เรื่อง หงส์เหนือนภา ใต้หล้ายอมสยบ (นิยายแปล)

องก์ 1 ตอนที่ 1 ถูกรังแก

องก์ 1 ศึกเรือนใน

ตอนที่ 1 ถูกรังแก

ยามเย็นที่พายุฝนรุนแรง อสนีฟาดฟ้าก้องคำราม เวลานี้ตรงประตูจวนซือหนาน๬๋๬๲มีเงาร่างเล็กจ้อยเดียวดายคุกเข่าอยู่ตรงนั้น สายลมบ้าคลั่งพัดผ่านเส้นผมของนาง น้ำฝนสาดซัดเสื้อผ้าจนเปียกชื้น ทว่านางกลับยอมให้เม็ดฝนที่ปะปนกับสายลมกรรโชกปะทะร่างกายของตนราวแส้ก็ไม่ปาน และยังคงคุกเข่าไม่ขยับอยู่หน้าประตูหลักของจวนซือหนาน๬๋๬๲ นัยน์ตาดำขลับคู่นั้นจับจ้องประตูใหญ่แกะสลักเคลือบน้ำมันขัดเงาที่ปิดสนิทนั่น แววตาของนางเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกคาดหวังต่ออนาคต 

ยามนี้สาวใช้เชียนเชียนยืนอยู่ข้างหลังนาง ทว่าสีหน้ากลับเต็มไปด้วยความปวดใจระคนกังวล เกิดเสียงคำรามของฟ้าผ่าดังขึ้นอีกสาย ในที่สุดเชียนเชียนก็ทนไม่ไหว นางย่อตัวลงโน้มน้าวเสียงเครือคล้าย๥ะร้องไห้ “คุณหนู พวกเรากลับกันเถอะเจ้าค่ะ ร่างกายของท่านเดิมทีก็อ่อนแอ ฝนตกหนักถึงเพียงนี้ แล้วท่าน๥ะทนไหวได้เช่นไร!” 

ริมฝีปากของเหนียนอิ๋งสี่ซีดขาวเล็กน้อยด้วยไม่อาจทนน้ำฝนที่สาดซัดร่าง จึงเริ่มตัวสั่นเบาๆ อย่างควบคุมไม่อยู่ ทว่ายังคงส่ายหัวอย่างหนักแน่น นางจับจ้องประตูใหญ่ที่หัวใจวาดหวังให้เปิดออกมาตลอดบานนั้นพลางเอ่ยปากอย่างอ่อนแรง “ไม่กลับ ข้าไม่กลับ พี่หญิงซูหลานพูดไว้แล้ว ขอเพียงข้าคุกเข่าอยู่ท่ามกลางฝนตกหนักเช่นนี้ได้สองชั่วยาม พี่อวี่เฉิน๥ะสู่ขอข้า”

เชียนเชียนไม่เอ่ยอะไรอีก เพียงทอดสายตามองประตูใหญ่ที่ปิดสนิทบานนั้น นัยน์ตาของนางเปี่ยมด้วยความชิงชังเข้มข้น 

 จวนซือหนาน๬๋๬๲ เรือนซูหลาน

“พระชายา คนโง่ผู้นั้นถึงกับคุกเข่าอยู่หน้าประตูอย่างขลาดเขลาเพคะ” สาวใช้ปี้เหอที่เพิ่งออกไปตรวจดูลอบยิ้มอย่างยินดีในคราวร้ายของผู้อื่น ด้านหนึ่งนางสะบัดโคลนที่ติดขาออก อีกด้านก็ปัดเม็ดฝนออกจากร่าง

อวี๋ซูหลานวางเข็มปักผ้าในมือลง นัยน์ตาเผยความเกลียดชังสายหนึ่ง เหนียนอิ๋งสี่ผู้นี้อาศัยความใสซื่อโง่งมของตนเอาแต่เกาะติดอยู่ข้างหลังสามีของนางทั้งวัน ทั้งที่ถูกถอนหมั้นไปตั้งนานแล้ว ยังมาทำเรื่องหน้าไม่อายเช่นนี้อยู่อีก

นางหยัดกายขึ้นยัดผ้าคลุมกันลมที่เพิ่ง๥ะเย็บเรียบร้อยดีใส่มือของปี้เหอ อวี๋ซูหลานยิ้มอย่างอำมหิตเย็นชา “ส่งผ้าคลุมกันลมนี้ให้กับคุณหนูรองแห่งจวนรองผู้บัญชาการเหนียนเสีย แล้วบอกไปว่าข้ากลัวนาง๥ะถูกความหนาวจนป่วย” 

ปี้เหอรับผ้าคลุมกันลมมา เมื่อเห็นว่าผ้าคลุมกันลมนี้คือผ้าแพรผืนน้อย ที่ซือหนาน๬๋๬๲ส่งมาให้ด้วยตัวเองก่อนหน้า ทันใดนั้นนางก็พึมพำขึ้นมาอย่างปวดใจเล็กน้อย “ใช้วัสดุดีๆ เช่นนี้สิ้นเปลืองไปเฉยๆ นักเพคะ ให้นางคนโง่นั่นได้เปรียบไป”

อวี๋ซูหลานไม่ถือสาอะไร นางทำสิ่งใดไม่มีความจำเป็นต้องบอกกล่าวกับสตรีชั้นต่ำคนหนึ่ง นางโบกมืออย่างรำคาญใจ พลางหันกายเดินเข้าไปหลังฉากบังลม อีกสักครู่สามีของนางเซวียนอวี่เฉินก็๥ะกลับมาแล้ว นางต้องคิดให้ดีๆ สักหน่อยว่าควรสวมใส่อะไรดี

แม้ว่าปี้เหอ๥ะเป็นสาวใช้แต่งเข้าตระกูลของอวี๋ซูหลานและยามปกติก็รักเอ็นดูปี้เหอ แต่นางเข้าใจสถานะของตัวเองดี เมื่อเห็นเจ้านายแสดงท่าทีรำคาญใจ แม้ว่าจิตใจ๥ะไม่สงบอย่างยิ่งทว่านางก็ไม่กล้าชักช้า รีบกางร่มวิ่งออกไปข้างนอกอีกครั้ง

ประตูใหญ่ที่ปิดสนิทนั้นมีบ่าวรับใช้ที่เข้าเวรแง้มเปิดเป็นช่องว่างเล็กแคบ ปี้เหอหอบหิ้วผ้าคลุมกันลมพลางเดินออกมาอย่างช้าๆ

“คุณหนูรองเหนียน คุณหนูของพวกข้าเกรงว่าท่าน๥ะได้รับไอหนาว ดังนั้นจึงจงใจกำชับให้ข้าเอาผ้าคลุมกันลมผืนนี้มาให้ท่านเจ้าค่ะ” ปี้เหอกล่าววาจาเช่นนี้ ทว่ามือข้างหนึ่งของนางกลับจับเสื้อคลุมกันลมแน่น ไม่มีเจตนา๥ะปล่อยมือสักนิด 

เชียนเชียนมองความใจแคบของปี้เหอออก นางลุกขึ้นเพื่อดึงผ้าคลุมกันลมนั้นมาก่อน๥ะคลุมลงบนร่างที่แข็งค้างไปแล้วของเหนียนอิ๋งสี่ เมื่อก้มหน้าลงเห็นว่าเหนียนอิ๋งสี่อ่อนแรงกระทั่งวาจาไม่อาจเอ่ยออกมาได้แล้ว ตัวนางจึงเชิดคางขึ้นพลางเอ่ยกับปี้เหออย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ขอบใจ” 

ปี้เหอไม่ชอบหน้าเชียนเชียนมาตลอด เห็นชัดว่าผู้ที่นางรับใช้นั้นเป็นแค่คนโง่ที่ไม่ได้รับความโปรดปรานผู้หนึ่ง แต่กลับทำท่าหยิ่งผยองเสมอมา ทว่าตอนนี้นางก็ไม่ยินยอม๥ะรั้งอยู่ใต้-่าฝนหนักนี้แม้แต่อีกวินาทีเดียวแล้วจริงๆ นางจึงถลึงตามองเชียนเชียนอย่างรุนแรงครั้งหนึ่ง ก่อน๥ะจงใจกระทืบเท้าพลางสะบัดโคลนที่ติดอยู่สาดใส่ร่างของเชียนเชียนสองนายบ่าว แล้วหมุนตัวจากไป

เชียนเชียนที่ถูกโคลนสาดร่างนั้น๥ะสนใจจัดการร่างของตนเองได้ที่ใดกัน นางรีบคุกเข่าลงพลางเช็ดเศษโคลนบนใบหน้าของเหนียนอิ๋งสี่ เช็ดไปพลางร้องไห้ไปพลาง นางคิดไม่ตกว่าคุณหนูของนางเหตุใดถึงมีชีวิตที่ลำบากเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าก็แค่ใสซื่อไปเล็กน้อยมิใช่หรือ เหตุใดจึงยอมให้คนรังแกอยู่ตลอดเสียล่ะ

เมฆดำเคลื่อนตัวบนฟ้า ฝนทำท่า๥ะกระหน่ำลงมาหนักอีกหน ทันใดนั้นเมฆฝนที่เบียดแน่นท้องฟ้าก็สาดสายฟ้าประกายม่วงดำลงมาสายหนึ่ง ฟาดลงไปที่เงาร่างเล็กผอมบางสองร่างที่บัดนี้คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าจวนซือหนาน๬๋๬๲