เรื่อง ETHER สงครามดาวนรกซอมบี้คลั่ง

4.8สระกินรี

กระท่อมกลางป่าของจอนวิคไม่มีห้องอาบน้ำ กันสึเกะจึงต้องพาสาวๆ เดินไปตามทางเดินดินเล็กๆ ผ่านโขดหินและป่าสนหนาทึบเข้าไปอาบน้ำที่ลำธารซึ่งอยู่ห่างจากกระท่อมไปราวสามร้อยเมตร ทางเดินลัดเลาะผ่านพุ่มไม้และป่าสนเขียวครึ้ม กันสึเกะสะพายเจ้าคูกิ ปืนประจำตัว พร้อมมีดมาเชเต้ในมือ เขาแหวกกิ่งไม้และหญ้าด้วยท่าทีระวัง สายตากวาดมองไปรอบๆ ราวกับ
นักล่า มาริที่ตามหลังมาสะพาย KRISS Vector ปืนกลมือที่ยิงเร็วถึงหนึ่งพันนัดต่อนาที ซึ่งขนาดของมันก็ดูเหมาะสมกับสาวตัวเล็กอย่างเธอ มอลลี่สะพายเอ็มหนึ่งสี่ ปืนกึ่งอัตโนมัติแบบยิงทีละนัดที่มีความแม่นยำสูงพร้อมด้วยกุญแจมือซึ่งแม้แต่กันสึเกะเองก็ไม่รู้ว่าเธอพกมันมาด้วยทำไม อิสซี่มากับเอเคสี่เจ็ด
กันสึเกะคิดว่าสาเหตุที่เธอเลือกปืนกระบอกนี้อาจเป็นเพราะสายเลือดรัสเซียในตัวเธอก็เป็นได้ ส่วนมีนดาที่เดินปิดท้ายเธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กที่ต้องการพกปืนยาวกระบอกใหญ่ เอชเคจีสามหกที่พันท้ายปืนพับได้จึงตอบโจทย์ในการที่จะพกมันเดินไปไหนมาไหนด้วยโดยที่ไม่ทำให้เธอรู้สึกเกะกะ

“อย่าลืมวางปืนไว้ใกล้ๆ ตัวพวกเธอหละ” เสียงของกันสึเกะไม่มีความหมาย เมื่อสาวๆ เห็นว่าน้ำในลำธารตรงหน้านั้นใสแจ๋วขนาดไหน พวกเธอลั่นกระสุนมาแล้วอย่างน้อยก็คนละเกือบสองร้อยนัดตลอดทั้งวัน เขม่าดินปืนและฝุ่นพวกนั้นทำให้พวกเธอรู้สึกไม่สบายตัวเพราะเหนียวเหนอะหนะ โดยเฉพาะบริเวณใบหน้าและเนินนม

มีนดา อิสซี่และมอลลี่ถอดเสื้อผ้ากันอย่างไม่อายร่างกายของตัวเอง เหมือนกินรีถอดปีกของพวกเธอไว้ข้างสระโบกขรณี กลางป่าหิมพานต์ 
    กันสึเกะยิ้มบาง ทว่าความคิดในหัวปั่นป่วนด้วยความหื่นกระสัน เขาอยากลงไปเล่นน้ำกับพวกเธอใจแทบขาด แต่มือที่วางอยู่บนด้ามปืนตอกย้ำถึงหน้าที่ของเขา ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึก เขาพยายามมองข้ามร่างเปลือยของสาวๆ และเพ่งมองหาอันตรายจากอีกฝั่งของธารน้ำเหมือนยามชายฝั่งที่กำลังมองหาศัตรู

“คุณกันสึเกะไม่มาอาบด้วยกันเหรอคะ” มาริพูดขณะกำลังจะยื่นมือไปปลดตะขอยกทรงที่อยู่ด้านหลัง อาการเจ็บหัวไหล่จากการยิงปืนทำให้เธอถอดเสื้อผ้าช้ากว่าคนอื่น

“ฉันเป็นพวกชายสะอาดนะ และชายสะอาดก็ไม่ต้องอาบน้ำบ่อย” 
กันสึเกะรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งตัวตอนที่ก้มลงไปมองเนินหน้าอกอันกลมตึงของมาริ

คำตอบของเขาทำให้เกิดความผิดหวังขึ้นบนใบหน้าของเธอ

“ก็ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นคุณกันสึเกะช่วยปลดตะขอยกทรงให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ” เธอหันหลังให้เขา และรู้สึกโล่งสบายหน้าอกทันทีที่ตะขอยกทรงถูกปลดออก

“อยากให้คุณกันสึเกะลงไปแช่น้ำด้วยกันจังเลยค่ะ” มาริหันหลังให้เขาขณะพูด พลางย่อตัวรูดกางเกงในม้วนลงไปที่ข้อเท้า เผยให้เห็นเนินก้นของเธอที่กลมตึง

กันสึเกะกลืนน้ำลายลงลำคอไปอึกหนึ่ง แววตาของเขาเปล่งประกายเมื่อได้เห็นความขาวเนียนตรงจุดนั้นของเธอ

…น่าตีชะมัด.. “เพี๊ยะ” กันสึเกะตบก้นข้างขวาเธอไปหนึ่งที

“โอ๊ย..ซี๊ด..คุณกันสึเกะอย่าแกล้งกันสิคะ” มาริยิ้มที่มุมปาก เสียงของเธอแฝงไปด้วยความเซ็กซี่และยั่วยวน

“วู้ รีบๆ มาเร็ว มาริ น้ำเย็นมากเลย” มอลลี่ที่ลงไปแช่อยู่ในน้ำเรียบร้อยแล้ว ร้องเรียก

“ถ้าเปลี่ยนใจแล้วก็ตามมาได้นะคะ” มาริยิ้มให้เขาก่อนจะหันหลังและวิ่งไปหาพวกพี่ๆ ของเธอ

“เห่อ..” กันสึเกะถอนหายใจยาวเมื่อเหลือบไปเห็นมาริและมีนดาลอยตัวในน้ำ ผิวขาวนวลของพวกเธอสะท้อนเงาใต้น้ำที่ใสราวกระจก เอวบางร่างเล็กและเนินอกอวบอิ่มกระเพื่อมผิวน้ำขึ้นลงเกิดเป็นคลื่นแผ่กระจายไปทั่ว

ความเย้ายวนกลางแจ้งในแบบที่ธรรมชาติสรรค์สร้าง การได้ยืนมองอิสซี่และมอลลี่ถูหลังให้กัน ชวนให้กันสึเกะนึกถึงสาวเอลฟ์จากตำนาน หรือถ้า
หากกันสึเกะเคยอ่านเรื่องกินรี ตอนนี้เขาคงคิดว่าตัวเองเป็นพรานบุญเวอร์ชั่นถือปืนและยืนหื่นอยู่ริมสระ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากทำอะไรกับพวกเธอ แต่เหตุผลที่เขามาที่นี่ก็เพราะความปลอดภัยของพวกเธอซึ่งเขาจะลืมเรื่องนี้ไปไม่ได้ และพวกเธอทุกคน ก็รู้สึกอุ่นใจที่มีเขาคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ เช่นกัน

____

ความเงียบซึ่งพำนักอยู่ในพงหญ้า

บนด้านใต้ของหญ้าแต่ละใบ

และในช่องว่างสีฟ้าระหว่างก้อนหิน

ลีโมพับหนังสือรวมบทกวีปกหนังสีน้ำตาลเล่มเล็กขนาดเท่าฝ่ามือ ของ รอล์ฟ จาค็อบเชน เก็บไว้ที่กระเป๋าเสื้อด้านซ้าย

ข้อดีอย่างหนึ่งจากในไม่กี่อย่างของการเป็นมะเร็งที่ลีโมค้นพบ คือมันทำให้เขารู้สึกดีในการได้ช่วยคนอื่นมากกว่าที่เขาเคยรู้สึก อาจจะปี สองปีหรือสามปี ที่เขาจะยังมีชีวิตอยู่ต่อไปโดยที่ไม่ได้รับการฉายรังสี หรือไม่แน่พวกซอมบี้และพวกสัตว์นรกที่อยู่ในเมืองอาจทำให้มันจบเร็วกว่านั้น

…สิ่งที่ต้องมีติดตัวไปรบ...คือเหตุผลที่เราไปรบ...

ลีโมคิดถึงคำคมที่เคยได้ยินสมัยเข้าเรียนที่โรงเรียนนายร้อยทหารบก มันคือเหตุผลที่เขามาอยู่ที่นี่ ฤทธิ์ของยาทำให้อาการเจ็บหน้าอกหายไป แต่พวกเด็กสาว และกันสึเกะที่กำลังเดินตรงเข้ามาทำให้เขารู้สึกว่าชีวิตที่เหลืออยู่มีความหมาย

“กับข้าวพร้อมแล้ว” เขาพูดกับกันสึเกะที่เดินมาถึงประตูเป็นคนสุดท้าย

ลีโมใช้เกลือ พริกไทย หอมหัวใหญ่ ผักชี กระเทียม และมันฝรั่ง ที่ปลูกอยู่ในสวนครัวของจอนวิคมาปรุงตับไก่งวงชวนแหวะให้กลายเป็นอาหารป่าเลิศรส ซุปตับไก่งวงที่ใช้เห็ดซึ่งเก็บได้จากป่ามาผสม และต้มไก่ใส่สมุนไพรของเขาก็ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนซะจนทุกคนที่ได้กลิ่นต้องรู้สึกน้ำลายสอ

“ว้าว..หอมจังเลย” “น่ากินจัง” เสียงของพวกเด็กสาวดังแว่วออกมาจากในบ้านทำให้ลีโมรู้สึกอิ่มเอมหัวใจ ความสุขจากการได้ทำเพื่อคนอื่นมันดีอย่างนี้นี่เอง

“คุณไม่เข้าไปทานกับพวกเราเหรอ” กันสึเกะห-ี่สายตามองลีโมที่นั่งอยู่หน้าประตูด้วยความเป็นห่วง อากาศที่กำลังเย็นลงอาจจะทำให้เขาเป็นหวัด

“ฉันขอเวลานั่งดูพระอาทิตย์ อยู่ตรงนี้อีกสักหน่อย” เขายิ้มให้ไอ้หนุ่มขาเหล็กอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเอนหลังพิงเกาอี้และทอดสายตามองแสงสีส้มของดวงอาทิตย์ที่กำลังลับหายไปที่เส้นขอบฟ้า

...ชีวิตจะยืนยาว ถ้าคุณรู้จักใช้มัน... เขานึกถึงคำพูดของนักปราชผู้ยิ่งใหญ่ ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นและเดินเข้าไปสมทบกับพวกเด็กๆ ที่กำลังเอร็ดอร่อยกับต้มไก่ใส่สมุนไพรของเขา

____