เรื่อง สมุดละเลงกาม (nc18+)

INFINITY NOTE สมุดบันดาลสรรพสิ่ง

| 28 |

เธอผู้ไม่อาจออกไปจากหัวใจ

เกือบๆ หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ เซนที่ตื่นขึ้นมาก่อนเอมก็ลุกขึ้นมาแล้วมองดูเธอที่กำลังนอนหลับอยู่ด้วยสายตาอันอ่อนโยน พร้อมกับขยับมือขึ้นมาลูบหัวเธออย่างเบามือ ก่อนที่เขาจะขยับผ้าห่มมาคลุมร่างบางเปลือยเปล่าของเธอไว้ แล้วเอื้อมมือไปหยิบกางเกงขาสั้นขึ้นมาใส่ จากนั้นก็ลุกขึ้นมาจากเตียง แล้วเดินตรงเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา

"แอบไปทำเรื่องสนุกกันมาไม่บอกข้าเลยนะ" จากนั้นเสียงของนาบีก็ดังขึ้นมาจากทางข้างหลังเขา

"ก็ไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่หรอก" เซนตอบเธอพร้อมกับมองหน้าเธอผ่านภาพสะท้อนของกระจกตรงหน้าไปด้วย

"ข้าว่าสนุกออก เสียดายที่ข้าไม่ได้เห็นตอนเจ้าต่อยกับผู้ชายคนนั้นด้วยตาของตัวเอง คิดว่าเจ้าจะมีดีแค่เจ้านี่ซะอีก" นาบีพูดขึ้นพร้อมกับสอดมือมาจากทางด้านหลังแล้วลูบคลำมาที่-วยลำใหญ่ยาวของเซน จนมันเริ่มแข็งตัวสู้มือเธอขึ้นมา

"เธอนี่หมกมุ่นจริงๆ เลยนะ" เซนตอบเธอกลับไป แล้วก้มลงไปล้างหน้าตัวเองต่อ

"ก็ข้าหิวนี่น่า" นาบีที่ได้ฟังแบบนั้นก็พูดขึ้นด้วยใบหน้าออดอ้อน

"หิวหรอ ฉันก็หิวเหมือนกันนี่ว่าจะออกไปหาซื้ออะไรกินพอดีเลย" เซนที่รู้ดีว่าคำว่าหิวที่เธอพูดนั้นมันหมายความว่ายังไง แต่ด้วยท่าทางน่าแกล้งของเธอ เขาก็เลยอดไม่ได้ที่จะแกล้งเธอสักหน่อย

"ข้าไม่ได้หิวแบบนั้นสักหน่อย แต่นางคนนั้นยังอยู่ ข้าคงกินเจ้าไม่ได้สินะ" นาบีทำหน้ามุ่ยตอบเซนกลับไป ก่อนที่เธอจะพูดขึ้นมาอีกครั้ง "จริงๆ ข้ามีขนมที่อยากกินอยู่ กินเจ้านั่นแทนเจ้าก่อนก็ได้"

"งั้นเดี๋ยวฉันอาบน้ำแปปนึง ค่อยออกไปซื้อของกัน" เซนตอบเธอกลับไป

"ข้าอาบด้วยคนสิ" นาบีที่ได้ฟังแบบนั้น ก็พูดขึ้นพร้อมกับก้มมองไปที่เป้ากางเกงเขาตาเป็นมัน

"ไม่ต้องเลย" เซนที่รู้ทันว่าเธอคิดอะไรอยู่ ก็พูดขึ้น "ฉันรู้นะว่าเธอคิดอะไรอยู่ ออกไปได้เลย แล้วก็อย่างหายตัวเข้ามาแอบดูล่ะ ถ้าฉันจับได้นะน่าดู" ก่อนที่เขาจะพูดย้ำกับเธออีกครั้ง นาบีที่ได้ฟังแบบนั้นก็ทำหน้ามุ่ยย่นจมูกใส่เขาทันที ก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องน้ำไปแล้วปิดประตูดังปังใส่เขา ทั้งๆ ที่หายตัวออกไปก็ได้แท้ๆ

จากนั้นเซนที่อาบน้ำเสร็จแล้ว ก็ออกมาซื้อของที่ร้านสะดวกหน้าปากซอยกับนาบี ซึ่งถุงที่เขาถือเต็มไม้เต็มมืออยู่นั้น มันก็มีของที่เป็นของเขาแค่ไม่กี่อย่าง เพราะมันเต็มไปด้วยขนมของนาบี ที่เธอซื้อมาเต็มไปหมด แถมเธอยังบ่นเขาไม่หยุดอีกต่างหาก เพราะว่าเขาหาขนมที่เธออยากกินไม่เจอ บวกกับความที่เธอยังงอนเซนอยู่ ที่เซนไม่ให้อาบเธอน้ำด้วย ก็เลยยิ่งหยิบขนมมาเต็มไปหมด

"ทำไมเจ้าถึงหาไม่เจอกันนะ ทั้งๆ ที่ข้าก็บอกเจ้าไปแล้วว่าขนมนั่นมันหน้าตาเป็นยังไง" นาบีเดินตามเขาไปพลางบ่นเขาไปพลาง

(ขนมอะไรของเธอ กินตั้งแต่สมัยเมื่อ 500 ปีที่แล้ว ฉันจะไปหามาให้จากไหน) เซนตอบเธอในใจกลับไป

"แค่ 500 ร้อยปีเอง แล้วนี่มันลูกกวาดอะไรเนี่ยไม่เห็นจะอร..." นาบีพูดขึ้นพร้อมกับเอาลูกอมใส่เข้าไปในปาก "ก็อร่อยใช้ได้ แต่ถึงแบบนั้นข้าก็อยากกินขนมนั่นมากกว่านี่น่า" ก่อนที่เธอจะพูดต่อ แต่ทว่าเซนกลับไม่ตอบอะไรเธอกลับมาเลย เธอก็เลยเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขา ถึงได้เห็นว่าตอนนี้สีหน้าของเขามันเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก และสายตาของเขาก็กำลังจับจ้องอะไรบางอย่างอยู่

เธอที่เห็นแบบนั้นก็เลยหันไปมองตามสายตาของเขา ถึงได้เห็นว่าที่ปลายสายตาของเขาอีกฝั่งหนึ่งของถนนนั้น มีหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ ซึ่งหญิงสาวคนนั้นก็ดูคุ้นตาอยู่ไม่ใช่น้อย เหมือนกับว่าเคยเห็นมาก่อน จนนาบีนึกขึ้นได้ว่าเธอคนนั้นคือแคร์ แฟนเก่าของเซนนั่นเอง แต่ดูเหมือนเหมือนว่าเธอจะดูเปลี่ยนไปจากตอนที่เห็นก่อนหน้านี้เล็กน้อย

"ค.....แคร์" เซนที่เห็นว่าแคร์ยืนอยู่อีกฝั่งของถนนก็พึมพำชื่อเธอขึ้นมาทันที แต่ดูเหมือนว่าเธอในตอนนี้จะดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอดูซูบผอมลง ใบหน้าสวยที่เคยดูสดใสก็ดูหม่นหมองลง แถมใบหน้าสวยของเธอมันยังดูซีดเซียวลงเป็นอย่างมากอีกต่างหาก จากนั้นสายตาของเซนและแคร์ก็ขยับมาสบกัน สำหรับเซนดูเหมือนว่าเวลามันหยุดลงไปชั่วขณะ หัวใจของเขามันกลับมาเต้นโครมครามอีกครั้ง พร้อมกับความรู้สึกคิดถึง โหยหา ต่อเธอที่มันพากันถาโถมเข้ามาใส่เขา ซึ่งมันก็เป็นสิ่งยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าเขานั้นรักเธอมาตลอด และไม่เคยลืมเธอได้เลย

แคร์ที่หันมาเห็นเซนแบบนั้นก็รีบหันหลังให้เขาทันที ก่อนที่เธอจะรีบก้าวเท้าไปจากตรงนั้น ซึ่งเธอก็ก้าวไปได้เพียงแค่ก้าวเดียวเท่านั้น พร้อมกับภาพที่หมุนไปหมด และขาของเธอที่อ่อนแรงลงจนทรงตัวไว้ไม่อยู่ ก่อนที่ร่างบางของเธอจะล้มฟุบลงไปนอนอยู่ที่พื้น เซนที่เห็นแบบนั้นก็ตกใจจนปล่อยถุงใส่ของที่ถืออยู่ในมือทั้งสองข้างลงไปที่พื้นทันที พร้อมกับรีบวิ่งข้ามถนนไปหาเธอ โดยไม่สนใจรถที่วิ่งอยู่บนถนนเลย

"แคร์ แคร์ ได้ยินเซนไหมแคร์" เซนที่วิ่งมาถึงร่างบางของเธอแล้ว ก็รีบก้มลงไปอุ้มเธอขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน พร้อมกับเรียกเธอด้วยท่าทางร้อนใจไปด้วย แต่ทว่าเธอกลับไปตอบอะไรเขากลับมาสักคำ ซึ่งนั่นมันก็ยิ่งทำให้เขาร้อนรนขึ้นไปอีก เขาที่เห็นแบบนั้นก็รีบโทรศัพท์เรียกรถพยาบาลทันที ก่อนที่เขาจะขึ้นรถพยาบาลมากับเธอในตอนที่รถพยาบาลมาถึง

"ทำไมเธอถึงไม่บอกอะไรฉันเลยแคร์" เซนพูดขึ้นมาด้วยเสียงสั่นโดยที่กุมมือของแคร์มาแนบกับใบหน้าของตัวเองไว้แน่น พร้อมกับร้องไห้ไปด้วย

ตอนนี้แคร์ได้รับการรักษาและนอนอยู่บนเตียงในห้องผู้ป่วยของโรงพยาบาลแล้ว โดยที่มีเซนนั่งกุมมือและพึมพำพูดกับร่างที่ไร้สติของเธอไปด้วย เพราะสาเหตุที่ทำให้แคร์ต้องเป็นแบบนี้มันเป็นเพราะว่าเธอนั้นมีเนื้องอกอยู่ในสมอง และเนื้องอกก้อนนั้นมันก็ใหญ่มากแถมยังอยู่ในจุดที่เป็นอันตรายอีก ซึ่งอัตราการผ่าตัดสำเร็จแล้วเธอรอดชีวิตนั้นมันมีไม่ถึง 10% เลยด้วยซ้ำ ซึ่งสาเหตุนี้นี่เองที่ทำให้แคร์เลือกที่จะบอกเลิกกับเซนทั้งๆ ที่เธอยังรักเขาอยู่หมดทั้งหัวใจ เพราะไม่อยากให้เขาต้องมาทนทุกข์อยู่กับคนที่กำลังจะตายแบบเธอ

"ถ้าฉันรู้ว่าเธอเป็นแบบนี้ วันนั้นฉันจะไม่ปล่อยเธอไป วันนั้นฉันจะจับมือแล้วกอดเธอเอาไว้ เธอต้องตื่นขึ้นมานะแคร์ แล้วฉันจะอยู่ข้างเธอไม่ปล่อยให้เธอไปไหนไกลจากฉันอีกแล้ว" เซนพูดขึ้นมาด้วยเสียงแผ่วเบา พร้อมกับขยับมือขึ้นมาจับกรอบใบหน้าสวยอันซีดเซียวของเธออย่างทะนุถนอม ในขณะที่น้ำตายังไหลรินออกมาจากดวงตาของเขาไม่หยุด

จากนั้นก็มีผีเสื้อนับสิบตัวบินทะลุผ่านกระจกใสของหน้าต่างเข้ามา ก่อนที่ผีเสื้อนับสิบตัวนั้นจะค่อยๆ รวมตัวกันแล้วกลายเป็นเรือนร่างของนาบีขึ้นมา นาบีที่เห็นว่าตอนนี้แคร์กำลังนอนหลับใหลอยู่บนเตียงก็เดินตรงเข้ามาหาเธอ ก่อนที่จะขยับมือเรียวบางจับไปศีรษะของแคร์อย่างเบามือ "ช่างน่าสงสารจริงๆ เลือกที่จะปล่อยชายอันเป็นที่รักไป เพราะรู้ว่าตัวเองกำลังจะตาย" จากนั้นเธอก็พูดขึ้นมา หลังจากที่ใช้พลังดูความเจ็บป่วยของแคร์

"แต่ถึงนางจะเป็นแบบนี้ ข้าก็มีวิธีที่จะช่วยนางได้อยู่ เจ้าสนใจไหมล่ะเจ้ามนุษย์ แต่วิธีนั้นมันจะทำให้เจ้ากลายเป็นศัตรูกับเหล่าทวยเทพทุกองค์ ไม่สิต้องบอกว่ามันจะทำให้เจ้าเป็นศัตรูกับทั้งจักรวาลเลยต่างหาก" เธอหันไปมองหน้าเซน แล้วพูดขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับละมือออกมาจากศีรษะของแคร์

-โปรดติดตามตอนต่อไป-

INFINITY NOTE | ๴๷ั๴๸ีวันฟ้าใสเ๜ี๱๦