ภรรยาผู้ไม่โปรดปรานของท่านแม่ทัพ

บุรุษร่างใหญ่ผู้นี้สวมเสื้อเนื้อบางทั้งสาบเสื้อยังเปิดเปลือยเผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ด้านในอย่างชัดเจน เส้นผมเปียกชื้นราวกับเพิ่งจะผ่านการอาบน้ำมา คิ้วเข้มของอีกฝ่ายขมวดเข้าหากันเล็กน้อยใบหน้าเรียบเฉยไม่ได้แสดงความรู้สึกใดออกมาแม้แต่นิดเดียว

"จะ เจ้าเป็นใคร? แล้วเข้ามาในนี้ได้อย่างไร"

"ข้าถามว่าเจ้าเป็นใคร หากไม่ตอบข้าจะตะโกนให้คนได้ยินแล้วนะ" นางพยายามพูดโดยไม่ให้เสียงสั่นแต่ก็คงจะเป็นไปได้ยากในเมื่อนางก็เพิ่งจะเคยเจอแบบนี้เป็นครั้งแรก

"..." อีกฝ่ายไม่ตอบเอาแต่จ้องมองนางอยู่อย่างนั้น สายตาของเขาไม่บ่งบอกว่ารู้สึกอย่างไรหรือต้องการอะไรกันแน่มันเรียบนิ่งทั้งยังดูดำมืดราวกับห้วงเหวลึกที่มองไม่เห็นพื้นด้านล่าง

"..." ฟางซูซินก็ไม่พูดอะไรอีกเช่นกันนางทำเพียงยืนจ้องเขาอยู่เช่นนั้น แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินก้าวเข้ามาหานางทีละก้าวอย่างเชื่องช้าแต่หนักแน่น

"จะทำอะไร?" ฟางซูซินก้าวถ้อยหลังจนแผ่นหลังชิดกับชั้นหนังสือ ไม่เหลือทางให้นางได้หลบหนีแล้ว มือที่กำมีดเล่มเล็กไว้ยิ่งกำแน่นเข้าไปอีกนางรอจังหวะให้เขาเข้ามาใกล้มากกว่านี้แล้วจึงค่อยนำมีดออกมา บาดแผลที่ได้ก็คงจะไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายตายแต่ก็คงพอจะทำให้นางได้มีเวลาหลบหนีอยู่บ้าง

"..." อีกฝ่ายยังคงเดินเข้ามาไม่หยุดเข้ามาใกล้ในระยะที่ฟางซูซินสามารถใช้มีดได้ นางจึงตัดสินใจดึงมีดออกมาแล้วพุ่งมันเข้าหาอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว แต่ดูเหมือนว่านางจะไม่สามารถเร็วไปกว่าเขาได้ อีกฝ่ายจับที่ข้อมือของนางบิดเล็กน้อยมีดเล่มเล็กก็หลุดจากมืออย่างง่ายดายเขาจับนางพับแขนไพล่หลังแล้วหมุนตัวให้นางหันหน้าเข้าชั้นหนังสือ

อีกฝ่ายซ้อนตัวอยู่ด้านหลังของนางเขาใช้ร่างกายของตนบดเบียดแผ่นหลังของนางทั้งยังจงใจก้มลงมากระซิบที่ข้างหูด้วยเสียงเย็นชาอีกว่า"สามีเพิ่งจะกลับมาเจ้าก็ต้อนรับด้วยการส่งมีดให้เลยหรือ"

ฟางซูซินที่ได้ยินว่าอีกฝ่ายบอกว่าเขาเป็นใครก็ตัวแข็งทื่อเป็นก้อนหินไปเสียแล้ว นางไม่รู้ว่าท่านแม่ทัพหน้าตาเป็นเช่นไรแล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาคือท่านแม่ทัพ แล้วไหนที่ลี่ม่อมอบอกว่าอีกสี่วันกว่าเขาจะกลับมาไม่ใช่หรือ แล้วนี่มันคืออะไรกัน

"...." เป็นคราวของฟางซูซินที่เงียบบ้าง นางไม่รู้ว่าควรจะตอบคำถามของเขาอย่างไรดี

"ข้าถามทำไมไม่ตอบ?" เขากัดใบหูของนางเมื่อเห็นว่านางเอาแต่เงียบไม่ตอบคำถามของเขาฟางซูซินตกใจที่จู่ๆ เขาก็กัดลงมาที่ใบหูของนางมันเจ็บแล้วก็ยังรู้สึกแปลกๆ อีกด้วย

"..." ฟางซูซินเม้มปากแน่น ในหัวก็คิดวิธีที่จะเอาตัวรอดจากสถานการณ์ที่เลวร้ายนี้

"จะลองดีกับข้าใช่หรือไม่?" เขาเอ่ยถามเสียงเย็นอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ปลอยให้อีกฝ่ายได้คิดนานเขาใช้มืออีกข้างที่ว่างจับใบหน้าของนางให้หันมาเผชิญหน้าแล้วก้มลงประทับจุมพิตอย่างป่าเถื่อน ลิ้นร้อนที่แสนหยาบคายล่วงล้ำเขามาในโพรงปากเล็กอย่างรวดเร็วทั้งดูดดึงทั้งเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กจนนางเจ็บไปหมด ริมฝีปากบางก็ถูกเขากัดจนเป็นแผลรับรู้ได้ถึงคาวเลือดอย่างชัดเจน