เรื่อง ทะลุมิติ ย้อนเวลาไปแต่งงานกับนายหน้าโหด สุดซื่อ
เมื่อเาาาเช้าไ้ผ่านไป หญิงสาวเีคนเดียวบ้าน็ตัดสินใจี่ะไปคุยัสามี ใหู้้เื่ การี่างเคยอายุเกือบ 30 ทำให้รู้ว่า ผู้ชาย ถ้าไม่บอกคือไม่รู้ งอนไป็ไม่รับรู้อยู่ดี ต้องบอกตรงๆเท่านั้น
“เราต้องมาคุยกันค่ะ” ฉันทนไม่ไหวแล้ว ส่วนหนึ่งคงเพราะฉันไม่เคยคบหาดูใจัผู้ชายเลยแม้แต่คนเดียวแบบจริงจังและคนที่บ้านส่วนใหญ่แสดงออกทั้งคำพูด และท่าทาง ทำให้เธอทนไม่ไหวัการที่เขาปล่อยผ่านเรื่องราวต่างๆ และเงียบ ทั้งๆที่รู้ว่ามีเรื่องต้องคุยกัน
ตอนนี้าเลยกึ่งลากกึ่งจูงชายร่างโต เข้ามาที่ห้องนอน
“เราต้องคุยกัน”
“ครับ บอกมาไ้เลย” ชายหนุ่มตัวโตมองหน้าาพร้อมทำท่าทางตั้งใจฟัง เขา็อยากรู้เช่นกัน
“เรื่องแรกเมื่อคืนคุณไม่มีเตียงจริงเหรอคะ หรือ ให้น้องฉันมานอนด้วยเพราะคุณไม่ชอบฉัน” ร่างเล็กกว่ายิงเข้าไปให้ตรงประเด็น ไม่ต้องอ้อมค้อมใดๆ “เรื่องที่ 2 ครอบครัวเราจะทำอย่างไรต่อไปคะ ฉันไ้ยินว่าคุณออกจากทหารแล้วและอีกเรื่องสุดท้ายคือครอบครัวคุณล่ะคะ ทำไมไม่มีญาติฝั่งคุณมางานเลย มีแค่เพื่อนที่มาร่วมงานนี่คะ”
ชายหนุ่มมองภรรยาที่พยายามทำท่าทางขู่เป็นลูกแมวตรงหน้า แล้วเปลี่ยนท่าทางเป็นความสงสัยแทน เขาโชคดีมากเลยนะเนี่ยที่ไ้แต่งัคนแบบา นาวตรงัภรรยาัที่เขาอยากไ้ทุกอย่าง ทั้งกล้าหาญ เด็ดเดี่ยว ตรงไปตรงมาไม่เสแสร้ง เปิดเผย จริงใจ แม้บางครั้งจะมากไปบ้าง็ตาม แต่คนเรา็มีข้อดีข้อเสียต่างกัน อีกทั้งรูปร่างหน้าตา็ยังดูดี มองไม่เบื่ออีก
“นี่!!!! คุณไม่ฟังกันเลยใช่ไหม เหม่ออะไรคุณเนี่ย” เมื่อร่างสูงดึงสติกลับมา็พบว่าภรรยาตัวน้อยเขา ตอนนี้โกรธจนหน้าแกล่ำ อีกทั้งยังมีน้ำคลอในตาแล้ว
“ผมขอโทษ เอ่อ... เป็นความจริงผมที่ไม่มีเตียง วันนี้ผมจะพาคุณไปตลาดไปซื้อใช้ที่ขาดอื่นๆ และไปดูตู้และเตียงที่สั่งไว้ให้เขาส่งวันนี้ น่าจะใกล้เวลาแล้ว” ร่างสูงพยายามกลั่นคำพูดออกมาให้มากที่สุด เพื่อให้ภรรยาตัวน้อยเข้าใจ อย่างน้อยตอนนี้ภรรยา็หน้าตาดูดีขึ้นแล้ว เขาเอามือลูบแก้มพองตรงหน้าอย่างอดใจไม่ไหว
“เรื่องที่ 2 ล่ะคะ” ภรรยาตัวน้อยเสียงอ่อนลงแล้วเอนหน้าซบมือเขา หลังจากที่เขาเจอเธอไม่กี่ครั้ง เขา็รับรู้ว่าภรรยา แม้ตอนโกรธจะเหมือนแมวขู่ แต่ภรรยาเขาทำตัวน่ารักเก่งจริงๆนั่นแหละ
“เอ่อ…. เรื่องนั้นผมยังไม่มีแผนละเอียดนัก แต่็น่าจะปลูกผัก เลี้ยงสัตว์ ความจริงผมมีความู้เื่รักษาคนอยู่บ้างตอนช่วงสงครามที่ผมกำลังรักษาตัว ผมไ้ช่วยหมอเยอะอยู่ แต่็ต้องเรียนเพิ่มขึ้นอีกมากและต้องสอบใบประกอบเพื่อให้รักษาไ้อย่างถูกต้อง ส่วนเรื่องที่ 3 นั้นมันยาวมากๆ ผมบอกคุณไ้แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เอาเป็นคืนนี้เราค่อยเล่าดีหรือไม่ รอเตียงตู้มาส่ง และเราไปตลาดกันก่อน” หลังจากก่อนหน้านี้ เขา็ไ้รับรู้ว่าภรรยาเขา อ่านสีหน้าท่าทางคนไม่ค่อยเป็น ดังนั้น การพูดให้มาก เปิดใจให้กว้างัา จะทำให้าสบายใจ และเข้าใจเขา
“ไ้ค่ะ แต่ขอถามอีกข้อก่อน ฉันอยากรู้ว่าฐานะบ้านเราเป็นแบบไหน ทั้งบ้านเรามีเงินเท่าไหร่คะ จะไ้แบ่งเ็บและใช้จ่ายไ้พอ” ร่างสูงแค่ไ้ยินคำว่าบ้านเรา ็หน้าร้อนผ่าว คิดแค่เีภรรยาเขาดีจริง คิดเพื่อครอบครัวตลอด ก่อนจะหยิบกล่องเงินในตู้เสื้อผ้า ยกมาตรงหน้าา
หลังจากหญิงสาวดูเงิน ็พบว่าเงินที่เหลืออยู่เมื่อหักค่าใช้จ่ายงานแต่งที่ค้าง และค่าเตียงตู้ ็ยังเหลือพอสำหรับการใช้ชีวิตผ่านหน้าหนาวอันใกล้นี้ไ้ และยังเหลือนิดหน่อย แต่หากหน้าหนาวนี้ไม่มีรายไ้ แม้จะเริ่มเพาะปลูกไ้ แต่็ยังต้องรอให้ออกดอกผล าต้องหาวิธีให้ไ้
หลังจากที่คำนวณเงินคร่าวๆ า็ตัดสินใจที่ต้องหาเงินเข้าบ้าน ไม่มาก็น้อย เพื่อให้หลังจากหน้าหนาวมีค่าใช้จ่ายเีพอ อีกทั้งต้องสำรองใช้ยามป่วยไข้อีก หลังจากเ็บเงินใส่กล่องคืน า็เดินรอบบ้านๆเพื่อสำรวจ บ้านหลังนี้เป็นขนาดกลาง มี3 ห้องที่ใช้นอนไ้ 1 ห้องครัว และอีก 1 ห้องรับแขก แน่นอนว่าเธอจะนอนัสามี น้องชายจะนอนอีกห้อง ห้องที่เหลือเ็บไว้ให้แขก ไม่็ลูกๆพวกเขาในอนาคต็ไม่แย่ พื้นที่ลานบ้านหากปลูกผักสวนครัวไว้กิน็เีพออีกทั้งยังเหลือพื้นที่อีก รอบๆบ้านเป็นชายป่าจึงไม่มีเพื่อนบ้านใกล้นัก ดีอีกอย่างคือรั้วที่สูง 2เมตรครึ่งที่ล้อมบ้าน แต่็ยังไ้ยินเสียงน้ำไหลไม่ไกลนัก จึงเป็นส่วนตัวมาก บ้านในฝันคนในยุคปัจุบันสุดๆ เีขาดแค่ความสะดวกเรื่องไฟฟ้า แต่ที่นี้เขาชินัการนอนไว จึงไม่มีปัญหาเรื่องนี้เลย ดูแล้วอย่างไร็เหมือนบ้านเก่าที่ปรับปรุงใหม่
“พี่จาง!!!! อยู่หรือเปล่า” เสียงเคาะดังจากประตูรั้วหน้าบ้านที่ปิดอยู่
“สามี!! ลี่จิ่น มีคนมาเรียกหาคุณ” ฉันเรียกเขาอีกแรง ก่อนจะเดินตามเสียงคนเรียกสามีไปทางหน้าบ้าน
“อาเจียว รอข้าเดี๋ยว ข้าทำปลาอยู่ เจ้าจัดการเลย!!” เสียงตอบกลับเธอดังจากทางครัวหลังบ้าน เธอจึงชะงักขา เสียงวิ่งจากเท้าเล็กวิ่งมาหาเธอ
“พี่เจียว พี่เขยให้พี่เลือกห้องที่ให้น้องเลย พี่เขยยังทำปลาไม่เรียบร้อย ไม่อยากให้มือเลอะหลายที น่าจะอีกครู่”
“ไ้” าจึงจูงมือน้องชายไปหน้าบ้านด้วยกัน ็พบัชายไว้เครา และ เด็กหนุ่มอีกคน เสียงนั่นคงเป็นเด็กคนนี้สินะ พวกเขาขนตู้ที่สำเร็จ และชิ้นส่วนต่างๆเตียงอยู่บนเกวียน
“แม่า อ่อ สะใภ้จาง คิดไม่ถึงว่าจะไ้เจอเร็วเช่นนี้ ผมเจียงจือ เป็นรุ่นน้องตอนเป็นทหารเขา” เขายังดูเด็กอยู่เลยน่าจะรุ่นเดียวกันัา
“ค่ะ ยินดีที่ไ้พบทั้งสองคนเลยนะคะ เพิ่งเดินทางมาถึงดื่มน้ำก่อนเถอะค่ะ น่านะมากันไกล เดี๋ยวค่อยแนะทางไปห้องที่ต้องต่อเตียง” หญิงสาวพาไปทั้งสองไปที่ห้องรับแขก ก่อนจะให้น้องชายอยู่เป็นเพื่อนก่อนจะเดินเข้าไปในครัว
สามีที่นั่งจุ่มอยู่ที่ประตูทางออกไปทางด้านหลังบ้านกำลังตักน้ำในโอ่งราดที่ปลาที่แล่เมื่อครู่ ท่าทางนั่นมองไกลๆเหมือนจะมั่นใจ แต่าที่ทำอาหารบ่อย มองครู่เดียว็รู้ว่า เขาไม่ค่อยถนัดเรื่องนี้ ดูท่าก่อนหน้านี้ในค่ายน่าจะมีโรงครัว หรืออาจจะทำเป็นแต่อาหารง่ายๆ หยาบๆ ถึงอย่างนั้นรสมือเขา็พอทานไ้เลย
“เหลือเยอะไหมคะ ฉันว่าคุณไปอยู่ัพวกชั่งดีกว่าไหมคะ” าพูดพร้อมัตักน้ำที่ตั้งอุ่นไว้ เติมน้ำตาลละลายลงในแก้ว โดยเตรียม5 แก้ว ให้ครบจำนวนคน ระหว่างคน็หันมองสามีตัวเอง
“เหลือแค่ตัวเดียว เมื่อเช้าผมจับมาไ้ 5 ตัว ผมกลัวว่าถ้าเราไปตลาด ปลาจะเน่าก่อนน่ะ”
“ฉันเข้าใจค่ะ แต่ครู่เดียว คุณเป็นคนตกลงไว้เอง อีกอย่างพวกเขา็เป็นเพื่อนัคุณนะคะ ส่วนปลานี่็ไว้ค่อยทำ พวกเราไปตลาดช้าหน่อยหรือพรุ่งนี้็ไ้นะคะ ในบ้าน็ยังไม่ขาดขนาดนั้น” าพูดร่ายยาว เพราะร่างสูงเหมือนจะไม่ค่อยสนใจเรื่องนี้ ก่อนี่างจะหยิบไป า็เดินไวๆไปที่ัทุยๆสามีก่อนจะยีอย่างมั่นเขี้ยว และตบท้ายด้ายการหอมไปหนึ่งที ก่อนจะยกถาดที่วางแก้วน้ำออกไปจากครัว โดยไม่ทันหันมาสังเกตเห็นเลยว่าคนที่โยีั ัหูแไปหมด
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
0.00
0.00









userA???
???? ??? ? ???? ?? ??