ท่านอาจารย์อย่ารบกวนข้าเลย 师父，别打扰我。

***นิยายเรื่องนี้เป็นแนวพระเอกคลั่งรัก ศิษย์ อาจารย์ ท่านอาจารย์ตามข้ามภพข้ามชาติ NC พอสมควรนะคะ***

เขียน:ม่านกู่ 曼谷

illust :แมวไม่เล็ก illustrator

© สงวนลิขสิทธิ์ตาม

พระราชบัญญัติลิขสิทธิ์

(ฉบับเพิ่มเติม) 

พุทธศักราช ๒๕๓๗

ห้ามไม่ให้ทำซ้ำ ดัดแปลง เผยแพร่ต่อโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์

ทางนักเขียนจะไม่ยอมความทุกกรณี!

---------------------------------------------------------

เพื่อรักษาเกียรติท่านอาจารย์ ไป๋เหม่ยหลานยอมรับโทษทัณฑ์ของสำนักเซียวเหยา ถูกทรมานจนตาย ภพชาติใหม่นี้นางขอเป็นเพียงมนุษย์เดินดิน มิขอเกี่ยวข้องกับท่านอาจารย์อีก ไยท่านจึงกลับมาพัวพันวาสนาชะตาชีวิตนาง

----------------------

“เดิมทีเจ้าเป็นเทพปักษามิใช่หรือ ข้าจะไปหมายถึงเจ้าได้ยังไงกัน เจ้าใช่นกหน้าตาโง่เง่าอย่างนกทั่วไปที่ไหน เจ้าสำเร็จเป็นเซียน” นางพูดจบ นางก้มลงมองหยกเปล่งแสงในมือ ด้วยความรู้สึกเศร้าหมอง นางไม่มีโอกาสได้บำเพ็ญตนบนเทวโลกอีกต่อไป นางถูกทรมานจนตายอย่างน่าอนาถในฐานะศิษย์ทรยศ ต่างจากอี้เจ๋อ ขณะปีกสีขาวของนกนางนวลทำให้หวนคิดถึงอดีต

“ท่านอาจารย์ยินเฟิงรักษาพิษเหมันต์จนหายดีแล้ว ท่านแตกหักกับสำนักเซียวเหยา ไปเข้าฝ่ายมารสักระยะ... พวกอสรพิษ”

“เจ้าพูดจาเหลวไหล ท่านเกลียดชังปีศาจยังกับอะไรดี”

“ข่าวลือจากแดนจิ้งจอกว่ามีเซียนระดับปรมาจารย์เดินทางไปฝึกวิชามาร เขากลืนลูกแก้วปีศาจอสรพิษเข้าไปจนร่างเซียนสลาย กลายเป็นมารครึ่งหนึ่ง”

“จึงได้เรียกว่าข่าวลือ”

“ท่านเรียกเจ้าภรรยา เรียกเจ้าไป่ไป๋ของท่าน...”

“ยิ่งฟังดูไม่เข้าท่า มีสัมพันธ์กันเพียงครั้งเดียว ข้าก็เมา ท่านก็เมาพิษปีศาจ จะเป็นสามีภรรยาไปได้อย่างไร?”

ไป๋เหม่ยหลานมาจุติบนโลกมนุษย์แม้เพียงสิบแปดปี เทียบเท่าระยะเวลาร่วมเก้าพันปีในเทวโลก นางหรือจะรู้ร้อนรู้หนาว นางลืมเลือนเรื่องราวระหว่างนางและท่านอาจารย์ไปเสียหมด ถึงระลึกขึ้นมาได้โดยบังเอิญและในความฝันมากมายของนาง ตั้งปณิธานแน่วแน่ว่านางจะลืมมันให้ได้อีกครั้ง

---------------------------------

“จำได้ว่าเจ้าเป็นผู้เอ่ยขับไล่ข้าก่อน เจ้าขอไม่ให้ข้ารบกวนวาสนาชะตาชีวิตเจ้า”

“พูดเช่นนั้นได้ยังไงกัน?” นัยน์ตาคู่สวยเอ่อคลอหยาดน้ำใสด้วยท่าทางเสแสร้ง ถามเสียงสั่น “ท่านมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับข้าแล้วจะทอดทิ้งข้าหรือ?”

เพียงภรรยาในชุดสีนิลตั้งท่าจะร้องไห้คร่ำครวญ นางไม่สามารถอดกลั้นความรู้สึกอันปรี่ประดังเข้ามาในอกราวพายุที่กระโชกแรง ความทรงจำของอาจารย์ยินเฟิงรบเร้าชีวิตปรกติสุขของนาง ใบหน้าหล่อเหลาแลดูอ่อนโยนลง เขาจับมือของนางแผ่วเบา ยกขึ้นวางไว้บนฝ่ามือของเขา

“ข้าหรือจะกล้าทอดทิ้งเจ้า... ไป่ไป๋ เจ้าเปรียบดั่งดวงใจข้า”

“แต่ข้ากล้า ไม่เชื่อท่านลองไปถามอี้เจ๋อได้ ข้าเคยถามเขาว่าหลับนอนกันเพียงครั้งเดียว จะเป็นสามีภรรยาไปได้ยังไง”

แววตาคู่สวยดุดันประกาศคำขาดทำเอาสามีหน้าซีดเจื่อน กลัวนางจะทอดทิ้งเขาตามที่นางประกาศว่านางทำได้