เรื่อง มนุษศาจ

ว่าด้วยเ๫ื่๬๲มนุษย์ มนุษย์๦ั้๦เล่ากันว่าประเสริฐแท้แต่ครั้นหลัง ทั้งบากบั่นกายหยาบให้ไขว่เอาเถ้าอบายภูมิใดๆ ทั้งโลภโลกีย์ ราคะจริต โทสจริต ทั้งใจตระหนี่ สร้างจิตตะให้เป็นวิสัยจนเป็นวินัยติดดักสันดาน บาปทั้งหลายก็ต่างพากันกอบโกยเอา ปานประหนึ่งว่าเป็นน้ำทิพย์จากบ่อนิพพาน ทั้งป่าวประกาศ โจษขาน ให้สนั่นบันดาลบันดลจนเกิดผล เกิดอัปยศอดสูในหมู่ตนหมู่คน เป็นคนพาล พาลคิด พาลจิต พาลกาย พาลจนตายไม่ได้ตายแต่ตนหากตายตกทุกคน กลับเรียก โรค-่า -่าหาเรียกมัน มันจะมาหา ปานว่า-่ามันเป็นคนเรียกกันจนติดปาก อี-่า ไอ้-่า หมา-่า แมว-่า มิหนำซ้ำยังใช้ด่าว่าดุให้เดียดฉันท์ เกิดรังเกียจกันก็ด่ามันว่า -่าเอ๊ย ราวกับเล่นกลเล่นเล่ห์ให้เห่พ่าย จนตัวตายมึงก็ยังพ่ายไม่เคยได้สำเร็จผล หากยังไม่เป็นคน ก็เป็นห่า…

"มึงว่ากูเกริ่นมาถูกไหมว่ะ? " ไอ้จ่ามันถามไอ้ดำ พลางมองหน้าเพื่อนทำตาริบหรี่

"มึงก็ว่าไป กูจะ-่ารึคน มึงก็เรียกกูไอ้ดำไหมว่ะ" ไอ้ดำตอบกลับ ทำหน้าขมึงทึง

"แล้วมึงจะให้กูเรียกว่ากระไร ไอ้ดำ" ไอ้จ่าถาม

"เรียกกูว่าอีงามขำก็คงดี ไอ้ห่าเอ๊ย" แล้วไอ้ดำก็หัวร่อจนเห็นฟันดำทั้งแถบ

"เอ้อ มึงเล่นเป็นอีแขไปได้ กูเห็นมันวิ่งเร่หน้าตาขาววอกไปยังเรือนแม่ละไมโน้น มึงจะหมายมันรึ" ไอ้จ่าถามพลางยกยิ้มอ้อร้อ

"-่ามึงสิ ไอ้-่า กูจะเอามันไปทำกระไร ขนาดเอาไปขายให้พ่อค้าทาส พวกมันยังไม่กล้าซื้อ" ไอ้ดำว่า เสียงเข้ม

"เอ้อ กูก็-่าเหมือนมึง แล้วมึงจะด่ากูห่าทำไม? " ไอ้จ่าพลันต้องสะดุด ตาถลน แล้วอุทานลั่น "เฮ้ย -่าลงกูแล้ว ไอ้ดำ" ไอ้ดำมันรีบหันมาหาเพื่อน แล้วพานต้องหน้าเหวอ จึงอุทานลั่นเช่นกัน

"ไอ้จ่า มึง-่าคนเดียวที่ไหน กูก็ห่าด้วย" ว่าแล้วไอ้ดำก็ทำท่าลังเล ก่อนจะย่องไปจ้องร่างหนึ่งที่เพิ่งจะถูกโยนลงในบ่อน้ำ

"ตายห่า ไอ้ดำเอ๊ยย" ไอ้ดำพานเอาหน้าชะเง้อไปมอง เห็นเป็นเงาตะคุ่มๆ ลอยดุ่มๆ ขึ้น

"มันเป็นใครวะ ไอ้ดำ"

"ข้าไม่รู้"

"นี่ก็รายที่ห้าแล้ว บ่อนี่มีกระไรดีรึว่ะ" ไอ้ดำถาม ใคร่ฉงนใจ ทว่าไอ้ดำกับไอ้จ่าไม่ได้รีบเร่งไปแจ้งใครแต่อย่างใด ถ้าจะแจ้งก็มีแต่ท่านยมบาล จะให้มันไปแจ้งท่านก็เห็นจะเป็นไปไม่ได้ เพราะพวกมันเองก็เป็นผี หาใช่คน

"จะมีผู้ใดมาเห็นไหมว่ะ" ไอ้จ่าทำท่าสบายลอยล่องไปใกล้บ่อแล้วผงกหัวไปมอง เห็นร่องรอยศพที่ผ่านมาก็พานให้นึกแปลกใจ

"ตายห่าแล้ว"

"กูรู้แล้ว มึงจาพูดทำไมย้ำๆ "

"กูแคลงใจ"

"ว่า? "

"ไฉนคนถึงโฉดแท้ ไม่ว่าจะกี่ร้อยปีผันผ่าน ก็ไม่ผันเปลี่ยน มีคงไว้แต่ความทราม"

"ข้ากะเอ็งก็เฝ้าพร่ำดูอยู่ร่ำๆ เราเปนผีจะตีความคนก็เห็นทีจะไม่ได้"

"แต่ผีก็เคยเปนคนนะเมิง"

"ว่ะ แล้วไฉนมึงถึงหนีท่านยมเล่าหือ? "

"กูก็กลัว ไม่อยากเกิดนี่หวา"

"เออ เป็นคน๦ั้๦ทุกข์ เป็นผียังดีกว่า"

อย่างที่ไอ้ดำกับไอ้จ่าว่า เป็นคน๦ั้๦ทุกข์ ทุกข์ทั้งกายทุกข์ทั้งใจ จะเพศไหน ชาติใด เด็กหรือผู้ใหญ่ก็พานพบแต่ความสรดโศกช้ำระกำระกา อย่างว่าโรค-่ามันติดต่อ ติดแล้วตายหาคืนมิได้ กู้คืนไม่มีเห็น มีแต่เป็นผีไซร้วนเวียนวงกรรมเป็นกงเกวียนหมุนกลิ้งเป็นว่าเล่น อย่าง๦ั้๦ก็แสร้งว่าโชคชะตา โชคร้ายแท้ โชคอาภัพ โชคตัวเดียวที่ผิด จะฉงนใจสักหน่อยไหมว่า ตัวนั่นแหละเจ้าปัญหาทั้งหมดทั้งมวลล้วนมาจากจิตใจอันต่ำทราม แม้นตายแล้วก็เป็นผีร้าย ไม่ได้ผุดได้เกิด ถูกบาปอาฆาตจองจำให้ตรอมตรมตรึงไว้ชั่วกัปชั่วกัลป์ ถึงจะเป็นผีดีก็ใช่ว่าดี ขึ้นชื่อว่าผี๦ั้๦ จิตมันก็มัวหมองจนมืดบอดเช่นกัน ผีนะ หาใช่คนจะได้กระทำอย่างใจอยาก พูดไปก็หาใครรู้ความ มีแต่ผีด้วยกันเองที่พอถามไถ่กันรู้เ๫ื่๬๲ ไอ้ดำกับไอ้จ่าจึ่งได้แต่มองความวิบัติของคนร่ำไป ณ ป่าพงไพร แต่ปางก่อน๦ั้๦เคยเป็นหมู่บ้านท่านพระยาพระครู ท่านมีอาคมแก่กล้า ทว่ามักมีใจดำ คิดร้ายหมายชั่วไปทั่ว จนผู้ที่ถูกฆ่าด้วยมนต์คาถาต้องตายห่าไม่ได้ไปผุดไปเกิด มันทั้งสองก็ถูกจองจำด้วยแรงฤทธิ์แห่งคำสาป ครั้นท่านยมบาลก็มิได้ละเลยหน้าที่เมื่อถึงคราถึงรอบท่านก็มาเยือนถิ่นสถานนี้บ่อยครั้ง ทว่าพวกผีมันรู้ รีบหนีหาย บ้างก็สิงต้นไม้ต้นตอ บ้างก็แอบอยู่กับคน จึงรอดตัวไป แต่ใช่ว่าเป็นผีรอดพ้นจากวงเกวียนจะดี หากหมดบุญเมื่อไรมันจะเป็นบ่อนความชั่วร้าย บ้างก็เรียกผีร้าย ผีพราย ผีปอบ ผีสือ ผีกองกอย สารพัดผี แดนสุราลัยมันคงมีเฉพาะในนิทานหากผู้ที่พบพาน๦ั้๦มีเพียงตัวละครที่ถูกเขียนขึ้น...มิใช่เศษเลยอย่างพวกมัน

"มันทำกันอีกแล้วรึว่ะ" ไอ้ดำทัก มองภาพเหตุการณ์ตรงหน้า

"เออสิวะ กูเห็นไอ้นี่มันย่องๆ อยู่ในพุ่ม" ไอ้จ่ารับ มันชำเลืองดูภาพเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น แม่หญิงงามผู้หนึ่งกำลังปีนตีนเขาเข้าป่า เข้ามาเก็บเห็ดอย่างเคย พวกมันดูแม่นางคน๦ั้๦ตั้งแต่ยังเด็ก จนตอนนี้โตเป็นสาวเป็นแส้ ร่างสะโอดสะองในชุดเสื้อผ้ามิดชิด ปกปิดตั้งแต่หัวจรดเท้า นางละไม่คิดเกรงกลัวเข้าป่าหาผักหญ้าตามกะสัย ไม่อิดออดแต่เล็กจนบัดนี้โตงามสะพรั่ง จึ่งได้มีไอ้ชั่วไอ้กามมาระรานอยู่บ่อยครั้ง อย่างเช่นในตอนนี้ พวกมันสองตนยืนดูร่างบางกำลังก้มเก็บเห็ดแลเห็นไอ้คนโฉดฉกรรจ์ดุ่มๆ มองๆ อยู่ตรงพุ่มไม้ ถือพร้าอันดำคมกริบในมือ พอได้จังหวะไอ้บาปคน๦ั้๦ก็พุ่งเข้าใส่แม่นางจนร่างเล็กถลาล้มลงบนพื้นหญ้า เสียงกรีดร้องตกใจดังลั่นทั่วป่า แต่ไอ้บาปใจทรามมันรีบเอามือปิดปากไว้จนแม่นางน้อยตาเหลือก ดวงตาคู่๦ั้๦มีแต่ความผวาหวาดกลัว นางมองมาที่ผีสองตนแล้วทำท่าเหมือนจะขอร้องให้ช่วย แต่แท้แล้วไซร้พวกมันเป็นผี จะมีฤทธิ์เดชแก่กล้าไปสู้คนได้อย่างไร ทว่าจักด้วยความสงสาร เพลี้ยงพล้ำเอ่ยหาท่านผู้ใหญ่สูงส่งให้มาปรากฏตัว

"ท่าน ท่านๆ " ไอ้จ่ามันเรียก ทว่าท่าน๦ั้๦จะมาทันช่วยแม่นางผู้นี้หรือไม่ ก็อีกเ๫ื่๬๲

"เฮ้ย ไอ้ดำ" ไอ้จ่าลั่น รีบไปจับดึงมือหนาอันทรามโฉดไว้ มันกำลังง้างพร้าเล่มใหญ่เท่าแขนขึ้น หมายจะฟันแม่นางน้อยผู้๦ั้๦ ทว่ามันเป็นผีจึงได้แต่คว้าเอาเถ้าอากาศ บัด๦ั้๦คอนางก็สะบั้นลงทันใด เหลือไว้เพียงกายขาดคอ มันสองตัวมองร่างบอบบางกระตุกกระเเด่วอยู่นาน ไอ้โฉดชั่วใจบาป มันไม่รั้งรออันใด รีบโกยเอาเรือนร่างงามแล้วสำเร็จความใคร่ของมันเสีย พวกมันสองตัวได้แต่ยืนมองความวิบัติของคนจวบไปจนถึงบัดไหนกัน ช่วยอันใดก็มิได้ มีตกระกำช้ำหนองในทนเห็นเ๫ื่๬๲บาปทรามซ้ำวนไม่หลุดพ้นเสียที

หากพวกที่ตายตกตายโหงตายห่า มันจะนึกคิดแค้นให้แสบสันใจระอุในอกหรือไม่ แค้นผู้ใด? ก็พวกมันอย่างไรเล่า

บ่อนนี้จึงเป็นดั่งป่าช้าก็มิผิดเพี้ยน เห็นแต่สิ่งอกุศลให้เปื้อนตา ไอ้จ่าย้ำหลับตาลง ครั้นภาพเบื้องหน้าเป็นดั่งคำสาปส่งที่ตนเป็นพยาน สุดท้ายแม่นาง๦ั้๦คงอาฆาตไม่ให้กรรมดีอันใดช่วยตัวเองให้หลุดพ้น คงจะล่าไอ้โฉดจนจิตเปื้อน

"มึงเห็นไหม เราเปนผี ทำอย่างไรเล่า" ไอ้ดำว่า

"เอ้อ กูเห็นแล้ว ครั้งแล้วครั้งเล่า เราจาเปนอย่างนี้รึว่ะ"

"มึงก็ไปเกิดสิวะ"

"กูขยาด ไอ้ห่า"

"เอ้อ กูก็ขยาก ไอ้ดำเอ๊ย" มันทั้งสองถอนใจ แล้วไปสิงที่ต้นไม้อย่างเ๨ิม

..........................................