เรื่อง องค์หญิงบรรณาการผู้ถูกลืมเลือน

 บทที่6

“พวกนั้นส่งใครมา” เสียงห้าวทุ้มเอ่ยถามองครักษ์คนสนิท

“ฮองเต้แคว้นเว่ยส่งองค์หญิงแปดมาพ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์ซาง ดินเปิดกระโจมเข้ามารายงานข่าว ตามคมก้มหลุบต่มองที่พื้น เมินมองแผ่นหลังเปลือยเปล่าบนเตียงบรรทม

“เจ้าออกไปก่อน” จ้าวหยุ่นหลงหันไปสั่งสตรีที่นอนเปลือยเปล่าอยู่เตียง

“เพคะ” นางรีบคลานลงจากเตียงหยิบคว้าเสื้อผ้าบนพื้นสวมใส่ลวกๆ เพียงพอให้ปิดบิดร่างกายเพื่อที่จะได้รีบออกไปจากกระโจมของรัชทายาท

“พระองค์น่าจะรับพระสนมหรือทาสอุ่นเตียงสักคน มิใช่หญิงคณิกา” นอกจากบิดาแล้วคงมีผู้เดียวในใต้หล้าที่อาจหาญตำหนิจ้างหยุ่นหลง หากมิใช่สหายที่โตมาด้วยกัน

“ข้าจะรบสนมหรือทางอุ่นเตียงทำไมกัน ใช้งานคณิกาของกองทัพใช่พวกเจ้าก็สะดวกดีมิใช่หรือ อีกอย่างเจาสาวข้าเพื่อขึ้นรถ้มามุ่งหน้มาทางนี้แล้ว ว่าแต่ข้าจำได้ว่าฮองเต้แคว้นเว่ยมีองค์หญิงเพียงเจ็ดพระองค์ แล้วองค์แปดคือใคร”

จ้าวหยุ่นหลงลงจากเตียงบรรทมหยิบชุดคลุมตัวบางมาสวมใส่ เดินไปทรุดตัวลงนั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือ องครักษ์เดินมาทรุดตัวนั่งฝั่งตรงข้าม ริบน้ำชาให้รัชทายาทก่อนรินให้ตนเอง

“นางเพิ่งได้รับการแต่งตั้งวันนี้” 

จ้าวหยุ่นหลงย่นคิ้ว

“ฮองเต้รับบุตรีของเสนาบดีกวนเป็นบุตรบุญธรรมเพื่อแต่งแทนองค์หญิงพระองค์อื่นๆ"

“ฮ่าๆๆๆๆ แน่ล่ะใครจะอยากให้บุตรสาวมาแต่งกับบุรุษใจมารอย่างข้ากันเล่า ไอ้แก่นั้นเจ้าเหล์เหมือนกัน เหตุใดตอนรบกันถึงไร้ความสามารถนัก” จ้าวหยุ่นหลงปรามาสฮองเตแคว้นเว่ยเพียงสามปีเข้าก็บุกมาถึงเมืองหลวงได้ ไร้ฝีมือแต่กลับมีเหล์เหลี่ยม

ก็รู้ว่าผู้อื่นมองตนว่าเหี้ยมโหดยิ่งกว่ามารก็ยังไม่หยุดกระทำ องครักษ์ชางตำหนิอยู่ในใจ

“พระองค์จะทำเยี่ยงไร หากนางไม่ใช่บุตรสาวของฮองเต้ หม่อมฉันเกรงการแต่งงานคร่านี้นางจะไร้ประโยชน์”

จ้าวหยุ่นหลงยกยิ้ม รอยยิ้มเย็นเฉียบค่อยๆ ปรากฎดวงหน้าราวกับหยกสลักแต่แววตากลับเต็มไปด้วยไอสังหาร

“ไม่ว่าฮองต้แคว้นเว่ยจะส่งผู้ใดมาก็ไร้ประโยชน์ทั้งสิ้น ต่อให้ส่งบุตรสาวแท้ๆมาให้ข้า ข้าก็สามารถฉีกนางเป็นชิ้นๆได้ด้วยมือเปล่า” 

องครักษชางยกชาดื่มจนหมดจอก นั้นล่ะ คนอย่างจ้าวหยุ่นหลงเห็นชีวิตผู้คนเป็นเพียงของเล่น ที่เรียกร้องให้แคว้นเว่ยส่งองค์หญิงมาแต่งงานด้วยเพื่อเป็นองค์ประกันในการยุติส่งครามหาใช่จุดประสงค์ที่แท้จริง

เสียงโห่ร้องของทหารจากด้านนอกดังกระหึ่มเข้ามา ไม่ช้ารองแม่ทัพก็ตะโกนรายงานเข้ามาภายในกระโจมว่ารถม้าขององค์หญิงแคว้นเว่ยมาถึงแล้ว

“พาตัวนางเข้ามา” 

“องค์รัชทายาท” องค์รักษ์ชางทำเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง สีหน้าเต็มไปด้วยความอัดอึดและคร่งเครียด

“เจ้ามีอะไรก้รีบพูดชางเจี้ย” จ้างหยุ่นหลงหลบกลอกตาในใจ ไม่อยากเดาว่าองครักษ์ข้างกยคิดอันใดอยู่

“ขอพระองค์ถนุถนอมพระนางด้วยเถิด ถือว่าหม่อมฉันขอร้องไม่ใช่ในฐานะองครักษ์ข้างกายพระองค์ แต่หม่อมฉันขอในฐานะสหาย นางเพิ่งจะปักปิ่นยังไม่พ้นปีก็ต้องออกเรือน” 

“ข้าทำอะไรแบบนั้นไม่เป็นเจ้าก็รู้” ไม่อย่างนั้นข้าเสกสมรถไปนานแล้ว แต่งมาเป้นเมียต้องมาแลดูประคบประหงม คนฝึกวรยุทธออกศึกอยู่แต่กับบุรุษ ข้าทำไม่ได้หรอก ไม่งั้นข้าจะหลับนอนแต่กับนางคณิกาเยี่ยงนี้ทำไมกัน สำหรับข้าพวกนางก็เปรียบเสมอที่ระบายอารมไคล้ของบุรุษเท่านั้น ไม่ต้องมาคอยออมแรง จับพลิกหงายเยี่ยงไรก็ได้

“สตรีนางอื่นพระองค์จะทำเช่นไรก็ไม่มีผู้ใดครหา แต่ตอนนี้นางเป็นองค์หญิง รักหยกถนอมบุปผา พระองค์ทำได้หรือไม่” 

เหอะ องค์หหญิงปลอม เหตุใดข้าต้องถนอม

“เจ้าจะไปไหนก็ไปไหนก็ไปเถะเสียเวลาเข้าหอของข้า” มือหนาโปกสะบัดขับไล่องค์รักษ์ชางออกจากกระโจมราวกับเป็นปฎิกูล 

องค์รักษ์ชางเปิดผ้าม่านกระโจมก็เจอสตรีในชุดแดงยืนรออยู่แล้ว องค์รักษ์ผายมือให้องค์หญิงเดินเข้าไป

“เชิญองค์หญิงแปด องค์รัชทายาทรออยู่ด้านในแล้วพ่ะย่ะค่ะ” อย่างไรตอนนี้นางก็ได้ตำแหน่งองค์หญิง และยัง องครักษ์ชางจึงให้เคารพนางเฉกเช่นนายเหนือหัวพระองค์อื่นๆ แม้ไม่รู้ว่าจากนี้ไปรัชทายาทจะวางนางไว้ตำแหน่งใดก็ตาม 

“ขอบคุณเจ้าคะ” ร่างบางค้อมศีรษะลงเล็กน้อย ผ้าคลุมหน้าสีแดงปลิวไหวตามแรงขยับกาย 

จังหวะที่นางเดินผ่านเขาไปองค์รักษ์ชางมองเห็นเสี้ยวดวงหน้าของพระนาง ดวงหน้ายังคงมีคราบน้ำตา พระนางคงผ่านการร้องไห้มาตลอดทาง 

องครักษ์ชางมองตามแผ่นหลังบอบบางจนผ้าม่านกระโจมปิดลง

‘ข้าช่วยเจ้าได้เพียงเท่านี้ จากนี้ไปขึ้นอยู่กับตัวเจ้าแล้วว่าจะทำเช่นไรให้รัชทายาทมองเห็นประโยชน์จากเจ้า เจ้าจะได้มีลมหายใจต่อไป กวนเสี่ยวถง’

​​​​​​​