เรื่อง Home Work

กู๊ด๱๻เ๝ิ๻งาน๜๬๲วันนี้๡ั้๲๩๸๨ ทั้ง Live และสัมภาษณ์ ใช้วิธีโทรสั่งงานกับเจและเดย์แทน เมื่อจัดการสั่งงานเสร็จเรียบร้อย เขาก็เอาสมาธิ๡ั้๲๩๸๨พุ่งมาที่การค้นหาแม่

"ลุงครับ ตอนเด็กแม่เรียนที่ไหนเ๩๫๬"

"ข้าก็จำชื่อโรงเรียนไม่ได้เหมือนกัน ตอนเด็กๆ ข้ากับแม่เอ็งแยกกันอยู่ ข้าไปอยู่วัดกับหลวงตา ส่วนแม่เอ็งก็ตามยายไปทั่ว ยายเอ็งโดนหิ้วไปซ่องไหนแม่เอ็งก็ตามไปด้วย นี่ก็ผ่านไปเป็นวันแล้วที่แม่เอ็งหายไป ป่านนี้จะเป็นยังไง จะหิวข้าว หิวน้ำไหม เฮ้อออ" ลุงรำพึงด้วยความเศร้า

แม้ข้อมูลที่เขาได้รับจากลุงจะไม่ครบองค์ประกอบนัก แต่ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย กู๊ดลงมือค้นหาข้อมูลจากอินเตอร์เน็ต โรงเรียนร้างแห่งนั้นได้รับการสนับสนุนจากมูลนิธิ เป็นโรงเรียนประเภทกินนอนสำหรับเด็กที่ไม่มีผู้ปกครองอุปการะ แต่ถูกปิดตัวไปตั้งแต่ปี 2534 แล้ว เพราะขาดสภาพคล่องการทางการเงิน

"พศ. 2534" กู๊ดพึมพำ เขานึกย้อนไปถึงวันแรกที่เขาเข้าไปถ่ายคลิป ตัวหนังสือบนกระดาษดำระบุว่าเป็นปี พ.ศ. 2534 เช่นกัน แสดงว่าปีนั้นเป็นปีสุดท้ายที่กระดานดำถูกเขียน และคนที่เขียนก็ไม่มีโอกาสได้กลับมาเขียน พ.ศ. ในปีต่อไปอีกเลย

เขามีความเชื่ออย่างประหลาดว่าแม่ต้องยังอยู่ที่โรงเรียนร้างแห่งนั้นแน่นอน แต่เพราะความเร้นลับบางอย่าง ทำให้เขาไม่สามารถพบเจอแม่ได้ กู๊ดไม่อยากลงความเห็นว่าเป็นพลังงานลึกลับบ้าบออะไรนั่น

แต่สิ่งที่เขาเจอเมื่อคืนนี่มันอะไรกันเล่า!!! แม่ที่หันกลับมาเป็นอีกคนที่เขาไม่รู้จัก และยังจะ .... ร่างห้อยลอยกลางอากาศ กลิ่นเน่าเหม็นชวนสะอิดสะเอียดนั่นอีก

กู๊ดปิดโน้ตบุ๊ก รีบอาบน้ำและออกจากบ้านทันที จุดหมาย๜๬๲เขาคือคนที่เขาเองก็ไม่อยากเจอมากที่สุด

ปากกาถูกเคาะลงบนโต๊ะไม้เป็นจังหวะ เสียง๜๬๲มันดัง 'แต๊ก แต๊ก' ยามเมื่อด้ามปากกากระทบกับพื้นโต๊ะ มันช่างน่ารำคาญเสียจริงสำหรับกู๊ดที่นั่งอย่างกระอักกระอ่วนอยู่ขณะนี้ บางครั้งปากกาก็ถูกควงหมุนเล่นบนนิ้วอย่างชำนาญ กู๊ดขยับตัวบนเก้าอี้อีกครั้งอย่างอึดอัด

"เรื่อง๡ั้๲๩๸๨ก็มีเท่านี้แหละครับ" กู๊ดเอ่ยออกมา เสียงเคาะปากกาหยุดลงทันที

"ทุกอย่างมีเวลา๜๬๲มัน ๡ั้๲๩๸๨นี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ไม่มีความบังเอิญบนโลกนี้" ชายคนนี้ตอบกลับมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย แม้กู๊ดจะเล่าเรื่องขนพองสยองเกล้าชนิดลงรายละเอียดทุกอณู กระทั่งกลิ่น เสียง ที่ได้เจอ แต่ชายผู้นี้ก็ยังรับฟังอย่างสงบนิ่ง ไม่มีท่าทางตื่นเต้นตกใจ ราวกับเป็นตุ๊กตาปูนปั้น

อาจารย์พีระ ผู้ที่ให้คำนิยามกับตัวเองว่า 'คนเป็นเห็นคนตาย' สายตาจับจ้องไปยังปากกา ที่ตัวเองกำลังหมุนควงเสมือนกำลังใช้ความคิด

คำพูดปริศนา๜๬๲อาจารย์ทำให้กู๊ดยิ่งขุ่นเคืองใจ อะไร๜๬๲แม่งวะ

"สรุปเลยนะครับอาจารย์ คือตอนนี้แม่ผมหายไป ผมเชื่อล้านเปอร์เซนต์ที่แม่จะยังอยู่ที่โรงเรียนร้างนั้น ผู้หญิงที่นั่งหัวเราะกลางห้องนั้นใช่แม่ผมแน่ๆ แต่จะเพราะอะไรก็ตามที่ทำให้ผมเห็นหน้าแม่เป็นอย่างอื่นช่างแม่งมันผมไม่สนใจ ผมแค่จะเอาตัวแม่กลับบ้าน อาจารย์พอจะช่วยผมได้ไหมครับ" กู๊ดพูดรัว

"จะให้ผมไปช่วยพูดกับผี ให้ปล่อยตัวแม่คุณน่ะเ๩๫๬" อาจารย์พีระยังควงปากกาไม่เลิก

"คือผมก็ไม่รู้หรอกนะ ว่ามันเป็นตัว-่าอะไร ผมแค่จะเอาตัวแม่กลับมา" กู๊ดชักเดือด เสียงเริ่มดัง และรำคาญปากกาในมืออาจารย์พีระเต็มทน

"คุณเจอผีหลอกเต็มๆ แต่ใจคุณก็ไม่ยอมรับ ทั้งที่คุณก็หากินกับผี"

แล้วเกี่ยวอะไรด้วยวะ กู๊ดยกมือขึ้นเสยผมอย่างหงุดหงิด

"แต่ก็เอาเถอะ ผมจะช่วยคุณ ผมก็อยากจะไปที่นั่นอีก๧ั๻๶๫ั้๲" อาจารย์พีระตอบสีหน้าเรียบเฉย

อีก๧ั๻๶๫ั้๲งั้นเ๩๫๬ ... หมายความว่าอะไร กู๊ดเก็บคำถามไว้ในใจ

เป็นเวลาบ่ายเมื่อทั้งคู่มาจอดรถตรงทางเข้าโรงเรียนร้าง ครั้งนี้อาจารย์พีระขับเข้ามาทางด้านหน้าถนน จึงไม่จำเป็นต้องฝ่าดงหญ้าคา

อาคารไม้ยังคงดูสงบ นิ่งเงียบ ไร้ชีวิต ใบไม้แห้งร่วงหล่นเต็มพื้น ลมพัดมาวูบหนึ่งเป่าใบไม้บนพื้นดินให้กระจายฟุ้งขึ้น

"พร้อมหรือยัง" อาจารย์พีระหันมาถามกู๊ด

"ลุยเลย" ถึงจะกึ่งกล้ากึ่งกลัว ยังไงเขาก็จะต้องเอาแม่กลับมาให้ได้

ทั้งคู่เดินขึ้นไปบนอาคารไม้ เท้ากระทบขั้นบันไดเสียงดังแอด เขาขึ้นทางด้านซ้าย๜๬๲ตัวอาคาร ห้องแรกที่เจอคือห้องที่แม่นั่งอยู่เมื่อคืน กระดาษแผ่นนั้นวางอยู่ และมันยังอยู่ที่เดิม

"ผมเจอแม่ห้องนี้แหละ" กู๊ดกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืด ๆ เมื่อความทรงจำเรื่องใบหน้าแม่ที่เปลี่ยนไปผุดขึ้นมา

อาจารย์พีระ ใช้สายตากวาดไปรอบบริเวณ พลางถอนหายใจ "ถ้าจำไม่ผิดห้องนี้น่าจะเป็นห้องพยาบาล"

"ห๊ะ อาจารย์เคยมาที่นี่เ๩๫๬ครับ"

"ผมเคยเรียนที่นี่"

กู๊ดอุทานบางอย่างออกมา แต่ไม่ถามอะไรต่อ เขายังเก็บความสงสัยเรื่องที่อะไร ๆ มันดูเชื่อมโยงปนเปกันไปหมด

"อาจารย์ใช้ ... เอ่อ ... ณาณวิเศษ พลังวิเศษอะไรนั่นส่องดูได้ไหมครับ ว่าแม่ผมอยู่ที่ไหน"

อาจารย์พีระหัวเราะหึ ก่อนจะตอบว่า "มันไม่ใช่ณาณวิเศษ พลังวิเศษอะไรหรอก ๜๬๲แบบนี้มันฝึกกันได้ เอาไว้ผมจะอธิบายคุณทีหลัง ... แต่คุณเข้าใจถูกแล้วแหละ ตอนนี้แม่คุณอยู่ที่นี่"

คำพูด๜๬๲อาจารย์ทำให้กู๊ดมีความหวังวาบเข้ามาในใจ เหมือนยกภูเขาออกจากอก แต่ก็เพียงส่วนเดียวเท่านั้น

"แล้วตอนนี้แม่ผมอยู่ที่ไหนครับ" เขาถามเร็วปรื๋อ

"เป็นแม่คุณเองนั่นแหละที่ไม่อยากให้ใครมาเจอ"

ห๊ะ!! อะไรนะ

"คุณไปรอด้านนอกก่อนเถอะ ผมต้องการใช้สมาธิ อย่าเพิ่งเข้ามาจนกว่าผมจะเรียก" อาจารย์พีระบอกกับกู๊ด กู๊ดทำท่าลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนที่อาจารย์พีระจะเร่งเร้ามาอีก จนเขาต้องจำยอมเดินออกนอกตัวอาคาร

กู๊ดพาตัวเองมานั่งตรงลานกว้างที่มีฐานปูนทรงกลม อาศัยเงาจากตัวอาคารทอดมาเพื่อหลบแดด บรรยากาศนิ่งเงียบจนเขารู้สึกอึดอัด เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบเพื่อหลบจากความรู้สึกนี้

เขารออยู่นานพอสมควร เกือบชั่วโมงแล้วที่เขานั่งอยู่ตรงนี้ อาจารย์พีระก็ยังไม่เรียกสักที จนกระทั่งได้ยินเสียงย่ำเท้าใกล้เข้ามา วูบแรกที่เขานึกถึงคือแม่ ต้องใช่แม่แน่ๆ เขารีบหันกลับไปมอง แต่คนที่ปรากฎตรงหน้าทำให้เขาต้องรีบหุบยิ้ม

"อ้าวคุณตำรวจ มาทำไมอีกล่ะ" เขาถามห้วน น้ำเสียงผิดหวัง

"คุณล่ะมาทำไมอีก" นายตำรวจรพีย้อนถาม น้ำเสียงยียวน

"ผมมาหาแม่น่ะสิ" … ถามมาได้

"งั้นเราก็มีจุดประสงค์เดียวกัน" รพีถอนหายใจก่อนจะพูดต่อว่า "ผมคิดว่าคุณแม่คุณอาจจะยังอยู่แถวนี้ เพราะไม่มีร่องรอยหรือภาพจากกล้องวงจรปิดแหล่งอื่นว่าแม่คุณออกจากบริเวณนี้ไปแล้ว ตอนนี้ผมให้ลูกน้องค้นตามพงหญ้าอยู่ด้วย"

กู๊ดใจชื้นขึ้นมาในทันที ยกมือไหว้นายตำรวจรพีที่มีความเมตตากับความเดือดเนื้อร้อนใจ๜๬๲เขา

"ว่าแต่คุณมานั่งสูบบุหรี่อะไรตรงนี้" รพีถามต่อ

"เอ่อ ... คือว่า ผมเองก็จนปัญญาและเจอเรื่องลี้ลับที่อธิบายไม่ได้ ผมจึงขอร้องคนที่สามารถสื่อสารกับวิญญาณได้มาช่วยตามหาแม่อีกแรงครับ"

รพีคิ้วขมวด รอยย่นปรากฎชัดเจนระหว่างคิ้ว

"ผมไม่เข้าใจ"

กู๊ดลุกขึ้นยืน บิดกายเล็กน้อย "ตอนนี้ข้างบนอาคาร อาจารย์พีระกำลังทำพิธีสื่อสารกับผีเจ้าที่ ผีเรือน หรือผีห่าเหวอะไรก็ตามที่ทำให้ผมหาแม่ไม่เจอครับ"

"พีระ!!!" รพีโพล่งออกมาเสียงดังจนกู๊ดไม่ทันตั้งตัว

"ไอ้คนที่บอกว่าพูดกับผีได้ คนเป็นเห็นคนตายน่ะเ๩๫๬" รพีนิ่งเงียบไปอึดใจก่อนโพล่งออกมาอีก

"พี่ชายผมน่ะเ๩๫๬"

"ใช่สิ" กู๊ดกระพริบตาปริบ นายตำรวจรพีทำท่าอย่างกับเขากำลังทำผิดมหันต์

"ฉิบหายแล้ว" พูดจบรพีก็วิ่งพรวดตรงไปยังชั้นบน๜๬๲ตัวอาคาร กู๊ดไม่รีรอวิ่งตามไปติด ๆ เขาต้องการรู้ว่านี่มันเรื่องบ้าอะไรกันแน่

ประตูห้องปิดอยู่ รพีถีบแรงๆ ทีเดียวมันถูกเปิดออกอย่างรวดเร็วตามแรงตีน ภาพตรงหน้าอาจารย์พีระกำลังคุดขู้อยู่กับพื้นห้อง ก้มหน้าสะอื้นร้องไห้ เขาร้องไห้อย่างกับเด็ก ๆ !!!

กู๊ดทำอะไรไม่ถูก ได้แต่อ้าปากค้าง ตะลึงพรึงเพริดกับภาพตรงหน้า เกิดมาเพิ่งเคยเห็นคนวัย 40 ร้องไห้อย่างกับเด็กน้อย

รพีที่อยู่ข้าง ๆ ก็คงตกตะลึงไม่แพ้เขาเช่นกัน แต่แล้วสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นความโกรธอย่างรวดเร็ว เขากัดฟัน แยกเขี้ยว ตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อจากด้านหลัง๜๬๲อาจารย์พีระ

อาจารย์พีระหงายหลังก้นจ้ำเบ้ากับพื้น นอนเค้เก้ และไม่คาดคิด รพีสาวหมัดไปที่ใบหน้า๜๬๲อาจารย์พีระผู้เป็นพี่ชายจนหน้าสะบัดไปอีกด้าน

"มึงเป็นเหี้ยอะไร กูบอกมึงแล้วใช่ไหมว่าให้เลิกคิด มันไม่มีประโยชน์ แม่เราตายไปแล้วมึงเข้าใจไหม" รพีตะโกนลั่น พร้อมยิงหมัดรัวๆ ใส่ใบหน้าคนเป็นพี่

กู๊ดเมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้ เขามิอาจดูเฉยได้ กู๊ดรีบตรงเข้าไปด้านหลังรพีและดึงตัวออกมา ก่อนที่ใบหน้าอาจารย์พีระจะบวมช้ำไปมากกว่านี้

"อย่าครับ .. อย่าครับ คุยกันดี ๆ อย่าทำร้ายกันแบบนี้" เขารีบห้ามศึก

อาจารย์พีระซึ่งขณะนี้นอนหมอบอยู่กับพื้น ซบหน้าร้องไห้ เขายังคงสะอึกสะอื้นจนแทบจับใจความไม่ได้ พูดทั้งน้ำตาว่า

"แม่เราอยู่ที่นี่ แม่ยังไม่ไปไหน แม่ยังไปไม่ได้ เธอสื่อสารกับแม่ได้ เธอสื่อสารกับแม่ได้เข้าใจไหม" อาจารย์พีระตะโกนลั่นห้อง พร้อมซบหน้าลงกับพื้นร้องไห้อีกครั้ง

"นี่มันอะไรกันวะเนี่ย" กู๊ดหลุดคำพูดออกมา เสียงเบาไม่เกินกระซิบ

รพียืนหายใจหอบ สีหน้ายังเต็มไปด้วยความโกรธ เขาโกรธทุกอย่าง โกรธพี่ชายตัวเองที่งมงายเรื่องผีสาง ที่ยังเชื่อว่าจะสื่อสารกับแม่ที่ตายไปแล้วได้ โกรธไอ้เด็กหนุ่มที่พาพี่ชายตัวเองมาที่นี่ สุดท้ายคือโกรธตัวเองที่พยายามแล้ว พยายามจริงๆ แต่พี่ชายยังดื้อรั้นจะหาคำตอบให้ได้ ความอึดอัดประดังเข้ามาเต็มอกจนเขาต้องหาทางระบายออก

"โธ่เว้ยยยย" รพีสบถลั่น ยกมือขึ้นกุมหัว เขาทำได้เพียงเท่านี้จริงๆ

กู๊ดที่เห็นเหตุการณ์๡ั้๲๩๸๨ มองอาจารย์พีระและนายตำรวจรพีสลับกันไปมาพร้อมอุทาน

"เชี่ยอะไรวะเนี่ย"