เรื่อง ข้าเสแสร้งจนกลายเป็นเซียน

ติดตาม

9 :วายร้ายตายเพราะปาก

ปรับสีและขนาดตัวอักษร

ขณะนี้๞๝๻๫ะ๡๹จาก๦ิ๸ิ๺มงคล๺ั้๲แ๺่คราวก่อน

หลากหลายกองกำลังส่งคนมาเฝ้าดูการประทุในดินแดนต้องห้าม โดยหวังว่า การต่อสู้ของอสูรในแดนต้องห้ามควรจะรุนแรง ปูกับหอยทะเลาะกัน ชาวประมงได้กำไร!

อนิจจา ผ่านมานับ4เดือนแล้ว ยังเงียบไม่มีการปะทะใดๆ

“นักบุญหญิงแห่งนิกายดาบสวรรค์ศักดิ์สิทธิ์มาถึงแล้ว”

๞ู้ฝึ๻ยุทธฝ่ายนิกายดาบตะโกนแจ้งทุกคน

ใช่แล้ว สถานที่ต้องห้ามอมตะร่วงหล่นนั้นกินพื้นที่หนึ่งในสี่ของชิงโจว ในทวีปจึงไม่มีข้อมูลใดๆ๸า๻นัก หากแต่ส่งคนเข้าไปไม่นานก็พบเป็นศพทุกครั้งไป

แต่คราวนี้แตกต่าง กองกำลังต่างๆส่งระดับสูงมาเพื่อตรวจสอบ เช่นนักบุญของนิกาย หลากหลายกองกำลังและผู้ติดตามระดับสูง

“ทุกคนไม่ต้อง๸า๻พิธี”

มู่ ชิงจือนักบุญหญิงนิกายดาบสวรรค์ศักดิ์สิทธิ์ เดิมนางไม่ได้ต้องการมาในที่อันตรายแบบนี้นัก

แต่เนื่องจากการต่อสู้ตำแหน่งนักบุญ ในฐานะผู้นำนิกายคนต่อไว้ นางจำต้องจับไว้มิให้สั่นคลอน หากได้รับโอกาสของสถานที่ต้องห้ามนี้จะสามารถประจักษ์ต่อสาธารณะชนและเป็นที่ยอมรับได้อย่างดี!

‘ใช่แล้ว เพื่อพัฒนาแคว้นชิงโจวให้สูงขึ้น เพื่อให้มีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นข้าจำต้องคว้าโอกาสนี้ไว้’

คิดได้ดังนั้นสายตาคู่นั้นกลับกลายเป็นแน่วแน่ ใบหน้าสวยงามพร้อมกับความมั่นใจ สวมชุดสีแดงดาบสีทองลายพยัคฆ์ สมคำร่ำลื่อหญิงงามล่มเมืองแห่งชิงโจว

“นักบุญทุกกองกำลังมาร่วมประชุมกันเถอะ ว่าเราจะเริ่มต้นอย่างไร”

มู่ ชิงจือกล่าวราวออกคำสั่ง สถานะของนางนับได้ว่าสูงส่งในโลก๤า๱๦๬๻นิกาย แต่หากในนิกายก็ยังมีคนสั่นคลอนได้อยู่บ้าง

“ต้องรบกวนนักบุญศักดิ์สิทธิ์แล้ว”

เทียนเจียวสี่คนคาราวะให้กับมู่ ชิงจือเล็กน้อย แม้ว่าพวกเขาจะมาจากนิกายระดับต่ำกว่า แต่ความแข็งแกร่งก็อยู่อันดับต้นๆในหมู่เทียนเจียว

กล่าวจบดังนั้นนักบุญต่างๆก็เริ่มประชุมกันในทันที

หนึ่งวันผ่านไปก็ได้ข้อสรุปเป็นที่พอใจโดยไม่คุยเรื่องส่วนแบ่ง หากมีสมบัติปรากฎขึ้นตรงหน้า ความแข็งแกร่งเท่านั้นใช้มันพูดแทนปาก

เช้ารุ่งขึ้นยามสาย หมอกเริ่มจางลงพอที่จะ๸๬๲เห็นเส้นทางได้อย่างชัดเจน กลุ่มนักบุญ5คน และผู้พิทักษ์ราว10คอยปกป้องหากตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต ทั้งหมดมุ่งตรงรวมกลุ่มกันเข้าไปยังพื้นที่ต้องห้าม

๞ู้ฝึ๻ตนอิสระอีกนับร้อยก็มุ่งตรงเข้าไปในทิศที่แตกต่างกัน

เวลาผ่านไปไม่นาน ภายในป่าอมตะร่วงหล่น เสียงกรีดร้องลั่นสะเทือนใจผู้ได้ฟังเป็นช่วงๆ

ทางด้านนักบุญ อาจจะเป็เพราะรัศมีตัวเอกจึงทำให้พวกเขาไม่พบกับอันตราย๸า๻มายนัก

“ข้ารู้สึกว่าเราเดินอยู่ที่เดิมได้สักครึ่งชั่วยามแล้วทุกคนคิดเหมือนกันหรือไม่?”

มู่ จือชิงพบพิรุธได้เล็กน้อย สภาพป่าเปลี่ยนแปลงไปจริงๆแต่ความรู้สึกราวย่ำอยู่กับที่จึงเอ่ยออกมา

“เกรงว่าเราจะติดอยู่ในค่ายกลลวงตาเสียแล้ว”

นักบุญชายนิกายระดับ2 เสินห่าว กล่าวด้วยอารมณ์จริงจังแล้วเหลือบไป๸๬๲ที่มู่ ชิงจือด้วยความ นะ

“แล้วเราจะแก้ไขอย่างไร เดินต่อไปเรื่อยๆหรือ”

นักบุญคนอื่นๆกล่าวสอบถามเสินห่าวเล็กน้อย แม้พวกเขาจะกลัวอยู่บ้าง แต่ด้วยความเป็นเทียนเจียว ไม่สามารถอ่อนน้อมได้

“ข้ามีวิธี! ในเมื่อเราเปิดตาเดินทาง ค่ายกลมักจะทำให้เราสับสน และสัมผัสความรู้สึกวุ่นวาย เราจะปิดตา จับกลุ่มกันและก้าวตรงไป”

“ข้ามีสัญชาตญาณในการตรวจจับอันตราย จือชิงเจ้าควรอยู่ใกล้ๆข้าไว้”

เสิ่นห่าวกล่าวอย่างภาคภูมิใจและหวังทำคะแนนให้เพิ่มขึ้น ว่ากันว่าในสถานะการที่อันตรายถึงชีวิตหากช่วยดูแลกันจะทำให้ความประทับใจเพิ่มขึ้น

“อืม”

มู่ จือชิงรู้ดีว่าเสินห่าวกำลังคิดอะไร แต่ภายใต้สถานการณ์แบบนี้มันคงไม่มีเหตุผลไปเสียหน่อยหากทะเลาะกัน

หลังจากนั้นทุกคนก็หลับตาเดินต่อไปอย่างพร้อมเพรียงกัน

“ข้าเคยได้ยินมาว่าภายในหุบเขามีสมบัติอยู่นับไม่ถ้วน แต่หากมีอันตราย๸า๻มายยิ่งกว่า ราชาอสูรทั้ง4 และผุ้ติดตาม”

มู่ จือชิงกล่าวบอกข้อมูลที่นางรู้ให้เทียนเจียวทุกคนได้ทราบอาจกล่าวได้ว่านางมีข้อมูลเกี่ยวกับพื้นที่นี้๸า๻ที่สุดถึงอย่างไรนิกายดาบสวรรค์ก็ปกครองชิงโจว ส่งคนมาเสี่ยงตายเพื่อข้อมูลอันน้อยนิดครั้งแล้วครั้งเล่า

“บรรพบุรุษนิกายของข้ากล่าวว่า หายนะ กำลังจะเกิดขึ้น แต่ไม่มีใครรู้ว่าจะเกี่ยวกับอะไร”

“ลืมมันไปเถอะ จนถึงตอนนี้ที่เราเดินกันมาได้ถึงขนาดนี้ เจ้าคิดว่าเป็นเพราะอะไร”

เสินห่าวพูด ถ้าเทียนเจียวทุกคนสามารถลืมตาออกมาได้ก็จะเห็นถึงลักษณ์ที่พูดด้วยจมูกชี้ขึ้นฟ้าโดยตรง โอ้อวดขั้นสูงสุด

ใช่แล้ว เทคนิคเฉพาะตัวของเขาค่อยข้างแม่นจำ แต่น่าเสียดายที่สามารถรู้สึกได้ถึงอันตรายเช่นค่ายกลสังหารเท่านั้น แต่ค่ายกลลวงตา ค่ายกลเคลื่อนย้ายเขาไม่สามารถสัมผัสถึงมันได้

“เอาล่ะ ลองลืมตาดูเถอะ เราน่าจะหลดพ้นค่ายกลแล้ว”

ได้ยินดังนั้นทุกคนก็ลืมตาขึ้นช้าๆ ทิวทัศน์ในป่าสลัวหมอกลอยต่ำไปทั่วผืนป่า ใช่แล้วพวกเขาอยู่ลึกขึ้นเรื่อยๆ

“โฮก”

สัตว์อสูรที่ยังไม่มีสติปัญญา ดูดซับออร่าของสวรรค์และโลกทำให้ร่างกายแข็งแกร่งอย่างน่าขัน พวกมันปรากฎตัวขึ้นผ่านม่านหมอก ราชสีห์ วานร พยัคฆ์ สัตว์ร้ายต่างๆสามารถพบเห็นได้ทั่วไป

“บูม”

เกิดการต่อสู้ขึ้นในทันที เสียงกรีดร้องดังไปทั่วทั้งป่า เสียงต่อสู้ดังกังวาลจากหลายทิศทาง

“การหาโอกาสครั้งนี้ดูเหมือนจะไม่ง่ายเสียแล้ว”

มู่ ชิงจือกล่าวขณะดึงดาบออกมาพร้อมต่อสู้ทันที

“อย่ากังวลพวกมันมีแค่จำนวนเท่านั้น พวกเราสามารถต่อสู้ระหว่างเดินทางต่อไปได้ หากเราต้องการหนีเกรงว่าจะไม่มีใครรั้งไว้ได้นอกจากราชาในส่วนลึก”

คิดได้ดังนั้นทุกคนก็ร่วมมือกันต่อสู้เปิดทางเพื่อเดินทางต่อไป

ตกค่ำภายในลานในสุดของนิกายลับเหนือเต๋า

ลู่ ฉางชิงเรียกทุกคนมาร่วมมื้ออาหารกับเขาพร้อมทั้งแจกผลไม้ที่มีอยู่เกลื่อนภายในลานเป็นเครื่องเคียง

ใช่ เขาได้ชิมมันไปแล้ว แต่ไม่รู้สึกใดๆจากมันเลย แต่ก็นับว่าอร่อยคล้ายแอปเปิลในโลกเก่าแต่ด้านในมีของเหลวคล้ายเนื้อองุ่น

“เข้าเรื่องเลยแล้วกัน พรุ่งนี้ข้าจะออกเดินทางแต่เช้า พวกท่านอยากได้อะไรในลานก็เอาไปเถอะ สามารถทำอาหารทานได้ตามสบาย”

หลังจากที่พูดเรื่องดีๆให้ของขวัญและผู้พิทักษ์ได้ฟังแล้ว เขาก็เข้าเรื่องจริงจัง

“หากมีใครบุกรุกเข้ามาในหุบเขา ขอให้พวกท่านฆ่าพวกมันให้หมด มิเช่นนั้นพวกเราจะตกอยู่ในอันตราย มีใครคัดค้านหรือไม่”

ฉางชิงจ้อง๸๬๲ทุกคนด้วยสายตาเย็นชา ใช่ เขารู้อยู่แล้วของขวัญไม่มีทางขัดคำสั่งเจ้านาย แต่พวกราชาในความคิดเขานั้นแตกต่างออกไป

อีกฝ่ายอาจจะรู้ว่าเขาอ่อนแอแล้วทรยศเขาก็ได้ หากเขาทำอะไรไม่ถูกใจอาจจะโดนลอบสังหาร โดยของขวัญไม่สามารถช่วยทัน

อย่างไรก็ตามไม่มีใครคัดค้านเขาในตอนนี้พรางคิดว่า

‘ใครมันจะผ่านมาได้ ค่ายกลเต็มพื้นที่หุบเขา’

‘๞ู้ฝึ๻ฝน๤า๱๦๬๻แข็งแกร่ง๸า๻หรือ’

‘อย่าคิดว่าทุกคนเหมือนท่านได้ไหม’

‘ท่านคิดว่าพวกเราไม่ใช่มนุษย์จริงๆใช่หรือไม่ ดูถูกความรู้พวกเราหรือ’

ใช่พวกเขาราชาก็ไม่ได้ออกไปด้านนอกเช้นกันเนื่องจากความต่างของเผ่าพันธุ์ มนุษย์แทบจะยึดครองทั้งทวีป ไม่ได้หมายถึงมนุษย์แข็งแกร่งเกินไป แต่หากหมายถึงอัตราการสืบพันธ์นั้นน่าสะพรึง

“ท่านอย่ากังวลไปเลยหุบเขาแห่งนี้สมบัติธรรมชาติมีอยู่ทุกที่ก็จริง แต่ก็มีสัตว์อสูรจำนวน๸า๻ พวกข้าราชาอยู่มาเป็นพันปีก็ยังไม่กล้าเดินเข้าออกมั่วซั่ว”

หวังเต็งหลงกล่าวอย่างจริงจัง พื้นที่ปกครองของเขาติดกับทางปลอดภัย๸า๻ที่สุดและมีเพียง4ราชาเท่านั้นที่รู้เส้นทางนี้ พวกเราไม่คิดว่าจะมีใครรอดมาจนถึงทางเข้าประตูนิกาย

“ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ดี แต่ไม่ควรประมาทเกินไป วายร้ายมักจะตายเพราะพูดเยอะ จำคำนี้ไว้”

หลังจากพูดจบ ลู่ ฉางชิงก็๸๬๲ท้องฟ้าที่มีดวงดาวระยิบระยับ พร้อมกับทอดถอนหายใจ ดวงจันทร์อยู่ใกล้๸า๻กว่าที่โลกที่ฟ้าของเขา๸า๻

สามารถ๸๬๲เห็นแนวกาแล็กซีที่สวยงาม

“บางทีการมาที่โลกใบนี้ของข้าอาจจะมาเพื่อครอบครองกล่องสมบัติที่ไม่ตกเป็นของผู้ใด”

กล่าวจบก็พรางคิดในใจ

‘ไร้สาระ ข้ากลัวว่าจะตายหากไม่มีของขวัญที่สวรรค์มอบให้ อีกอย่างข้าอยากจะรับทำเควสให้จบพร้อมกับไปเริ่มต้นใหม่เป็นตัวเอกที่แท้จริงสักที’

เขายิ้มส่ายหัวและเดินจากไปพักผ่อนในตำหนัก ปล่อยให้ทุกคนนิ่งเงียบกันอยู่ตรงจุดนั้น

‘ครองโลกงั้นหรือ เย่อหยิ่งแค่ไหน’

‘หุบเขาอมตะยังต้องแบ่งเป็น4 ท่านรู้จักประชาธิปไตยหรือไม่’

‘อนิจจา เจ้านิกายแข็งแกร่ง และความคิดกว้างขวางเกินไป’

เช้าวันรุ่งขึ้น ตะวันทอแสงมายังประตูนิกาย ราวจงใจใช้แสงยามเช้าเป็นใบไม้เขียวให้คนที่ยืนอยู่หน้าประตู

ใช่แล้วคนหนึ่งคือ เย่ชิงเฉิน สวมชุดสีขาวปักลายกระเรียนเหิน กระบี่สามเล่มที่เอว หากใครเห็นเห็นแทบหมอบกราบ เซียนกระบี่ท่องโลกมนุษย์!

อีกคนคือหลิว ชิงเฟิง หน้าตาหล่อเหลา ดูเรียบง่ายเต็มไปด้วยความรู้ อาภรสีเขียว ผมยาวสลวย สะบัดยามสายลมพัด ทำให้ผู้พบเห็นรู้สึกสบายใจ

และฉากใบไม้เขียวอีกหนึ่งราวกับตัวประกอบA ให้ทั้งสองคือ หลงอ้าว แม้หน้าตาเขาจะถือว่าดี๸า๻ แต่ภายใต้การคัดเลือกสาวกของเสวี่ย ชิงไท่แล้วถือว่าต่ำกว่าเกณฑ์อยู่นิดหน่อย

ทั้งสามก็การมาถึงของลู่ ฉางชิง พรางตรวจสอบอุปกรณ์ป้องกันของพวกเขาในแหวนมิติว่าเพียงพอหรือไม่ราวกับว่ากำลังออกศึกใหญ่

เวลาผ่านไปราวหนึ่งเค่อ บุคคลหนึ่งก็ปรากฎตัวขึ้นในระยะสายตา ก้าวย่างสุขุม เต็มไปด้วยวิถีเต๋า กระบี่ไม้ดำแดงพู่สีทอง ช่างเข้ากับอาภรณ์ดำสนิทปักทองลายเมฆาล่อง รูปลักษณ์ราวปราชญ์ นักบุญ ตัดกับนิสัยใจคอที่ไม่ธรรมดาเล็กน้อย