เรื่อง หายนะเหล็กกล้า 18+

วิ้

ง

.

วิ้

ง

.

วิ้ง

ๆ

ๆ

!

.

ติ๊ด

ๆ

ๆ

ๆ

!

เส้นแสงสีเขียวบ้าง สีฟ้าบ้าง

ปรากฏขึ้นกลางความมืดมิด

ผมตื่นเต้นสุดๆ ไปกับลายเส้นแสง

ที่ค่อยวิ่งผ่านคอคพิทโดยรอบ

จนกระทั่งมารวมตรงคอนโซล

และแสงนั่นสะท้อนมาบนใบหน้าสวยหวานของพี่อลิซ

รวมไปถึงใบหน้าหล่อน่ารักของผมเองด้วย!

.

วู้มมมมม!!

"เหวอออออ!!! "

ผมร้องออกอย่างตกใจ

เมื่ออยู่ๆ ภายในห้องนั่นก็สว่างวาบ

และมองเห็นพื้นที่โดยรอบอย่าง 360 องศา!

.

ผมได้แต่เกาะเก้าอี้คอนโซล

ที่เหมือนกับโซฟานอน

ล้ำยุคเท่ๆ นั่นเอาไว้แน่น

กลัวว่าจะตกลงสู่เบื้อล่าง!

.

"อ้า... โทษทีนะจ๊ะ...

ตอนแรกพี่ก็กลัวแบบนิวนี่แหละจ้ะ ฮิฮิ! "

พี่อลิซหันมายิ้มให้และลูบหัวปลอบเบาๆ

ผมที่ยืนเกาะอยู่ข้างร่างอวบอัดนุ่มๆ ของเธอ

ก็หน้าแดงซ่านไปกับความงดงามและน่ารักของเธอนั่น

.

"เอ๋... มีปุ่มน้อยจังเลยครับ? "

ผมเอ่ยถาม เมื่อมองไปยังคอนโซล

ที่มีแต่อินเตอร์เฟซ

แม้ส่วนใหญ่สมัยนี้ อุปกรณ์ต่างๆ

จะเป็นระบบทัชสกรีนไปหมดแล้ว

แต่กับหุ่นรบนั้น การควบคุมแบบปุ่มก็ควรจะยังสำคัญ

แถมหน้าจอนั่น ก็ยังแทบไม่มีปุ่มให้ทัชอีกด้วย!

.

"นี่แหละ ปัญหาจ้ะ!

อย่ากลั้นหายใจนะจ๊ะ

มันจะอึดอัดหน่อย

แต่หายใจได้! "

"เอ๋? อะไรนะครับ? "

.

ซ่าาาาาาาาาา!!!!

"เหวออออออ!!! "

ผมร้องออกมาเมื่ออยู่ๆ ก็มีน้ำใสๆ

แต่ไม่ใช่น้ำเปล่า ปล่อยไหลลงมาจนท่วมคอคพิทนี่

.

ฮ่าห์...ฮ่าห์!

บุ๋มๆ ๆ ๆ! แฮ่กๆ ๆ!

ผมที่พยามแหวกว่ายอย่างกลัวจะจมนั่น

กินน้ำอะไรสักอย่างเข้าไปหลายอึก

ไม่กี่อึดใจน้ำก็ท่วมจนแทบจะเต็มห้องควบคุม

.

ผมที่ลอยคออยู่สูงสุดชิดเพดานเพื่อหายใจ

เหลือบตาลงมองพี่อลิซ เธอกลับนั่งนิ่ง

อย่างไม่มีตกใจแม้สักนิด

ก่อนที่จะ!

.

ว้ากกกกก!!

"ตายๆ ๆ ๆ ตายแน่!!! "

ผมถูกเธอฉุดขาลงมาในน้ำนั่น

แต่เมื่อดิ้นรนไปได้สักพัก

ผมก็หยุด

มองหน้ายิ้มๆ ของพี่สาวคนสวยนั่น

.

"ผมไม่อึดอัด! "

.

"ผมหายใจได้! "

.

"ผมกำลังพูดอยู่ในน้ำด้วย! "

.

มันเป็นวิทยาการที่ก้าวล้ำมากๆ

อากาศเหมือนส่งตรงเขาสู่ปอดผมไปเลย

และเสียงพูดของผมเองได้ยินชัดแจ๋ว

แม้ของเหลวใสนี่จะท่วมปอดอยู่!

.

พอลองขยับเคลื่อนไหวร่างกายดู

มันกลับไม่รู้สึกเหมือนอยู่ในน้ำ!

แรงต้านมันน้อยมากจนแทบไม่รู้สึก

เพียงแค่รู้สึกแผ่วเบาสบาย เหมือนน้ำนี่คืออากาศ

ที่หนาแน่นกว่าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น!

.

"หืม? "

อีกอย่างที่ผมรู้สึกก็คือ

ร่างของผมมันเหมือนกับลอยๆ อยู่

สภาวะไร้แรงดึงดูดหรือนี่!

ยิ่งมองดูเส้นผมทวินเทลสุดน่ารักของพี่อลิซ

ที่ปลิวสไวอย่างไร้ปลายตกผมก็ยิ่งมั่นใจ!

.

"สุดยอดไปเลยครับ"

ผมหันไปบอกพี่อลิซที่ตอนนี้กลับทำหน้าเครียดๆ

"ปัญหามันอยู่หลังจากนี้ต่างหากจ้ะ! "

"เอ๋? "

.

เปรี๊ยะ!!!!

อึ๊กกกกกก!!!!! x2

อ๊าาาาากกกกก!!!! x2

.

อยู่ๆ ก็เหมือนมีกระแสไฟฟ้า

ไหลผ่านของเหลวมาช็อตที่สมองของพวกเราสองคน

จนผมทรุดตัวลงส่วนพี่อลิซก็เอามือ

กุมหัวข้างหนึ่งอย่างเจ็บปวด!

.

หวอออออออ!!!

หวอออออออออ!!!

synchro [18%]

.

" [ค่าซิงโครลดต่ำกว่า 25%

คำเตือนค่าซิงโครต่ำเกินไป

กรุณาเอานักบินออกจากคอคพิท

เพื่อป้องกันอันตรายต่อชีวิตด้วย] "

เสียงเอไอร้องเตือนดังขึ้น

พร้อมหน้าจอแสดงรูปห้องค็อคพิท

ที่มีผมเป็นตัวสีแดงและพี่อลิซเป็นตัวสีส้ม!

.

เปรี๊ยะ! ๆ

"อะ...อะไรครับเนี่ย? "

ผมเอ่ยถาม ทั้งที่กำลังปวดหัวจี๊ดอย่างสุดๆ!

.

ตู๊ดดดด!!!

"มันเพราะยัยแม่วัวนั่น

นำสิ่งแปลกปลอมเข้ามาน่ะสิ

ขนาดยัยนั่นเข้าคนเดียว

ยังทำค่าซิงโครได้แค่ 35% เท่านั้น

ไม่รู้จะโง่ไปถึงไหน..."

พี่ริชชี่ติดต่อเข้ามาทางมอนิเตอร์ในค็อคพิท

ด้วยใบหน้าบูดเบี้ยวอย่างโมโหที่สุด!

.

"ของแปลกปลอมหมายถึงผม? "

"ใช่แล้ว! จะมีอะไรอีกล่ะ

คิดว่าต้องใช้เวลาแค่ไหน กว่าจะสร้างชุดวัสดุผสม

เพื่อให้สวมใส่เข้าไปในเครื่องได้แบบนั้นน่ะฮะ?

เล่นใส่ชุดนักเรียนประถมบ้านนอกเข้าไปแบบนั้น

คิดว่านี่มันหุ่นโชว์ห่วยตามงานวัดรึไงเล่า!? "

.

"เงียบปากไปเลยน่า ยัยอกแบนสมองมนุษย์ป้า!!! "

"ห๊าาาาา!!! "

"เอ๊ะ! "

ผมกับพี่ริชชี่ตกใจมาก

แม้ทั้งสองจะทะเลาะกันให้เห็น

แต่พี่อลิซไม่ได้ด่าแรงขนาดนี้

อย่างน้อยก็ไม่ได้ใช้น้ำเสียงแบบนี้!

.

"ถ้า...ช่วยไม่ได้....ก็ช่วยเงียบๆ หน่อย อุ๊ก! "

ตุบ!!

"พี่อลิซ! "

"อลิซ! "

สาวสวยทิ้งร่างลงพิงพนักคอนโซลอย่างอ่อนแรง

ผมทวินเทลยาวสลวยและนมใหญ่ๆ ของเธอกระเพื่อมไหว

ไปในอากาศเหลวที่เราอาศัยอยู่ด้วยกันนั่น

แต่ที่ทำให้ผมกับพี่ริชชี่หนักใจที่สุดคือสีหน้าเจ็บปวด

และเลือดกำเดาของเธอที่ไหลออกมา

จนเห็นเป็นสายลอยขึ้นบนเพราะไร้แรงโน้มถ่วง!

.

"ถ้างั้นให้ผมออกไปเถอะครับ! "

"มะ...ไม่ได้....นะ...ถ้าเธอออกไป...เธอตายแน่! "

เสียงที่เอ่ยบอกของเธอไม่สู้ดีนัก

อาการปวดศรีษะของเธอคงมากกว่าผมมาก

ทั้งสีหน้าที่แสดงออก และเลือดกำเดาที่ยังคงไหลนั่น!

.

"ถ้าผมไม่ออก...พี่นั่นแหละครับ...ที่จะตาย..ฮือ! ..."

พี่สาวคนสวยลูบหัวผมแผ่วเบาพยามปลอบโยน

เด็กน้อยที่เริ่มจะหวาดกลัวจนร้องไห้

อีกมือก็ดึงรั้งแขนผมเอาไว้

.

"น้องนิวแก้ผ้าออกซะ! "

"เอ๋? "x2

.

"ไม่ต้องมาเอ๋เลย!

ตอนนี้อะไรพอทำได้ก็ต้องทำไปก่อน

ในน้ำนั่นใช้เชื่อมต่อระหว่างสมองของมนุษย์กับเครื่องจักร

มีแค่ร่างชีวภาพของมนุษย์เท่านั้นที่ไม่เป็นสิ่งแปลกปลอม

และก็ชุดนั่น ที่ทำจากวัสดุเฉพาะของกล้ามเนื้อพังผืดอิเรกูล่า! "

.

"สรุปคือแค่แก้ผ้าใช่มั้ยครับ? "

ผมรีบตัดบท

เพราะเรื่องวิชาการเอาไว้ทีหลังได้

ต้องช่วยพี่อลิซก่อน!

.

"อู้ววว!! "

พี่ริชชี่ที่มองอยู่ผ่านน่าจอติดต่อร้องขึ้น

"ว้ายยยยยย!!! "

ตามมาด้วยพี่อลิซ!

เมื่อผมถอดเสื้อผ้าทั้งหมดออก

เผยรูปร่างที่มีมัดกล้ามจากการฝึกฝนร่างกาย

เพราะผมเองก็อยากเป็นนักบินหุ่นรบ

แต่ที่พวกเธอสนใจสุดๆ คงอยู่ต่ำกว่านั้น!

.

"เอามันยัดทิ้งไปทางช่องกำจัดของเสีย

สีส้มๆ ด้านหลังนั่นซะ! "

พี่ริชชี่ร้องสั่งหน้าแดงๆ

ในขณะที่ผมว่ายอากาศไปยัดเสื้อผ้าทั้งหมดลงไป

.

ซล๊ววววบบบ!!!

"เหวอออออ!!! "

ผมรีบผงะถอยหลังปล่อยมือ

เพราะว่าเสื้อผ้าทั้งหมด พอสัมผัสช่องนั่น

ก็ถูกดูดจ๊วบหายลงไปทันที!

ถ้าผมปล่อยมือไม่ทัน ผมคงจะถูกดูดหายออกไปด้วย!

.

ผมที่ร่างเปลือยเปล่า

รีบว่ายกลับมาดูอาการพี่อลิซทันที

.

synchro [26%]

ตัวเลขบนหน้าจอกลับมาเป็นสีเขียว

และดูเหมือนกำลังขยับเพิ่มขึ้นอีก!

.

"พี่อลิซไม่เป็นไรนะครับ?

เอ๋...หรือว่ายังเจ็บอยู่ครับ? "

ผมถามเพราะผมหายปวดหัวจี๊ดแล้ว

แต่เธอกลับหันหน้าไปอีกฝั่งแน่นิ่ง?

.

"นะ...น้องนิว..."

"ครับ? "

ผมทำหน้างงเมื่อเธอหันมามองผมหน้าแดงๆ

นัยตากลมโตของเธอหรี่ลงมองดูบางอย่าง

ของผมเบื้องล่าง!

.

"วะ...หวา!! ขอโทษครับ!

มันจำเป็นพี่ริชชี่บอกผม"

ผมรีบเอามือปิดจู๋ของตัวเอง

อย่างเขินอายพี่สาวคนสวย

.

"ระ...เรื่องนั้นไม่เป็นไรพี่รู้แล้ว...

พี่สงสัยว่าควยนิวโด่อยู่เหรอ?

ทำไมใหญ่แบบนั้น?

ไม่สิ... ถึงโด่มันก็ไม่น่าใหญ่ขนาดนี้นา ว้ายยย!!! "

หญิงสาวร้องออก

เมื่อผมปล่อยมือแล้วก้มลงมองจู๋ตัวเอง

.

"เอ้อ..พูดถึงจู๋ผมเหรอครับ? "

ผมเงยหน้าถามอย่างงงๆ

"พูดถึงควยเธอนั่นแหละย่ะ!

ใหญ่ขนาดนั้นไม่ใช่จู๋แล้ว! "

พี่อลิซพูดหน้าแดงๆ

ส่วนพี่ริชชี่ก็พยักหน้าเห็นด้วยหน้าแดงๆ เช่นกัน!

.

"อ้า...

แม่ผมก็บอกอย่างงั้นเหมือนกันครับ

แต่คุณหมอที่แม่พาไปพบมา

บอกว่าไม่เป็นไรนะครับ

แค่ฮอร์โมนผมผิดปรกติ

จู๋ผมก็เลยเจริญเติบโตเร็วก่อนวัย

ขนาดของมันก็เลยใหญ่เท่าผู้ชายที่โตแล้วน่ะครับ

แต่นี่ยังไม่ได้โด่นะครับ ผมป่าวคิดทะลึ่งกับพี่อลิซนะ! "

.

"ว้ายยยย!! นี่ยังไม่โด่เหรอ? "x2

หญิงสาวทั้งสองอุทานออกมาพร้อมกัน

เพราะเด็กผู้ชายตัวน้อยผมเงินแสนน่ารัก อายุ 9 ขวบตรงหน้า

กลับมีลำ-วยยาวใหญ่ ขนาดใหญ่กว่าผู้ใหญ่ชาวเอเชียแล้ว

ขนาดว่ามันกำลังหลับอยู่ หากมันตื่นขึ้นและแข็งโด่

ขนาดมันคงพุ่งไปใหญ่เท่าชาวฝรั่ง หรือใหญ่กว่าเป็นแน่!

.

ผมที่ถูกสองสาวจ้อง-วยนิ่ง

ก็เกิดรู้สึกเขินขึ้นมาหน้าแดงๆ

แถมพอพูดเรื่องนี้ขึ้นมา

ผมที่มองนมใหญ่ๆ ในชุดรัดรูปของพี่อลิซ

แก่นกายก็แอบกระตุกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

จนต้องรีบเปลี่ยนเรื่อง!

.

"เอ้อ! แล้วเรื่องควบคุมล่ะครับ?! "

"!!! "

หญิงสาวทั้งสองตาเบิกโพลง

ตื่นจากภวังค์ความสับสน

แล้วรีบขยับจัดเสื้อผ้าทรงผมอย่างแก้เขินทันที!

.

"อะ แฮ่ม! การควบคุมสินะ การควบคุม! "

"เดี๋ยวนะ ตรงไหนนะ? "

"ฮะฮะฮะ! "

มองดูสองสาวที่ลุกลี้ลุกลน

ผมก็รู้สึกตลกจนหัวเราะออกมา!

พวกเธอเองก็หัวเราะด้วย อย่างแก้เขิน

จนกระทั่ง!

.

แซ่ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!

ลำแสงพิฆาตรของแมมมอธเครื่องจักรยิงออกมา

และพุ่งมายังสเปียร์นอฟ อย่างเต็มรัก!!