายพี่ก็รู้เป็นคนแรกอยู่แล้วป่ะ!"  วรุศ๨ู๪ประชดประชันพร้อมกลอกตามองบน

ชายหนุ่มขยับรอยยิ้มมุมปาก มือพลางลูบหัวน้องที่กำลังรีบลนใส่ร้องเท้าให้เข้าที่เข้าทาง

"ไปละนะ"  วรุศโบกมือหยอย ๆ  ให้วายุก่อนจะเดินออกจากบ้านไป

การกระทำของพวกเขาไม่อาจเล็ดลอดจากสายตาของผู้ที่มาแอบซุ่มมองอยู่  เขาคอยดูกิจวัตรประจำวันของเหล่าคนในบ้าน ว่าพวกเขาออกจากบ้านตอนไหนและกลับเข้าบ้านตอนไหน ไปไหนไปกับใครและทำอะไรกันบ้าง เขาจดจำทุกรายละเอียดได้จนหมด  

"เราจะลงมือกันตอนไหน"  เสียง๨ู๪คุยของผู้ที่แอบซุ่มมอง

"อีกสองวัน" เสียงตอบกลับจากชายอีกคน

"ทำไมต้องรอถึงสองวัน ข้าอยากจะกำจัดพวกมันเสียตอนนี้!!"  สายตาที่อาฆาตแค้น จ้องเขม็งไปยังเด็กหนุ่มที่กำลังจะขึ้นรถไปเรียน

"เพราะตอนนั้นวายุมันไม่ได้อยู่ที่เมืองมนุษย์ยังไงละ"

"ทำไมต้องกลัวมันด้วย มันก็เป็นแค่เทวทูตไม่ต่างอะไรจากองครักษ์"  เขาสบทด้วยความไม่พอใจ

"ถึงจะเป็นเทวทูต แต่พลังของมันมากกว่าเจ้าหลายเท่า เจ้าอย่าลืมสิว่าพ่อกับแม่มันเป็นใคร เจ้าไม่สามารถเอาชนะมันได้ ด้วยพลังอันน้อยนิดของเจ้าหรอกนะวศิน!"   เขา๨ู๪ด้วยน้ำเสียงที่ดุดันพร้อมท่าทีขึงขัง

"โถ่เว้ย!!"  วศินมีอารมณ์หงุดหงิด พร้อมกับมือที่ทำลายข้าวของข้างทางไปด้วย  "ถ้าข้าอ่อนแอขนาดนั้นแล้วข้าจะขึ้นคลองบัลลังก์ได้อย่างไร"

"เจ้าไม่ต้องเป็นกังวลไป เจ้ามีข้าอยู่ทั้งคน ข้าจะช่วยเจ้าเองหลานรัก"  สิ้นเสียง๨ู๪ เขาก็แสยะยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์ออกมาทันที

หญิงวัยกลางคน เดินไปมาในบ้านเพื่อไล่ปิดประตูหน้าต่าง  เมื่อมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง ทำให้รู้ว่าตอนนี้เวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว   เธออยู่ในบ้านเพียงลำพังเพราะลูกชายยังไม่กลับจากมหาลัย  ผู้อาศัยอีกคนก็ยังไม่กลับมาเช่นกัน

วันนี้ท้องฟ้ามืดสนิท ไร้ซึ่งดวงดาวบนท้องฟ้า  และแสงสว่างจากดวงจันทร์   แสงไฟบนถนนก็ไม่สว่างเท่าที่ควรทำให้เธอไม่เห็นสิ่งผิดปกติที่อยู่ภายนอก

"เราจะลงมือกันวันนี้! "  หนุ่มใหญ่ประกาศกร้าว ให้ชายอีกคนได้รู้

เขาพยักหน้าตอบรับคำ๨ู๪ด้วยสายตาที่มุ่งมั่น

"แน่ใจใช่ไหม ว่าพวกมันจะยังไม่กลับมาตอนนี้!?" 

ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

"แน่ใจ" หนุ่มใหญ่๨ู๪เสียงเข้ม

"งั้นผมจะไปจัดการกับลูกชายมัน  ผมฝากทางนี้ด้วย"  

พวกเขาเริ่มทำตามแผนการที่ได้เตรียมไว้   ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินแยกออกไปจากที่ ที่พวกเขาซ่อนตัวอยู่  พร้อมกับชายร่างสูงใหญ่อีกสี่ห้าคน เขามองซ้ายขวาเมื่อเห็นทางสะดวก  เขาจึงสยายปีกแล้วบินขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับกลุ่มชายพวกนั้นแล้วลับหายไป 

วันนี้เด็กหนุ่มเลิกเรียนช้ากว่าปกติ  เพราะต้องอยู่ทำกิจกรรมที่มหาลัย   เขาหยิบมือถือออกมาเพื่อดูเวลา ตัวเลขบนหน้าจอแสดงให้เห็นเวลาสี่ทุ่มกว่าแล้ว  ท้องฟ้าที่เคยสว่างด้วยแสงอาทิตย์ บัดนี้ได้มืดสนิทและไร้ซึ่งแสงจันทร์

"เห้ยไอรุศ มึงกลับยังไงว่ะ"  ชลธี๨ู๪พร้อมกับเดินมากอดคอวรุศที่ยืนมองโทรศัพท์อยู่

"เดี๋ยวเรียกแท็กซี่กลับอ่ะ" 

"เออ  ดึกแล้วรีบกลับนะมึง"

"แล้วมึงอ่ะ กลับยังไง"  

"เดี๋ยวพ่อกูมารับอ่ะ  มึงให้กูไปส่งไหมละ?"

 "ไม่ต้อง ๆ บ้านก็คนละทางจะวนไปวนมาทำไม เกรงใจพ่อมึง"  เขารีบปฏิเสธทันควัน  "เออ กูไปละ ยิ่งดึกรถยิ่งไม่มี"

เวลากลางคืนถนนในซอยนี้ ไม่ค่อยมีรถขับผ่าน ทำให้วรุศต้องเดินเท้าเพื่อไปขึ้นรถที่ถนนใหญ่

ทางเดินไม่ค่อยมีแสงสว่างมากนัก เพราะผู้คนที่อาศัยอยู่ในตึกอาคารและบ้านเรือน  ต่างพากันปิดไฟเพื่อหลับนอนกันบ้างแล้ว 

เด็กหนุ่มเดิน ๆ หยุด ๆ  หันกลับไปมองด้านหลัง เป็นระยะ  ๆ เขารู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังเดินตามเขาอยู่ตลอดเวลา

"ก็ไม่มีอะไรนี่หว่า!  หลอนไปเองหรอกู!"             เขาขมวดคิ้วให้กับความคิดของตัวเอง

ด้วยความกลัวและอาการหลอนของเขา เด็กหนุ่มเลยรีบสาวเท้าเร็วขึ้นกึ่งเดินกึ่งวิ่ง  เดินไปได้ไม่ไกล เขาก็ต้องหยุดชะงักนิ่งไปชั่วขณะ  เพราะมีชายสองสามคนใส่ชุดคล้ายชุดเกราะที่มาจากสงคราม เหมือนกับหนังที่เขาเคยดูยังไงยังงั้น ยืนอยู่ตรงหน้าเขาพร้อมกับอาวุธที่ดูคล้ายหอกแหลม

"เชี่ย! อะไรว่ะเนี่ย!"  เขาสะดุ้งโหยงและสบทเบา ๆ ในลำคอ ก่อนจะค่อย ๆ เดินถอยหลังอย่างช้า ๆ และหันหลังกลับไปเพื่อเดินกลับทางเก่า   แต่เขาก็ต้องหยุดเดินทันที เพราะตรงหน้าเขาตอนนี้ยังมีชายอีกสองคนที่แต่งชุดคล้ายกันพร้อมอาวุธที่ถืออยู่ในมือ

เขาได้แต่หันซ้ายแลขวาสลับกันไปมา เพื่อมองพวกที่แต่งชุดแปลกประหลาดอยู่ตรงนั้น!   เขารู้สึกได้ถึงความไม่ปลอดภัยและความหน้ากลัว เขาไม่กล้าที่จะเดินหรือวิ่ง ได้แต่ยืนนิ่ง ๆ  อยู่กับที่  

"สวัสดี พี่ชาย"  

เสียง๨ู๪เย็นยะเยือกที่ออกมาจากความมืด ทำให้วรุศถึงกับขนลุกซู่ 

"คะ...คุณเป็นใครครับ"  เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก อย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

"อ่อ!  ผมคงลืมแนะนำตัวไป"  เสียงฝีเท้าเริ่มดังเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ  ๆ จนมองเห็นหน้าเจ้าของเสียงได้อย่างชัดเจน   "ผม วศิน เป็นน้องชายของคุณ  ท่านพ่อคงไม่ได้เล่าเรื่องของผมให้คุณฟังใช่ไหม!?"  เขา๨ู๪ออกมาพร้อมกับสายตาอาฆาตที่จ้องเขม็งเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

"น้องชาย!?" วรุศขมวดคิ้วมุ่น 

"ใช่! น้องชาย แต่ผมก็ไม่ได้อยากมีพี่น้องหรอกนะ   เพราะการมีพี่น้อง มันเป็นสิ่งที่ขว้างทางผมอยู่!!" เมื่อสิ้นเสียง๨ู๪เขาได้สั่งให้เหล่าองครักค์ไปจัดการกับวรุศทันที  

เด็กหนุ่มโยนกระเป๋าที่สะพายมาด้วยใส่คนแปลก ๆ พวกนั้นด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบก้าวเท้าวิ่งหนี

"ตามไปจัดการมัน!"  เขา๨ู๪ด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด

วรุศวิ่งหนีอย่างไม่หยุดพัก  แม้จะเหนื่อยหอบแค่ไหนก็ตาม   เมื่อเขาคิดว่าเขาวิ่งมาไกลมากพอแล้ว  เขาจึงหยุดพักเพื่อหายใจ   แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันหลังกลับไปมองว่าพวกนั้นยังตามมาอยู่รึเปล่า

เสียงหายใจเหนื่อยหอบดังขึ้นลงไม่หยุดจากปากและคอที่แห้งผาก  เขารีบตั้งสติและคิดหาวิธีเพื่อหาทางหนีทีไล่    

เสียงของเหล็กกล้าที่ดังกระทบกันไม่หยุด ทำให้วรุศต้องเอามือขึ้นมาปิดปากตัวเองเพื่อไม่ให้มีเสียงเล็ดลอด   คนแปลกประหลาดพวกนั้นยังคงเดินวนเวียนกันไปมาไม่หยุด มันอยู่ห่างจากจุดที่เขาหลบซ่อนไม่ไกล    

วรุศค่อย ๆ ยืนขึ้นแล้วเดินถอยหลังอย่างช้า ๆ และเบาที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้   เมื่อเขาเตรียมตัวจะหันหลังกลับไปเพื่อหนี เขาก็ต้องอึ้งกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า   กำแพงสูงใหญ่ที่ขว้างทางอยู่บ่งบอกได้เลยว่าทางตรงนี้ถูกปิดหรือเรียกง่ายๆ ก็คือทางตัน  เขาหลงเข้ามาในซอยตัน "-่าเอ่ย เอาไงดีว่ะ!"

"อยู่นี่นี้เอง!"  

เขาสะดุ้งโหยง หันขวับกลับมาหาต้นเสียงเมื่อครู่  ด้วยอาการตกใจขั้นสุด  "คุณทำแบบนี้ทำไม!?"

"เพราะฉัน!  ต้องเป็นบุตรคนแรกและคนเดียวเท่านั้น ฉันถึงจะมีสิทธิขึ้นครองบัลลังก์แห่ง๼๥๱๱๦์" น้ำเสียงที่ดุดันและสีหน้าเคร่งขรึมทำให้วรุศยิ่งรู้สึกกลัว

"ผมไม่ได้สนใจบัลลังก์บ้าบอของพวกคุณสักหน่อย" เขา๨ู๪ด้วยอารมณ์ที่เริ่มหงุดหงิด

"ฮึฮึ!  ถึงแกไม่ได้อยากได้มัน แต่เพราะมีแกอยู่ฉันจึงไม่มีสิทธิ!  เพราะฉะนั้นอย่าอยู่เลย!"

เมื่อวศิน๨ู๪จบเหล่าองครักค์ก็กรูกันเขาไปเพื่อหวังจะทำร้ายเขา  วรุศพอจะต่อสู้เป็นอยู่บ้างเพราะเขาเรียนเทควันโด้ได้สายดำ    เสียงกำปั้นที่กระทบกับหมวกเหล็กทำให้รู้สึกถึงความเจ็บปวด  "โอ้ย เจ็บชิบหาย!"  วรุศหันซ้ายหันขวาเพื่อหาอาวุธมาใช้ในการต่อสู้  เขาหยิบท่อนเหล็กที่วางทิ้งไว้อยู่ตรงนั้นขึ้นมา  แล้วง้างสุดมือเพื่อฟาดลงไปยังคนที่กำลังวิ่งเข้ามาหาเขา

ชึก!  ปลายหอกแหลมสบัดเฉียดแก้มขาวใสและอวบอิ่ม ทำให้แก้มที่เคยขาวบัดนี้มีของเหลวสีแดงไหลซิบออกมา  เด็กหนุ่มลูบปัดไปที่แก้มของตัวเองเพื่อเช็ดมันออก  และวิ่งกลับเข้าไปต่อสู้อย่างดุเดือดเพื่อเอาชีวิตรอด

                        #ความรักจาก๼๥๱๱๦์