0.00 
0.00 
เรื่อง กรุงเทพกระหายเลือด 18+
- ปรับสีและขนาดตัวอักษร
-
-
-
-
"เฮ้ย เก่ง ตื่นยังวะ พวกกูจะไปกันแล้วนะโว้ย"
เสียงเคาะประตูเรียกจากหน้าห้อง เป็นเรื่องปกติของเด็กมหาลัยที่อยู่หอพัก เวลาไปไหนก็จะเรียกกันไปเป็นกลุ่ม
"เออพวกมึงไปกันก่อนเหอะ เดี๋ยวกูตามไป"
"อีกแล้วเหรอวะ ไอ้-่า คราวหน้ากูไม่มาเรียกแล้วนะโว้ยยย"
"เออๆ โทษทีว่ะ กูติดตีบอสอยู่นิดหน่อย เดี๋ยวตามไป"
ผมพูดแก้ตัว ความจริงแล้วผมมีนิสัยไม่ค่อยชอบเข้าสังคมนัก การออกไปเดินด้วยกันเป็นกลุ่มใหญ่ๆ
ทำอะไรก็ต้องรอกันไปมา มันเสียเวลามาก บางทีแค่จะเดินไปซื้อของกินที่เซเว่น
กว่าจะกลับมาได้ ก็หมดเวลาเอ้อระเหยไปเป็นชม.
หรืออาจจะเป็นแค่เพราะผมติดเกมก็ได้....
ปกติผมก็แค่ไปเรียน แล้วเล่นบาสตอนเลิก เป็นตัวประกอบให้ครบทีม แล้วก็กลับห้องมาเล่นเกม ทำการบ้าน
ชีวิตที่แสนธรรมดามีอยู่แค่นี้
"อุ๊!! ชิบหาย มัวแต่คิดเพลิน"
ผมร้องออกมาเมื่อลืมกดยาในจังหวะที่บอสในเกมปล่อยท่าใหญ่!
"เฮ้ย เก่งไปยางงง"
เพื่อนอีกคนโผล่มาเคาะห้อง
"เออๆ กูไปเดี๋ยวนี้แหละ"
แกร๊ก!
"อะไรวะ วันนี้มึงอุตส่าห์รอเจอพี่แป้งเลยไม่ใช่เหรอ ทำไมดูเนือยๆนักวะ"
จุลเพื่อนซี้ของผมเอ่ยกวนๆเหมือนทุกที
"ห่า... เจอแล้วยังไงวะ เจอก็ได้แค่มองอยู่ดี คนธรรมดาๆอย่างกู กับรุ่นพี่สาวดาวคณะแบบนั้น"
ผมยังคงบ่น แบบคนมองโลกในแง่ร้าย
"เอาน่า ถึงได้แค่มอง แต่เราก็ยังคงอยู่ท่ามกลางดวงดาว"
มันเริ่มพล่ามคำคมเสี่ยวๆออกมา ถึงจะบอกว่าเป็นเพื่อนซี้ คงต้องพูดว่าเป็นคนที่รู้จักผมมากที่สุดซะมากกว่า
เราไม่ได้ไปไหนด้วยกันเยอะ หรือตัวติดกันอะไรแบบนั้น แค่มีสิ่งสนใจร่วมกันเยอะ และเล่าอะไรให้กันฟังเยอะเท่านั้น
"เหมือนที่มึงชอบขวัญอะนะ เนียนไปถึงไหนแล้วล่ะ"
"กูก็ชิลๆไปเรื่อยๆอะมึง เดี๋ยวไก่ตื่น"
"เนียนมาก กูกลัวไก่ไม่ตื่นมากกว่า!"
5555 x 2
แล้วพวกเราก็หัวเราะ
-----
----
--
-
ที่งานเลี้ยงรุ่น พี่แป้งยังคงสวยสว่างมาแต่ไกลเหมือนเดิม เธอหน้าตาดีและดูมีคลาส เป็นพริตตี้รถยนต์อีกด้วย
แต่เหมือนเธอจะมีปัญหากับคณะ เพราะชอบลาหยุดไปรับงานอยู่บ่อยๆ
"อ้าวน้องเก่งงงงง มาแล้วไม่ทักพี่บ้างเลยนะ"
ผมหน้าชา ตัวชา มือชา เมื่อพี่สาวคนสวยร้องทักผม
"เอ้อ คือพอดีผมเพิ่งเห็นน่ะครับ"
ผมพูดไปน้ำขุ่นๆ ทั้งที่ถือแก้วพลาสติกมองเธอนิ่ง จนน้ำแข็งละลายหมดแล้ว
"โหย ก็นึกว่าลืมพี่ซะแล้ววว"
เสียงพูดหยอกของเธอช่างหวานใส แถมรอยยิ้มที่ทำหนุ่มๆตายไปครึ่งงานนั่น!
"เฮ้ย! ไอ้น้องเก่ง มานี่ มานี่!"
รุ่นพี่ปี6 คนหนึ่งเรียกผมให้ไปนั่งในวงของเขา สำหรับงานเลี้ยงรับน้องนั้น จะมีทั้งพี่ๆที่เรียนอยู่
และพี่ที่เรียนจบไปแล้ว แวะกลับมากินเหล้าสังสรรค์กับน้องๆ เพื่อสานสัมพันธ์ รู้จักน้องส่งงานให้อะไรก็ว่าไป
แต่เป้าหมายจริงๆก็คงไม่พ้น แค่มาจัดเป็นงานเลี้ยง กินเหล้า ฟังดนตรี เต้นรำ จีบหญิง จีบหนุ่ม ตามประสาหนุ่มสาวนั่นแหละ
หากไม่ใช่ว่ามีพี่แป้งมาด้วย ผมคงเล่นเกมอยู่ห้องด้วยซ้ำ!
เพราะคนธรรมดาๆ อย่างผม ก็เป็นเพียงแค่ตัวประกอบของงานแบบนี้
"เฮ้ยไอ้เก่ง กูรู้นะโว้ยว่ามึงชอบไอ้แป้งอะ กล้าๆหน่อยไปบอกมันเล้ย นี่คำสั่งพี่ปี 6 นะโว้ยห้ามขัด!"
พอเมากันได้ที่ ความเรื้อนก็เริ่มบังเกิด ผมเองไม่ได้ติดเหล้า และอาจจะชอบอยู่เหมือนกัน
แต่ก็ดื่มเฉพาะเมื่อมันมีงานเลี้ยง(เพราะมันฟรีสำหรับพวกปีหนึ่ง)
"โหยพี่ก็พูดเป็นเล่น ผมไปก็หน้าแหกหมอไม่รับเย็บกันพอดี"
"เฮ้ยย ไม่ลองไม่รู้โว้ยยย ของแบบนี้"
เพื่อนจุลตัวกวนตีนรีบเสิรม
"เอาเลยไอ้เก่ง กูเชียร์เต็มที่ เอ้าทุกคนชนให้น้องเก่งหน่อย!!"
"ชนนนนน!!"
ทุกคนสนุกสนาน... แต่ถามกูบ้างมั้ย! ผมคิด
"โห่ย มึงกลัวอะไรว้า มันก็มีแค่ได้ กับไม่ได้ ไม่ได้วันนี้ ก็เมาอ้วกพรุ่งนี้ 555"
รุ่นพี่เริ่มสลับกันปล่อยมุก
ส่วนผมที่เริ่มกึ่มเต็มที่ หันมองไปเห็นพี่สาวคนสวยก็เริ่มเห็นด้วย เมื่อเธอกำลังคุยกับรุ่นพี่หนุ่มหล่ออีกคนอยู่
-่าเอ้ย ช้าเร็วก็ต้องอกหักอยู่ดี ผมคิด
ฤทธิ์เหล้าทำให้คนมีสติน้อยลง
ผมลุกขึ้น ยกเหล้าในแก้วที่เหลือเทพรวดเดียวจนหมด!
"เฮ้ยย แม่งเอาจริงว่ะเฮ้ยย!!"
เสียงเฮดังรอบวง รอดูคนหน้าแหกอย่างครื้นเครง
แต่ผมไม่สนใจอีกแล้ว ก้าวพรวดๆไปหาพี่แป้งคนสวย
ท่ามกลางเสียงดนตรีที่ดังไม่น้อย ผมพูดออกไปด้วยความกล้าจากฤทธิ์สุรา
"พี่แป้งครับ ผมชอบพี่!"
"จ๊ะ?"
เหมือนเธอฟังไม่ถนัด ผมจึงพูดซ้ำ
"ผมชอบพี่ครับพี่แป้ง"
"จ้าาาา พี่ก็ชอบน้องเก่งงงง"
เธอยังคงพูดเหมือนหยอกล้ออย่างรุ่นพี่รุ่นน้อง
แต่เสียงหวานใส หรือใบหน้างดงามที่กำลังหยอกล้อเล่นนั่น เปลี่ยนใจผมไม่ได้
"ผมชอบพี่ ผมอยากเป็นแฟนกับพี่ครับบบบบ!!!"
ผมตะโกนอย่างกับจะแข่งกับเสียงเพลง แต่เหมือนฟ้าชั่งสวรรค์แช่ง
มีคนเตะปลั๊กลำโพงดับพอดี!
คำสารภาพรักของผม เลยได้ยินชัดไปทั้งลานกว้าง!!
แม่งเอ้ย แม่งเอ้ย แม่งเอ้ย มันเกิดเชี่ยอะไรขึ้นเนี่ย!!!
แล้วมันกำลังจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป?
สติที่ไม่ค่อยมีของผม เสือกทำงานได้มากกว่าปกติในตอนนี้
สายตาของผมกวาดมองทุกอย่างเหมือนภาพสโลว์
เห็นผู้คนหันมามองกันเต็มไปหมด บางคนทำหน้าอี๋เหมือนมองหมาวัดกับนางฟ้า
มีไอ้จุลที่ทั้งเชียร์ทั้งรอหัวเราะเยาะอยู่!
และพวกรุ่นพี่ที่หัวเราะตั้งแต่ยังไม่รู้ผล!
แต่ที่สำคัญที่สุด คือสีหน้าของพี่แป้งนางฟ้าแสนสวยของผม
เธอลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด แก้มของเธอเป็นสีแดงเรื่อ อาจจะเป็นเพราะชอบผมเหมือนกัน
หรือเพราะอับอายที่ทุกคนจ้องมอง แน่นอนว่ามันต้องเป็นอย่างหลัง!
...
...
!!
แล้วเหมือนวินาทีก็เดินอีกครั้ง
มีคนเสียบปลั๊กลำโพง! พอดนตรีดังขึ้น คนส่วนใหญ่ก็หันไปสนใจทางนั้นกันหมด
ทิ้งให้ผมที่โล่งใจไปเปราะเดียว ยืนนิ่งรอคำประหารจากพี่สาวคนสวย
"ขอโทษนะ"
เธอเริ่มด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
"มะ... ไม่เป็นไรครับ ผมคิดไว้แล้ว"
ผมเริ่มตัดบทเตรียมจะเผ่นหนีออกจากตรงนั้น ให้เร็วที่สุด
"เดี๋ยว ขอพี่อธิบายก่อน"
แน่นอนว่าผมไม่กล้าขัดเธอ ได้แต่กำมือแน่น เหงื่อเย็นๆไหลย้อยลงกลางสันหลังวาบจนรู้สึกได้!
"เดือนๆนึง พี่มีคนแบบเธอมาบอกรัก ไม่รู้กี่คน พี่ตอบรักความรักของทุกคนไม่ได้หรอกนะ"
เธอเริ่มด้วยดวงตาที่สงสารเห็นใจ
แต่นั่นทำให้ผมยิ่งรู้สึก สมเพทตัวเองมากยิ่งขึ้น พี่ไม่ต้องอธิบายผมก็เข้าใจครับ ผมคิด...
"แล้วอีกอย่าง พี่ก็คบกับพี่วินอยู่!"
ไอ้เหี้ยยย! เจ็บยิ่งกว่าเจ็บ เพราะไอ้พี่วินก็กำลังยืนคุยอยู่ข้างๆ ตั้งแต่ก่อนผมมา!
พี่วินเป็นรุ่นพี่อยู่ปี 4 กำลังจะจบ เป็นลูกคนเดียวของตระกูลใหญ่อะไรสักอย่าง ที่ขับรถสปอร์ตคันหรูมาเรียนทุกวัน
และมันกำลังยิ้มเยาะผมเหมือนอยากจะบอกอะไรบางอย่าง
"เห้ย น้องเก่ง เอ็งคิดจริงๆเหรอวะ ว่าพี่แป้งจะไม่มีแฟน แล้วเขาจะเลือกเอ็งน่ะ"
เหี้ยยยยย! มึงไม่พูดก็ไม่มีใครหาว่าเป็นใบ้หรอกนะ ผมได้แต่เก่งในความคิด
"ไม่เอาน่าวิน แค่นี้น้องเขาก็เจ็บพอแล้ว"
นางฟ้าของผมยังอุตส่าห์พูดช่วย
แต่หัวใจของผมมันได้แตกสลายไปเสียแล้ว....
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
Review/Comment
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??