เรื่อง Re : Evolution Revenge! 18+

อึ...อือ....

.

"จะไปแล้วหรือ?"

.

องค์หญิงเฟริเซ่เอ่ยถามในเช้าวันรุ่งขึ้น

​หลังจากโดนชายหนุ่มจากต่างโลก

.

ปริ๊ดซ์...ปริ๊ดซ์...

อุ๊ย??

.

ขโยกควยเย็ดหีโหนกๆของเธอ

จนแค่ขยับตัวก็ยังมีน้ำ-วยของเขา

ไหลออกมาจากรูหีที่เคยซิงให้อับอายแบบนั้น...

.

"ฮื่อ... ยังไงซะถ้ามีใครมาเจอเข้า

ถึงเธอจะไม่เอาเรื่อง

ฉันก็ยังจะซวยอยู่ดีล่ะมั้ง..."

.

ชายหนุ่มพูดกับเธอทั้งที่ยังหันหลัง

เขากำลังสวมเสื้อผ้าเหมือนไม่ได้ให้ความสำคัญ

กับความสัมพันธ์ที่เพิ่งทำลงไปกับเธอทั้งคืนนั่น

ทั้งที่ก่อนหน้านั้น เขาและเธอยังนอนกอดกัน

หลับไหลซุกไออุ่นจนพระอาทิตย์เปลี่ยนราตรีผัน

.

"ฉะ...ฉันจะรอนายกลับมานะ"

.

ดวงหน้าของหญิงสาวหรี่ตาลงอย่างกัดปากพูด

เพราะเธอรู้สึกว่ากำลังถูกเขาทิ้งอะไรแบบนั้น?

.

"อย่า..."

"เอ๊ะ?"

.

ทั้งที่เฟริเซ่ต้องรวบรวมความกล้า

และลดราความหยิ่งทนงลงเพื่อพูดมัน

แต่ชายหนุ่มกลับปฏิเสธเธอเรียบเร็วและเงียบงัน

ทำเอาสาวเอลฟ์ผมทวินเทลสีเขียว

ต้องเบิกตาด้วยหัวใจที่ป่วนปั่น

ทำไมเขาช่างใจร้ายกับเธอนัก?

.

"อย่ารอฉันเฟริเซ่"

"...อึ๊ก?"

.

ในที่สุดเขาก็หันกลับมาพูดจา

ด้วยดวงหน้าที่หนักแน่นจริงจัง

แววตาของเขาเชือดเฉือน

และบาดลึกหัวใจของเธอทันทีในพริบตานั้น

ที่เขาส่งให้เธอมันอาจไม่ใช่ความรัก

แต่เธอรู้สึกได้เลยถึงความห่วงหาอาทรณ์ขนานหนัก

ที่ส่งมาทางคำพูดร้ายๆของเขานั่น...

.

"ฉันเป็นนักรบ...การออกไปรบน่ะ

ไม่ได้หมายความว่าจะชนะและรอดกลับมา​"

.

เขาค่อยๆเอ่ยพูดช้าๆ เหมือนจะยื้อเวลา

เพื่อให้เธอได้ใตร่ตรองถึงเนื้อหา

.

"ไม่ช้าแม้แต่ชื่อของฉันก็จะถูกลืมหากว่าฉันโดนฆ่า

พอฉันไปแล้ววันนี้เธอก็จงหาคู่ครองดีๆ

และแต่งงานเสียเถอะ"

.

"???"

.

หญิงสาวยิ่งหนักใจเมื่อได้ฟังคำของเขาทั้งหมด

เขาไม่ได้พูดปด ต่างจากผู้คนที่มักจะโอ้อวด

เขาคือนักรบที่ผ่านความตายมาได้หมด

แต่ไม่คิดจะอวดอ้างและบอกให้เธอรออนาคตกับเขา

ทว่า...

.

"ฉะ...ฉันไม่ได้รอเพื่อนายซักหน่อย!! บู่ๆ!"

"หืม???"

.

ชายหนุ่มตกใจนิดหน่อย

เมื่อเห็นองค์หญิงตัวน้อย

แต่นมใหญ่ที่สูงไม่ถึงหัวไหล่ของเขา

พูดจางอนๆค้อนๆแล้วส่ายหน้า

ทำปากเป็นปลาบู่อย่างน่ารักไม่เบา

.

"ก็มันเป็นกฏไม่ใช่เหรอ? ถ้านายปราบจอมมารได้

จนกว่านายจะกลับมา ฉันก็ยังเป็นของนายอยู่ไงล่ะ!"

.

ก่อนที่เธอจะหันมาใช้คำพูดที่ดูเป็นงานเป็นการ

แต่มันก็ปิดบังพวงแก้มอันแดงซ่าน

และสายตาเธอที่หลบตาเขาอยู่ไม่ได้

แม้ว่าชายหนุ่มจะไม่ได้แม้แต่จะสนใจ...

.

"ฮะ... ไม่อยากจะเชื่อเลย?

นั่นมันคำพูดของคนที่บิดเบือนพิธีกรรม

แล้วทำให้ฉันติดคำสาปเพื่อสร้างทาสงั้นเหรอ?"

.

"ยะ! อย่ามาล้อกันนะเจ้าบ้า!!

พวกเราเป็นเอลฟ์นะ! อยู่ๆจะให้มนุษย์ต่างโลก

มาเป็นราชาเหนือพวกเรา

โดยไม่ป้องกันได้ยังไงล่ะยะ!"

.

องค์หญิงน้อยยิ่งโวยวายพูดอย่างหน้าชา

ทำไมนะคำพูดของคนหยาบๆอย่างเจ้าบ้านี่

ถึงทำให้เธอของขึ้นได้ตลอดกัน?

.

ฟึ่บ... เอ๊ะ??

.

แต่ชายหนุ่มก็เพียงลุกขึ้น

เตรียมจะจากไปอย่างเงียบงัน

.

หมับ!! อุ๊!?

.

ทว่าหญิงสาวก็รีบลุกตาม

กอดร่างเขาเอาไว้แน่นทางด้านหลัง

.

หนุบ...

.

"อย่าตายนะ...ได้โปรด..."

.

แนบร่างงามและใบหน้าสวย

อยู่บนแผ่นหลังอันแข็งแกร่งนั่น

.

"อา... จะพยายามละกัน..."

.

และนั่นก็คือน้ำคำของเขา

ที่ไม่แม้แต่จะหันมามองเธอข้างหลัง

แกะมือเธอแล้วปีนออกทางหน้าต่างไปแบบนั้น

เฟริเซ่จึงทำได้แต่เพียงมองมัน

มองแผ่นหลังของชายหนุ่มจนลับตา....

.

.

.

.

.

.

เปรี๊ยะ!! เฮืออกก!!

.

และในเวลาปัจจุบันนั้น

เวลาที่ผ่านไปเป็นปีจนเธอมีตำแหน่งราชินี

และยืนดูเหล่ามอนสเตอร์ล่าถอยหนี

เหนือป้อมของปราสาท!

.

"ไม่นะ... เกียรติ??"

.

หัวใจขององค์หญิงเอลฟ์หายวับมาก

ความรู้สึกของพลังเวทย์ที่แล่นผ่านร่าง

บ่งบอกว่าคำสาปบัญญัติของเธอได้สูญสลาย!

.

ฮวบบบ!! องค์หญิง!! องค์หญิง!!

.

ฮือออ! ฮึกกก!! โฮฮฮฮ!!

.

ในวันที่ผู้คนกำลังเฉลิมฉลอง

ที่เหล่าผู้กล้าสามารถพิชิตจอมมารร้าย

องค์หญิงผู้เลอโฉมกลับทรุดร่างลงนั่งร้องไห้อย่างสะเทือนใจ

เพราะเธอได้รับข่าวร้ายนั่นก่อนใครทั้งผอง!!

.

.

.

.

ไผ่ - "ฮะฮะฮะ!? อ้าว? ยัยมิรินหายไปไหนแล้วล่ะ?"

งิน - "ฮึ... ถึงเป็นยัยโง่นั่นก็คงรู้ทันแหละมั้ง?

ว่าต่อจากไอ้เกียรติคงถึงคิวมัน"

วิทย์ - "บ้าชะมัด! ฉันล่ะอยากจัดหนัก!

ฟัดนมใหญ่ๆของยัยนั่นมาตั้งนานแท้ๆ!"

.

งิน - "โหๆ! เอาใหญ่เลยนะเนี่ยคุณพระ!"

วิทย์ - "พระโลกนี้มันเป็นแค่อาชีพเฟร้ย!!"

.

ฮ่าฮ่าฮ่า!x3

.

ทั้งสามเพื่อนจอมโฉดหัวเราะง่วน

พลางม้วนเก็บ-วยที่ฉี่ราดศพของเกียรติอย่างสะใจ

.

ตึก...ตึก...ตึก...

.

เสียงฝีเท้าของพวกเขาค่อยๆห่างออกไป

เพื่อกวาดเอาสมบัติและของดีต่างๆจากห้องของจอมมาร

ทิ้งให้ศพร่างของผู้กล้าต่างโลกที่เหลือค่อยๆมลาย

.

ฟู่ววว....

.

ร่างของชายหนุ่มสลายกลายเป็นขี้เถ้าลอยฟุ้ง

ไปตามสายของลมฤดูใบไม้ผลิ

ที่เป็นราวกับลมหายใจของจิตวิญญาญอันยิ่งใหญ่

.

อือ...อือ...

.

เกียรติรู้สึกเหมือนกับร่างของเขา

หลอมรวมเข้ากับสายลมนั้น

มันจะพัดพาเขาไปถึงที่แห่งใดกัน?

.

อา....แต่ว่าฉันตายแล้วนี่นา...

จะเป็นอะไรก็ช่างมันแล้วกัน...เขาคิด...

.

"ฮือออ! ฮือออ!! ไม่นะเจ้าบ้าเอ๊ย!!

กล้าดียังไง! มาตายหนีฉันได้ยังไงกัน!!! ฮือออ!!"

.

อึ๊กก??? หือ??

.

และทันใดนั้นชายหนุ่มก็รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงคุ้นๆ

มันทำให้หัวใจไร้ร่างของเขาคุกรุ่นอย่างป่วนปั่น!

.

วู้มมม!! อึ๊กกก!!!

.

และทันใดนั้นมันก็แผดเผาหัวใจของเขาในดวงวิญาญ!!

.

ชิ้งๆๆๆ!!

.

สัญลักษณ์บางอย่างได้ถูกขีดเขียนขึ้น

และปรากฏทาบทับดวงวิญญาญนั่น!

ก่อนที่ร่างกายใสๆยืดหยุ่นจะก่อตัว

ปรากฏขึ้นมาอย่างฉับพลัน???

.

ดึ๋งๆๆๆ!! อื๋อ??

.

ปิ๊บๆๆ!

.

ชายหนุ่มกระพริบตาถี่?

นี่เขาได้มาเกิดใหม่แล้วงั้นเหรอ?

ทำไมเขารู้สึกว่าตัวเองตัวเล็กจัง?

เขากลายเป็นทารกไปแล้วหรือ?

.

ครืนนน... วูบบบ.... ซ่าาา!!

.

ผืนป่าถูกลมพัดผ่าน

จนเขารู้สึกเย็นเยียบทางผิวหนัง?

ผิวหนัง? หืม?? ฉันไม่มีแขน?

.

ดึ๋งๆๆ!

.

นอกจากที่เขารู้สึกว่าตัวเองไม่มีแขนแล้ว

เขาก็ยังรู้สึกว่าตัวเองไม่มีขา

แถมเวลาเคลื่อนไหวยังมีเสียงดึ๋งดั๋งอย่างรู้สึกบ้าๆ?

ว่าแต่ถ้าเขาไปเกิดใหม่

ทำไมเขายังจำเรื่องราวความเป็นตัวเองได้?

หรือว่าเขาไม่ได้ตายแต่ว่ากลายเป็นอย่างอื่น?

.

แซ่กๆๆๆ! อื๋อ?

.

และในที่สุดเขาก็เริ่มสังเกตุพุ่มไม้รอบๆ

ที่เริ่มขยุกขยับอยู่วูบๆ?

.

"เฮ้?? ออกมานะ! ฉันรู้นะว่ามีคนอยู่ในนั้น???"

"คนเหรอ??"

.

เฮืออกก!!

.

ดึ๋งๆๆๆๆ!!

.

แล้วเขาก็ต้องตกใจอย่างมาก

เมื่อเหล่าสไลม์เล็กใหญ่จำนวนมาก

ปรากฏออกมาตามพุ่มไม้

และเด้งไปเด้งมาอยู่รอบๆกายของเขานั่น!

.

ดึ๋งๆๆ!

.

ชายหนุ่มรีบเคลื่อนกายไปใกล้ๆพื้นตรงจุดที่มีน้ำขัง

.

ดึ๋งๆๆๆๆ!

.

เหล่าสไลม์ตัวอื่นๆก็กระโดดตามเขาไปยังแอ่งน้ำ!

.

ฮึบบบ!

.

ก่อนจะชะโงกตามชายหนุ่ม

ด้วยสีหน้าช่วยลุ้นอย่างน่ารัก??

.

เฮือออก!!

.

และภาพที่สะท้อนอยู่ในบ่อน้ำ

กลับเป็นร่างกายคล้ายเยลลี่กลมๆหยุ่นๆใสๆสีชมพู

ไม่ต้องดูก็รู้ว่าเหมือนกับพี่น้อง

หน้าตาโง่ๆเซ่อๆที่ล้อมรอบเขาอยู่นั่น!

.

"ฉัน!! ฉันกลายเป็นสไลม์ไปแล้ว!!!"

.

เหวอๆๆๆ!! ดึ๋งๆๆๆๆ!!

.

เหล่าสไลม์เล็กใหญ่หลากสี

ต่างหลับตาปี๋พร้อมกระโดดหนีเขา

ที่ตะโกนออกมาอย่างดังลั่น!

.

"ฮะฮะฮะ! บ้าที่สุด! นี่ฉันไม่ตาย?

แต่กลายเป็นสไลม์งั้นเหรอ?"

.

งื้อออ...

.

พวกสไลม์ต่างเริ่มกลัวเขาที่หัวเราะแบบดูคลั่งๆ??

.

วูมม... หืม??

.

และแล้วสไลม์หนุ่มก็สังเกตุเห็นอะไรบางอย่าง?

.

"อ้อ... เฟริเซ่... เป็นเธอสินะที่มอบโอกาสให้ฉัน?"

.

สไลม์หนุ่มพูดเช่นนั้นเพราะตรงอก?

หรือท้องกันแน่นะ? มันมีสัญลักษณ์บางอย่าง

สัญลักษณ์ที่องค์หญิงเอลฟ์ผูกติดเขาไว้ด้วยดวงวิญญาญ

และนั่นทำให้เขาตายแล้วกลับมาเกิดอีกครั้ง

ในร่างของสไลม์ที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อเหมือนกัน?

แต่นี่มันก็น่าท้าทายดีไม่ใช่หรือ???!!