เรื่อง Bad Doctor|คุณหมอมาเฟีย #จักรวาลมาเฟีย (จบ)

บท๡ี่ 1

#บ้านตระกูลกิจเจริญ

21:00 น.

ในคืน๡ี่เงียบสงบเหล่าบอดี้การ์ดผู้ปราดเปรียว๡ี่กำลังทำกิจกรรมกระชับความสัมพันธ์นั้นก็คือ การเล่นฟุตซอล เป็นกิจกรรม๡ี่ ผู้ก่อตั้งแก๊งและดำรงตำแหน่งหัวหน้าพร้อมกับประธานบริษัทโลจิสติกส์๡ี่ใหญ่๡ี่สุดในประเทศ หนุ่มใหญ่วัยกลางคนกำลังนั่งชมกีฬา๡ี่ลูกน้องเล่นอย่างสนุกสนาน แต่ก็พลางเหลือบมองนาฬิกาไปด้วยเนื่องจากวันนี้เป็นวัน๡ี่ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนจะกลับจากต่างประเทศ

“กี่โมงกี่ยามแล้วเนี่ยไอ้ลูกชาย ไม่โผล่หัวมาสักทีบอกจะส่งคนไปรับก็ไม่เอา” ผู้เป็นพ่อเอ่ยบ่นแบบเอือมๆ กับลูกชายหัวรั้นแถมชอบทำอะไรตามใจตัวเอง

“เฮียไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ ยังไงอาคีย์อีก็ดูแลตัวเองได้สบายๆ อยู่แล้ว” ชายกลางคนอีกคนพูดพลางยกแก้ววิสกี้ขึ้นดื่มอย่างสบายอารมณ์

“ถ้าเป็นเมื่อก่อนเฮียก็พอวางใจ แต่ตอนนี้อะไรๆ มันก็เปลี่ยนไปคู่แข่งเราก็เยอะ ศัตรูเราก็เพียบ” ชายวัยกลางผู้เป็นหัวหน้าแก๊งพูดพึมพำพลางแสดงสีหน้าเป็นห่วงลูกชาย

พาส | ปุณกัณ

“เป็นไงมึงมาทำงานวันแรก?” ชายคนหนึ่งเอ่ยถามผม๡ี่กำลังปฏิบัติหน้า๡ี่เฝ้ายามรอบบริเวณรอบบ้านอย่างขะมักเขม้น

“สถานการณ์เรียบร้อยดีครับ พี่โจมีอะไรจะใช้ผมหรือเปล่าครับ?” ผมเอ่ยถามหัวหน้าบอดี้การ์ดอย่างเสียงนิ่ง

“ช่วงนี้ระมัดระวังให้มากขึ้นหน่อยนะ ท่านสั่งมาน่ะเมื่อวันก่อนท่านก็เพิ่งโดนลอบยิง๡ี่งานประมูลเพชร แต่ดี๡ี่ท่านไม่ได้รับบาดเจ็บ” พี่โจพูดพลางวางมือบนไหล่ผมอย่างจริงจัง ทุกคนคงกำลังงงอยู่สินะครับว่าไอ้คน๡ี่กำลังพูดอยู่ตอนนี้มันคือใคร?

ผมขอแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมปุณ หรือ ปุณกัณ อายุ 23 ปี ผมเรียนจบจากโรงเรียนนายร้อยตำรวจแห่งหนึ่ง แต่ด้วยเพราะผมไม่ได้อยากทำอาชีพ๡ี่เรียนนี้แต่ดันบังเอิญได้ทุนจากท่าน พอเรียนจบผมก็เลยขอมาเป็นบอดี้การ์ดให้ท่านแทน เพราะผมอยากตอบแทน๡ี่ท่านให้โอกาสผมได้เรียนจนจบ หลังจากพี่โจสั่งงานจบเขาก็เดินกลับเข้าไปในโซน๡ี่ท่านและน้องชายของท่านนั่งคุยกัน

**********

23:00 น.

กุก~ กัก~ กุก~ กัก~

และแล้วเวลาเฝ้ายามของผมก็จบลง ผมเดินมาสแกนนิ้วเพื่อเป็นการออกเวรโดย๡ี่ก็ยืนคุยกับพี่บอดี้การ์ดอีกคน๡ี่มาเข้ากะต่อจากผม แต่ในช่วง๡ี่ผมกำลังจะเดินกลับ๡ี่พักอยู่ๆ ผมก็ได้ยินเสียงกุกกักบริเวณแถวๆ กำแพงรั้วข้างบ้าน ผมจึงค่อยๆ ย่องไปแอบอยู่บริเวณ๡ี่ใกล้ๆ กับกำแพงแต่เป็นมุมหลบได้ดี มีชายคนหนึ่งกำลังพยายามปีนขึ้นมาพร้อมทั้งค่อยๆ ยกกระเป๋าขึ้นมาอย่างระวังกลัวว่าจะเกิดเสียงดัง มันต้องมีคน๡ี่คอยส่งกระเป๋าให้๡ี่อีกฝั่งแน่ๆ ผมรอจังหวะ๡ี่มันกำลังโหนตัวลงมาจากนั้นก็เข้าชาร์จไอ้หมอนั่นทันที

“เห๊ย!! เข้ามาทำอะไรบ้านเจ้านายกู!!” ผมตวาดใส่คนตรงหน้าพร้อมกับรวบแขนมันไปไว้ด้านหลังจนมันร้องว่าเจ็บ

“โอ๊ย!! ทำเชี่ยไรเนี่ย!! ปล่อยกู!!" มันร้องแหกปากให้ผมปล่อยมัน กูปล่อยก็แย่ละ!! แต่ยังไม่ทัน๡ี่ผมจะจับมันได้แน่นพอมันกลับเงยหัวจนมากระแทกหัวผมดัง โป๊ก!! จนผมถึงกับต้องถอย และปล่อยมันหลุดมือไปแต่ในจังหวะชั่วพริบตาผมไม่ยอมให้แม่งเข้ามาก่อความวุ่นวายในบ้านหลังนี้แน่

ผมเอื้อมมือไปคว้าไหล่แล้วดึงคอเสื้อให้มันหันกลับมาแต่แม่งดันหันกลับมาพร้อมกับหมัด๡ี่ต่อยเข้าหน้าผมอย่างจัง จนหน้าสะบัด ผมสู้กลับโดยหันไปต่อยมันคืนพลางผลักมันให้ล้มลงไปนอนกองกับพื้นจากนั้นจับมันนอนคว่ำหน้าแล้วผมก็ตะโกนเรียกให้บอดี้การ์ดคนอื่นๆ ๡ี่อยู่แถวนั้นมาช่วยผมลากตัวมันเพื่อจะเอาไปสอบส่วน

“ปล่อยกู!! ไอ้เหี้ย!! มึงจะทำอะไรเนี่ย!!?” มันว่า

“กูจะจับมึงส่งตำรวจไง แต่ก่อนจะไปโรงพักมึงอาจจะเละนิดหน่อย หึๆ” ผมหัวเราะหึๆ ในลำคอก่อน๡ี่พี่โจจะเดิมเข้ามาถามว่าเกิดอะไรขึ้น

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะปุณ!?”

“ไอ้เวรนี้แม่งมันแอบปีนเข้ามา ดูท่ามันจะเข้ามาขโมยของผมเลยรีบจับมัน” ผมเอ่ยพลางเสียงหอบหายใจแฮกๆ เพราะแม่งไอ้-่านี้แรงเยอะฉิบหายกว่าจะจับแม่งได้ต้องกระทืบอยู่หลายที พี่โจก้มดูหน้าไอ้หัวขโมยก่อนจะตกใจตาโตแล้วรีบสั่งให้ผมปล่อยมันทันที

“คุณคีย์!! ไอ้เหี้ยปุณ!! ปล่อย!! นี่ลูกนาย!!” พอได้ยินคำนั้นผมก็รีบปล่อยมือจากร่างบาง๡ี่ผมกำลังจับล็อกแขนเพื่อไม่ให้หนีรอดไปได้

“ยะ…อย่าบอกนะ…ว่า” ผมถามพี่โจเสียงสั่น

“แฮกๆ ..แคกๆ โจจับมัน!!” เสียงชาย๡ี่โดยผมกระทืบเมื่อครู่เอ่ยออกคำสั่งพี่โจและบอดี้การ์ดคนอื่นๆ ทันที แม่งเอ๊ย!! พวกมันก็รีบวิ่งมา ล็อกตัวผม พลางคน๡ี่สั่งการหันหน้ามาแล้วยันโครม๡ี่ท้องจนจุกไปหมด

“คุณคีย์ครับ!! คุณคีย์!! ใจเย็นก่อนครับ!!” พี่โจวิ่งจับตัวคนคนนั้นและพูดห้ามให้มันใจเย็นลง

“ปล่อยกู!! วันนี้ถ้าเลือดหัวมันไม่ออกกูจะกระทืบแม่งให้ตายเลยสัส!!!” และด้วยความ๡ี่เสียงดังขึ้นไปบนตึกทำให้นายท่านได้ยินจึงรีบลงมาดู

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ ใครตีกัน? …คีย์!!” นายท่านตกใจเสียงลั่น๡ี่เห็นลูกตนโดนต่อยเลือดกบปาก

23:50 น.

จากนั้นนายท่านก็สั่งให้พาตัวผมกับคุณคีย์เข้าไปเคลียร์กันในบ้าน ให้ตายเหอะก็ผมแม่งไม่รู้นี่ว่าลูกนายจะมาปีนเข้าบ้านตัวเองแบบนี้

“สรุป…ปุณมันไม่รู้ว่าแกเป็นลูกป๊า…แต่ก็นะอาคีย์ทางเข้าบ้านดีๆ มีให้เข้าไม่เข้ามาปีนรั่วข้างบ้านทำไม ห่ะ!?” นายท่านบ่นไอ้เจ้านั้นพลางส่ายหน้า

“ฮ่าาาาา สมน้ำหน้ารั้นดีนัก” คุณกั๋วน้องของนายท่านและมีศักดิ์เป็นอาเอ่ยขึ้นพลางหัวเราะหลานชายตัวเอง

“ต่อไปก็เลิกปีนรั้วเข้าบ้านซะนะ ไม่งั้นโดนลูกน้องกระทืบอีกจะหาว่าป๊าไม่เตือน” นายท่านว่าต่อ

“มันเพิ่งมาเหรอป๊า มันถึงไม่รู้จักคีย์อะ!!” คนตรงหน้าพูดอย่างโมโหพลางเบนสายตามามองค้อนใส่ผม

“อาปุณ อีเป็นลูกพี่ลูกน้องกับอาโจเพิ่งมาทำงานเป็นบอดี้การ์ดวันนี้วันแรกเอง” คนเป็นพ่อตอบส่วนคนลูก๡ี่ได้แต่มองค้อนใส่ผมอย่างหงุดหงิดทำเอาผมไม่กล้าสบตากับมันเลยครับ

“อาปุณฉันต้องขอโทษแทนไอ้ลูกชายตัวดีของฉันด้วย๡ี่พิเรนทร์ปีนรั้วเข้าบ้านแบบนี้”

“ไม่เป็นไรครับ ผมก็ต้องขอโทษนายท่านกับ ค...คุณคีย์ด้วยนะครับผมไม่รู้จริงๆ” เกือบตายแล้วมั้ยกู!! หลังจากนั้นนายท่านก็สั่งให้คนเอากระเป๋าของไอ้ลูกคุณหนูเอาแต่ใจเข้าไปเก็บพลางมีแม่นมส่วนตัวมานั่งทำแผลใส่ยาให้ ส่วนผมพี่โจเป็นคนจัดการให้หมด

“มึงแม่ง!! หมัดหนักฉิบหาย!! ฟันกูโยกหรือเปล่าไม่รู้เลยเนี่ย..ซี๊ดด!! เบาๆ หน่อยครับป้ามร ผมเจ็บนะ!!” ร่างบางพูดพลางหันหน้าไปบ่นแม่นมอย่างงอแง แต่ป้ามรก็หาได้เกรงกลัวไม่ แถมยังบ่นกลับอีกเป็นชุด โทษฐาน๡ี่เข้าบ้านพิเรนทร์และยังหาเรื่องลูกน้องตัวเองอีก

จบพาส | ปุณกัณ

โปรดติดตามตอนต่อไป..