เรื่อง A Celestial Love ความรักจากสวรรค์

"พี่วายุครับ พี่ช่วยสอนผมควบคุมพลังหน่อยจะได้ไหมครับ?"  เขาถามวายุที่นั่งเล่นอยู่ในห้องนอนของเขาด้วยความประหม่าเล็กน้อย

วายุหยุดการกระทำลงแล้วเงยหน้ามองเด็กหนุ่ม ที่ตอนนี้นั่งมองหน้าเขาอย่างใจจดใจจ่อ 

"แน่ใจแล้วใช่ไหม?" เขาถามย้ำเพื่อความแน่ใจ

"ครับ ผมแน่ใจ ผมไม่อยากโดนทำร้ายอีก  ผมอยากปกป้องตัวเองให้ได้มากกว่านี้" เขาหยุดพูดไปชั่วขณะ  ก่อนจะพูดเบา ๆ ในลำคอ 

"เวลาที่พี่ไม่อยู่กับผมแล้ว!"  เขาพูดเบาจนคนฟังแทบไม่ได้ยินประโยคสุดท้าย

"เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ?"  วายุทำหน้านิ่วเอียงคอถาม

"เอ่อ ป่าวครับ ๆ ไม่มีอะไร" เขารีบปฏิเสธทันควัน  "แล้วตกลงพี่จะสอนผมได้ไหม" เขาถามด้วยความรีบร้อน

"ได้สิ  เราพร้อมเมื่อไหร่ก็บอกพี่แล้วกัน" เขาพูดจบก็ก้มหน้าทำสิ่งที่ทำค้างคาอยู่เมื่อครู่

"ตอนนี้!!"  วรุศพูดเสียงเข้มพร้อมสายตาที่มุ่งมั่น

คำตอบของเขาทำให้คนฟังตกใจเล็กน้อยจนรีบเงยหน้าขึ้นมอง

ณ โรงงานที่ถูกปล่อยทิ้งร้างไปหลายปี  เพราะเจ้าของเสียชีวิตและไม่มีใครมารับช่วงต่อ   ที่ตรงนี้เลยกลายเป็นที่ที่พวกเด็กวัยรุ่นชอบมาลองของกันในตอนกลางคืน  ส่วนกลางวันจะเงียบสงบเพราะไม่ค่อยมีใครกล้าเข้ามา

"เราจะฝึกกันที่นี่หรอครับ"  เด็กหนุ่มถามพลางเดินสำรวจพื้นที่ไปด้วย

"อื้ม ที่นี้แหละ เหมาะที่สุดแล้ว" เขาตอบคำถาม สายตาก็มองตามเด็กหนุ่มไปด้วย

"แล้วพี่รู้จักที่นี่ได้ไงอ่ะ  ผมอยู่มาตั้งนานไม่เห็นเคยรู้เลยว่ามีที่แบบนี้ด้วย"  เด็กหนุ่มหยุดเดินแล้วหันกลับมาถามเขา

"พวกวิญญานที่พี่ต้องมาตามจับกลับไป   ส่วนมากจะชอบหลบซ่อนแถวนี้น่ะ "

"อ่อออ!" เขาตอบลากเสียงยาวและเบาพร้อมทำสายตาเลิ่กลักเล็กน้อย

"เริ่มเลยไหม?" เขาถามเด็กหนุ่ม

วรุศพยักหน้าให้เขาแทนคำตอบพร้อมสายตาที่มุ่งมั่น ก่อนจะถอดแหวนออกจากนิ้ว เพื่อเป็นการบอกว่าเขาพร้อมแล้ว

ไม่นานหลังจากที่ถอดแหวนออก เขารู้สึกขาทั้งสองข้างอ่อนแรงจนต้องนั่งคุกเข่าลงกับพื้น  พร้อมกับมือทั้งสองที่ยันพื้นเอาไว้  เด็กหนุ่มนั่งก้มหน้าและหายใจถี่เร็วขึ้น  

"อ๊ะ!!"  เด็กหนุ่มร้องเสียงหลงรู้สึกแสบร้อนเพราะพลังที่พุ่งพล่านภายในร่างกาย  พลังที่เคยถูกกดเอาไว้กำลังจะพรั่งพรูออกมา 

"รุศตั้งสติให้ดี อย่าให้มันควบคุมเราได้" วายุรีบเข้าไปจับไหล่และนั่งพูดอยู่ตรงหน้าเด็กหนุ่มด้วยเสียงที่กังวาลและเป็นกังวล   แต่เหมือนวรุศไม่ได้ยินเสียงของเขาเลย สติเริ่มเลือนหายไป

"อ่าาา!" เขายังคงร้องออกมาอย่างต่อเนื่อง

"รุศ ได้ยินไหม อย่าให้มันควบคุม คิดถึงคนที่เราอยากปก.." เขายังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกวรุศผลักออกไปด้วยแรงมหาศาลจนเขากระเด็นออกไปไกล

อึก!  วายุนอนกุมท้องด้วยความจุกและพยายามดันตัวเองลุกขึ้น

เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินเข้าไปหาเขา ตอนนี้  วรุศถูกพลังควบคุมเรียบร้อยแล้ว  จนไม่มีสติหลงเหลืออยู่   นัยน์ตาสีน้ำตาลค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีเหลืองทองทีละนิด  ปีกสีขาวใหญ่สยายออกมาเองโดยอัตโนมัติ   เขาบินขึ้นไปอย่างเร็วแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าวายุ ที่ตอนนี้นอนจุกจากแรงผลักอยู่

เด็กหนุ่มก้มมองวายุด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ก่อนจะยื่นมือหนึ่งข้างไปจับที่คอของวายุแล้วยกขึ้นอย่างง่ายดาย   วายุดิ้นพล่านก่อนจะใช้มือสองข้างจับข้อมือของวรุศเพื่อให้เขาปล่อย เขาไม่อยากทำร้ายน้องแต่ตอนนี้วรุศไม่มีสติ เขาเลยต้องต่อสู้บ้างเพื่อไม่ให้ตัวเองเป็นอันตรายไปมากกว่า

วายุหลับตาลงไปแปปนึง ก่อนที่ปีกสีดำใหญ่จะแผ่ออกมาจากด้านหลัง    เขาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นพร้อมกับสีนัยน์ตาที่เปลี่ยนไป   เขาใช้พลังผลักวรุศจนกระเด็นออกไปไกลแต่วรุศไม่ได้ล้มลง เหมือนถูกผลักให้ถอยไปเท่านั้น              "รุศ ได้ยินพี่ไหม  ตั้งสติหน่อย คิดถึงคนที่อยากจะปกป้องสิ"   เขาพูดเตือนสติก่อนที่     วรุศจะเงยหน้าขึ้นมามองศัตรูของเขา   และวิ่งเข้าไปต่อสู้อย่างดุเดือดอีกครั้ง การต่อสู้ที่ยาวนานนี้จะจบลงเมื่อไหร่ไม่มีใครรู้

ในบ้านหลังใหญ่ที่ตอนนี้มีแค่หญิงวัยกลางคนอยู่คนเดียว ทำให้บ้านเงียบสงบจนแปลกหูแปลกตาไป

"อ้าว ไปไหนกันหมด"  เธอพูดพลางใช้สายตามองไปรอบ ๆ บ้าน   เธอไม่ได้เดินตามหาแต่อย่างใด แต่กลับเดินเ๜้า๶๫ั๯เพื่อไปเตรียม๬า๩า๫เ๱็๦แทน  เมื่อจัดโต๊ะอาหารเสร็จ เธอได้เขียนข้อความใส่กระดาษและวางไว้บนโต๊ะทานข้าว 

วันนี้แม่ไม่อยู่บ้านนะ  แม่จะไปนอนค้างบ้านป้าทับทิมสักหน่อย  แกโทรมาบอกว่าไม่ค่อยสบาย ลูกหลานก็ไม่อยู่กัน  แม่เลยว่าจะไปเยี่ยมไข้และก็อยู่เฝ้าแกสักวันสองวัน  แม่เตรียมอาหารไว้ให้เรากับพี่วายุแล้ว อย่าลืมทานนะครับ  ส่วนวันอื่นหาทานกันเองนะลูก    รักลูกนะครับ

                                     แม่

 ณ โรงงานร้าง

เสียงต่อสู้ที่ดุเดือนยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง   พร้อมเสียงร่างที่กระแทกกับผนังอย่างแรง แต่ก็ไม่ได้มีใครเป็นอะไร   วรุศเสียท่าเลยโดนล็อคคอจากด้านหลัง  "รุศ ได้ยินเสียงพี่ไหม"  วายุไม่ได้ทำอะไรรุนแรง  เขาพยายามเรียกสติวรุศทุกครั้ง   "พี่วายุผมเจ็บ"  เด็กหนุ่มพูดออกมาทำให้วายุคลายล็อคที่คอออกทันที   แต่ยังไม่ทันจะได้คุยอะไรกัน วรุศก็หันขวับมาหาแล้วก็ใช้พลังผลักเขาออกไปอีกรอบ   ตาสีน้ำตาลเมื่อครู่ถูกกลืนกินจนกลายเป็นสีเหลืองทองอีกครั้ง  

วายุได้รู้ถึงความร้ายกาจของพลังที่วรุศครอบครองอยู่ เขารีบตั้งสติตัวเองอย่างรวดเร็ว และมองไปยังแหวนที่วรุศได้วางทิ้งไว้  ก่อนจะบินไปหยิบแหวนวงนั้น   วรุศที่เห็นแบบนั้นจึงบินขึ้นไปสกัดจนวายุร่วงหล่นพื้นดัง ตุ๊บ!  แต่ก็ไม่ทำให้เขาลดละความพยายาม เขาพุ่งไปหยิบแหวนอีกครั้งและหยิบมันได้ทันก่อนจะรีบสวมแหวนคืนที่นิ้วของเด็กหนุ่ม  ทำให้วรุศชัตดาวน์ลงทันที และการต่อสู้ก็จบลง พร้อมกับร่างกายที่นอนนิ่งอยู่บนพื้น

"แฮ่ก แฮ่ก!"  เสียงหายใจเหนื่อบหอบของวายุดังขึ้นไม่หยุด   เขานั่งพักหายใจจนเต็มอิ่มก่อนจะเข้าไปหาวรุศที่นอนสลบอยู่ข้างหน้า  เขารีบเข้าไปช้อนตัววรุศขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน

"รุศได้ยินไหม" เขาตบแก้มวรุศเบา ๆ เพื่อเรียกให้วรุศตื่นจากภวังค์   ร่างบางของเด็กหนุ่มเริ่มขยับ อยู่ในอ้อมแขนของวายุ  ตาเริ่มเบิกกว้างขึ้น พร้อมกับเสียงร้องเบา ๆ

"อ่า เจ็บจัง" เขาพูดพลางยิ้นปนหัวเราะ

"หัวเราะอะไร!! " ชายหนุ่มพูดเสียงแข็งพร้อมทำหน้าตาขึงขังใส่

เขาไม่ได้ตอบคำถามของวายุ แต่กลับหัวเราะชอบใจแทน  "ขอบคุณนะ ที่ไม่ฆ่าผมไปซะก่อน" เขาพูดก่อนจะหัวเราะดังอีกครั้ง แต่ก็ต้องทำหน้ามุ้ยเพราะความเจ็บ "ซี๊ดด! "  

"เป็นไง จะหัวเราะอีกไหม ห๊ะ!! ไอตัวแสบ" วายุพูดดุ  แต่กลับได้รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของวรุศมาแทน ทำให้เขาต้องยิ้มตาม  แล้วเสียงหัวเราะก็เงียบลงเขาทั้งสองจ้องตากันด้วยสายตาที่อ่อนหวานราวน้ำผึ้งเดือนห้า  เหมือนพวกเขาตกอยู่ในภวังค์    ใบหน้าและแก้มขาว ๆ ของเด็กหนุ่มที่เลอะฝุ่นถูกมือข้างหนึ่งของผู้ที่กอดเขาไว้ในอ้อมแขนปัดไปมาเพื่อเช็ดฝุ่นออกให้อย่างเบามือ  สายตายังคงจ้องมองเจ้าของร่างที่นอนอยู่ในอ้อมอกอย่างอ่อนหวาน

เขาเลื่อนมือลงต่ำจับคางเด็กหนุ่มเชิดขึ้นเล็กน้อย    ก่อนจะเคลื่อนใบหน้าลงมาใกล้หน้าอีกคน  และใช้ริมฝีปากบางของเขาประทับลงบนริมฝีปากที่อวบอิ่มของเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน  เด็กหนุ่มไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด กลับใช้มือโอบคอของเขาไว้แน่น และจูบตอบรับกลับเช่นกัน

     Talk : ตอนหน้ามีฉาก nc  ติดเ๩๫ี๱ญนะคะ  

                    #๶๯า๸๫ั๻จาก๧๯๫๫๶์