เรื่อง เรื่องสั้นบ้างยาวบ้าง ตัวเอกหญิง 18+

ครืน๤...ครืนน๤....

"จะไปจริงๆเหรอโยม?"

"ค่ะ... หลวงพ่อ...หลวงพี่..."

ฉันบอกลาทั้งสององค์ในตอนบ่าย

ของวันที่ฟ้าฝนมืดครึ้มคนองอย่างเต็มที่

"แต่หลวงพี่ว่ามันอาจจะมีพายุเข้าก็ได้นะ"

"แต่ว่า... ฉันก็อยู่เลยเวลามาหลายวันแล้วน่ะสิคะ..."

ใช่แล้ว...

หลังจากโดนรุมเย็ดทั้งหมู่บ้านตั้งกะบ่ายยันเย็น

ฉันนั้นแทบเดินไม่เป็น รุ่งขึ้นอีกวันทั้งรูหีและรูตูดมันบวมเป่ง

ก็เลยต้องนอนพักรักษาตัวอยู่ที่วัดอีกถึงสองวันเต็มๆ

และวันขึ้นศาลเรื่องคดีความของฉันมันก็ใกล้เข้า

ความจริงๆแล้วฉันกะว่าแค่มาบวชชีค่าเวลาสักสองสามวันเอาเล่นๆ

.

"งั้นก็เดินทางดีๆนะโยม"

"ค่ะ... หลวงพ่อ....หลวงพี่..."

ฉันยกมือไหว้ทั้งสองแล้วจากมา

สีหน้าของทั้งสององค์ยังคงไว้ซึ่งแววตาแห่งความโหยหา

และมันก็ไม่ต่างกับภายในหัวใจของฉันเอง...

ทั้งสองคนไม่ได้เลิกเป็นนักบวชหรือว่าขาดจากความเป็นพระ

แต่ว่ากะห-ี่หีสาธารณะผู้ที่เป็นต้นเหตุไปทำให้เขาอาบัติอย่างฉัน

คงจะไปตัดสินอะไรพวกเขาไม่ได้อีก

.

บรืนๆ...

"บ๊ายๆ....ชี!!"

"ไปแล้วเหรอชี?"

"อ้า...ค่า..."

ชาวบ้านสาวๆแถวนั้นต่างโบกมือโบกไม้ล่ำลาฉัน

มันรู้สึกแปลกๆ เพราะผัวของพวกเธอ

ต่างเคยแอบมาแหกหีรุมเย็ดฉันกันอย่างเมามันส์...

"ชี! ชีกลับมาอีกน้าาา!"

"อย่าไปเลยชี!!"

อ้า...?

พวกเด็กๆที่ฉันสอนหนังสือ ก็มาโบกไม้โบกมือให้เช่นกัน

หมู่บ้านแห่งนี้คิดๆแล้วก็แอบเป็นความทรงจำที่(มันส์)ดี?

อิอิ...

"จ้า! แล้ววันหลังจะมาใหม่น้าาา!"

ฉันโบกไม้โบกมือกลับให้พวกเขาพร้อมร้อยยิ้มจากหัวใจอย่างแก้มปริ

ฮึก...ฮึก...ฮือออออ!

"โธ่! อย่าร้องไห้ซี่....! ฮึก..."

ก่อนจะต้องน้ำตาปริ่มไปตามพวกเขา

ที่ยืนร้องไห้ลาฉันจนลับสายตากันไปในตอนนี้

.

ครืน๤....ครืน๤... ซ่าา....!!

วะ...เวรแล้วสิ?

แต่ดูเหมือนว่าฟ้าฝนจะไม่เป็นใจให้ฉันเสียแล้วนี่

ตอนขับพ้นจากหมู่บ้านมาสักพักอะไรๆก็ยังดูดี

แต่พอฉันขับรถเข้าทางเลาะระหว่าซอกเขา

ฝนฟ้าก็เริ่มตกหนักราวกับห่าช้างในทันที!

.

เปรี้ยงงงง!! ว้ายยย!!

แถมยังมีฟ้าผ่าอีกด้วย

ฉันเห็นสายฟ้าแล่นลงใส่ยอดไม้ห่างออกไปไม่ไกล

เกิดเสียงปะทุจากแรงกระแทกก้องดังสนั่นหวั่นไหว

เปลวไฟกลางสายฝนลุกโชนทำให้ใจฉันหายแป้ว

ภาวนาในใจแล้วหลวงพ่อช่วยลูกช้างด้วย?

.

ซ่า...ซ่า....

มะ...ไม่เอาน่า...?

แถมแม้จะขับต่อไปสักพัก

ฝนที่ตกอยู่ก็ไม่มีท่าจะลดความรุนแรงลงแต่อย่างใด

เผลอแป๊ปเดียว ฉันก็มองอะไรแทบไม่เห็น

เห็นเพียงเส้นถนนที่ละลายไปกับหน้ากระจกและเงาของต้นไม้!

.

ฟืดๆๆ.... อื๊อ?

น้ำและโคลนเริ่มท่วมจนเลอะไปบนถนน

ฉันเริ่มคิดถึงเรื่องการวกกลับไปที่หมู่บ้าน

เพราะจำได้ว่าตลอดเส้นทางอีกหลายกิโลเมตร

ไม่มีแม้แต่ปั๊มน้ำมัน หรือว่าบ้านคน?!

.

เปรี้ยงงง! ว้ายย!?

ครืนนนน!! เหวอออ? ตูมมม!!

ทันใดนั้นก็มีฟ้าผ่าใส่ต้นไม้ที่อยู่ทางด้านหลัง

แรงของฟ้าผ่าทำให้ต้นไม้ใหญ่ทั้งต้นถึงกับล้มลง!

ครืดๆๆๆ... เหวอออ?

พร้อมด้วยหน้าดินไถลลงมาปิดขวางเส้นทางอย่างเสริมส่ง!

.

เฮ่อออ...?

เมื่อกลับไม่ได้แล้ว ฉันถึงต้องฝืนขับรถต่อไป

ท่ามกลางสายฝนและถนนที่แฉะลื่นไปด้วยน้ำและโคลน

ขลุก...ขลัก... อื๊อ?

และพบว่าด้านหน้าก็มีดินไถลลงมาปิดบังเส้นทางเช่นกัน

หนทางล้วนระเกะระกะ

ฉันต้องพยายามหักรถหลบกองดินและต้นไม้ที่โค่นล้ม!

.

พรืดดด! ว้ายย!!

แต่อนิจาถึงหลบของใหญ่ที่มองเห็นด้วยตาได้แล้ว

แต่กองโคลนเล็กๆกลับทำให้รถของฉันไถลแฉลบ

โครมม!! ว้ายยย!!

และพุ่งชนเข้ากับซากต้นไม้ใหญ่ที่ล้มลงมาข้างทางอย่างทั้งต้น!

เพล้งงง!! ว้าย!

กระจกรถด้านข้างซ้ายของฉันแตกยับ

มีกิ่งไม้แทงเข้ามาในตัวรถอย่างเสียวใส้

โชควาสนาฉันยังดีที่มันไม่ถึงคน!

.

ฟู่วว.... โอะ...โอยย?

ฉันมึนไปหมดจากแรงที่รถกระแทก

แถมยังได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังแปลกๆ

จากด้านซ้ายที่รถชน?

แกร๊ก...

ฟู่ววว....

"ธะ.... โธ่! ไม่นะ!!"

ซากต้นไม้ที่หักพัง

มันทิ่มยางรถฉันซะทะลุด้วยปลายอันแหลมคม

แฟ่บบ... อั่ก?

และมันไม่ใช่แค่ยางหน้าเท่านั้นที่แฟ่บแบน

ปรากฏว่ายางหลังข้างเดียวกันก็เช่นกัน

ที่โดนไม้เสียบเข้าเต็มเแง่งจนยางแฟ่บติดบังโคลน

.

ซ่าซ่า...

โอยยย...

ฉันทำอะไรไม่ถูกแล้วจึงได้แต่ร้องโอดโอยประชดชีวิตที่ต้องโดน

แน่นอนว่าแถวนี้ไม่มีสัญญาญโทรศัพท์ รถก็ขับไม่ได้

แถมผืนดินและซากป่าไม้ยังถล่มใส่ทั่วไปทั้งท้องถนน

.

"เฮ้.... คุณ!"

หือ? ขวับๆ....

ทันใดนั้นเองฉันก็ได้ยินเสียงเรียก

ตอนแรกฉันคิดว่าตัวฉันคิดไปเอง

ระหว่างแทบจะยืนร้องไห้ตากฝนอยู่อย่างตัวเปียก

"เฮ้!! คุณ!!"

"เอ๋?!"

แต่ว่าในที่สุดฉันก็หันไปเห็นที่มาของเสียงเรียก!

"เดี๋ยวผมลงไปหานะครับ!"

ฟุบ...ฟุ่บ...

"โอ...?"

เจ้าของเสียงเป็นทหารพรานหนุ่ม

เขากระโดดลงมาจากเนินป่าอย่างชำนิชำนาญ

ที่ไหล่ของเขายังสะพายปืนเอาไว้ดำทะมึนพร้อมใช้งาน

"รถเป็นอะไรมากมั้ยครับ?"

"อ๊ะ...เอ่อ... ยางแบนทั้งสองล้อเลยค่ะ..."

ว้าว...

ใบหน้าของเขาออกคมเข้มและเท่ห์อยู่ไม่น้อย

ดวงตาคมกริบที่ไม่ได้เห็นในผู้ชายทั่วไปบ่อยๆ

อายุของเขาน่าจะไม่ถึงสามสิบ

หุ่นสูงกว่าฉันนิดๆมีกล้ามเนื้อออกเท่ห์แบบดิบๆ

"แย่เลยครับ... ไปหลบฝนที่ฐานผมกันก่อนเถอะครับ..."

"เอ๋? ฐาน?"

"ครับ... ฐานลาดตระเวนน่ะครับ

ไม่มีผนังอะไรแต่ก็ยังมีหลังคานะครับ"

"อ๊ะ...ค่ะ..."

และฉันก็ตามผู้ชายคนนั้นไปยังฐานที่ว่า

ที่แท้เขาเป็นตำรวจตระเวนชายแดน

แม้ว่าฉันเองจะเป็นตำรวจเหมือนกัน

แต่ก็ไม่เคยเจอตัวเป็นๆกันจังๆเลยสักครั้ง

เพราะพื้นที่ๆฉันอยู่เป็นในกรุงเทพฯซะมากกว่า

.

ซึกซึก.. ซ่าซ่า...

.

"อะ...อีกไกลมั้ยคะ?"

"ก็ไกลนิดนึงครับ"

ฉันถามขึ้นเพราะเราเดินลัดป่ามาไกลจากตัวรถอยู่เหมือนกัน

ฝนที่ตกหนักมันทำให้เสื้อผ้าที่สวมอยู่เปียกโชกไปถึงข้างในตัวของฉัน

แต่จะมัวหลบอยู่ในรถที่กระจกแตกไปแล้วก็คงไม่ได้

กึกกึกกึก...

"หนาวเหรอครับ? ทนหน่อยนะครับ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว"

"คะ...ค่ะ..."

เขาหันมาถามอย่างห่วงใยเพราะปากของฉันนั้นเริ่มสั่น

.

ฟุ่บบ... บรื๋อออ...

แล้วในที่สุดพวกเราก็ได้เข้าไปหลบในฐาน

ที่ควรจะเรียกว่าเพิงเสียมากกว่าล่ะมั้ง?

มันเป็นเพิงไม้ไผ่หลังคามุงด้วยใบจาก ขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่

แต่ก็เพียงพอให้เราสองคนเข้าไปนั่งหลบฝนบนแคร่ไม้ไผ่กันได้ไม่ยาก

มันปลูกอยู่ใต้กลุ่มต้นไม้ใหญ่ ซึ่งช่วยบังลมบังฝนไปได้อีกทาง

.

"เอ้า... นี่ครับผ้าขนหนู"

"อ๊ะ... ขอบคุณค่ะ..."

เขาหยิบมันออกมาจากเป้ใบใหญ่ลายทหาร

ต้องรีบรับมันมาเช็ดหัวเช็ดตัว

ก่อนที่ตัวฉันจะต้องล้มป่วยเพราะไข้หวัด...

ชิ้ง....

อะ...เอื๊อก...

"วะ... ว้ายย!"

ทันใดนั้นเองฉันก็ได้ยินเสียงชายหนุ่มที่ลอบกลืนน้ำลาย

สายตาของเขาจ้องมาที่เต้านมใหญ่เท่าหัวของฉันอย่างอดใจไม่ไหว

ทำให้ผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า

ชุดเสื้อผ้าสีอ่อนที่ฉันใส่ ตอนนี้มันเปียกโชกจนเขาเห็นชัดไปหมด

ในทุกส่วนสัดขาวอวบอูมลึกไปถึงชุดชั้นใน!

.

"ขะ...ขอโทษครับ...ผม...มะ...ไม่ได้ตั้งใจ..."

"มะ...ไม่เป็นไรค่ะ..."

ขวับ!

โอ๊ะ?

ชายหนุ่มก้มหน้างุดๆแล้วหันหนีกลับไป

คิก....

ทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาแอบน่ารักอยู่นิดหน่อย

"แหม... ไม่ได้ตั้งใจ

แต่เมื่อกี้จ้องตาไม่กระพริบเลยนะคะ? คิก..."

"เอ๋! ขะ...ขอโทษคร้าบบ!"

"ฮิฮิ... ฉันหยอกเล่นน่ะค่าา..."

"อะ...ฮ่าฮ่าฮ่า...อุ้ย?"

ทหารหนุ่มหล่อเข้มหัวเราะแหยๆ

พอหันมาสบตาฉันที่แหย่แล้วเขาก็หันกลับไป

"เดี๋ยวคุณ...."

"อ้อ... ฉันชื่อหนาค่ะ..."

"อ้อครับ... เดี๋ยวคุณหนารอแป๊ปนะครับ

เดี๋ยวผมจะก่อไฟให้อุ่นขึ้นซักหน่อย"

ฟุ่บๆ... แกรกๆ...

โอ...

ท่าทางอันทะมัดทะแมงของเขา ทำให้ฉันค่อนข้างจะสนใจ

ฟุ่บ...ฟ่าา...

อาา...

ไม่ทันไรเขาก็จุดถ่านและไม้แห้งที่เก็บเอาไว้

เปลวแสงและความอุบอุ่นที่แผ่ขยาย

มันช่วยไล่ความหนาวเหน็บที่ฝังลึกลงไปใต้ชั้นของผิวกาย

.

ฟึ่บบ... อุ๊?

ชายหนุ่มสะดุ้งเมื่อฉันนั่งยองลงผิงไฟอยู่ใกล้ๆ

"อีกนานมั้ยคะเนี่ยกว่าฝนจะหยุด?"

"อ้า...เอื๊อก... คือปกติหน้านี้บางทีพายุมันเข้า

แบบนี้คงตกทั้งคืนเลยครับ"

ชายหนุ่มต้องตอบฉันอย่างทำตาประหลับประเหลือก

มันเลือกจุดวางสายตาได้ยาก เมื่อสาวใหญ่หุ่นอวบอัดน่าฟัดอย่างฉัน

อยู่ในชุดที่เปียกปอน นั่งยองๆโชว์ขาอ่อนขาวๆให้เขาเห็นอย่างหมดเปลือก

"หา...?"

ส่วนฉันอุทานเสียงหลง เพราะมัวแต่คิด

ว่าซวยเหลือเกินที่ต้องถูกลูกหลงภัยธรรมชาติแบบนี้เข้า

.

"อ้า... ไม่ต้องห่วงนะครับคุณหนา ยังไงถ้าฝนหยุดแล้ว

ไปที่ฐานใหญ่จะมีวิทยุ สามารถเรียกคนมารับได้ครับ

...อะ...เอื๊อก.."

"ขอบคุณค่ะ... หืม?"

ฉันขอบคุณเขา

แต่ก็ลอบสังเกตุใบหน้าของตำรวจชายแดนหนุ่มหล่อ

ที่มองต่ำกว่าหน้าฉันอย่างลอบกลืนน้ำลายกระหายเข้า?

.

ชิ้ง...อืม?

ฉันมองตามสายตาเขา

ก็ไม่เห็นว่าเขามองเนินนมอันอวบขาว?

ระ...หรือว่า...?

ชิ้ง... อะ...อึ๊ก...?

ที่แท้สายตาที่เขาจ้องมอง ก็คือบริเวณเป้าฉัน

ที่อูมล้นเปียกรัดขึ้นมาจนเห็นเป็นกลีบร่องจนตาวาว!

แฉะ...อือ?

แย่แล้วสิ...

อาการเสพย์ติดเซ็กซ์ของฉันเริ่มปะทุขึ้นมาอีกคราว

เพราะรู้ตัวว่าถูกผู้ชายหล่อเหลา

กำลังจ้องเข้าที่ตรงของสงวนอย่างเต็มเปา!

"คะ... คุณหนาหน้าแดง? ไข้ขึ้นรึเปล่าครับ?"

"เอ๋... มะ... ไม่มั้งคะ? แหะๆ..."

ฉันได้แต่หัวเราะแหยๆ โชคดีที่ชุดที่เปียก

ทำให้ตำรวจชายแดนหนุ่มไม่รู้เลยว่า

มีน้ำเงี่ยนไหลซึมออกมาด้วยไม่ใช่แค่น้ำฝนล้วนๆตรงอูมเป้า!

และค่ำคืนที่ฝนตกแบบนี้มันยังอีกยาว

สองตำรวจหนุ่มสาวผิงไฟใกล้กันอย่างอุ่นร้อนอยู่ภายใน?!