เรื่อง แด่เธอผู้เป็นดวงใจและไฟฝัน

" ------หวี้ด------ "

 เสียงดังสนั่นก้องเข้ามาในหูเรา เราสดุ้งตื่นขึ้นมาทันทีที่ได้ยินเราสองคนต่างมองหน้ากันและหาที่มาของต้นเสียงนั้น เช้าวันพุธที่หกตุลาคม ระเบิดลูกแรกตกลงกลางสนามฟุตบอล ควันสีขาวฟุ้งไปทั่วบริเวณนั้น คนเจ็บ คนตาย ต่างนอนแน่นิ่งทันทีที่ระเบิดลง ทุกคนต่างหมอบตามสัญชาตญาณของตัวเอง โฆษกเวทีเริ่มประกาศให้หน่วยพยาบาลเอาคนเจ็บและคนตายออกจากบริเวณนั้นและเมื่อแสงสว่างเริ่มจ้าขึ้น-่ากระสุนบ้าของพวกทรชนก็เริ่มสาดเข้ามา ระเบิดลูกแล้วลูกเล่าถูกยิงเข้ามากลางสนามฟุตบอลอย่างเรื่อยๆ ทุกคนที่หมอบอยู่สนามฟุตบอลต่างก็เริ่มคลานไปตามใต้ตึกต่างๆเรากับลูกแก้วคลานเข้าไปหลบที่ตึกองค์การแล้วหมอบรอ-่ากระสุนให้จางลง

ลูกแก้ว : ปาย........

ปาย : แก้วไม่ต้องกลัวหมอบนอนอยู่นิ่งๆ ห้ามขยับไปไหนนะ

ลูกแก้ว : เรากลัว เรายังไม่อยากตาย

ปาย : เราต้องไม่ตาย เราต้องไม่ตาย

ลูกแก้ว : ปายจะไม่ทิ้งเราใช่ไหม?

ปาย : เราจะไม่ทิ้งแก้ว เราจะไม่ทิ้ง เราต้องรอดไป๨้๯๱กัน

เราเห็นคนเริ่มวิ่งมาทางตึกองค์การ ทุกคนต่างหาที่หลบกระสุนและพยายามหาที่กันบัง คนแล้วคนเล่าถูกยิงล้มลงต่อหน้าต่อตาเรา บางคนร้องโอดโอยโหยหาคนมาช่วยแต่กลับไม่มีใครช่วยได้เลยสักคน บางคนเคยผ่านวันมหาวิปโยคมาหรือเคยต่อสู้ในเหตุการณ์พลับพลาไชยมาก็จริงแต่ครั้งนี้มันกลับเลวร้ายยิ่งกว่าเหตุการณ์ไหนๆ เราเริ่มทนไม่ไหวกับเหตุการณ์ตรงหน้า

ปาย : แก้วลุกเร็ว เราต้องรีบไปแล้ว

ลูกแก้ว : ไปยังไงปาย -่ากระสุนปิดทางไปหมดแล้วเนี่ย

ปาย : ออกท่าพระจันทร์ แล้วแก้วดิ่งตรงไปกลับหอเลย เข้าใจนะ?

ลูกแก้ว : แล้วปายล่ะ

ปาย : เราจะอยู่ที่นี่ไปช่วยเพื่อน

ลูกแก้ว : ไม่แก้วจะไป๨้๯๱

ปาย : แก้วอยู่ที่นี่มันมีแต่อันตราย เชื่อเรา ทำตามเรา ไปรอเราที่หอ เราจะกลับไปหา

ลูกแก้ว : ไม่ปาย ปายต้องไปกับแก้ว

ปาย : ตามเรามา

ระหว่างที่เราพาแก้วปีนประตูออกไปท่าพระจันทร์กระสุนก็ยัง-่าใส่เข้าไปทุกด้าน เสาแทบทะลุเป็นรู พื้นแตกกระจาย กระสุนเฉียวเหมือนกะจะยิงให้เข้าหัวเราจนเราก็เริ่มสงสัยแล้วว่าการปราบครั้งนี้ พวกเขาจงใจฆ่าพวกเรารึเปล่า? ในที่สุดเราก็ถึงประตูท่าพระจันทร์ซึ่งมันก็เป็นไปตามคาดว่าประตูล็อก ที่นั่นเราเจอกลุ่มพี่นิศากำลังปีนออกไปเราเลยฝากลูกแก้วไปกับพี่นิศา

ปาย : รอเรานะแก้วเดี๋ยวเราจะกลับไปหานะ

นิศา : นี่ปายคิดดีแล้วใช่ไหมที่จะกลับเข้าไปใหม่

ปาย : คิดดีแล้วค่ะ

นิศา : ถ้างั้นพี่ก็ขอให้เรารอดกลับมานะ

ปาย : แก้ว (จูบ) ลาก่อนนะ

ลูกแก้ว : ไม่เอาไม่ไป ปายต้องอยู่ที่นี่!

ปาย : แก้ว....

ลูกแก้ว : ไม่ไป ไม่ไป ปายอย่าไปนะ

ปาย : เราจำเป็น (วิ่งเข้าไป)

ลูกแก้ว : ปาย! ปายกลับมา! ปาย!

นิศา : แก้วรีบไปเถอะนะ ก่อนไอ้พวกคลั่งนั่นจะเข้ามา

ลูกแก้ว : ไม่เอา หนูจะไปกับปาย

นิศา : แก้ว

ลูกแก้ว : พี่นิศาปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะ หนูจะไปกับปาย

นิศา : ศักดิ์อุ้มน้องเลยจะได้รีบไป

ลูกแก้ว : ปล่อย กูบอกให้ปล่อย กูจะไปหาปาย ปาย! ปาย! ปาย!

เสียงของแก้วที่ตะโกนร้องขอมันบาหัวใจจนแถบขาดเป็นริ้ว แต่เพื่ออุดมการณ์เราต้องทำให้ถึงที่สุด เราสิ่งหลบกระสุนไปช่วยคนบาดเจ็บที่หน้าตึกองค์การกระสุนก็ยังยิงมาใส่เราเหมือนเจาะจงยังไงก็ไม่รู้ถึงแม้ว่าเราจะวิ่งฝ่าไปยังไงแต่ก็ต้านทานกระสุนปืนไม่ได้สุดท้ายก็ช่วยได้แค่สองสามคน เราหลบหลังเสาองค์การพร้อมกับคนแปลกหน้าอีกหลายๆคนที่พยายามเอาตัวรอด เราเห็นโฆษกประกาศร้องขออ้อนวอน๨้๯๱สีหน้าที่เจื่อนไปผิดแปลกจากตอนช่วงค่ำ ทุกอย่าง ทุกสิ่ง ประชาธิปไตย เสรีภาพ เสมอภาค ถูกลบล้างไปภายในไม่ถึงวัน

.

.

.

" ไม่มีอะไรก็อย่างยิงครับ เจ้าหน้าที่ตำรวจอย่ายิงปืน๨้๯๱ความคึกคะนอง อย่ายิงปืนครับ อย่ายิงปืน๨้๯๱ความคึกคะนอง "

เสียงอ้อนวอนครั้งแล้ว ครั้งเล่า ถูกประกาศซ้ำๆ๨้๯๱ข้อความเดิมๆ ทุกคนที่หลบต่างก็เริ่มที่จะสิ้นหวังกับการมีโอกาสรอดไปเรื่อยๆ จนกระทั่งตำรวจเริ่มเดินหน้ามาประชิดตึกองค์การเรื่อยๆ

ตำรวจ : ออกมาให้หมดนับ หนึ่ง......สอง......

ตำรวจ : ชูมือขึ้น เดินไป ไปสนามฟุตบอลไป

เราทุกคนที่อยู่ตึกองค์การถูกต้อนไปสนามฟุตบอลซึ่งเป็นเวลาที่เกือบเที่ยงหลังจากที่เราส่งแก้วออกไปทางท่าพระจันทร์ตอนเกือบเจ็ดโมงเช้า

ตำรวจ : ผู้หญิงถอดเสื้อออกเหลือแต่ชั้นในพอ

ตำรวจ : ผู้ชายถอดเสื้อแล้วคลานไป

เราทุกคนที่นอนคว่ำอยู่ต่างถูกย่ำยีอย่างกับหมาตัวหนึ่ง ทำกับเราเหมือนไม่ใช่คน ทั้งถูกถ่มน้ำลายใส่ ถูกตำรวจเตะ ถูกตำรวจเอาพานท้ายปืนตบเข้าหัว กระแทกหลัง ตลอดทางที่คลานไปขึ้นรถบัส ตลอดทางนั้นเพื่อนบางคนก็นอนแน่นิ่ง บางคนก็ถูกรุมเตะทั้งๆที่ตายไปแล้ว บางคนก็ถูกลากไปรอบๆสนามฟุตบอล๨้๯๱ผ้าพันคอพระราชทาน สภาพไม่ต่างอะไรกับนรก

" ไอ้พวกญวน "

" ไอ้พวกหนักแผ่นดิน "

" ไอ้พวกคอมมิวนิสต์ "

" ไปตายซะไอ้พวกชิงหมาเกิด "

" ไอ้พวกล้มเจ้า "

คำด่าของพวกมันช่างน่าเจ็บแค้น เราทุกคนที่อยู่บนรถต่างก็เศร้ากับการตายของเพื่อนแต่เราก็โกรธแค้นที่ถูกพวกมันทำแบบนี้ เราถูกต้อนขึ้นรถบัสทีละคนจนเต็ม รสบัสขับออกไปจากมหาวิทยาลัยสภาพข้างนอกมันช่างเลวร้ายยิ่งกว่าข้างใน เพื่อนถูกแขวนคอ ถูกไม้เสียบอก ถูกเผาทั้งเป็น น้ำตายที่กลั้นไว้มานานสุดท้ายมันก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ปานนี้แก้วเป็นยังไงแล้วบ้างก้ไม่รู้ แก้วอยู่ไหน แก้วช่วยปาย๨้๯๱