เรื่อง ทะลุมิติ ย้อนเวลาไปแต่งงานกับนายหน้าโหด สุดซื่อ

ห้าวันราวกับลมผ่าน เขาตกลงกับที่บ้านของว่าที่เจ้าสาวเรื่องน้องชายของนางอย่างราบรื่น เพราะความจริงแล้วเขาได้พูดเกริ่นเรื่องนี้ก่อนที่ว่าที่เจ้าสาวของเขาจะนัดเจอเขาเสียอีก ส่วนหนึงก็เพราะเขาได้รับปากกับคุณตาของเธอไว้ 

แต่ก่อนตอนที่เขายังเป็นเด็ก เขามักไปเที่ยวเล่นที่บ้านตาของเธอ บ้านเขาครอบครัวค่อนข้างยากจน เขามีน้องชาย2คน และน้องสาวอีก 2คน เรียกได้ว่าตอนเด็กเขาอดมื้อกินมื้อ ทำงานหนัก ร่างกายผอมแห้ง คุณตาของเธอเอ็นดูผมมาก  เขามักให้ให้ขนม ข้าวปลาอาหาร ให้ที่พักยามที่พ่อกับแม่ไม่ลงรอยกัน เขารอดตายมาได้เพราะตาของนาง จะกล่าวเช่นนี้ก็ไม่เกินจริง แต่หลังจากที่เขาได้ไปเป็นทหารกลับมาจากสนามรบ เขาได้ไปเยี่ยม และตอบแทนเขาได้เดือนเดียว คุณตาก็ได้จากไป ก่อนจากไปเขาห่วงเพียงหลานสาวและหลานชายเท่านั้นจึงฝากเขาให้ดูแล ผมได้รับปาก ก่อนที่ท่านจะเสีย

ก่อนหน้านี้เขาได้เจอกับนางในงานจัดพิธีศพของคุณตา นางดูเศร้ามาก  เมื่อเทียบกับรอยยิ้มตอนเด็กของนางที่อยู่ในความทรงจำของเขา และเมื่อห้าวันก่อนนางก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง นางช่างน่าสนใจจริงๆ 

.

.

ในที่สุดก็ถึงเวลาพิธี อดตื่นเต้นไม่ได้เลย ตั้งแต่เช้าฉันโดนปลุกชนิดที่เรียกกว่ายังไม่ทันได้หลับด้วยซ้ำ แม่เลี้ยงตามแม่ๆของเพื่อนข้างบ้านมาขัดเนื้อตัว แต่งหน้าแต่งตัวตั้งแต่พลบค่ำ ถึงแม้ว่ามันออกจะแต่งประหลาดไป แต่ก็เข้าใจได้เพราะหน้าจะแต่งแบบนี้แค่ใช้ในพิธีนี้เท่านั้น ชุดแต่งงานสีแดงที่แต่งก็คล้ายชุดแต่งงานจีนโบราณ ทำเอาฉันสับสนยุคสมัยนี้มากๆ มันยังไงกันแน่นะ ทั้งที่ชุดที่ใช้ในปัจจุบันออกจะกึ่งทันสมัยด้วยซ้ำ

ฉันแทบจะหลับก่อนจะถึงพีธีแต่ง ตอนนี้ฉันเดินทางมาถึงบ้านสามี พิธีดำเนินการอย่างเรียบง่ายและรวดเร็ว ไม่ทันจะเที่ยงวันพิธีต่างๆก็เรียบร้อย เหลือเพียงการเลี้ยงฉลอง และเข้าหอ ฉันที่เป็นเจ้าสาวก็หมดหน้าที่ เหลือเพียงนั่งรอในห้องกับญาติที่มีแม่เลี้ยงกับน้องชาย 

แม่เลี้ยงที่เห็นว่าซูเจียวไม่ได้มีท่าทีขัดขืนเหมือนช่วงที่ลี่จิ่นมาสู่ขอ ก็ทำให้นางวางใจ และออกไปร่วมงานกินเลี้ยง

“พี่….พี่หิวไหม” น้องชายที่รู้ว่าฉันไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้า ถามฉันเสียงอ่อน 

“หิวสิ แถวนั้นมีขนมหรืออาหารบ้างไหม น้ำก็ยังดี พี่คอแห้งมาก” ฉันที่อยู่ในผ้าคลุมหน้ามองเห็นแค่แสงรอดผ่านเท่านั้น จริงๆก็อยากจะเปิดนะ แต่ฉันก็เชื่อเรื่องอะไรแบบนี้เหมือนกัน เลยไม่อยากเปิดเองชีวิตนี้ก็อยากมีสามีและครอบครัวที่ดีๆกับเขาเหมือนกัน เรื่องแค่นี้พอทนได้อยู่แล้ว

“มีๆ มีขนมกับน้ำ เดี๋ยวเอามาให้” เสียงฝีเท้าที่เดินห่างออกไปแล้วกลับมา 

“อย่าวิ่ง เดี๋ยวล้มเอานะ” ฉันส่งเสียงเตือนเพราะเสียงฝีเท้าที่เร็วนั้น และเป็นดังคาด เสียงฝีเท้านั่นก็ช้าลง

.

.

“นี่พี่ค่อยๆดื่มน้ำนะ ยังพออุ่นๆอยู่กำลังดีเลย” ฉันรับถ้วยใบเล็ก และเอามาใต้ผ้าคลุม ดื่มลงไปโดยไม่รอช้า 

“ขออีกถ้วย” น้องตัวเล็กรินน้ำให้ใหม่ เป็นแบบนี้หลายครั้งก็พอหายคอแห้งหน่อย

“พี่หิวใช่ไหม มีขนมอี๋อยู่นะ แต่มันตั้งอุ่นบนเตาในห้องครัวนั่นตลอด มันน่าจะยังร้อน น่ากินมาก”

“ได้ๆ พี่รองท้องซักหน่อย แค่น้ำเปล่าคงไม่ไหว”

“ดีเลย เดี๋ยวตักให้”เสียงฝีเท้าห่างออกไปอีกครั้ง

“ค่อยๆตักนะ ระวังอย่าให้โดนลวก”

“ได้!” เสียงตะโกนที่เสียงห่างออกไปตอบนางกลับมา ทำเอานางอารมณ์ดี

ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าที่หนัก และมั่นคงค่อยๆเ๜้า๸าใกล้

“ใคร…นั่นใคร” ทำไมต้องมาที่อาโยวไม่อยู่ด้วยนะ

“ผม…เอง” เสียงที่มาพร้อมๆกับผ้าคลุมหน้าค่อยๆเปิดขึ้น 

ฉันเงยหน้ามอง เขานั่นเอง ว่าที่ เอ่อ ไม่สิ สามีของฉัน เขาตัวสูงใหญ่จริงๆ รูปร่างก็ดูแข็งแกร่ง แม้จะใส่ชุดแต่งงานที่ดูเหมือนว่าจะพรางรูปร่างนั้นไปมากแล้ว

“ทำไม่ให้สุ่มให้เสียงเลย ตกใจหมดเลยค่ะ” เขาเอาผ้าคลุมหน้าออก เขามองปิ่นบนหัวของฉันจำนวนมาก

“ผมช่วยคุณปลดปิ่นออกดีไหม” เขาพูดพร้อมทำท่าจะดึงออก 

“ดีสิคะ หนักมาก เจ็บหนังหัวไปหมด ถึงจะสวยก็เถอะ” เขายิ้มอ่อนกับท่าทางของฉัน จากนั้นก็ค่อยๆช่วยดึงปิ่นออกจากบนหัวของฉัน 

“พี่ข้าตักมาแล้ว” ประตูถูกดันเ๜้า๸าพร้อมเสียงเจื้อยแจ้ว เด็กน้อยเงยหน้าขึ้น”พี่เขย!! ข้าขอ…”

“ถือดีๆ! ระวังหก!” น้องชายฉันทำหน้าตาดูไม่ได้เลย เหวออะไรขนาดนั้น ”เอามาให้พี่มา” ฉันลุกขึ้นไปหา

“ด..ได้ นี่..นี่พี่” ดูก็รู้ว่าพยายามลบสายตา หน้าที่ค่อยแดงทำเอาน่าแกล้งสุดๆ ฉันรับถาดที่ถือขนมมาไว้ที่มือ 

“เป็นอะไร หืม?”

“ไม่เป็นอะไร ขอโทษที่มาขัดพวกพี่ๆ..” เจ้าน้องชายตัวดีพูดเสียงเบา แล้วขดตัวลงเหมือนจะมุดหนีลงดินไป น่าแกล้งจริง ก่อนที่ฉันจะได้คิดอะไร ความหมั่นเขี้ยวก็ทำให้ฉันหอมหัวทุยนั่น “อายอะไรขนาดนั้นเนี่ย 555”

“พี่!!!!” คนตัวเล็กตรงหน้าทำหน้าเหลอหลา ”อย่าทำแบบนี้พี่มีพี่เขยแล้วนะ เดี๋ยวพี่เขยโกรธ”

เจ้าตัวเล็กตรงหน้ากดเสียงให้เบาลงราวกับกระซิบเตือนพี่สาวของตน พรางมองไปยังชายหนุ่มที่นั่งบนเตียงในห้อง

“คุณไม่หึงกับอะไรแบบนี้หรอกใช่ไหมคะ”  หญิงในชุดเจ้าสาวของเขากล่าวเช่นนั้น แล้วเขาจะหึงหวงได้อย่างไร อีกอย่างนั่นก็น้อยชายที่นางเลี้ยงดูกับมือ จะเอ็นดูมากหน่อยก็ไม่แปลก

“ไม่หรอก แต่ต่อไปอาเจียว เรียกผมว่าลี่จิ่นเถอะนะ” เขามองเธออย่างอ่อนใจ เขาไม่รู้ว่านางจะยอมรับเขามากแค่ไหนเพิ่งเจอกันนับครั้งได้ หน้าตาเขาก่อนเป็นทหารก็ยังพอดูได้ หลังกลับจากสนามรบเขากลับมีรอยแผลมีดกรีดบนหน้าและตามตัวอีกทั้งยังมีรอยมีด และรอยที่เกิดจากกระสุนปืนอีก ไม่มีส่วนไหนที่เรียกว่างดงามได้ 

ขนาดชาวบ้านที่หมู่บ้านนี้ ยังว่าเขาเสียโฉม ถึงขั้นอัปลักษณ์ ถึงแม้ร่างกายจะยังแข็งแรงทำงานได้ แต่เขาก็ไม่มั่นใจน่าตาตัวเองมาตลอด เพราะไม่เคยมีผู้หญิงมาสนใจเขาสักคน

“ได้สิคะลี่จิ่น” นางสังเกตุถึงสายตาที่หม่นหมองลงขอเขา แกล้งเขาซะหน่อยดีกว่า 

ฟอด!

หญิงสาวเดินไปประคองแก้มชายหนุ่ม แล้วหอมไปที่หน้าผากของเขาฟอดใหญ่ ทำเอาคนที่โดนมองภรรยาที่ยังไม่ได้เข้าหอของเขาอย่างตกใจ เธอจะใจกล้าเกินไปแล้ว

เด็กน้อยเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างหน้าแดง แถบจะม้วนตัวเองมุดลงชุดที่สวมอยู่ 

“อาโยว ออกไปก่อนเถอะ” 

“อ่า….ครับ” หลังจากที่ผงกหัวราวกับลูกเจี๊ยบ ก็วิ่งออกไป

“คุณ อ่า…คุณ” สามีของนางกล่าวไม่เป็นภาษาออกมา เอาหล่ะฉันต้องจัดการกับสามีคนนี้หน่อย

“คะ?” หญิงสาวกับราวกับเหตุการณ์นั้นไม่มีอะไร ”ทำไมลี่จิ่นเรียกฉันแบบนี้ล่ะ ทั้งๆที่ให้เรียกลี่จิ่นแล้วแท้” 

ชายหนุ่มยิ่งเห็นการกระทำออดอ้อนยิ่งทำให้เขายิ่งตกใจ ภรรยาเขาก็มีด้านนี้เหมือนกันสินะ 

“ผมแค่ตกใจนิดหน่อย”

“ตกใจอะไรคะ ปกติสามีภรรยาก็น่าจะแบบนี้หรือเปล่า มันไม่เหมือนหนังสือที่อ่านหรือพวกละครหรอกเหรอ” หญิงสาวพูดเสียอ่อนพรางถอยหลังไป ”คุณโกรธเหรอคะ”

"ไม่…ไม่ใช่อย่างนั้น" เขาเดินมาใกล้มองตาของเธอ "ผมชอบมัน เพียงแต่ไม่อยากให้คุณทำแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นๆ " หน้าของเขาแม้จะสีจริงจัง แต่กลับแดงจนแทบจะเหมือนกับชุดที่พวกเขาใส่

เขาดึงตัวเธอเ๜้า๸าชิด ตัวเล็กจริงๆ เอวบางจนมือเขาแทบจะรอบเอวของเธอ เขายื่นหน้าเข้าไปหาภรรยา แน่นอนนั่นเพื่อเขาจะจัดการเธอที่ทำให้เขากระสับกระส่ายเช่นนี้ 

โครก~

ภรรยาตัวน้อยของเขาหน้าแดงขึ้น ม้วนตัวซบกับซอกคอของเขา มือของเขาก็พรางรวบตัวเธอมานั่งบนตัก

“อาเจียวของข้าหิวแล้วสินะ”เขาเอ่ยแซวนาง

“อื้อ~”ร่างเล็กบนตักของเขาขยับเพื่อซุกเขาหาเขาเพิ่มอีก น่ารักจริง ขอบคุณคุณตาที่ฝากเธอไว้กับผม ทั้งไม่รังเกียจหน้าตา รูปร่าง อีกทั้งฐานะหลังจากแต่งไปก็ใช้ชีวิตแค่พออยู่พอกิน ทั้งๆที่หน้าตานางสวย รูปร่างส่วนที่ต้องนูนก็นูน ที่ต้องคอดก็คอดสวย ไม่มีตำหนิใดๆทั้งสื้น

เขาก้มมองเธอที่เมื่อครู่ยังใจกล้าแกล้งเขาอยู่ ตอนนี้ตัวเองกับอายขดจนเป็นก้อนกลม เขาพรางถอดปิ่นบนหัวทีละชิ้นอย่างไม่รีบ และไม่ช้า ทำให้ผมดำขลับทิ้งตัวลง 

“ลุกก่อนดีไหม ผมไปยกขนมที่น้องคุณยกมา อาเจียวก็กินเล่นก่อน เดี๋ยวผมไปตักอาหารในครัวมาให้”

“ดีเลยค่ะ” ร่างเล็กขยับยุกยิก เขาจึงอุ้มเธอวางบนเตียง ก่อนเดินออกจากห้อง 

ถึงแม้จะรับคำว่าจะทานขนม แต่เมื่อร่างเล็กที่ได้เอนนอนบนเตียงนุ่น ก็เคลิ้มเพราะแทบไม่ได้ตอนตั้งแต่เมื่อคืน  สายลมอ่อนพัดไหวเบาๆยิ่งทำให้นางหลุดเข้าไปในห้วงนิทรา

#ขอบคุณ๡ุ๻๶๦ที่เ๜้า๸าอ่าน๦ะ๶ะ