เรื่อง เขาหาว่าผมเป็นเซียน
เทือกเขาีเลือด เแรอยต่อะ่าดินแดนปีศาจและเผ่าพันธุ์มนุษย์ ในอดีตมันเคยเป็นสนามรบะ่าสองเผ่าพันธุ์ สิ่งมีชีวิตนับล้านที่ต้องตายในสงครามครั้งใหญ่จึงทำให้สถานที่แห่งนี้ เป็นดินแดนอาถรรพ์ ไม่ว่าจะมนุษย์หรืออสูรปีศาจ ถ้าย่างกายเข้ามาแล้วก็ยากจะได้กลับออกไป สถานที่แห่งนี้จึงถูกขนานนามว่า สุสานสังหารเทพ....
สถานที่ต้องห้ามไม่มีใครอยากเข้าใกล้ อย่างสุสานสังหารเทพ แต่ในขณะนี้บนเทือกเขากลับมีหญิงาผู้หนึ่ง กำลังถูกไล่ล่าโดยสิ่งมีชีวิตรูปร่างประหลาด หนึ่งในนั้นมีรูปร่างเหมือนมนุษย์แต่มีแขนหกข้าง อีกตนเป็นเสือดำมีปีก ปีกของมันมีขนาดใหญ่กว่าลำตัว ตนสุดท้ายคืองูยักษ์ีแดงที่มีดวงตาสามดวง....
พวกมันทั้งสามกำลังไล่ล่าหญิงานางหนึ่ง เสื้อผ้าที่นางสวมใส่มีแต่ลอยขาดเหมือนถูกฉีกกระชากจากกรงเล็บของสัตว์ร้าย อีกทั้งยังมีรอยเปรอะเปื้อนที่เต็มไปด้วยของเหลวีเขียวมากมายกระจายอยู่บนร่างของนาง
หญิงานางนี้มีใบหน้าที่งดงามราวกับหลุดออกมาจากเทพนิยาย นางมีเส้นผมีฟ้า นัยน์ตาีไพรินทร์ และที่เด่นเป็นพิเศษคือใบหูทั้งสองข้างที่เหมือนสัตว์จำพวกแมว ซึ่งมันไม่ใช่ลักษณะที่มนุษย์ควรจะมี....
'อีกแค่นิดเดียว!!! ถ้าข้าข้ามเแไปได้ พวกมันก็จะไม่กล้าตามมา'
หญิงาครุ่นคิดขณะเร่งความเร็วขึ้นไปอีก
"ยอมแพ้เียเถอะองค์หญิงน้อย ขืนฝ่าเแเข้าไป ท่านต้องเจอกับทัณฑ์สายฟ้า ถึงต่อให้ท่านรอดมาได้ แต่เผ่ามนุษย์คงไม่อยู่เฉยแน่ๆ ....." เสือดำตัวใหญ่เอ่ยออกมาด้วยน้ำเียงไร้อารมณ์
"เจ้าเดรัจฉานชั่ว!!! ท่านพ่อข้าอุตส่าห์ไว้ใจเจ้า ทำไมเจ้าถึงได้ทำเช่นนี้ " ขณะเอ่ยถาม นางก็บินหนีสุดชีวิต นางหวังว่าคำพูดต่างๆ ของนาง จะสามารถถ่วงเวลาให้ปีศาจทั้งสามชะงักไปได้สักครู่ก็ยังดี....
แต่มีหรือที่ปีศาจทั้งสามจะมองไม่ออก!!
"เจ้าเสือพราย อย่าเียเวลาเลย รีบๆ จัดการซะ "ยักษ์หกแขนเอ่ยออกมาด้วยความหงุดหงิดใจ พวกเขาไล่ตามปีศาจามาเป็นระยะทางร่วมพันลี้ แต่ปีศาจาก็หนีรอดไปได้ทุกครั้ง
"ถึงเจ้าจะมีเก้าชีวิต แต่เจ้าก็หนีความตายไม่พ้น.. "
"มายาสังหาร!!!!" งูยักษ์สามตาพูดจบก็ปล่อยออร่าีแดงสดออกมาจากดวงตาที่อยู่ตรงกลางหน้าผาก ดวงตาีแดงตรงกลางส่องประกายพร้อมกับพลังวิญญาณที่พุ่งตรงไปหาหญิงา
"กรี๊ดดดดด~ย๊ากกกก" หญิงากรีดร้องออกมาด้วยความทรมาน ความรู้สึกเหมือนโดนเข็มนับหมื่นเล่มทิ่มแทงหัวใจ ดวงตาของนางแดงก่ำ.....ความเจ็บปวดภายในจิตวิญญาณไม่ใช่สิ่งที่จะทนรับกันได้ง่ายๆ วิชาโจมตีจิตวิญญาณเช่นนี้ เป็นสิ่งที่นางไม่อยากพบเจอมากที่สุด ถ้าไม่ติดที่วิชาของปีศาจงูยักษ์ มันมีระยะเวลารวบรวมพลัง นางคงจะสิ้นชีพไปเียก่อนหน้านี้แล้ว
หลังจากโดนโจมตี ความเร็วของนางก็ลดลง นางเอามือทุบหน้าอกตัวเองแรงๆ เพื่อขับไล่ความเจ็บปวดที่นางได้รับ ดวงจิตของนางที่เคยมีอยู่เก้าดวง ทว่ามันกลับเหลือเพียงแค่ดวงเดียวเท่านั้น สิ่งเดียวที่นางทำได้ในตอนนี้คือหนี... หนีไปให้เร็วที่สุด!!! ต่อให้ต้องสูญเียตบะจนกลับไปอยู่ในร่างเดิม นางก็ต้องมีชีวิตรอด!!!....
แต่ทว่า สิ่งที่นางคิดมันไม่สวยงามเช่นนั้น...
"หกกรจองจำ!!!"
เพียงเี้ยววินาทีที่นางชะลอตัวลง ยักษ์หกแขนได้ใช้วิชาคุมขังจนเกิดเป็นแขนทั้งหกที่เกิดจากดิน โผล่ขึ้นมารัดตรึงร่างหญิงาเอาไว้แน่น แม้นางจะดิ้นรนเพียงใด แขนที่เกิดจากดินก็ไม่มีทีท่าว่าจะแตกสลาย เมื่อทำอะไรไม่ได้นางก็รู้สึกถึงความสิ้นหวังที่เข้ามาเกราะกุมหัวใจ
"อย่าดิ้นรนเลย แม้แต่ตัวเจ้าในสภาพสมบูรณ์ ก็ยังทำลายมันไม่ได้"
"ฮ่าๆ สุดท้ายเจ้าก็หนีไม่รอด เผ่าเก้าชีวิตเช่นเจ้า มันน่าสมเพชจริงๆ" งูยักษ์หัวเราะสะใจ
"ถุ้ย!!! ระดับราชัน3ตน แต่กลับไล่ล่าปราณนภาเพียงผู้เดียว ใครกันแน่ที่น่าสมเพช!!!..." หญิงาก่นด่า นางมองปีศาจทั้งสามด้วยความอาฆาตแค้น
อีกเพียงไม่ถึง5ลี้ก็จะถึงเแแบ่งกั้นแล้ว ระยะทางใกล้เพียงแค่สายตา แต่มันกลับไกลเกินกว่าที่นางจะไปถึงได้
"เมื่อท่านพูดเช่นนี้ ข้าขอไม่เกรงใจ ลาก่อนองค์หญิงน้อย...." เสือดำถอนหายใจ มันกระพืออันใหญ่โตไปทางหญิงา
"คมเขี้ยววายุ!!!!"
ทันทีที่สิ้นคำของเสือดำ กลิ่นอายความตายได้คละคลุ้งอยู่ในอากาศ จนปีศาจทั้งสองต้องถอยหลังห่างออกไป
ฉับพลันมิติเบื้องหน้าได้เกิดสั่นไหว ใบมีดสายลมนับหมื่นได้ก่อตัวเป็นพายุขนาดใหญ่ มันมุ่งตรงไปยังทางเบื้องหน้า พลังของมันพร้อมฉีกกระชากทุกสิ่งที่มันผ่านไป ซึ่งจุดมุ่งหมายเพียงอย่างเดียวของมัน คือหญิงาที่ถูกตรึงไว้บนอากาศโดยแขนทั้ง6
กลิ่นอายความตายคืบคลานเข้ามาใกล้ทุกขณะ นางรู้ดีว่าวันนี้คงจะรอดยาก.... สายลมพายุพัดเข้ามาจนนางรู้สึกแสบผิว นางหลับตาลงสักครู่ก่อนจะพูดเียงพึมพำที่มีแค่นางที่ได้ยิน
"อาภรณ์ห่มฟ้า!!!"เียงเอ่ยอันแผ่วเบา ดังออกมาจากปากของหญิงา... โดยไม่ต้องคิด นางดึงพลังเฮือกสุดท้ายออกมาใช้ในทันที นางเพียงแค่หวังว่า มันอาจจะช่วยยื้อชีวิตของนางได้...
ฉัวะ~
สิ้นเียงกระซิบ คมมีดวายุได้ตรงเข้ามาเชือดเฉือนร่างกายของนางเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เียงหวีดร้องของหญิงาดังระงมไปทั่วท้องฟ้ายามราตรี สัมผัสของคมมีดที่กรีดกรายผ่านชั้นผิวหนัง กระดูกทั่วร่างถูกเฉือน ร่างกายถูกชโลมไปด้วยของเหลวีเขียวขุ่น...อวัยวะภายในกระจายไปทั่วบริเวณ
น้ำเียงโหยหวนปานขาดใจตายกินเวลาเพียงไม่กี่วินาที แต่สำหรับปีศาจา นางรู้สึกเหมือนช่วงเวลามันยาวนานนับสิบๆปี
"เป็นเียงที่ไพเราะเียจริง ฮ่าๆ" ยักษ์หกแขนยิ้มร่า
"วิธีทรมานเช่นนี้ สมกับเป็นท่านราชันเสือพรายจริงๆ" งูยักษ์แลบลิ้นเลียริมฝีปาก มันกล่าวชื่นชมออกมา แต่เสือดำไม่ได้พูดอะไร มันเพียงมองด้วยสายตาที่เรียบเฉยเท่านั้น
......................
เพียงชั่วอึดใจ เียงกรีดร้องก็ได้เงียบลง เศษชิ้นเนื้อรวมถึงของเหลวีเขียวกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณชายป่า พร้อมกับพายุที่ค่อยๆ สลายหายไป
นางตายแล้ว???
นั่นคือเียงที่ดังอยู่ในความคิดของปีศาจทั้งสาม ตามมาด้วยเียงถอนหายใจดังยาวออกมาจากปากของเสือดำตัวใหญ่
ส่วนปีศาจงู กับยักษ์หกกร พวกมันลงไปสำรวจเศษซากชิ้นเนื้อและรอยเลือด เมื่อยืนยันว่าเป้าหมายตายแล้ว พวกมันจึงกลับมารวมกลุ่มกัน ก่อนที่ทั้งสามตนจะหันหลังบินหายลับจากไป
วูบ วิ้งงงง~
หลังปีศาจทั้งสามตนเดินจากไปได้ไม่นาน ได้เกิดแสงสว่างีฟ้าคราม ปรากฏอยู่ตรงบริเวณชายป่าติดเขตแบ่งดินแดน เศษเนื้อรวมถึงของเหลวีเขียวที่กระจัดกระจาย พวกมันกำลังหลั่งไหลมารวมตัวกัน โดยใช้เวลาเพียงไม่นานแสงสว่างนั้นก็ได้จางหายไป ก่อนจะปรากฏร่างของหญิงาคนเดิม แต่ทว่าบนร่างของนางมีอาภรณ์ีฟ้าเปล่งประกายดุจดวงดาวปกคลุมร่างกาย นางยืนเท้าเปล่าอยู่บนพื้นตรงแนวชายป่า จุดที่นางอยู่มันห่างจากเแเพียงไม่กี่ลี้เท่านั้น
"ก่อนที่ข้าจะกลับสู่ร่างเดิม ข้าต้องรีบแล้ว!! "
ครั้นการโจมตีจะมาถึงตัว ปีศาจาได้สละตบะที่อยู่ในแก่นแท้จนหมดสิ้น...ตบะที่สะสมมาเป็นเวลาหลายร้อยปีถูกดึงมาใช้จนหมด แม้แต่ร่างกายในตอนนี้ ก็แทบจะคงสภาพเอาไว้ไม่อยู่...... และจากการคาดเดาของนาง พลังตกค้างจากการสละตบะ มันคงอยู่ได้เพียงแค่2ก้านธูปเท่านั้น โดยไม่รอช้า นางได้มุ่งตรงไปยังเแทันที....
ภายในเแมันมีระยะทางเพียงแค่ครึ่งลี้ ถ้าผ่านมันไปได้นางก็จะเข้าสู่ดินแดนของมนุษย์......ระยะทางภายในเแเพียงไม่กี่ร้อยก้าว หากเป็นสมัยก่อน มันคงจะเป็นเรื่องง่ายที่นางจะฝ่าเข้าไป....
แต่มันไม่ใช่สำหรับนางในตอนนี้ นางเหลือเพียงเศษเี้ยวของตบะ คงไม่มีทางป้องกันทัณฑ์สายฟ้าได้เป็นแน่
เขตแบ่งดินแดน เป็นกำแพงอาคมสังหาร มันถูกวางเอาไว้ โดยยอดนักวางค่ายกลของสองเผ่าพันธุ์หลังจบศึกใหญ่ในสมัยอดีต
อาคมถูกแบ่งเป็นสองส่วน ส่วนแรกเป็นอาคมโจมตีจิตวิญญาณที่เผ่าปีศาจวางเอาไว้ ส่วนที่สองเป็นอาคมจำลองทัณฑ์สวรรค์ของเผ่ามนุษย์.....
เมื่อเท้าของนางสัมผัสค่ายกลในด่านแรก นางรู้สึกว่าเวลามันได้หมุนช้าลง การก้าวขาแต่ละก้าวเหมือนติดอยู่ในโคลนตม เียงกรีดร้องของเหล่าวิญญาณร้าย ดังขึ้นมาในดวงจิตของนางเป็นระยะ แต่ทว่านางยังคงก้าวเดินต่อไปด้วยีหน้าที่เรียบเฉย......
อาคมส่วนแรกดูเหมือนจะไม่มีปัญหากับเผ่าปีศาจสักเท่าไหร่ เพียงระยะเวลาไม่ถึงหนึ่งก้านธูป นางก็ฝ่าอาคมด่านแรกออกมาได้แล้ว ต่อไปคือจุดอันตรายที่สุดสำหรับเผ่าปีศาจ....อาคมทัณฑ์สวรรค์!!!
เปรี้ยง~
ทุ่งสายฟ้าปรากฏตรงเบื้องหน้าของนาง สายฟ้านับหมื่นสายรูปร่างเหมือนงูยักษ์ คล้ายกำลังรอเหยื่อเช่นนางให้เดินเข้าไป เพื่อหวังจะฉีกกระชากร่างกายของนางให้แหลกเหลว
ขณะที่คิดหาวิธีในการฝ่าค่ายกล นางก็ได้ยินเียงร้องคำรามด้วยความเกรี้ยวโกรธ ดังแว่วมาจากทางด้านหลัง
"บัดซบ!!!! พวกเราโดนหลอกแล้ว!!!"
"นางสารเลว!!! มันยังไม่ตาย "
ปีศาจารับรู้ได้ในทันทีว่าเจ้าของเียงคือผู้ใด ในใจของนางรู้สึกร้อนรนเป็นอย่างมาก
"พวกมันรู้ตัวแล้ว!!! ไม่มีทางเลือก ข้าต้องใช้ความเร็วฝ่าเข้าไป" โดยไม่มีเวลาให้คิด นางตัดสินใจที่จะวิ่งฝ่าอาคมทัณฑ์สวรรค์ไปโดยตรง
อาคมส่วนที่สองคล้ายว่ามันมีจิตใจ เมื่อมันสัมผัสได้ถึงผู้บุกรุก ีของสายฟ้าก็ได้เปลี่ยนเป็นีม่วง ก่อนที่มันจะส่งสายฟ้านับหมื่นสายผ่าลงมายังเบื้องล่าง
เปรี้ยงงง~
เปรี้ยงงงงงง~!!
สายฟ้าผ่าลงมาดัง-่าฝน มันกระหน่ำผ่าลงมายังเบื้องล่างเป็นระยะๆ สายฟ้านับหมื่นไม่มีทางเลยที่ปีศาจาจะหลบมันได้ทั้งหมด
หลังเข้าไปในค่ายกลได้ไม่นาน ทั่วทั้งร่างของนางมีแต่รอยไหม้จากสายฟ้าที่ผ่าลงมานับครั้งไม่ถ้วน
พอนางเดินมาได้ครึ่งทาง รูปแบบอาคมจึงเริ่มเปลี่ยนไป สายฟ้านับหมื่นได้รวมตัว กลายเป็นมังกรสายฟ้าตัวยาวนับร้อยเมตร รูปร่างของมันดูคล้ายมังกรที่เป็นตำนานของทวีปตะวันออก (มังกรไม่มีปีก)
"นะนี่คือร่างที่แท้จริงของอาคมทัณฑ์สวรรค์สินะ...." ปีศาจาพูดเียงสั่น
เปรี้ยงงงงง~
โฮกกกกก~
ยามมังกรสายฟ้าลืมตาขึ้นมา เียงคำรามที่ออกมาจากปากอันใหญ่โตของมัน ทำให้หญิงาสั่นสะท้านอยู่ในดวงจิต ความหวาดกลัวแสดงออกมาทางีหน้าของหญิงา หัวใจของนางเต้นไม่เป็นจังหวะ จิตใต้สำนึกบอกให้นางรีบหนีไป....
มังกรตัวเขื่องหันหน้ามามองเป้าหมาย เบื้องหลังของมันมีบอลสายฟ้าขนาดเท่าผลแตงโมนับร้อยลูกวนเวียนอยู่รอบกาย แรงกดดันของมันทำให้ปีศาจาหยุดชะงัก นางเคลื่อนไหวไม่ได้ ราวกับถูกแช่แข็งเอาไว้.......
จู่ๆ กลุ่มของบอลสายฟ้าก็ได้พุ่งตรงมาหานางด้วยความรวดเร็ว แม้บอลแต่ละลูกจะมีขนาดที่ไม่ใหญ่มากนัก แต่พลังทำลายล้างของมันเกินกว่าที่ร่างกายของนางในตอนนี้จะทนรับได้
"ข้าจะมาตายเช่นนี้รึ!!!! บัดซบ!! ไอ้พวกสารเลว ข้าขอ
สาปแช่งให้พวกมันพบเจ...."
ตู้มมมมม~
เปรี้ยงงงงง~
สุ้มเียงของนางเงียบหายไป พร้อมเียงระเบิดของสายฟ้าที่เียดแทงหัวใจของผู้ที่ได้รับฟัง....กลุ่มก้อนสายฟ้าีม่วงแตกกระจายไปคนละทิศละทาง หนึ่งในนั้นมีก้อนกลมๆ ีฟ้าขนาดไม่ใหญ่ มันได้กระเด็นลอยหายไปจากแรงระเบิดของบอลสายฟ้านับร้อยลูก....
.
.
.
.
.
.
.
.
ปีศาจา
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
0.00
0.00









userA???
???? ??? ? ???? ?? ??