เรื่อง เมื่อข้ากลายเป็นสามียอดยุทธ์ของท่านแม่คนงาม

หลังจากการล่องเรืออันแสนสยิวอยู่สามวันในที่สุดซูหยวนเย่ก็มาถึงเกาะ-อก-องเป็นที่เรียบร้อย ตัวมันเต็มเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นเพราะไม่รู้จะมีสิ่งใดรออยู่เบื้องหน้า ลิ่วอี้ปายนั้นหยิ่งทระนง และไม่กลัวสิ่งใดนางจึงไร้ซึ่งความกลัว และซูอิ๋งอิ๋งก็เช่นกันนอกจากนั้นจะไม่กลัวแล้ว ดูเหมือนนางจะโกรธซูหยวนเย่จนแทบจะไม่มองหน้า และไม่พูดคุยด้วยแม้แต่คำเดียว ส่วนสาเหตุนั้นคงไม่บอกว่าเป็นเพราะเรื่องอะไร พอลงเรือได้นางก็ก้าวเท้าเดินอาด ๆ เข้าสู่ป่า-อก-องอย่างไม่ไยดี

“แหม ๆ ซูอิ๋งอิ๋งนี่ล่ะก็ เป็นอันใดของนางกันนะ ยามข้าเรียกให้มาหาความสำราญร่วมกันสามคนก็ไม่ยอมมา แล้วยามนี้ก็ปั้นหน้าบึ้งตึง ภรรยาของท่านพี่ผู้นี้อารมณ์แปรปรวนไปมาเสียจริง” ลิ่วอี้ปายเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ชั่วร้าย พร้อมกับสั่นหน้าอย่างแช่มช้า ซูหยวนเย่ที่ได้ยินก็หันมาระบายยิ้มแห้ง ๆ ตอบ ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินตามซูอิ๋งอิ๋งไป

ไม่นานนักทุกคนก็เข้ามาในป่า-อก-อง รอบกายไม่ว่าจะกวาดตามองทางทิศไหนก็เห็นแต่ต้น-อก-อง ดอกสีเหลืองอร่ามเต็มไปหมด ซูหยวยเย่มิเคยพบพานจึงเบิกตามองด้วยความอัศจรรย์ใจ ทว่า...ในเวลานั้นเองที่ลิ่วอี้ป่ายหันมาเห็นเข้าพอดี นางพลันร้องเสียงดังว่า “ท่านพี่! ท่านทำอันใดอย่ามองจ้องพวกมันเช่นนั้น...!” สิ้นเสียงนางก็พลันเกิดลมพายุ-อก-องขนาดย่อม ๆขึ้น ก่อนจะเคลื่อนตรงเข้ามาปะทะใส่ซูหยวนเย่

“อันใดกัน!” ซูหยวนเย่รีบยกแขนเสื้อขึ้นมาป้องกันตามสัญชาตญาณ ทว่า...พอเอาแขนลงสิ่งที่พบก็คือ ยามนี้มีมันยืนอยู่ลำพังเป็นที่เรียบร้อย ไร้ร่างของลิ่วอี้ปาย หรือ ซูอิ๋งอิ๋ง อยู่ด้วย

“เกิดอะไรขึ้น! ท่านแม่ และลิ่วอี้ปายหายไปไหนกันหมด เมื่อครู่ยังอยู่เลย” ซูหยวนเย่ตื่นตกใจสุดขีดก่อนที่มันจะส่งเสียงร้องเรียกพวกนาง แต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับ มันจึงออกเดินตามหา แต่แล้วเรื่องน่าเหลือเชื่อก็เกิดขึ้นอีกครั้ง เพราะไม่ว่าจะเดินไปทางไหน สุดท้ายซูหยวนเย่ก็จะกลับมาที่เดิมเสมอ

“มะ...หมายความว่ายังไง ทำไมข้าถึงกลับมาที่เดิม นี่มัน....หรือว่า” ซูหยวนเย่นิ่งชะงักไปชั่วขณะ ก่อนที่มันจะหลับตาลงครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพลันลืมตาขึ้น

“เช่นนี้นี่เอง สิ่งที่ข้าเจออยู่ในยามนี้คือ ‘ค่ายกล ดอกทอง’ ข้าทราบมาจากความทรงจำในร่างของท่านพ่อ แต่ถึงจะรู้ว่ามันคือสิ่งใด ข้าก็ไม่รู้วิธีทำลายเพื่อหาทางออกอยู่ดี เพราะในความทรงจำของท่านพ่อยามนั้นเหมือน มีสตรีนางหนึ่งพาท่านพ่อหนี แถมบอกว่า ค่ายกล -อก-องจะเปลี่ยนแปลงทุก หนึ่งปีโดยฝีมือของเจ้าเกาะ แล้วนี่มันผ่านมากี่ปีกันแล้ว เห็นทีคนที่รู้วิธีทำลายค่ายกล ก็คงมีแต่นางผู้นั้น กับเจ้าเกาะคนปัจจุบัน” ซูหยวนเย่กล่าวออกมาด้วยสีหน้าสิ้นหวัง มันทอดถอนหายใจยาว ๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินต่อ มันมิรู้ทางออก มีแต่ต้องลองเดินทางเส้นทางในความทรงจำของ ซูอี้หนาน บิดาของตนเท่านั้น

“ข้าจะต้องเดินหลงทางอยู่ในค่ายกลแห่งนี้ไปตลอดงั้นหรือ ไม่มีทางหรอก มันจะต้องมี หือ...!!?” ขณะซูหยวนเย่กำลังเดินอยู่นั้น สายตาของมันก็ได้เห็นเข้ากับเงาตะคุ่ม ๆ อยู่เบื้องหน้า

“ผู้ใดอยู่ตรงนั้น! เผยตัวออกมาเถิด ข้ามิได้มาร้าย ท่านพอจะทราบทางออกจากค่ายกลแห่งนี้หรือไม่” ซูหยวนเย่ทำใจดีสู้เสือเอ่ยปากถามเงาร่างลึกลับอย่างตรงไปตรงไป ก่อนที่ของมันจะได้ยินเสียงหัวร่อคิกคัก เบา ๆ และคำพูดตามมาว่า

“ออกจากค่ายกลแห่งนี้หรือ หยวนหยวนเจ้าจะออกไปด้วยเหตุใดได้กัน ในเมื่อข้าอยู่ตรงนี้แล้ว” เสียงนั้นเป็นเสียงพูดของสตรี แถมยังเป็นเสียงที่ทำให้ซูหยวนเย่ ตื่นตกใจจนอ้าปากค้างอีกด้วย

“สะ...เสียงนี้มัน ท่านแม่หรือ!!”

ใช่แล้วเสียงลึกลับที่เอ่ยขึ้นเป็นเสียงของซูอิ๋งอิ๋งนั้นเอง ยามแรกซูหยวนเย่ก็กำลังจะเผยรอยยิ้มแห้งความยินดีอยู่หรอก แต่แล้วมันก็ฉุกคิดได้ว่าจะเป็น มารดาของมันได้อย่างไร แถมคำพูดเมื่อครู่ก็ดูแปลกพิกลยิ่งนัก

“เจ้าไม่ใช่ท่านแม่ข้า! เจ้าคือผู้ใดกัน จงเผยตัวจริงออกมา” ซูหยวนเย่ชักกระบี่ชี้ไปทางเงาลึกลับทว่า...มันกลับหายไปแล้ว ก่อนที่ซูหยวนเย่จะพลันขนลุกซู่อีกครั้ง เมื่อพบว่ามีร่าง ร่างหนึ่งกอดประชิดแนบกายของมันอยู่อย่างไม่ทันตั้งตัว

“เจ้าเด็กบ้า กล้าพูดกับแม่แบบนี้หรือ เอาใหญ่แล้วนะ”

“เหวอออ..อออออ!!” ซูหยวนเย่ถึงกับร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ และเตรียมจะผลักร่างปลอมของซูอิ๋งอิ๋งให้ถอยห่าง แต่แล้วมันก็ต้องชะงักนิ่ง เมื่อพบว่า ร่างของมารดาตัวปลอมยามนี้ไร้ซึ่งอาภรณ์สวมใส่อยู่แม้แต่ชิ้นเดียว

“อุ๊ย! แม่ทำให้เจ้าตกใจงั้นหรือ แม่นี่แย่จังเลย งั้นเดี๋ยวแม่จะไถ่โทษให้นะหยวนหยวน” ซูอิ๋งอิ๋งเอ่ยเสียงแผ่วเบาชวนสยิว ก่อนที่นางจะดันร่างของซุหยวนเย่ให้นอนลงกับพื้น น่าแปลกที่ซูหยวนเย่มิอาจขัดขืนได้เลย แถมมีเรื่องน่าตกใจอีกเรื่องตามมาก็คือ จู่ ๆ เสื้อผ้าที่มันสวมใส่บนร่างกายก็กลับอันตรธานหายไปอย่างรวดเร็ว

“ปะ...เป็นไปได้ยังไงกัน มะ...ไม่ นี่เป็นภาพลวงตาหาใช่ความจริงไม่ เจ้าไม่ใช่ท่านแม่ ข้าออกไป อะ...อูยยยยยย” ยังมิทัน ที่ซูหยวนเย่จะกล่าว๽๤ มือของซูอิ๋งอิ๋งก็รูดถอกเจ้ามังกรของมันสุดลำโคน โดยยามนี้นางนอนทาบทับร่างของซูหยวนเย่โดยหันศีรษะไปแนบชิดเจ้ามังกรยักษ์ตาเดียว ท่อนขาเรียวยาว กับถ้ำหยกรูงามจึงอยู่ห่างจากปากของซูหยวนเย่ไม่ถึงคืบ

“จะใช่ความจริง หรือไม่ใช่เจ้าจะสนไปไย เพราะถึงอย่างไรเสียเจ้าก็ไม่พบทางออกไปอยู่ดี สู้อยู่หาความสุขกับแม่ไม่ดีกว่าหรือ ก็เจ้านะปรารถนาสิ่งนี้มาตลอดมิใช่หรือไร เอาเลยสิทำเลย ทำตามที่ใจของเจ้าต้องการหยวนหยวน” ซูอิ๋อิ๋งตัวปลอมกล่าวก่อนที่นางจะอ้าปากออก และกลืนกินเจ้ามังกรตาเดียวของซูหยวนเย่ให้หายเข้าไปทั้งลำ

“อูวววว..วววว โอววว...ววว อ๊าาาาา..าาาา” ซูหยวนเย่ถึงกับหลับตาปี๋ ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเสียวซ่านสุดหัวใจ

นะ...นี่หรือภาพลวงตา เหตุใดมันจึงเหมือนจริงเช่นนี้ อ๊าาาา...าาาา ข้าเสียว เสียวเหลือเกิน

ซูหยวนเย่เสียวซ่านจนหลงลืมไปแล้วว่าสิ่งที่พบเจออยู่ในยามนี้คือภาพลวงตา หรือเรื่องจริง และพอยิ่งพอลืมตาขึ้นก็เจอถ้ำหยกที่เปียกแฉะตรงหน้า มันจึงไม่รอช้าที่จะใช้จมูกสูดดม ใช้ลิ้นตวัดเลียอย่างหน้ามืดตามัว แถมมีเสียงครางเสียวของซูอิ๋งอิ๋งตัวปลอมเสริมเข้าไปอีก ซูหยวนเย่ยามนี้จึงสุขสมราวกับ ลอยอยู่บนสวรรค์ ทว่า....ในยามนั้น ณ มุมมืดของป่าซึ่งไม่ห่างมากนัก ก็ได้มีร่างของชายชราอ้วนเตี้ย ผมกับเคราสีดอกเลากำลังแอบดูซูหยวนเย่อยู่ มันจ้องเขม็งก่อนจะเอ่ยพึมพำว่า

“โอ้ มีคนหลงเข้ามาในค่ายกล-อก-องกระนั้นหรือ แถมกำลังขึ้นสวรรค์กับภาพลวงตาเสียด้วย อูววว...วว นางช่างงดงามยิ่งนัก เป็นผู้ใดกัน ใบหน้าดูคุ้นตาแต่ข้านึกไม่ออก คงจะเป็นคนรักของเจ้าหนุ่มผู้นี้เป็นแน่ ดีล่ะงั้นปล่อยให้มันมีความสุขไปก่อน เพราะข้าเองก็ต้องระบายพิษตามเช่นกัน อูยยย..ยย ซี้ดดด...ดดด ระบายเสร็จค่อยเข้าไป ยื่นข้อเสนอให้มัน หึหึ...”

มิทราบคนผู้นี้เป็นใคร และมีจุดประสงค์ใดกับซูหยวนเย่กันแน่? แต่อยู่ในค่ายกล -อก-องโดยไร้ซึ่งความหวาดกลัวได้ ก็ย่อมหาใช่คนธรรมดาแน่นอน...

๽๤บท