ตาลปัตร

"ฉันเคยบอกท่านว่าฉันไม่มีประโยชน์อันใดให้" แล้วก็มองใบหน้าหล่อเหลา รู้สึกสงสัย แม้จะยังอยู่ในอ้อมแขนเขา ฉันไม่ได้รู้สึกกระอักกระอ่วนแต่อย่างใด แถมยังพอใจกับกลิ่นหอมอ่อนๆ ของหญ้าไม้ เหมือนกลิ่นอากาศยามรุ่งเช้า

"....คุณไม่ใช่ผลประโยชน์แต่อย่างใด" เขากล่าว มีความไม่พอใจปนอยู่ในน้ำเสียง "เหตุผลนั่นผมพยายามหามันอยู่" เขาว่าอย่างมีเลศนัย

"ด้วยเหตุผลอันใดหรือท่าน? มันจะยิ่งใหญ่เพียงไหนกันเชียว เคลแมนถึงได้พยายามหนักเสียขนาดนี้" แล้วเขาก็หัวเราะร่วน ทันใดนั้นลอร์ดท่านก็ขยับหน้าเข้าใกล้แล้วกระซิบกระซาบข้างหู

"บางอย่าง...ที่ผมหาได้จากคุณเท่านั้น"

ข้าพเจ้าร้อนผ่าวๆ ไปทั้งตัว ตอนนี้สิ่งที่เขากระทำไม่ต่างไปจากการเกี้ยวพาราสี หรือนี่คือสิ่งที่เขาพยายามทำมันมาตลอด เสียงทุ้มละมุนชวนดวงใจสั่นมันดังก้องในหูสองข้างวนซ้ำไปมาราวกับต้องมนต์ตราชนิดหนึ่ง ทั้งกลิ่นอายของบุรุษเพศที่กรุ่นกลิ่นอบอวล ...มันทำให้เสียงของหัวใจดังขึ้นถี่ๆ เป็นจังหวะแปลกใหม่ พอเขาได้กระทำตามใจแล้วจึงปล่อยมือออกห่าง แล้วก้าวไปนั่งลงบนม้านั่งตัวเดิม เห็นเขานั่งท่าทีสบายเหมือนสิ่งที่ได้กระทำนั้นมันปรกติสำหรับเขา

ลอร์ดท่าน...แยบยลเสียเหลือเกิน... แล้วจึงนั่งลงข้างๆ บุคคลเจ้าคิดเจ้าแผน

"ท่านมันร้าย..." ฉันว่าประชด แล้วท่านก็หัวเราะเสียงดัง

"ผมหรือครับ?" ฉันมองดุๆ ทว่าใบหน้านั่นกลับยิ้มกรุ้มกริ่ม ไม่รู้เลยว่าผู้ชายคนนี้จะมาไม้ไหน เขาไม่ได้ดูแพรวพราวเหมือนท่านชายซีริลและไม่ได้ดูเจ้าเล่ห์เจ้ากลเหมือนคุณชายมาซีฟีลด์ ไม่ได้สถุลต่ำทรามและหลอกลวงเหมือนวิลเลียม โดยเฉพาะสายตาคู่นั้นไม่ได้มีแววล้อเล่นแม้แต่น้อย...

"หากท่านจะหยอกล้อฉัน ก็อย่าได้คิดทำเลย"

"คุณเห็นผมเป็นอย่างนั้นหรือ?"

"ฉันไม่รู้หรอกค่ะ ท่านดูมีลับลมคมใน"

"ฮ่าๆ ...ลาเวนเดอร์ ไม่อยากรู้จักผมสักหน่อยหรือครับ?" ท่านว่าพร้อมกับหันมาสบตา

"......ท่านก็พูดไปเรื่อย"

"คุณก็บ่ายเบี่ยงและเลี่ยงผมไปเรื่อย"