เรื่อง ยอดมนุษย์ทะลุเกมกลายพันธุ์

“เฮ้อ...คู่ต่อสู้คนต่อไปจะเป็นใครนะ?”

เจี่ยปิงอวี่เก็บความสามารถของตัวเอง น้ำแข็งย้อยสีฟ้าที่อยู่ในมือของเธอหายไปกับกลางอากาศ

วันนี้เธอสวมใส่ด้วยชุดกีฬาสีดำทั้งชุด ผมของเธอถูกมัดเป็นหางม้าสองข้าง ที่แตกต่างไปจากเดิมคือเธอไม่ได้สวมแว่นตา นี่เป็นการแต่งตัวที่เธอชอบ และเธอก็แต่งแบบนี้มาโดยตลอด

หลังจากที่เธอย้ายมาอยู่สายศิลปะการต่อสู้ เธอก็ไม่ต้องแสร้งทำเป็นสาวน้อยคงแก่เรียนที่เย็นชาอีกต่อไป เธอสามารถใช้ชีวิตตามที่เธอต้องการได้ รวมถึงสวมใส่เสื้อผ้าได้อย่างอิสระ

เป็นเพราะหลังจากที่เธอปลุกความสามารถของตัวเองได้สำเร็จ เจี่ยไท่จึงเปิดใจยอมรับคำขอของเธอ ขอแค่สิ่งที่เธอต้องการไม่เกินกว่าเหตุ เธอก็สามารถทำทุกอย่างที่เธอต้องการได้

หลังจากที่เธอย้ายมาอยู่ที่นี่ เธอก็ไม่ต้องมาโรงเรียนเพื่อเข้าเรียนในช่วงเช้าอีก

เจี่ยไท่ไม่ได้ถามเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ สิ่งที่เขาต้องการก็คือเธอต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้อันดับหนึ่งของเมืองหลวงให้ได้

ผู้มีความสามารถขอบเขตพิเศษขั้น1เงื่อนไขนี้ไม่ได้ยากเกินความสามารถของเจี่ยปิงอวี่

อันที่จริงเมืองYเป็นแค่เมืองที่อยู่ติดชายแดนแห่งหนึ่งเท่านั้น มีเพียงไม่กี่คนที่จะสามารถเอาชนะเธอได้

ถ้าจะพูดให้ถูกต้องก็คือการคัดเลือกคุณสมบัติของนักเรียนในวันนี้ เจี่ยปิงอวี่สามารถผ่านการทดสอบได้แบบสบาย ๆ

แม้กระทั่งด่านที่เธอกำลังเผชิญหน้าอยู่ในเวลานี้ เธอก็ยังไม่พบศัตรูที่ยากเกินกว่าจะรับมือแม้แต่คนเดียว การต่อสู้จึงเริ่มต้นและสิ้นสุดได้อย่างรวดเร็ว

“เหลืออีกแค่คนเดียวเท่านั้น!”

เจี่ยปิงอวี่แอบรู้สึกดีใจอยู่ภายในใจ ไม่ใช่เพราะเธอกำลังจะได้รับคุณสมบัติให้สอบเข้ามหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ แต่เป็นเพราะเธออยากสิ้นสุดการต่อสู้ที่แสนน่าเบื่อนี้ให้เร็วที่สุดต่างหากล่ะ

เธอรู้สึกว่าการต่อสู้ที่นี่ยังไม่สะใจเท่ากับการทำภารกิจภายในแก๊งของเธอเลย

ที่นี่ไม่มีคนเก่งแม้แต่คนเดียว

คิดเช่นนี้ เจี่ยปิงอวี่ก็กดปุ่มเพื่อจับคู่อีกครั้ง......

ภาพตรงหน้าถูกปกคลุมด้วยหมอกสีขาว ฉากภายในสนามต่อสู้กำลังเปลี่ยนอีกครั้งหนึ่งแล้ว

เซี่ยฮุยมองดูหมอกสีขาวที่กำลังเลือนหายไป เขายืนยืดตัวตรงอยู่กับที่และเตรียมตัวป้องกันการโจมตีของศัตรูที่กำลังจะมาถึง

วินาทีที่หมอกตรงหน้าหายไป ฉากถนนใหญ่ก่อนหน้านี้ก็ถูกเปลี่ยนไปจากเดิม ภาพที่อยู่ตรงหน้ากลับมาชัดเจนอีกครั้ง ร่างของหญิงสาวสวมใส่ด้วยชุดกีฬาทั้งชุดปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

“เจี่ยปิงอวี่?”

“เซี่ยฮุย?”

ทั้งสองคนเรียกชื่อของอีกฝ่ายพร้อมกันด้วยความงุนงง

เซี่ยฮุยมองเจี่ยปิงอวี่อย่างพินิจพิเคราะห์ ใบหน้าของเธอยังคงดูงดงามเหมือนเคย แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือสีหน้าและแววตาของเธอที่เย็นชามากกว่าเก่า

เธอยืนนิ่งอยู่กับที่ราวกับก้อนน้ำแข็งพันปีที่ไม่มีวันละลาย อีกทั้งยังแอบส่งพลังปราณที่เย็นยะเยือกออกมาเล็กน้อยด้วย

เจี่ยปิงอวี่ก็กวาดตามองเซี่ยฮุยเช่นกัน เธอไม่ได้เจอหน้าเขาเพียงแค่หนึ่งเดือนกว่า ๆ เท่านั้น

เพื่อนร่วมโต๊ะที่นั่งข้างเธอก่อนที่จะย้ายมาเรียนสายศิลปะการต่อสู้ เขายังเป็นเซี่ยฮุยคนเดิมในความทรงจำของเธอ แตกต่างตรงที่เขามีบุคลิกบางอย่างที่เธอไม่สามารถอธิบายได้แทรกเข้ามา จนทำให้เปลี่ยนไปจากเดิมเล็กน้อย

ความแข็งแกร่งเหรอ?

คิ้วได้รูปของเจี่ยปิงอวี่ขมวดเข้าหากัน เธอรู้สึกประหลาดใจที่ไม่สามารถมองเห็นความแข็งแรงของเซี่ยฮุยได้

แม้แต่เธอที่เป็นผู้ฝึกยุทธ์ขอบเขตพิเศษขั้น1ก็ไม่สามารถมองเห็นได้ นอกจากนี้เขายังเดินมาถึงด่านสุดท้ายเพื่อเข้าสู่รอบคัดเลือกผู้มีคุณสมบัติสอบเข้ามหาวิทยาลัยด้วย

เห็นได้ชัดว่าเพื่อนร่วมโต๊ะของเธอคนนี้ไม่ธรรมดาอย่างที่คิด

มิตรภาพระหว่างพวกเขาทั้งสองยังไม่ได้ดำเนินไปถึงขั้นของความรัก

“เพื่อนร่วมโต๊ะ นายซ่อนความลับเก่งเหมือนกันนะ”

บนฝ่ามือของเจี่ยปิงอวี่ปรากฏน้ำแข็งย้อยสีฟ้าขึ้น

เธอกระตุกยิ้มเล็กน้อย “แถมยังเดินมาถึงจุดนี้ได้ด้วย...”

เซี่ยฮุยรู้สึกประหลาดใจ คิดไม่ถึงเลยว่าเจี่ยปิงอวี่จะปลุกความสามารถของเธอสำเร็จแล้ว ดูเหมือนว่าความสามารถของเธอคงจะเป็นสายน้ำแข็งสินะ

เขาแอบรู้สึกราวกับเจอทางตัน จากความสามารถของเธอ เขาคาดเดาได้ว่าเธออาจจะเข้าสู่ขอบเขตพิเศษแล้ว

“ยุ่งยากขึ้นมาแล้วสิ”

ในใจของเขาคิดเช่นนี้ แต่ปากกลับพูดว่า “คิดไม่ถึงเลยนะว่าเพื่อนร่วมโต๊ะจะเข้าร่วมการประเมินของสายศิลปะการต่อสู้ด้วย”

“เหอะ!”

เจี่ยปิงอวี่เปล่งเสียงออกมาจากลำคอ เธอสะบัดข้อมือและปล่อยน้ำแข็งย้อยเข้าใส่เซี่ยฮุย

“ผู้หญิงคนนี้ไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย คิดจะลงมือก็ลงมือไม่บอกไม่กล่าวกันสักคำ”

เซี่ยฮุยแอบบ่นภายในใจ ระหว่างที่คิด สายตาของเขาก็จ้องมองไปที่น้ำแข็งย้อยที่กำลังพุ่งเข้าใส่ เขาเตรียมตัวที่จะรับมือกับสิ่งนี้ไว้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

ความเร็วของน้ำแข็งย้อยถือว่าอยู่ในจุดที่สูงมาก เพียงชั่วพริบตากรวยแหลมคมก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

เซี่ยฮุยยืนอยู่บนพื้นอย่างมั่นคง สายตาของเขาเกิดแสงสว่างวาบขึ้น เขามองไปยังทิศทางของน้ำแข็งย้อยและปล่อยหมัดขวาออกไปสุดกำลัง

ผัวะ! โดนหมัดเข้าเต็ม ๆ!

น้ำแข็งย้อยความยาว30เซนติเมตรแตกร้าว ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเศษน้ำแข็งเล็ก ๆ จำนวนนับไม่ถ้วน

น้ำแข็งย้อยที่ไร้พลังร่วงกราวลงตรงหน้าเซี่ยฮุยทีละชิ้นสองชิ้นในระยะรัศมีหนึ่งเมตร

？

เซี่ยฮุยดึงหมัดกลับมาและมองไปที่เจี่ยปิงอวี่ด้วยความสงสัย

เขาแอบหวาดระแวงอยู่ภายในใจ แม้ว่าน้ำแข็งย้อยเมื่อครู่จะรวดเร็วมาก แต่มันกลับไม่ใช่การโจมตีที่หวังปลิดชีพเขา

มันเป็นเพียงแค่การหยั่งเชิงเท่านั้น

“เพื่อนร่วมโต๊ะ ทักษะลับของนายพิเศษมากเลยนะเนี่ย”

เจี่ยปิงอวี่เห็นเซี่ยฮุยสามารถทำให้น้ำแข็งย้อยของเธอแหลกเป็นชิ้น ๆ ได้เช่นนี้ ก็ยกนิ้วขึ้นมาถูปลายจมูกเบา ๆ

ความสงสัยที่เคยมีอยู่ภายในใจผุดขึ้นมาในหัว เธอจึงตัดสินใจทดสอบเขาอีกครั้ง

วินาทีต่อมาน้ำแข็งย้อยสองแท่งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ

“รับการโจมตีจากฉันอีกครั้งก็แล้วกันนะ”

เจี่ยปิงอวี่ควบคุมน้ำแข็งย้อยด้วยจิต น้ำแข็งย้อยที่กำลังพุ่งทะยานออกไปจึงเปลี่ยนทิศทางเล็กน้อย

แท่งหนึ่งอยู่ด้านหน้า ส่วนอีกแท่งหนึ่งตามมาจากด้านหลัง น้ำแข็งย้อยทั้งสองพุ่งเข้ามาอยู่ในจุดเดียวกันได้อย่างสมบูรณ์ ส่วนแหลมของน้ำแข็งย้อยกำลังเจาะไปที่กลางศีรษะของเซี่ยฮุย

น้ำแข็งย้อยหายไปจากการมองเห็น สิ่งนี้ทำให้คู่ต่อสู้รู้สึกเสียวสันหลังวาบ เซี่ยฮุยจึงรีบตัดสินใจในทันที

ตอนที่เขากำลังจะถูกโจมตีด้วยน้ำแข็งย้อย เขาก็เบี่ยงตัวหลบน้ำแข็งย้อยสองแท่งไปทางด้านขวามืออย่างรวดเร็ว

หลังจากเซี่ยฮุยหลบการโจมตีได้ไม่นาน ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไร ร่างของเขาเบี่ยงตัวหลบอีกครั้ง เนื่องจากเจี่ยปิงอวี่แอบลอบโจมตีเขาขณะที่กำลังหลบการโจมตีในครั้งแรก

น้ำแข็งย้อยขนาดเล็กจำนวนนับไม่ถ้วนแหวกอากาศออกมาราวกับ-่าฝนจนเกิดเสียงหวือ

ตึง!

ตึง!

ตึง!

น้ำแข็งย้อยบางส่วนที่ไม่สามารถหลบการโจมตีได้ เซี่ยฮุยจึงใช้หมัดของเขาซัดเข้าใส่จนกลายเป็นผุยผง

เศษน้ำแข็งย้อยที่แตกร่วงกราวลงสู่พื้นมีจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ จนกลายเป็นน้ำแข็งบดที่ปกคลุมอยู่รอบตัวของเขาอย่างต่อเนื่อง

หืม?

วินาทีนี้เอง จู่ ๆ ร่างกายของเซี่ยฮุยก็แข็งทื่ออย่างฉับพลัน

เขาก้มหน้าลงมองที่พื้น ตอนที่เขาจัดการกับน้ำแข็งย้อยที่อยู่ตรงหน้า เขาไม่ทันได้สังเกตเห็นว่าน้ำแข็งที่แตกออกจากกันได้รวมเข้าด้วยกันอีกครั้ง มันกลายเป็นฝ่ามือคู่หนึ่งที่กำลังจับขาทั้งสองข้างของเขาไว้

“คิคิ หนีอีกสิ”

เซี่ยฮุยหันกลับไปมอง ภายในใจของเขาก็เริ่มเกิดความสงสัยมากยิ่งขึ้น

นิสัยของเจี่ยปิงอวี่ในตอนนี้ ไม่ใช่เจี่ยปิงอวี่คนเดิมที่เขาเคยรู้จัก

ท่าทางที่เย็นชาราวกับขุนเขาน้ำแข็ง โอกาสที่จะเผยรอยยิ้มที่พึงพอใจออกมามีระดับความยากอยู่ที่9,999+

เมื่อเห็นว่าเซี่ยฮุยกำลังมองมาที่เธอราวกับกำลังพินิจพิเคราะห์ด้วยท่าทางประหลาดใจ

เจี่ยปิงอวี่ก็รู้ได้ในทันทีว่าอีกฝ่ายคงกำลังงุนงงกับท่าทางของเธอที่เปลี่ยนไป

เจี่ยปิงอวี่ไม่คิดจะปิดบัง หลังจากที่เธอก้าวเข้าสู่ขอบเขตพิเศษ แรงกดดันไร้รูปร่างที่อยู่บนร่างกายของเธอก็มลายหายไป ส่งผลให้เธอสามารถใช้ชีวิตได้อย่างอิสระ

สำหรับความสามารถของเซี่ยฮุย เจี่ยปิงอวี่ยังทำได้เพียงแค่คาดเดาในใจ แต่ก็ยังมีบางเรื่องที่ยังย้อนแย้งอยู่ภายในใจของเธอ

ยิ่งเซี่ยฮุยไม่เริ่มโจมตีเธอก่อน ภายในใจของเธอก็ยิ่งเพิ่มความสงสัยมากยิ่งขึ้น

วิธีการหลบหลีกที่รวดเร็วของเซี่ยฮุยราวกับหายตัวได้ ทำให้เจี่ยปิงอวี่รู้สึกคุ้นตามากขึ้นเรื่อย ๆ

ดังนั้นเธอจึงใช้การโจมตีเหล่านี้เพื่อทดสอบเขา ทั้งหมดนี้ก็เพื่อให้อีกฝ่ายเรียกใช้สิ่งนี้

“ดูสิว่าครั้งนี้นายจะหนียังไง”

น้ำแข็งย้อยขนาดใหญ่สามแท่งรวมตัวกันอยู่ตรงหน้าเจี่ยปิงอวี่ เธอควบคุมด้วยจิตเพื่อสั่งให้มันพุ่งเข้าใส่เซี่ยฮุยเป็นรูปซิกแซก

เมื่อเห็นว่าน้ำแข็งย้อยเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ เซี่ยฮุยก็แอบยิ้มด้วยรอยยิ้มขมขื่นอยู่ภายในใจ คิดไม่ถึงเลยว่าความสามารถของเจี่ยปิงอวี่จะแข็งแกร่งถึงขั้นนี้

ตอนนี้ ความคิดที่จะซ่อนความแข็งแกร่งของตัวเองดูเหมือนว่าจะเป็นไปไม่ได้แล้วสิ

วินาทีที่น้ำแข็งย้อยเข้าใกล้ร่าง เขาก็เปลี่ยนความคิด

กระโดดตลบวายุ!

เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วราวกับเปิดใช้วาร์ป วินาทีที่เซี่ยฮุยเรียกใช้สกิล เท้าทั้งสองข้างของเขาก็หลุดออกจากการจับกุมของหัตถ์น้ำแข็ง

ตอนที่เงาของเซี่ยฮุยปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง เขาก็มาหยุดอยู่ข้างขวาของเจี่ยปิงอวี่

เมื่อเห็นเจี่ยปิงอวี่ยืนอยู่ตรงหน้า เซี่ยฮุยก็ไม่ลังเลอีกต่อไป

วินาทีต่อมา เขาปล่อยพลังไปที่หมัดขวาเพื่อแหวกอากาศและปะทะเข้าที่ศีรษะของเธอ

โลงน้ำแข็งเหมันต์!

ยังไม่ทันที่หมัดของเซี่ยฮุยจะปะทะเข้าใส่ศีรษะของเธอ เสาคริสตัลน้ำแข็งสีฟ้าก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าและแช่แข็งร่างของเธอไว้

ตอนที่เซี่ยฮุยมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ความรู้สึกหนาวเหน็บเข้ากระดูกก็ถาโถมเข้าใส่ร่างกาย จากแรกเริ่มที่มีบางจุดที่สัมผัสโดนความเย็น ในที่สุดความหนาวเหน็บเหล่านั้นก็ครอบคลุมไปทั่วทั้งร่างกาย

หนาวชะมัด!

เซี่ยฮุยถอยหลังออกไปหลายก้าวก่อนจะหยุดนิ่งลงอีกครั้ง

เขามองหมัดขวาของตัวเองก็พบว่าแขนของเขาถูกปกคลุมด้วยผลึกน้ำแข็ง

“ความสามารถสายน้ำแข็งสุดยอดมาก!”

เซี่ยฮุยแกว่งมือตัวไปเองมาเพื่อกระจายความร้อนบนร่างกาย จากนั้นก็เริ่มสะบั้นผนึกน้ำแข็งที่อยู่บนมือ และมองไปที่เจี่ยปิงอวี่ที่หลุดออกจากทักษะโลงน้ำแข็งเหมันต์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ดูเหมือนว่าทักษะนี้ต้องแรกกับพลังทางกายภาพที่ค่อนข้างสูง หลังจากสิ้นสุดทักษะนี้ร่างของเจี่ยปิงอวี่ก็เริ่มเอนเอียงไปมา

“นายนี่เอง!”

หลังจากเจี่ยปิงอวี่กลับมายืนได้อย่างมั่นคงอีกครั้ง สายตาของเธอก็มองไปที่เซี่ยฮุยด้วยความขมขื่น ทักษะทั้งหมดที่ใช้เป็นแบบเดียวกัน สิ่งนี้ยืนยันการคาดเดาของเธอได้อย่างสมบูรณ์

ภายในใจของเธอรู้สึกถึงความสับสน คิดไม่ถึงเลยว่าผู้มีพระคุณที่เธอตามหามาโดยตลอดจะเป็นคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

เซี่ยฮุยพูดด้วยสีหน้าราวกับช่วยไม่ได้

“ฉันเอง”

เมื่อเห็นว่าเซี่ยฮุยยอมรับว่าเป็นเขา เจี่ยปิงอวี่ก็มองลึกเข้าไปในตาของเขา จากนั้นเธอก็ตัดสินใจได้อย่างฉับพลัน

“ฉันยอมแพ้”

วินาทีต่อมาเงาของเธอก็หายไปต่อหน้าต่อตาเซี่ยฮุย

เมื่อเห็นว่าตัวเองได้รับชัยชนะ เซี่ยฮุยก็ชะงักไปเล็กน้อยราวกับทำอะไรไม่ถูก

การที่เขาได้รับคุณสมบัติให้สอบเข้ามหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ได้อย่างง่ายดายแบบนี้ ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีใจเลยสักนิด

“เฮ้อ...วุ่นวายขึ้นมาแล้วสิ!”

เมื่อเห็นฉากที่ค่อย ๆ หายไป เซี่ยฮุยก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ