เรื่อง องค์หญิงบรรณาการผู้ถูกลืมเลือน

บทที่7

เจ้าสาวในชุดมงคลเดินเยื้องย่างมาหยุดที่กลางกระโจม ใต้ผ้าคลุมสีแดงสด ตากลมโตจ้องมองบุรุษที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือด้วยท่าทางผ่อนคลาย ใบหน้าคล้ำแดดแต่ไ๦่อาจบดบังรูปโฉมอันงดงามของเขาบุรุษผู้นี้เลย นี้หรือผู้กำซะตาชีวิตของนางคนต่อไป งานแต่งไร้ซึ่งพิธีการใดๆ มีเพียงเจ้าสาวในชุดมงคลสีแดงเท่านั้น

กวนเสี่ยวถงกำมือแน่น ตอนนี้นางเป็นถึงองค์หญิง แต่เจ้าบ่าวของนางกลับดูแคลนนางเสียเหลือเกิน ให้นางสวมชุดเจ้าสาวมาเต็มยศ แต่เขากลับไ๦่มีแม้แต่แม่สื่อจูงนางลงจากรถม้าด้วยซ้ำ นางต้องเดินตามทหารในชุดเกราะเข้ามาแล้วดูสิ เขานั่งรอนางด้วยท่าที่สบายๆ สวมเพียงเสื้อคลุมบางตัวในเพียงตัวเดียวราวกับเพิ่งตื่นนอน 

“เจ้าจะยืนตรงนั้นไปถึงเมื่อไร” 

ฟันซี่เล็กขบริมฝีปากแน่น เพื่อไ๦่ให้ริมฝีปากของตนสั่ง นางหาได้สั่นกลัวเขาไ๦่ แต่กวนเสี่ยวถงเจ็บแค้นในใจ ไ๦่ว่าผู้ใดก็ทำราวกับนางไร้ทางสู้ 

“หม่อมฉันไ๦่มีแม่สื่อนำทาง อีกทั้งเพิ่งเคยแต่งงานหนแรกไ๦่รู้จักต้องทำเยี่ยงไร ขอฝ่าบาทโปรดอภัยหม่อมฉันด้วยเพคะ” เสียงเล็กๆของหญิงสาวใต้ผ้าคลุมสีแดงเอ่ยออกมาแผ่วเบาเสียงนั้นแหบเล็กน้อยแต่กลับเจือไปด้วยความกระด้าง แม้นางจะเอ่ยเสียงเบาแต่จ้าวหยุ่นหลงก็ได้ยินชัดเจน

ร่างหนาลุกเดินตรงมาหยุดยืนร่างบาง ก้มมองเจ้าสาวของตน นางสูงไ๦่ถึงแผ่นอกของเขาด้วยซ้ำ จ้าวหยุ่งหลงกยิ้มกระชากผ้าคลุมสีแดงออกอย่างแรง จนศีรษะของกวนเสี่ยวถงเคลื่อนไปตามทิศทางนั้น

กวนเสี่ยวถงตวัดสายตากลมโตเงยหน้ามอง นางกัดริมฝีปากของตนเอาไว้แน่นข่ม แต่นางไ๦่อาจข่มความเกรี้ยวกราดที่แสดงออกผ่านสายตาของตนได้ เมื่อนึกได้นางว่าเผลอทำสิ่งใดลงไปก็รีบก้มหน้าลง

“หึ เด็กน้อยเจ้าไ๦่กลัวข้าเลยหรือ” จ้าวหยุ่นหลง ยิ้มมุมปาก หลุดขำออกมาหนึ่งคำ นางก็ตัวเท่าลูกแมว แต่กลล้ามองเขาใบหน้าของข้าตรงๆ 

“หม่อมฉันไ๦่มีความจำเป็นต้องกลัวพระองค์” 

“เจ้าเต็มใจแต่งให้ข้าหรือไ๦่เด็กน้อย” มือหนาดันดวงหน้าเล็กๆขึ้นสบตา ดวงหน้าของนางจิ้มลิ้มพริมเพลา ตากลมโตสีดำขลับ ผิวขาวเนียลราวหิมะแรก หัวแม้โป้งหยาบกร้านลูบไล้ริวฝีปากบางที่ทาชาดสีแดงเอาไว้ ยิ่งพิจมองให้ชัดๆนางเด็กกว่าที่ชางเจี้ยบอกเขาเสียอีก ตัวก็เล็กเท่านี้หากเขากดนางลงเตียงนางคงจะหักครึ่งท่อนต้องแต่วันแรก

“ไ๦่เต็มใจเพคะ” เสียงหวานตอบห้วนๆ

จ้าวหยุ่นหลงย่นคิ้วเอียงคอมองกวนเสี่ยวถง ไ๦่มีความหวาดกลัวในสายตานางเลย หรือนางไ๦่รู้ว่าเขาคือผู้ใด

“ข้าคือจ้าวหยุ่นหลง”

“หม่อนฉันทราบ”

“แล้วเจ้าไ๦่กลัวข้าเลยอย่างงั้นหรือเด็กน้อย ไ๦่มีใครบอกเจ้าหรือว่าข้าสามารถถลกมนุษย์ทั้งเป็นด้วยมือเปล่า” ผ่ามือหนาออกแรงบีบคางเล็กหมายให้นางรู้ว่าเขาเอาจริง 

“หม่อมฉันไ๦่มีอะไรให้กลัวอีกแล้ว” แม้จะเจ็บบริเวณกรอบหน้าแต่กวนเสี่ยวถงก็พยายามอ้างปากพูด ตอนนี้นางตัวคนเดียว ครั้งอยู่สกุลกวนนางเพ้อฝันคาดหวังว่าตราบใดที่นางอาศัยอยู่ในจวนต้องมีสักวันที่บิดาจะรักและเมตตานางบ้างมอบความรักให้นางเหมือนบุตรสาวคนอื่นๆ แต่ความหวังนั้นก็ดับสลายไปพร้อมลมหายจของแม่นมเมื่อวานเสียแล้ว ที่นางมายืนอยู่เบื้องหน้าบุรุษที่คนใต้หล้าเกรงกลัวเป็นเพราะคำมั่นที่ให้ไว้กับแม่นมที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปเท่านั้นหนทางข้างหน้าจะเป็นเช่นไร ได้แต่สุดแท้แต่สวรรค์จะกำหนด

ถ้าเช่นนั้นนางคงไ๦่มีประโยชน์อะไรให้ข้า 

“กลัวเถิด”เสียงทุ้มเย็นเฉียบ เจ้าต้องกลัวข้า กองทัพของข้ายังอยู่ตั้งอยู่ที่แค้วนเว่ย ถ้าเช่นนั้นเจ้าตายวิญญาณเป็นเฝ้าแผ่นดินบ้านเกิดของเจ้าดีหรือไ๦่”

เมื่อคำว่าตายถูกเปล่งออกมา นัยต์ตากลวโตแข็งกร้าวราวกับมีเปลวไฟแผดเผาอยู่ภายใน ความร้อนรอบๆกายสูงขึ้นฝามือหนามีกลุ่มไอความร้อนพวยพุ่งออก จ้าวหยุ่นหลงสะบัดมือออกอย่างสุดกำลัง เขาไ๦่คาดคิดว่าสตรีไร้วรยุทธจะทำอัตรายใดๆแก่ตนได้ จึงไร้การป้องการและไ๦่ทันระวังตัว

“เพี้ยะ” จังหวะที่สะบัดฝามือปลายนิ้วกระทบดวงหน้ากวนเสี่ยวถงเสียงดังสนั่น

“เจ้าเป็นใคร!” สายตาคมมองร่างบางในชุดเจ้าสาวนั่งกองอยู่กับพื้นกระโจม ริมฝีปากบางมีเลือดไหลซึมออกมา แม้จ้าวหย่นหลงจะไ๦่ได้ตั้งใจทำร้ายนาง แต่เขาซึ่งฝึกวรยุทธมาตั้งแต่ยังจับตะเกียบไ๦่เป็นเสียด้วยซ้ำ ก็ทำสตรีตัวเล็กๆบาดเจ็บได้

กวนเสี่ยวถงเช็ดเลือดออกจากมุมปาก ก้มใบลงกับพื้น นางยังไ๦่พร้อมที่จะให้ใครรู้พลังที่แท้จริง ยังไ๦่ถึงเวลาอย่างที่แม่นมพร้ำบอก ยิ่งบุรุที่ยืนค้ำศีรษะนางอยู่ในตอนนี้เป็นคนที่นางต้องเลี่ยงการปะทะกว่าผู้ใด

“ข้าถามว่าเจ้าเป็นใคร” เสียงทุ้มตวาดลั่น ลมหายใจรุนแรงจนแผ่นอบเปลือยเปล่าที่โพล่พ้นจากสาบเสื้อคลุมกระเพื่อมขึ้นลง จ้าวหยุ่นหลงกำฝามือแน่น ความร้อนบางส่วนยังคงหลงเหลือยู่บนฝ่ามือเขา เมื่อครู่นางไ๦่ได้ใช้วรยุทธเขามั่นใจ แล้วความร้อนนี้มาจากที่ใด

“หม่อนฉัน องค์หญิงแปดของแคว้นเว่ย นามว่ากวนเสี่ยวถงเพคะ” กวนเสี่ยวถงยังคงก้มหน้า มือบางกำชายกระโปรงระบายความคลุกกรุ่น

องค์รักษ์ชางได้ยินเสียงดังจากภายในกระโจม เสียงนั้นเป็นเสียงของรัชทายาท อยู่ด้วยกันมาพระองค์ไ๦่เคยเสียงดังเช่นนี้กับผู้ใด องค์หญิงแปดทำอะไรพระองค์ ไ๦่รอช้าองค์รักษ์รีบเปิดม่านกระโจมเขามาทันที เห็นองค์หญฺงนั่งกองอยู่กับพื้น สายตาคมมองรัชทายาทด้วยความใคร่รู้

“ฝ่าบาทเกิดอะไรขึ้นพ่ะย่ะค่ะ” 

“ชางเจี้ย เจ้าแน่ใจใช่หรือไ๦่วางนางคือบุตรสาวคนเล็กของเสนาบดี”

“กระหม่อมมั่นใจ หากไ๦่แน่ใจว่าคนผู้ในคือผู้ใครไ๦่มีทางที่กระหม่อมจะให้คนผู้นั้นเข้าใกล้พระองค์” 

แม้ชางเจี้ยจะมั่นใจว่าไ๦่มีใครทำร้ายรัชทายาทได้ แต่เขาซึ่งมีหน้าที่ปกป้องรัชทายาทย่อมต้องสืบข้อมูลให้แน่ใจ

“ไ๦่มีอะไรทั้งนั้นเจ้าออกไปได้แล้ว ไ๦่ว่าจากนี้จะได้ยินเสียงอะไรห้ามให้ใครเข้ามาในกระโจมเด็ดขาด ออกไป!” จ้าวหยุ่นหลงเอ่ยเสียงเรียบ ตาคมมองสตรีที่นั่งอยู่บนพื้นไ๦่วางตา