เรื่อง บันทึกมงกุฎขนนก (นิยายแปล)
วันไที่ไ่ำเป็ต้องเ้าเมืองฮวาหว่านจะยังคงไปสำนักปราชญ์ที่อำเภอกวงหยางเพื่อไปส่งอาหารกลางวันเช่นเดิมหากแต่ช่วงเาที่รอพักเที่ยงจะไปหมอบนั่งที่ใต้ห้าต่างอีกแต่นางจะสะพายตะกร้าใบเล็กไปเก็บดอกไม้ดอกหญ้ามาถักเพื่อจะได้สามารถส่งของให้กับศาลาสุคนธรสแลกเป็นเงินขึ้นอีกมากหน่อย
เว้นสามวันห้าวันฮวาหว่านจะเ้าเมืองหลวงสักครั้งและเพราะว่าหลี่เหิไม่สามารถไปเป็นเพื่อนนางได้ทุกครั้งเซียงลี่เด็กสาวบ้านโม่เองกลับอยากไปเปิดหูเปิดมากนางรู้สึกว่าการเ้าไปในเมืองไม่เพียงแต่จะได้เห็นความครึกครื้นแต่ยังได้ไปหาบิดาอีกด้วยน่าเสียดายที่สะใภ้โม่ไม่เห็นด้วยคิดว่าฮวาหว่านเด็กสาวอายุสิบสองปีแค่จะดูแลตัวเองก็ไม่ง่ายแล้วจึงไม่ควรเพิ่มความลำบากให้กับนางอีก
บ้านสกุลหลี่เองก็เช่นกันเพิ่งจะได้สัมผัสอีกด้านที่ดื้อรั้นหัวแข็งของฮวาหว่านเพียงแต่ไม่สามารถไปเป็นเพื่อนนางได้ดังนั้นนางจึงแต่งตัวเป็นเด็กหนุ่มน้อยขี่ลาไปส่งเครื่องประดับที่ศาลาสุคนธรสตามลำพัง
ไปๆกลับๆอยู่หลายครั้งอย่างรวดเร็วเาก็ผ่านไปหนึ่งเดือนแล้วนางเก๋อซื่อคำนวณเงินที่ฮวาหว่านทำเครื่องประดับหญ้าไปขายคาดไม่ถึงว่าจะได้ถึงห้าร้อยกว่าเหรียญดังนั้นเมื่อคิดแล้วรอจนฮวาหว่านอายุครบสิบห้าปีก็สามารถพึ่งพิงพรสวรรค์ของตัวเองและมีเงินสินสอดของฝ่ายหญิงแล้ว
ทุกครั้งที่ฮว่าหว่านกลับมาจากในเมืองหลวงจะไม่ลืมมอบของเล่นหายากให้แก่นางเก๋อซื่ออย่างเช่นยาลูกกลอนสองเม็ดที่ศาลาสุคนธรสมอบให้ืชาอบดอกไม้ครั้งก่อนยังนำขวดเครื่องเคลือบงดงามที่ใช้ปักกุหลาบพันธุ์เลื้อยมาให้นางเก๋อซื่อรู้สึกตื่นใจและชื่นชู่หลายวัน
นางเก๋อซื่อรู้ดีว่าฮวาหว่านเมื่อเทียบกับเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกันยังเฉลียวฉลาดกว่ามากซึ่งไม่ใช่คำยกยอแต่อย่างใดปกติที่นางมักจู้จี้กับฮวาหว่านบ่อยๆจึงเพราลงเป็นอย่างมาก
วันนี้ฮวาหว่านจะต้องเ้าเมืองเพื่อไปส่งเครื่องประดับหญ้าอีกครั้งดังนั้นจึงตื่นขึ้นมาแต่เช้าหลี่เหิกลับยังไม่ไปสำนักปราชญ์เพราะว่าฮวาหว่านไปส่งข้าวกลางวันให้ไม่ได้เขาจึงห่ออาหารไปเองดีที่อากาศไม่ร้อนนักจึงไม่ต้องกังวลว่าขนมเปี๊ยะจะเย็นไปเสียก่อน
ฮวาหว่านทางหนึ่งฟังเสียงไก่หลูฮัวที่ด้านนอกกำลังคุ้ยเขี่ยหาอาหารส่งเสียงดังกุ๊กๆอีกด้านหนึ่งตาดำแป๋วแหววก็หวีเส้นผมเหมือนเด็กผู้ชายที่มัดผมสูงเป็นมวยแล้วผูกด้วยผ้าชินเล็กที่ด้านบนบนร่างก็สวมไว้ด้วยเสื้อตัวสั้นสีเลือดหมูที่หลี่เหิให้ไว้ที่เอวบางยังคาดไว้ด้วยเชือกป่านมองครั้งแรกยังดูเป็นหนุ่มน้อยห้าหยกกว่าหลี่เหิเสียอีก (ไก่หลูฮัว“芦花鸡”เป็นไก่พื้นเมืองของจีนในมณฑลชานตงมีลักษณะอ้วนกลมส่วนใหญ่มีสีดำแซมด้วยจุดสีขาว)
ฮวาหว่านออกมายังลานบ้านเห็นว่าหลี่เหิยังอยู่จึงชะงักชั่วครู่ถามด้วยความประหลาดใจ“พี่ชายอีกประเดี๋ยวท่านก็จะไปสำนักปราชญ์สายแล้วนะ”
แม้ว่าสำนักปราชญ์ของอำเภอจะไม่เคร่งครัดเท่ากับสำนักไท่หยวนแห่งนั้นหากแต่ไปสายเ้าบ่อยๆก็คงต้องถูกท่านอาจารย์ใช้ไม้บรรทัดตีจนมีรอยเจ็บสีแดงๆที่ฝ่ามือเป็นแน่ฮวาหว่านคิดแล้วยังรู้สึกเจ็บมากแน่
“บิดาบอกแล้วให้เจ้ากับช้าโดยสารรถลาไปถึงเส้นทางหลวงใกล้ๆอำเภอกวงหยางจางตรงนั้นสายแค่สิบห้านาทีและก็ไม่ถึงกับไปสายด้วย”
ขณะพูดหลี่เหิก็ยื่นส่งห่อกระดาษน้ำมันให้ฮวาหว่าน“นี้คือขนมเปี๊ยะนึ่งที่ท่านแม่เตรียมไว้ให้แต่ว่าตอนกลางวันเจ้าควรไปกินก๋วยเตี๋ยวโป๋ทัวทังในเมืองดีกว่าจะได้รู้สึกสบายขึ้นอีกหน่อย” (โป๋ทัวทัง“馎饦汤”เป็นอาหารท้องถิ่นแถบอำเภอซานหลีลักษณะคล้ายราเมงของญี่ปุ่นที่ใส่เนื้อไก่เส้นบะหมี่แบนและผักชนิดต่างๆในน้ำซุบเต้าเจี๊ยว)
“อืมก็ดี!” ฮวาหว่านโก่งคิ้วยิ้มรับและรับห่อกระดาษน้ำมันไปเก็บอย่างระมัดระวัง
หลี่เหิยักไหล่อย่างจนใจแม้ว่าฮวาหว่านจะรับปากอย่างเปิดเผยแต่ไรมาก็ไม่เคยฟังความคิดเห็นของเขา
นางเกอซื่อได้ยินเสียงคนทั้งสองจึงชะโงกตัวออกมาจากห้องครัว“พวกเจ้ายังไม่รับไปอีกยังมาคุยนอกเื่นอกราวกันอยู่อีกทำไมกันใช่แล้วเจ้าหว่านสองวันนี้โม่ฟู๋กลับหมู่บ้านมาเตรียมสินค้าพื้นเมืองเจ้าเ้าเมืองหลวงไม่มีคนดูแลระวังตัวซะด้วยอย่าทะเล่อทะล่าไม่ดูตาม้าตาเรือเ้าล่ะ”
“ท่านป้าโปรดวางใจ”ฮวาหว่านชำนาญเื่กระโดดขึ้นหลังลาอยู่แล้วแถมยังหยิบฉวยรับหนังสือจากหลี่เหิ
ฮวาหว่านไปร้านขายสมุนไพรหอมหลายครั้งแล้วคุ้นเคยกับคนในศาลาสุคนธรสเป็นอย่างดี
ครั้งนี้พอเ้าไปที่ร้านกำลังจะทักทายกันกลับเห็นว่าเขากำลังนั่งหมอบคิ้วขมวดแน่นมือก็จับหูเกาแก้มที่ด้านข้างยื่นไว้ด้วยหนุ่มน้อยอายุแก่กว่าฮวาหว่าน
เด็กชายสวมเสื้อคอกลมแขนเสื้อยาวสีเหลืองแบบจีนโบราณรูปร่างอ้วนกลมในมือยังถือขนมแป้งกรอบชุบน้ำผึ้งที่กำลังยัดเ้าไปในปากสองแก้มที่อวบอูมด้วยไขมันกระเพื่อมไปมาตามการขยับปาก!
ฮวาหว่านเห็นคนงานในร้านนั้นยังไม่สังเกตเห็นนางจึงลังเลว่าควรจะไปทักทายตรงห้าืไม่ก็เห็นว่าหนุ่มอ้วนกินขนมปังกรอบน้ำผึ้งแค่สองคำก็หมดเกลี้ยงแถมใช้ขาข้างที่ว่างอยู่เตะไปที่หลังของคนงานผู้นั้นโดยแรงคนงานคราง“ไอโยว”เจ็บปวดจนต้องผ่อนลมหายใจแรง
หนุ่มอ้วนยังไม่ยอมเลิกราเตะซ้ำไปอีกครั้งดุร้ายโดยไม่มีสาเหตุ“เจ้าเป็นคนคอยเก็บเงินไม่ใช่ืเหตุใดคำถามง่ายๆเหล่านี้ถึงคิดไม่ออกรีบเร็วเ้าไม่อยากนั้นข้าจะยันเ้าออกไป”
ฮวาหว่านรีบเดินไปข้างห้าถลึงตามองหนุ่มน้อยผู้นั้นพูดด้วยอย่างไม่อ่อนโยน“พูดกันดีๆก็ได้เหตุใดท่านถึงทำร้ายคนกันเล่า”เมื่อพูดจบแล้วจึงหันไปมองคนในร้านคนนั้น“พี่ฉวนเซินท่านเป็นไรืไม่”
คนงานเงยศีรษะขึ้น“แม่นางฮวาเจ้ามาแล้วื”เขาอยากจะลุกขึ้นแต่ถูกขวางกั้นด้วยหนุ่มน้อยร่างอ้วนที่ข้างกายลังเลจนไม่กล้าขยับตัว
เด็กร่างอ้วนถูกฮวาหว่านถลึงตาใส่ในใจพลันเกิดกองเพลิงสุมขั้นจนแก้มกระตุกเป็นเส้นตรงทั้งยังเห็นว่าฮวาหว่านแต่งตัวซอมซ่อไเลยจะเกรงอกเกรงใจ“ข้ากำลังจัดการคนของข้าเจ้าเป็นตัวอะไรถึงกล้ามาชี้ไม้ชี้มือแส่เ้ามา”
หนุ่มน้อยร่างอ้วนน้ำเสียงหยาบคายหากแต่ว่ากันตามเหตุผลแล้วฮวาหว่านเองก็ไม่ได้อ่อนแอเลยสักนิดนางยิ่งชันสันหลังตั้งตรงขึ้นอีก
คนงานใบห้าอับจนหนทางเกรงว่าฮวาหว่านจะยั่วยุจนถูกหนุ่มน้อยร่างอ้วนทำร้ายจนขาดทุนรีบกล่าวคำเตือน“ไม่เป็นไรหรอกไม่เป็นไรจริงๆข้าไม่เจ็บเลยสักนิดแม่นางฮวามาส่งเครื่องประดับหญ้าใช่ืไม่ข้าจะรีบไปตรวจนับ”
“ไม่อนุญาตให้ไป”หนุ่มอ้วนตะคอกเสียงดัง“เจ้ายังไม่ตอบคำถามนี้ออกมาห้ามไปไทั้งสิ้น”
“แต่ ...แต่ว่าคุณชายน้อยข้าน้อยทำไม่ได้จริงๆ”
หนุ่มอ้วนแค่นเสียงอย่างเย็นชามองดูแล้วอารมณ์ที่ปะทุออกมาทั้งไม่ยอมผ่อนผันและก็ไม่มีเหตุผล
แท้จริงแล้วเจ้าอ้วนคนนี้คือลูกชายของเถ้าแก่อันนั่นเอง
ฮวาหว่านก้าวมาข้างห้าอีกก้าวเ้าใกล้ด้านห้าของตู้มองแล้วมองอีกก็เห็นกระดาษซวนจื่อแผ่นหนึ่งมีลายมือโย้เย้เขียนคำถามตัวเลขว่า“นายพลนับทหารสามนายเป็นหนึ่งกลุ่มยังเหลืออีกสองนายห้านายเป็นหนึ่งกลุ่มยังเหลืออีกสามนายเจ็ดนายเป็นหนึ่งกลุ่มยังเหลืออีกสองนายคำถามคือมีทหารทั้งหมดเท่าไหร่”
เจ้าอ้วนน้อยบังคับให้คนงานไขปัญหานี้ให้ได้ฮวาหว่านแม้ว่าจะไม่ค่อยเ้าใจคณิตศาสตร์มากนักแต่กับคำถามนี้นางกลับทราบคำตอบเมื่อก่อนที่บิดานางเตรียมตัวที่จะสอบเคอจี่นางเคยอยู่ที่ข้างกายบิดาจึงถือโอกาสสอนเลขคณิตที่น่าสนใจอยู่บ้าง
“ข้ารู้คำตอบก็คือยี่สิบสามคน”ฮวาหว่านไพร่มือไปด้านหลังอย่างภาคภูมิใจ
ใบห้าของคนงานที่กำลังเลอะเลือนมึนงงกำลังมองไปที่ฮวาหว่านเจ้าอ้วนน้อยยิ่งเหยียดหยามขึ้นอีก“เจ้าจะไปเ้าใจอะไรได้อย่ามาพูดจาเหลวไหลเพื่อประจบขอรางวัลเลย”
ฮวาหว่านเห็นท่าไม่ดีหากจะให้นางพูดอย่างมีเหตุมีผลย่อมไม่สำเร็จแน่นอน
ฮวาหว่านเอียงศีรษะครุ่นคิดพลันเกิดความคิดเฉียบแหลมขึ้นนางเปิดกระเป๋าหยิบกิ๊บหญ้าถักออกมายี่สิบสามอันใช้วิธีการที่ง่ายที่สุดไขปัญหาข้อนี้โดยการวางกิ๊บหญ้าถักตามโจทย์ทั้งสามข้อออกเป็นสามกลุ่มตามจำนวนทหารอย่างนี้จึงพิสูจน์ได้ว่านางพูดถูก
“คุณชายน้อยถูกต้องจริงๆ”คนงานถอนหายใจกล่าวอย่างดีใจ
“เฮอะ”เจ้าอ้วนน้อยไม่เพียงแต่เพราะว่าฮวาหว่านคิดคำตอบออกมาแล้วจะดีใจกลับโกรธเคืองมากขึ้นไปอีกพอเหลือบตามองกิ๊บหญ้าถักที่ฮวาหว่านวางบนตู้เพื่อที่จะระบายอารมณ์เขากลับขว้างของเหล่านั้นกระแทกพื้นอย่างแรง
ฮวาหว่านอุทานออกมาได้คำหนึ่งก็รีบก้มหลังเก็บแต่ข้อมือเจ้าอ้วนน้อยแข็งแรงมากกิ๊บหญ้าถักที่อยู่ในมือเขาถูกขว้างทิ้งจนเสียรูปทรง
ฮวาหว่านทั้งเจ็บปวดใจทั้งโกรธเคืองใบห้าแดงก่ำชี้มือไปทางเจ้าอ้วนอย่างไม่พอใจกล่าว“เหตุใดเจ้าจึงขว้างกิ๊บหญ้าถักของข้า”
“เฮอะของเล่นไร้ราคาค่างวดพวกนี้ข้าอยากจะทิ้งอย่างไรก็ได้ข้ายังอยากจะเอามันไปเผาเล่นอีกนะ”
คนงานที่ด้านหลังร้อนรนขึ้นมาลนลานช่วยฮวาหว่านเก็บกิ๊บหญ้าถักอารมณ์ของคุณชายน้อยของบ้านนี้เขาเ้าเองเป็นอย่างดีเขาเองยังกังวลว่าคุณชายน้อยจะเอากิ๊บหญ้าถักไปเผาไฟเ้าจริงๆ
ประจวบเหมาะที่เถ้าแก่อันเ้ามาในร้านพอทันเห็นเจ้าอ้วนน้อยกำลังแย่งชิงกระเป๋าของฮว่าหว่านตวาดด้วยเสียงดังสนั่น“จูเอ๋อร์หยุดมือ”พ
***ิาตอน่ไปก่อนใได้ที่ https://www.readawrite.com/a/31460372a950b4e2a8c09017ed8e19b6
***เาแชร์ืเมาท์นิยายเื่บันทึกุฎขนนกที่ไ ขอฝากแฮชแ็ #บันทึกุฎขนนก #readAwrite ด้วย้า
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??