เรื่อง เกมล่าตาย 18+

"นะ...ไหนว่าชอบคนพูดตรงๆไง?"

"จะพูดตรงก็ได้ แต่ห้ามเอามาพูดกับเมียรู้มั้ย?"

"เอ๊ะ?"

.

และมันก็เริ่มขึ้นแบบนั้น

เธอมาจีบผมเพราะบอกว่าชอบคนพูดตรงๆ

แต่พอเราได้กัน

มันก็กลายเป็นว่าเธอเริ่มทำตัวครอบงำผม

.

"แมวซื้อนี่ให้หน่อย"

"เอ้อ..."

"อะไร? เชอะ!!"

"แมวไปเที่ยวนี่กัน"

"เอ้อ..."

"ชิส์!!"

.

"แมวห้ามทำแบบนั้นนะ! เค้าไม่ชอบ!!"

"อ้า..."

.

มันวนไปวนมาอยู่แบบนี้

เธอเป็นคนที่เอาแต่ใจมากๆ

อะไรๆก็จะเอาให้ได้ดังใจตลอด

และหลังจากผมเคยเสียบ-วยเข้าไปในช่องคลอด

ได้รับรสของแรงหีตอด มันเหมือนสมองผมเบลอไป

อะไรที่ยอมได้ก็ยอมเธอไปหมด

จนความเป็นตัวเองของผมลดลงไปเรื่อยๆ

ในขณะที่ฝ่ายเธอก็เพิ่มเติมความงี่เง่าไม่หยุดหย่อน

.

"เอ้อ... เค้าวางก่อนนะ ดึกแล้วพรุ่งนี้ค่อยคุยใหม่"

"อะไร? ไม่รักเค้าแล้วเหรอแมว?"

"เอ๋? อ้า..."

.

ผมได้รู้ความจริงที่ว่าความรักมันไม่ง่าย

สำหรับคนที่มีโลกส่วนตัวสูง

และอยู่คนเดียวมาตลอดแบบผมแล้ว

ไอ้การคุยโทรศัพท์กัน 4 ชม. ทุกวันนั่นมันมากเกินไป

และเมื่อคุยกันไปสักสองอาทิตย์แล้วมันก็ไม่รู้จะคุยอะไร

ทว่าเธอก็จะลากให้ผมคุยให้ได้

.

"ชื้อดื๊อ...ดือดือ... เค้าชอบให้มีแมวคุยเป็นเพื่อน

อยากได้ยินเสียงแมว แมวพูดอะไรสักอย่างสิ!"

.

เอิ่ม....

จากคนที่มีความสนใจในชีวิตมากมาย

ผมแทบไม่มีเวลาทำอะไรเป็นของตัวเอง

ผมเคยทั้งเขียนการ์ตูน สร้างเกมเอง เขียนนิยาย

และดูหนัง ดูการ์ตูน เล่นเกมจำนวนมากมาย

.

แต่ตอนนี้ความฝัน งานอดิเรก ทุกอย่างเละเทะ

เวลาของผมจมหายไปกับเธอเสียหมด

ซึ่งผมก็พอจะรับได้

จนกระทั่ง...

.

"แมว!! อันนี้แมวกับลูกน้องทำผิดนะ! บุ๋มไม่โอเคนะ

จะมาโยนงานชุ่ยๆแบบนี้ให้ฝ่ายบัญชีไม่ได้!"

.

"เอ๋? นี่ไงพวกผมไม่ได้ทำเอกสารผิด!

บุ๋มดูดีสิ! มันอยู่ตรงนี้ทำไว้ละเอียดเลยด้วย!"

"หาอะไร! นี่แมวว่าบุ๋มเหรอ??!"

.

ในที่สุดฟางที่มันบางอยู่แล้วก็ขาดลง

ผมยอมเธอทุกอย่างมาตลอด

คิดว่าอย่างไรเราก็เป็นแฟนกัน

.

แต่ว่าในวันนั้น ไม่สิมันเริ่มบ่อยขึ้นทุกๆวัน

เธอเข้ามาหาเรื่องผมในที่ทำงานที่เราทำอยู่ด้วยกัน

หากไม่ใช่เรื่องงาน ผมคงยอมเธอไปตามนั้น

แต่นั่นมันไม่ถูกต้อง

.

ผมเป็นหัวหน้าของออฟฟิศและมีลูกน้อง

มันไม่ใช่แค่เรื่องกลัวเสียหน้า

แต่มันทำให้ระบบเสียหาย

ลูกน้องต้องลำบากไปด้วย

จากเรื่องภายในครอบครัวของผม

.

"ถ้าแมวไม่เห็นแก่บุ๋มล่ะก็

ถ้างั้นก็เลิกกันไปเลยเถอะ...จะคบกันทำไม!"

"อื้อ..."

.

ผมตอบรับคำนั้นอย่างง่ายดาย

และหัวเสียชิบหาย นี่มันเรื่องเหี้ยอะไร?

ตอนเด็กๆผมเคยคิดว่าความรักนั้นสวยงาม

และผู้หญิงนั้นเป็นอะไรที่น่ารักน่าถนอม

แต่ว่านั่นมันก็แค่ภาพจอมปลอม

.

ผมรู้จักผู้หญิงแค่จากในหนังหรือการ์ตูน

ที่ฉายแต่ด้านน่ารักและสมบูรณ์พร้อม

เป็นแค่ช่วงของโปรโมชั่น

การได้แอบรักใครสักคนและจีบกัน

มันเป็นช่วงแห่งความสุขเหมือนกับในความฝัน

.

แต่พอได้มาลองคบดูจริงๆแล้ว

ผมได้เจอในสิ่งที่คนอ่อนแออย่างผม

ไม่สามารถปรับตัวเข้ากันได้

.

"อ๊าซ์ๆ! แมวแรงอีก! เย็ดหีบุ๋มแรงอีก! อ๊าซ์ๆ!"

.

ใช่แล้ว...

เราไม่ได้เลิกกันจริงๆในครั้งนั้น

พอเห็นว่าผมไม่ตามง้อ

เธอก็กลับมาขอคืนดีกัน

แต่นั่นแหละพอมีครั้งแรกมันก็มีครั้งที่สอง

.

ไม่นานเธอก็ขอเลิกกับผมอีก

และคราวนี้ผมเป็นคนง้อ

มันเป็นอย่างนั้นอยู่หลายครั้งจนผมท้อ

ผมไม่ชอบเลยที่เธอเอะอะก็มาขอเลิกกัน

.

สำหรับผมแล้วคนรักกันเขาไม่ทำกันแบบนั้น

มาขอเลิกเพื่อลองใจกัน? ควยเหอะ!

หัวใจของผมไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น

มันเหนื่อยเหลือเกินที่ต้องคอยรองรับอารมณ์

และความงี่เง่าของเธอแบบนั้น

และครั้งสุดท้ายที่เธอขอเลิกกัน

.

"คุณได้รับสิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้..."

.

นั่นคือคำพูดที่ปรากฏขึ้นในหัวของผม

ถึงแม้ผมจะไม่ได้พูดมัน

แต่ผมก็ไม่ติดต่อกับเธออีกเลย

ยอมรับการเลิกกันไปเฉยๆ

ผมได้ชีวิตอย่างที่เคยๆ

และรู้สึกว่ามันมีความสุขชิบหาย!

.

"คิมูจิ๊! คิมูจิ๊! อิคึ! อิคึ!!"

.

ถึงจะต้องกลับมานั่งสาว-วยดูเอวีเหมือนเดิมไป

แต่นั่นมันก็เพียงพอต่อกระดอ

หากเทียบกับการต้องมานั่งรองรับอารมณ์อันวุ่นวาย

มันอาจจะเป็นเพราะผมไม่ได้เป็นฝ่ายเลือกก็ได้

ผมรู้สึกว่ามันไม่โอเคเลย

ที่ผมต้องเป็นฝ่ายยอมทุกอย่าง

ทั้งที่เธอเป็นฝ่ายเข้ามาจีบผม

.

"แมว...แมว..."

"อื้อ...มีอะไรบุ๋ม?"

.

เธอพยามเข้ามาทำดีกับผมอยู่หลายครั้ง

แต่ผมก็ไม่เคยตอบรับอะไรมากกว่าความเป็นเพื่อนกัน

และสุดท้ายเธอก็รับมันไม่ไหว

ก่อนลาออกไปจากที่ๆผมทำงานอยู่

.

ทว่าผมก็ยังคงไม่อาจหลีกหนีมัน

ไอ้เรื่องที่ว่าผมใจง่ายนั้นจริงมาก

ไม่นานนักน้องสาวของบุ๋มที่ทำงานอยู่ในแผนกของผม

พอทำงานด้วยกันไปนานๆ

.

"พี่แมว... เจ้านายจะลดเงินเดือนหนู"

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่คุยให้"

.

ผมก็แพ้ความใกล้ชิดอีก...

แต่คราวนี้ผมเป็นฝ่ายวิ่งตามและเป็นฝ่ายจีบ

ที่แย่กว่านั้นคือวิ่งตามน้องแฟนเก่าเนี่ยนะ?

ผมไม่รู้เหมือนกันว่าผมกำลังทำอะไร

เหมือนว่าแค่อยากจะแก้ไข

อยากจะเป็นฝ่ายเลือกอีกครั้ง

.

"อะ! คิกคิก! บ้าาา!!"

(เสียงเธอคุยโทรศัพท์กับผู้ชายคนอื่น ในห้องชงกาแฟ)

.

แต่เจ้ากรรม... ผมก็จีบเธอไม่ติด

เธอสวยกว่าคนพี่และเป็นสาวประเภทคุยหลายคน

หรือความจริงแล้วผมจะหยิ่งทะนงในตัวเองเกินไป?

ผมเคยจีบใครแล้วติดซะที่ไหน

และที่ทำงานผมก็กำลังระส่ำระสาย

สุดท้ายเธอก็ย้ายงานออกไปอีกคน

.

ผมก็ยังคงไล่จีบคนในที่ทำงานอีกคน

คราวนี้คนนี้เธอมาหว่านเสน่ห์ผม

เหมือนเดิมผมใจง่ายและหลงกล

ช่างโง่งมและอ่อนต่อโลกอย่างไร้ยาจะเยียวยิ่งนัก

.

กับคนนี้ผมไม่รู้ว่าไอ้นั่นเราเรียกว่าคบกันหรือเปล่า

ผมโดนเธอสวมเขาหลอกเอาเงินอยู่กว่า 6 เดือน

เราคบกันแบบเป็นเพื่อนก่อน

เธอบอกว่าเธอกำลังจะเลิกกับแฟนเก่า

แต่แล้วผมก็รู้ภายหลังว่าเธอไม่ได้เลิกกับเขา

และมีลูกแล้ว!!

.

"เอ๋? หนูมีลูกมันก็เรื่องส่วนตัวของหนูเปล่า?

หนูต้องบอกพี่ด้วยเหรอ?"

"เอ้อ?"

.

ตอนนั้นผมแม่งโคตรเบลอ

เธอทำตัวน่าสงสารมาขอพักพิงในทีแรก

รู้ตัวอีกเราก็ตกลงจะร่วมทุนทำธุรกิจ

ผมซื้อของเปย์ให้เธอไปเรื่อยอย่างกับโดนของ

ส่งเงินไปช่วยแม่เธอ ไถ่ทอง จ่ายเงินค่าทำสวย

ซื้อไอโฟน ไอแพ่ดให้ หมดไปร่วมๆ 2 แสน

แต่ว่าแม้แต่แขนผมก็ไม่เคยได้จับ..?

เพราะผมคิดว่าความรักมันควรจะสวยงาม

และการคบกันแล้วเย็ดกันเลย

แบบกับบุ๋มผมรู้สึกว่ามันไม่เวิร์ค

ทว่าพอผมเป็นฝ่ายวิ่งตามมันกลับยิ่งแย่กว่าเดิม

.

"แมว! ไปกินข้าวกัน!"

.

"อ้า...วันนี้ผมไม่ไปดีกว่าครับ

พอดีมีหนังที่ดูค้างไว้อยู่น่ะครับ"

.

"เอ้า! ไม่กินข้าวระวังเป็นโรคกระเพาะนะจ๊ะ! อิอิ!"

.

และนั่นเป็นสิ่งที่เพิ่มเติมมาในตัวผมตอนนี้

ที่โรงพยาบาลนี่มันเป็นที่ใหม่สังคมใหม่

หลังจากผมเป็นควายให้ผู้หญิงคนสุดท้ายหลอก

ผมก็มองเห็นแต่คำว่า

.

ตอแหล! หลอกลวง!

เอาแต่ใจ! งี่เง่า! เยอะ! ทุเรศ!

.

แปะอยู่บนหน้าผากของผู้หญิงทุกคน

ผมรู้แหละว่าผู้หญิงทุกคนมันไม่ได้เป็นแบบนั้นกันหมด

แต่ว่ามันสลักลงไปในหัวใจของผม

ผมกลัวที่จะปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นๆไปเลย

พยายามหลีกห่างจากผู้หญิง

.

เพราะรู้ดีว่าตัวเองใจง่ายสักแค่ไหน

นอกจากจะโดนหลอกง่ายแล้วยังรักง่าย

หากจีบไม่ติดก็ต้องเจ็บใจ หากโดนหลอกก็ต้องเจ็บใจ

ไม่ว่าทางไหนผมก็เจ็บทั้งขึ้นทั้งล่อง!

.

http://cdn-th.tunwalai.net/files/member/385573/1461324372-member.jpg​

.

จิ้วๆๆๆ!! ครึ่กๆๆๆ! ก๊าาาาซ์!!

.

ที่อยู่บนหน้าจอคอมทำงานของผม

คือหนังจากการ์ตูนไซไฟ

ที่กลุ่มตัวเอกชุดดำต่อสู้กับสัตว์ประหลาด

พวกเขาตายไปแล้วครั้งหนึ่ง

และพยามหาทางหลุดออกจากวังวน

.

หลายๆครั้งที่ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน

ชีวิตที่อยู่ไปวันๆของผมมันช่างไร้ค่าและไม่รู้ว่าอยู่ไปทำไมกัน

ผมเคยมีความฝันแต่ก็ไม่เคยไขว่คว้าได้ถึงมัน

ในสังคมผมก็เป็นสิ่งแปลกแยก เข้าไม่ได้แม้แต่กับที่บ้าน

สิ่งที่มีเหลือก็แค่ปากดีอัพสเตตัสในเฟซบุ๊คไปวันๆ

และระหว่างที่ผมกำลังฟุ้งซ่านอยู่นั้น

.

"ว้ายยย!! นั่นมันตัวอะไรน่ะ?"

.

"อ้า... สัตว์ประหลาดมันขยายเป็นร่างใหญ่

โดยใช้ร่างกายผู้หญิงเปลือยรวมๆกันน่ะครับ"

.

"อี๊! น่าเกลียด! แมวโตแล้วยังดูการ์ตูนอยู่อีกเหรอ?"

.

อื้ม... ถ้าเป็นคนอื่นผมคงจะสวนไปว่า

ผมดูการ์ตูนแล้วมันหนักหัวพี่เหรอครับ

แต่กับผู้หญิงคนนี้...