บทที่ 1 |
ปฐม : ราชันย์บรรพกาลคืนชีพ
ที่ 1.1 าผิดพลาดของนรก
.
าหนุ่มลืมตาึ้มา่ากระทันหันหลังจากหลับมาา ภาพเงา่าของผู้คลุมชุดดำทั่ว่าปรากฏแก่าตาของเขา
'นี่ข้าตายไปแล้วใช่หรือไม่? ข้าจำได้ว่าตอนนั้นก่อนสติของ้าะดับไป ข้าได้ตัดศีรษะของขุนพลเทพสวรรค์ตนึ่ หลังจากนั้นข้าสมควรถูกเ่าราชันย์เทพสวรรค์ชั่วช้าเ่านั้นลอบโจมตีจนทำให้ข้าึแก่ชีวิตและตายตงมาที่แ่ี้'
าหนุ่มใช้าตากวาดมองรอบด้านก็ได้พบเห็นผู้คนเื้หน้าของตนสองึสามคน พวกมันต่างเิเรียงแถวกันไปและเขาก็เป็คนที่สามในแถวนั้นและเื้หน้านั้นับมีประูอยู่สองบานเป็คลื่นหมุนวนราววังวนน้ำอันบ้าคลั่ง
บานึ่สีดำด้านในประูนั้น่เสียงโหยหวนทรมานมา่าน่าหวาดัชวนอาเจียนบรรยากาศรอบบานประูเก็ชวนขนลุกยิ่ง บานที่สองสีขาวบุริสุทธ์มีเสียงบรรเลงเพลงอ่อนโัก้องมาอย่าแผ่วเบา บรรยากาศของประูบานี้ช่างเงียบสงบไร้ิ่นอายของสิ่งชั่วร้ายอันใด
'นี่สมควรเป็นรกกระมัง ประูบานที่ึ่สมควรเป็คุกอเวจีไว้ใช้คุ้มขังพวกที่ทำผิดบาปตอนมีชีวิต่ามิต้องสงสัย ่บานที่สองนั่นคงเป็า่ผ่านสังสารวัฏจักรเพื่อไปเิใหม่ต้องเป็่าี้แน่'
าหนุ่มคิดึ้หลังจากมองสำรวจรอิศทางรอบด้านแล้วท้องฟ้าับเป็สีครามเจือจางไร้มวลของก้อนเมฆใดๆ เื้หลังของเขายังมีผู้คนต่อแถวตามมา่ายาวมิสิ้นุ ่ที่หน้าประูสองบานนั้นก็มีพวกเ่าคนสวมชุดสีดำคลุมทั่วั้ตัวและใบหน้าเก็หาได้เห็นไม่
`
'ข้าสมควรถูก่ไปคุกอเวจี่าแน่ แต่ก็ช่างหาเป็ไรไม่ ่าไรเสียข้าก็ได้สังาเ่าเทพและราชันย์เทพสวรรค์ที่หยิ่งยโสโสมมพวกนั้นไปมากมายแล้ว'
``
าหนุ่มยังคงมิได้มีอารมณ์หวาดัต่อนรกแม้แต่น้อย าที่เขาบรรลุจุดประสงค์ก่อนตายนั้นมันทำให้เขามิมีห่วงใดตอนมีชีวิตอยู่ ึแม้จะมีอยู่ึ่เรื่องราวที่เขายังคงค้างคาอยู่ก็ตามที แต่เขาก็เลือกที่จะมิสนใมันและยอมรับผลที่เิึ้เื้หน้าในยามี้
ตอนที่าหนุ่มยังคงมีชีวิตอยู่นั้นเขาได้ฝึกฝนตนเไปึเขตแดนพระเจ้าระดับสูงุ เขาายเป็ผู้ที่ยิ่งใหญ่ทีุ่ในโลกของมวลมนุษย์ แม้แต่เ่าราชวงศ์ผู้คนชนชั้นระดับจักรพรรดิั้าก็ต้องแหงนมองเขาจากเื้ล่าง เขาได้ายเป็ตัวตนอันสูง่ทีุ่ในดินแดนของเ่ามวลมนุษย์ในเานั้น
าหนุ่มได้พบกับวิธีเปิดประูสู่ภพของเ่าทวยเทพ่าบังเอิญขณะไปสำรวจซากวิาโบราณแ่ึ่และด้วยาเบื่อหน่ายเขาได้ฝืนเปิดประสู่ภพแ่ทวยเทพเ่านั้น เพียงเพื่อหวังพูดคุยคบค้าสมาคมกับเ่าทวยเทพเ่านั้นสักครา ทว่าสิ่งที่เขาคิดว่าสามารถเป็สหายกับเ่าทวยเทพได้นั้น
เขากับคิดผิด่ามหันต์ ทันทีที่เขาเปิดประูสู่ภพแ่ทวยเทพสำเร็จ สิ่งที่รอเขาอยู่นั้นกับเป็กองทัพเทพขนาดใหญ่พุ่งเข้าจู่โจมเขา่ามิอาจ่าวคำใดได้
ด้วยเุี้เขาจึงได้สังาเ่าเทพสวรรค์ไปราวห้าหมื่นตนและบุกฝ่าไปจนึตำหนักราชันย์เทพสวรรค์ ยามที่เขาได้ตัดศีรษะขุนพลเทพตนุท้ายสำเร็จ เขากับถูกราชันย์เทพสวรรค์ลอบโจมตีจนทำให้เขาตายและมาอยู่ในนรกในยามี้
เพียงเาไม่าหลังจากสองคนข้างหน้าเขาเข้าประูสีขาวไปั้สองคนก็มาึรอบของตัวเขาเ ยมทูตชุดดำัเรียกหนังสือสีเลือดึ้มาเปิดอ่าน
"เจ้ามารร้าย!! บาปกรรมที่เจ้าก่อไว้ล้วนมากมายมหันต์นัก! สังามนุษย์ไปสิบล้านกว่าคนและก่อนตายยังท้าทายสวรรค์โดยาสังาเ่าเทพสวรรค์ไปอีกห้าหมื่นึ่้ึ่ตนจนสวรรค์ปั่นป่วนแทบพังพินาศ บาปกรรมของเจ้าโดนจองจำในคุกอเวจีชั้นที่ึ่พันห้า้ซึ่งเป็ชั้นที่ต่ำทีุ่ มิได้ผุดได้เิอีก มิได้มาเห็นเห็นเื้นอกจนกว่าดวงวิญญาณของเจ้าจะสูญสลายไป!!!"
สิ้นคำพูดของยมทูตผู้ถือหนังสือสีเลือดก็มียมทูตอีกตนมาคว้าจับเข้าที่แขนขวาของเขาและลากไปทางประูสีดำ เขาหาได้ขัดขืนอันใดไม่
'จองจำข้าตลอดชีวิตรึ? ่าไรก็เอาเถอะเล่นในคุกอเวจีตลอดชีวิตก็มิเลวเ่าใดนัก เ๊ะ! แต่ข้าตายไปแล้วนี่สมควรเรียกว่าตลอดวิญญาณดีกว่ากระมัง'
าหนุ่มยังคงหัวเราะในใ่ามิเกรงัสิ่งใดแม้ต้องถูกจ้องจำตลอดชีวิตมิได้ผุดได้เิก็ตามสีหน้าของเขายังคงเรียบเฉยเช่นเดิม
ขณะที่เขากำลังจะถูก่เข้าประูสีดำนั้นัมีเงา่าึ่วิ่งเข้ามา่าเร่งรีบและพุ่งชนไปที่่าของเขาและยมทูตที่จับเขาไว้ ่าของเขาัปลิวกระเด็นละลิ่วไปทิศทางของประูสีขาวและถูกดูดเข้าไปในทีุ่่ารวดเร็ว
ยมทูตผู้ถือหนังสือสีเลือดันิ่งค้างตกตะลึงในทันที มันจ้องมองไปที่ประูสีขาวด้วยาตาเหม่อลอยเป็เาา
่ยมทูตที่วิ่งมานั้นในใของมันล้วนสั่นสะท้านด้วยาหวาดัุขีด มันรีบคุกเข่า่ารวดเร็ว
"ข้าพเจ้าขออภัย...ขออภัยท่านยมทูตชั้นที่สามผู้ถือหนังสือสีเลือดแ่ประูวิปโยค"
ยมทูตผู้ถือหนังสือสีเลือดล้วนยังคงนิ่งค้างเช่นเดิมมิอาจตอบสนองต่อสิ่งใดได้ ยมทูตที่ถูกชนนั้นใบหน้าของมันตอนี้ล้วนโมโหุเิจะบรรยายมาได้ มันคว้าจับไปที่คอของยมทูตที่วิ่งมาชนด้วยาเกรี้ยวกราด
"เจ้ายมทูตฝึกหัด! เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าว่าเจ้าได้กระทำอันใดลงไป!!"
่าของยมทูตฝึกหัดสั่นด้วยาหวาดั ด้วยาเร่งรีี่มันวิ่งมาเพื่อ่สารแก่ยมทูตแ่ประูวิปโยคเื่ครู่นั้น่ผลให้เิเุาณ์เช่นี้ึ้
"ขะ..ข้าพเจ้าผิดไปแล้ว..ขะ...ขอท่านยมทูตชั้นที่ี่โปรดเมตตา"
ัในบัดนั้นยมทูตผู้ถือหนังสือสีเลือดัได้สติับมามันถอนหายใ่าช่วยมิได้มองไปยัง่าของยมทูตฝึกหัดที่ถูกจับคอยกึ้ พรางโบกมือแก่ยมทูตชั้นที่ี่ให้วางมันลง พอมันลงึพื้นก็ล้มคุกเข่า่ารวดเร็วแทบไร้สิ้นเรี่ยวแรงอันใด
"เจ้ารู้ไหมว่าเจ้าทำสิ่งใดลงไป ยมทูตฝึกหัด?"
"ข้าน้อยทราบว่ากระทำผิดไป ด้วยาเลินเล่อ่ผลให้คนบาปได้ไปเิแทนที่จะถูกลงโทษให้ชดใช้บาปกรรมของมัน...ขอรับ"
"เฮ้อ...มันมิใช่แค่เพียงเ่านั้น เจ้าคนที่เจ้า่มันไปเิเื่ครู่ี้เพิ่งเกือำลายสวรรค์ลง ยังมีเื่ครู่ี้อีกที่มันยังมิได้ืนยาลบาทรงจำไป"
่ากายของยมทูตฝึกหัดสั่นเทาด้วยาัอีกครา หลังจากมันทราบเรื่องั้หมดมันก็รู้แล้วว่าตัวตนเช่นนั้นพอมันเติบใหญ่ึ้อีกครา มันล้วนต้องไปแก้แค้นสวรรค์อีกครั้งแน่ ยมทูตฝึกหัดได้แต่่าสั่นเทามิอาจพูดคำใดมาได้อีก แม้เพียงครึ่งคำก็ตาม
"เช่นนั้นก็แล้วกันไปเถอะ เรื่องมันเิึ้แล้วคงแก้ไขอันใดมิได้อีก มันคงเป็โชคชะตาของมันผู้นั้นกระมัง"
ยมทูตผู้ถือหนังสือสีเลือดถอนหายใอีกเฮือกใหญ่ก่อนจะเริ่มทำหน้าที่ของตนต่อ เาะเ่ายมทูตนั้นมิอาจฝืนกฎ้ห้ามของนรกได้ ้ห้ามที่ว่าห้ามึ้สู่ภพภูมิของมนุษย์โดยมิได้รับอนุญาต
____________________________________________________________________
ที่ 1.2 กำเนิดใหม่
เขาหลุดเข้ามาในประูสีขาว ด้านในนั้นล้วนเป็ทางแ่แสงสีขาวาึ่ทอดยาวไปไและที่ปลายทางนั้นล้วนมีประูสีขาวอีกบานึ่รออยู่ในที่ห่างไไป
"ี้้าะได้ไปเิใหม่รึ? ฮ่าฮ่า! ชะตาข้ายังมิขาดสินะเื่ข้าได้โอกาสอีกครั้งแล้วล่ะก็ครั้งี้แหละ ้าะไปกวาดล้างพวกเทพให้หมดสิ้นให้จงได้และยังมีผู้ญิน่ารังเกียจสองผู้นั้นพวกเจ้าต้องชดใช้ในสิ่งที่พวกเจ้าได้กระทำไว้กับข้า!"
าหนุ่มพูดมา่าอารมณ์ดีปนแค้นเคืองและจากนั้นก็ก้าวเิตามทางแ่แสงนั้นไป พอเิไปาก้าว าก้าวึ้ไปอีก แต่เขาก็ยังมิมีทีท่าว่าจะึประูบานนั้นแม้แต่น้อย
"บัดซบ! ี้มันล้อข้าเล่นรึ? เุใดข้าึเิไปมิึเสียที"!
เขาสบถมา่าโมโหเื่เิมาเป็เาา แม้แต่ใช้วิชาตัวเบาก็แล้ว ใช้ทักษะระดับสูงด้านาเร็วก็แล้วทว่าก็ยังมิอาจึจุดหมายได้เสียที
แต่ึ่านั้นเขาก็ยังคงเิต่อไป่ามิหยุดพัก มิรู้เาในี้ผ่านไปาเ่าใดแล้ว เขายังคงวิ่งใช้ทักษะ่าต่อเนื่องและบ้าคลั่งแต่ผลลัพธ์ก็มาเช่นเดิม ประูนั้นยังคงห่างไไปเรื่อยๆ
เขาจึงได้นั่งลง่าโมโหและรู้สึกเหนื่อยล้า เื่เขานั่งลงาตาัอดยาวจ้องมองไปยังประูสีขาวที่เหมือนใ้ ทว่ามันับไเหลือเิ จนเขามิอาจเิไปึ ทว่าในเานั้นได้มีเงา่าึ่เิมาจากประูบานที่อยู่ห่างไนั่นที่เขามิอาจไปึได้เสียที
เป็เ็หนุ่มผู้ึ่อายุราวสิบี่สิบห้าปี ยาวสีดำมันรวบไว้ด้านหลัง ดวงตาสีดำทอแววมุ่งมั่น สวมชุดสีเทาหม่นเห็นได้ชัดว่ามันเก่าเป็่ามาก คงผ่านาซักและใช้งานมาาปี ไม่าเ็หนุ่มผู้นั้นก็เิมาึเื้หน้าของเขา
"เจ้าหนู! เจ้าเิมาึี้ใช้เาแค่นิดเีได้เยี่ยงไร? ไหนลองบอกข้า"
เขาถามมา่าปิติยินดียิ่งที่เห็นเ็หนุ่มผู้ี้เิมาหาเขา่ารวดเร็วได้ เช่นนั้นเขาคิดว่าเ็หนุ่มผู้ี้คงรู้วิธีเิับไปจนึประูได้่าง่ายดายแน่
เ็หนุ่มยิ้มให้แก่เขา แล้วเ็หนุ่มก็นั่งลงข้างหน้าเขา าตาัายเป็พร่ามัวและเ็หนุ่มผู้ี้ก็หลั่งน้ำตามา เขาดูจะตกใมากเื่อยู่ดีๆเ็หนุ่มผู้ี้ก็ร้องไห้มา เขาจึงรีบถามไถ่่าร้อนรน
"เจ้าหนู! เจ้าเป็อะไรรึ? ไหนลองเล่ามาให้ข้าฟังดู"
เ็หนุ่มจึงเล่าเรื่องของตนให้เขาฟัง พอเขาฟังแล้วก็ต้องหน้าเคร่งเครียด
"ฮึ่ม...ชีวิตของเจ้าช่างน่าอดสูจริงๆ โดนคู่หมั่นเหยียดหยามขอถอนหมั่น ั้ยังโดนเ่าพี่น้องรุมทำร้ายผลักไสไล่่ ผู้เป็บิดาไม่สนใเจ้าเลยแม้แต่น้อย หนำซ้ำมันยังขับไล่เจ้าจากตระกูล ดีที่ยังมีลุงกับป้าของเจ้าผู้มีจิตใเมตตาโอบอ้อมอารีรับเจ้าไปเลี้ยงดู แต่ครอบครัวของลุงเจ้ากับถูกกดดันต่างๆนาๆจากพี่น้องในเครือตระกูลเาะพวกเขาคิดรับเลี้ยงเจ้า ุท้ายผู้เป็บิดาของเจ้าเรียกเจ้าเข้าพบและมันก็ให้เจ้ากินยาพิษจนตาย เพียงเพื่อชื่อเสียงของตระกูล ฮึ่!! พวกมันในตระกูลเจ้ามันน่าฆ่าจริงๆ"
เขาพูดมา่าโมโหเื่รับฟังสิ่งที่เิึ้กับเ็หนุ่มผู้ี้ มันช่างเป็ชีวิตที่โหดร้ายเสียจริง ตอนที่เขามีชีวิตอยู่นั้นเขาได้สังาคนนับสิบล้าน ซึ่งผู้คนเ่านั้นล้วนต่ำช้าสามานเลวทรามสิ้นดี เขาจึงได้ฆ่าพวกมัน่าเลือดเย็นโดยมิมีาเมตตาแม้แต่น้อย
"แล้วเจ้าจะทำเช่นไรต่อไป"
เ็หนุ่มทำเพียงนั่งร้องไห้มิได้ตอบคำถามของเขา เ็หนุ่มนั่งร้องไห้เป็เาามิมีทีท่าว่าจะสงบลงแม้แต่น้อย
"เฮ้อ...เจ้าจะร้องไห้ไปทำไมกัน? เอาเช่นี้เจ้าบอกข้ามาว่าไปที่ประูนั้นยังไงแล้ว้าะให้พลังเจ้าไป่ึ่เพื่อไปแก้แค้นพวกมันเช่นี้ดีหรือไม่?"
เขายื่น้เสนอหากเขาสามารถแลกพลัง่ึ่กับาไปเิใหม่ได้และยังได้ช่วยเ็หนุ่มผู้ี้แก้แค้นด้วย เช่นี้ล้วนนับว่าคุ้มค่ามากมายนัก
เ็หนุ่มจึงหยุดร้องไห้พูดกับเขาอีก บอกว่าตนล้วนตายไปแล้วมิสามารถกับไปอยู่ใน่าของตนได้อีกและที่ตนมาที่ี้ล้วนเพื่อเิผ่านไปยังนรก เขาพอฟังแล้วก็ึกับเอามือกุมขมับเลยทีเี เช่นนั้นเขาก็มิมีทางไปึน่ะสิ
เ็หนุ่มัคิดอะไรและเริ่มถามกับเขาว่าเขาสามารถไปอยู่ใน่าของเ็หนุ่มได้หรือไม่ ถ้าได้โปรดแก้แค้นให้ตนด้วย และช่วยตอบแทนบุญคุณของท่านลุงกั่านป้าที่ช่วยดูแลเขามาาาปีด้วย มิอยากให้ท่านลุงกั่านป้าต้องทนเจ็บซ้ำจากาถูกกดดันอีก
"เจ้าช่างเป็เ็ที่มีจิตใกตัญญูยิ่งนัก ตง! ้าะช่วยเจ้าเ ข้ามีวิธีไปอยู่ใน่าเจ้าแน่มิต้องกังวลไป"
ัในเาที่เขาพูดจบเ็หนุ่มก็ยิ้มมาและ่ากายของเ็หนุ่มก็ค่อยๆเลือนหายไป่าช้าๆ พอ่าของเ็หนุ่มหายไปกับมีของสิ่งึ่ตงมาที่ทางแ่แสง มันคือจี้ห้อยคอสีเงินรูปวิหคเพลิง
เขาเิเขาไปหยิบึ้มามุมปากของเขาัยกึ้ มือกุมจี้ห้อยคอแน่นี้เป็สื่อนำพาที่เขาจะใช้เคล็ดวิา้ายจิตวิญญาณข้ามภพ ขอมีเพียงแค่สื่อและ่านั้นยังตายไปได้ไม่าและอยู่คนละภพเขาก็สามารถใช้เคล็ดวิชาได้ ึแม้เขาจะต้องสูญเสียพลังั้หมดที่เคยมีมาก็ตามทีหากเขาใช้เคล็ดวิชาี้
เคล็ดวิา้ายวิญญาณข้ามภพ!
ัทั่ว่าของเขาายเป็แสงสีฟ้ากระจ่างพุ่งเข้าหาประูแ่แสงและทะลุไป่ารวดเร็ว
เ้ทางแ่แสงัับสู่าเงียบงันในทีุ่
________________________________
"เฉินน้อย...เฉินน้อย"
เขาลืมตาึ้เื่ถูกเขย่า่ากายไปมา่าต่อเนื่อง พร้อมัเีเรียกของญิสาวัึ้ ทันทีที่เขาลืมตาภาพึ้ ภาพเื้หน้าเขากับเป็ญิสาววัยางคนผู้ึ่ ใบหน้าของนางล้วนอาบไปด้วยหยาดน้ำตา
พอญิสาววัยางคนผู้นั้นเห็นเขาลืมตาึ้ นางสวมกอดเขาไว้่าแนบแน่นทันที ทั่ว่าของนางต่างสั่นสะท้าน
"ขะ...คุณสวรรค์..เฉินน้อยของข้าไม่เป็อะไร...เขาไม่เป็อะไรจริงๆ"
ญิสาววัยางคนพูดกับเขา่านุ่ม เสียงของนางดูสั่นเล็กน้อย และตามมาด้วยเสียงสะอื้นไห้ของญิสาว เาะนางล้วนคิดว่าหลานาตนตายไปแล้วเนื่องเาะหยุดหายใมาาเกือบี่ชั่วยาม แต่ญิสาวล้วนมิอาจทำใได้ นางจึงเขย่าตัวเขาเรื่อยมา จนเิปาฏิา์ึ้ในทีุ่
"เฉินน้อยเจ้าคงหิวแล้วเดี๋ยวป้าไปต้มข้าวต้มร้อนๆให้มาให้นะ"
ญิสาววัยางคนผู้นั้นพูดจบก็เช็ดน้ำตาของตนเ ยิ้มให้เขา่าอ่อนโ จากนั้นนางจึงเิจากห้องไปด้วยาปิติยินดีุพรรณนา
เขามองสำรวจรอบหัวเตียงคราึ่ก็พบว่าตนอยู่ในห้องไม้ไผ่แสนเก่าแ่ึ่ าในห้องมิได้มีขนาดใหญ่ และเตียงของเขายังคงเป็เตียงไม้ผุๆ ัในชั่วเานั้น าทรงจำของเ็หนุ่มหลั่งไหลเข้าสู่สมองของเขา
____________________________________________________________________
ที่ 1.3 จิวเฉิน
พอาทรงจำมากมายหลั่งไหลเข้ามา เ็หนุ่มที่เขาได้เข้ามาสิง่าี้มีนามว่าจิวเฉิน อายุสิบห้าปีเป็บุตรคนที่ี่ของผู้นำตระกูลจิวคนปัจจุบัน
ตระกูลจิวนั้นเป็ึ่ในี่ของตระกูลใหญ่แ่เมืองหากง ซึ่งมีอำนาจ่ามา้น ตระกูลจิวนั้นเป็ตระกูลนักสู้อันทรงเกียรติ์มีชื่อเสียงมาานับพันปี แต่ชื่อเสียงเ่านั้นล้วนถูกสั่นคลอนเนื่องจากขยะผู้ึ่ของตระกูล มันผู้นั้นมีนามว่าจิวเฉิน เป็บุตรคนที่ี่ของผู้นำตระกูลจิวคนปัจจุบัน่าจิวเฉิงเทียน
เื่ห้าปีก่อนได้มีาทดสอบระดับพลังของเ่าคนรุ่นเยาว์ของเมืองหากงึ้ ผลมาจิวเฉินนั้นมิได้มีพลังปราณติดตัวแม้แต่น้อย มันทำให้ผู้คนล้วนหัวเราะเยาะตระกูลจิวอันยิ่งใหญ่ว่าให้กำเนิดขยะผู้ึ่ึ้มา
นับตั้งแต่นั้นมาจิวเฉินก็ถูกเ่าพี่น้องรังแกข่มเห่งทำร้ายนับมิถ้วน หนำซ้ำคู่หมั่นของมันยังหยามหมิ่นเกรียติ์ของมันอย่ามิไว้หน้าและขอถอนหมั่นไปในทีุ่ ทำให้จิวเฉิงเทียนอับอายจนเิทานทนจึงสั่งเนรเทศจิวเฉินจากตระกูลไป
ยังดีที่เ่าท่านลุงและท่านป้าของมันรับไปเลี้ยงดู ท่านลุงนามจิวเฉียน ่ท่านป้านามจิวฮวา เาผ่านไปอีกห้าปี ห้าปีที่ผ่านมานั้นล้วนยาวาและโหดร้ายสำหรับครอบครัวจิวเฉียนเาะถูกกดดันจากคนในตระกูลจนในทีุ่ได้หลบหนีไปใช้ชีวิตในป่า ทว่าับมีคนของตระกูลมา่ข่าวว่าผู้นำตระกูลให้อภัยแก่จิวเฉินและต้องาพบมัน จิวเฉียนและภรรยาดีใยิ่งรีบนำพาจิวเฉินเข้าไปพบในทันที
ทว่าพอไปึนั้นับแตกต่างจากที่จิวเฉิงเทียนพูดไว้ มันจับตัวจิวเฉียนและจิวฮวาไว้ พวกมันจับจิวเฉินกรอกยาพิษลงท้องจนตายในทีุ่ จิวเฉียนจิวฮวาเสียใยิ่งพากันนำ่าไร้วิญญาณของจิวเฉินับมายังกระท่อมไม้หลังเก่า และเจียนเฉียนนั้นก็ไปหาซื้อโลงศพเพื่อมาให้จิวเฉินได้จากไป่าสงบ
"พวกมันช่างเลวจริงๆ เจ้าหนู!เจ้าคอยดูเถอะ ้าะให้พวกมันได้ชดใช้เ ต่อจากี้ข้าคือเจ้า-จิวเฉิน!"
สองมือกำแน่นึ้ดวงตาของจิวเฉินทอแววเหี้ยมเกรียมอยู่บ้าง พรางลุกึ้จากเตียงไม้อันเก่าและผุ เ็หนุ่มยื่นมือขวาจับชีพจรที่มือซ้ายของตน สีหน้าัแปรเปลี่ยนเป็เคร่งเครียดยิ่ง
"เ้ชีพจรถูกสกัดกั้น มิน่าเล่าเจ้าหนูผู้ี้ึมิสามารถเข้าสู่ระดับึ่เขตแดนมนุษย์ได้"
จิวเฉินพูดมาหลังจากตรวจชีพจรของตนเ เขาคิดว่าคงต้องมีใครบางคนที่หวังร้ายและมาสกัดจุดชีพจรของเขามิให้สามารถฝึกฝนพลังปราณได้่าแน่
"เฮอะ! คอยดูไปเถอะาในึ่ปี้าะไปตอบแทนพวกเจ้า่าสาสม!"
จิวเฉินใช้มือขวาและมือซ้ายของตนจี้เข้าไปที่ตันเทียนของตนเ เม็ดเหงื่อเย็นปรากฏที่ใบหน้าของเขา่ามากมาย าจี้จุดรวบรวมลมปราณนั้นเป็เรื่องยากเย็นแสนเข็ญนัก แต่สำหรับเขาผู้เคยเป็ึอันดับึ่ของโลกในยุคบรรพกาลนั้นล้วนง่ายดายดุจเิบนพื้นน้ำ แต่ทว่าในเาี้พลังของเขามิใช่จุดสูงุของโลกเช่นเดิมแต่ับเป็จุดต่ำต้อยทีุ่มันจึงทำให้เขาลำบากอยู่บ้าง
"ฮ่าห์! สำเร็จ! ข้าทะลวงระดับึ่เขตแดนมนุษย์ได้แล้ว"
จิวเฉินถอยตัวล้มลงบนเตียง่าเหนื่อยล้า ด้วยาทะลวงสู่ระดับึ่เขตแดนมนุษย์ได้นั้นล้วนสร้างายินดีแก่จิวเฉิน ัในเานั้นประูไม้ไผ่ก็เปิด พร้อมกับ่าของจิวฮวาถือถ้วยข้าวต้มเข้ามา นางเิมานั่งลงบนเก้าอี้ไม้ข้างเตียง และป้อนข้าวต้มให้จิวเฉิน่าเอ็นดูรักใคร่
พอจิวฮวาไปแล้วจิวเฉินก็หลับไป่ารวดเร็ว เื้หน้า้าไม้จิวเฉียนับมาพร้อมกับโลงศพที่ทำจากไม้ึ่โลง าวัยางคนผู้ี้ล้วนมีใบหน้าที่เศร้าส้่ามาก พอประูไม้เปิดเขากับเห็นภรรยาของตนเแย้มยิ้ม่ามีาสุขแทนที่จะร้องไห้เสียใ เุาณ์ี้ทำให้เขางงงันมิน้อย
"ท่านพี่เฉินน้อยฟื้นแล้ว!"
"หา!! เจ้าว่ากระไรนะ!"พ
หลังจากที่เขาได้ฟังสิ่งที่ภรรยาพูดมันทำให้เขาร้องมา่าตื่นตระหนก มันเป็สิ่งที่เขาไม่เชื่อ เาะตอนนั้นเขาเห็นเกับตาและสัมผัสด้วยมือตนว่าจิวเฉินนั้นสิ้นใตายไปแล้ว เพื่อาแน่ใเขาได้เขาไปในห้องของจิวเฉินและตรวจสอบชีพจรและลมหายใของจิวเฉิน
"คุณสวรรค์ เฉินน้อย...เป็คนดี่าแท้จริงพระเจ้าย่อมคุ้มครองให้อยู่รอดปลอดภัย"
จิวเฉียนพูดมา่าปิติยินดีก่อนเิจากห้องมาั้น้ำตา าวัยางคนสวมกอดภรรยาตนที่อยู่หน้าห้อง่าแนบแน่น
"เราจะให้คนเลวพวกนั้นรู้มิได้เป็อันขาดว่าเฉินน้อยยังมีชีวิตอยู่ มิเช่นนั้นมันคงตามมาฆ่าเฉินน้อยอีกแน่"
จิวเฉียนพูดกับภรรยาตน่าจริงจัง จิวฮวาพยักหน้ารับ่าหนักแน่นจริงจัง ค่ำคืนได้ผ่านพ้นไป่าเงียบงัน ช่วงเช้าได้มาเยือน วันี้จิวเฉินตื่นแต่เช้าเาะเขาต้องฝึกฝนให้แข็งแกร่งึ้ให้เร็วทีุ่ เขาเิจาก้าไม้มาในเาเช้ามืดซึ่งเป็เาที่สองสามีภรรยายังไม่ตื่น
จิวเฉินกวาดาตามองรอบด้านก็เห็นเพียงแต่ป่าเ่านั้น ทันใดนั้นาลมก็กระทบจมูกของเขา จิวเฉินหันขวับไปตามทางที่ลมพัดมาทันที
"ิ่นี้มันเป็ของสัตว์อสูรมิผิดแน่ แถมยังอยู่มิไสักเ่าใดด้วย
เยี่ยมนับว่าดวงข้ายังดีอยู่บ้าง หากโชคดีข้าคงได้จิตวิญญาณของมัน บางทีข้าอาจไปึระดัี่สองของเขตแดนมนุษย์ก็เป็ได้"
จิวเฉินพูดจบก็ทะยาน่าไปทางที่ิ่นโชยมา ่าของเขาหายไปในามืดยามเช้า่ารวดเร็ว…
จที่ 1
ความคิดเห็น
COMMENT
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
Bank Bank
1 ปีที่แล้ว
สุดยอดน่าจะสนุก