วิถีดาบห้าห่วง 五輪劍道

ปฐมบท: เพลิงดาบสุดท้าย ณ ทุ่งโลหิต

สายลมหนาวเหน็บแห่งปลายสารทกรรโชกผ่าน "ทุ่งสังหารโลหิต" พัดพาเอากลิ่นคาวเลือดที่แห้งกรังและไอเย็นยะเยือกของความตายให้คละคลุ้งไปทั่วอาณาบริเวณ ท้องฟ้าสีเทาหม่นราวกับผ้าคลุมผืนยักษ์ บดบังแสงอาทิตย์จนมิดสิ้น กองทัพศัตรูในชุดเกราะสีดำทมิฬนับหมื่นยืนทะมื่นดุจเงาของยมทูต ล้อมกรอบร่างของชายชราผู้หนึ่งไว้ทุกทิศทาง

โคงาคุ เร็นไซ (古岳蓮齋) ในวัยหกสิบเก้าปี ยืนสงบนิ่งอยู่ใจกลางวงล้อม เส้นผมและเคราสีขาวราวหิมะปลิวไสวตามแรงลม แม้สังขารจะร่วงโรยไปตามกาลเวลา แต่ดวงตาของเขายังคงฉายประกายแห่งความมุ่งมั่นและความเข้าใจอันลึกซึ้งใน "มิจิ" (道 - วิถี) แห่งดาบ ดาบคู่ – คาตานะ "สัจธรรมไร้สิ้นสุด" และวากิซาชิ "จันทร์สะท้อนอนัตตา" – แนบอยู่ข้างกายราวกับเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ด้ามดาบที่จับถนัดมือมานับสิบปี เสื้อซามูไรเก่าคร่ำคร่าของเขาขาดวิ่นหลายแห่ง ชุ่มโชกไปด้วยเลือด...ทั้งของตนเองและของศัตรู

"ล้อมข้าไว้เสียแน่นหนาขนาดนี้... คงมิใช่เพื่อเชิญข้าดื่มชาเป็นแน่" เร็นไซเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แหบเครือแต่ยังคงทรงพลัง แฝงนัยประชดประชัน "หรือพวกท่านกลัวว่าชายแก่เช่นข้าจะหลบหนีไปได้?" จิตของเขานิ่งสงบ แม้จะอยู่ท่ามกลางความตาย

แม่ทัพใหญ่ของฝ่ายศัตรู ชายหนุ่มร่างกำยำในชุดเกราะทองอร่าม ก้าวออกมาเบื้องหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้นและชิงชัง "โคงาคุ เร็นไซ! เจ้าคือตำนานที่สมควรถูกลบเลือน! วันนี้ แม้เจ้าจะเป็น 'เคนเซย์' (剣聖 - ปรมาจารย์ดาบ) จุติลงมา ก็มิอาจรอดพ้นความตายไปได้!"

เร็นไซแค่นยิ้มบางๆ "ความตาย... สำหรับผู้ที่เดินบนเส้นทางแห่งดาบ มันเป็นเพียงจุดเปลี่ยนผ่านเท่านั้น" เขากระชับดาบในมือ ทั้งสองเล่มสั่นสะท้านน้อยๆ ราวกับรับรู้ถึง "คิ" (気 - พลัง) และเจตจำนงของเจ้าของ "ข้าคิดว่าข้าเข้าใจทุกอย่างในโลกนี้แล้ว... และสงครามครั้งนี้ คือบททดสอบสุดท้ายของความเข้าใจนั้น"

เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ผสานกายและจิตเป็นหนึ่งเดียวกับดาบ "จิริน (地輪)!" (ห่วงแห่งปฐพี) ถึงกายจะชรา แต่จิตยังคงมั่นคงดุจขุนเขา! ความรู้สึกหนักแน่นหยั่งรากลึกลงสู่ผืนดินที่ชุ่มเลือด ร่างของเขายืนตระหง่าน แม้แรงปะทะของศัตรูจะถาโถมเข้ามาดุจคลื่นยักษ์ แต่ก็มิอาจสั่นคลอน ดาบคาตานะในมือขวาตวัดปัดป้อง ทุกเพลงดาบหนักแน่นและมั่นคงราวปฐพี

"พวกเจ้าโจมตีได้รุนแรง... แต่ไร้รากฐาน!" เร็นไซคำราม ดาบของเขาสะบั้นทวนของศัตรูออกเป็นสองท่อนอย่างง่ายดาย

เมื่อการโจมตีทางกายภาพไม่เป็นผล ศัตรูกลุ่มหนึ่งเริ่มใช้ "มนตรา" หรือพลังงานประหลาดที่เขาไม่คุ้นเคย ลูกพลังงานหลากหลายสีสันพุ่งเข้าใส่เร็นไซจากทุกทิศทาง!

"ซุยริน (水輪)!" (ห่วงแห่งวารี) แม้ร่างกายจะเชื่องช้าลงตามวัย แต่จิตของเร็นไซยังคงปรับตัวได้ดุจสายน้ำ! การเคลื่อนไหวของเขากลายเป็นวงโคจรที่ลื่นไหล ร่างกายอ่อนช้อยหลบหลีก ดาบวากิซาชิในมือซ้ายวาดวงโค้งรับการโจมตี เปลี่ยนทิศทางของพลังงานบางส่วนให้สะท้อนกลับไปยังศัตรู! "พลังของพวกเจ้า... ถึงหลากหลายแต่ก็ไร้ซึ่งความกลมกลืน" เร็นไซกล่าว "เป็นเพียงกระแสที่ปั่นป่วน ไม่รู้จักการปรับตัวและการไหลเวียนที่แท้จริง"

แม่ทัพหนุ่มเห็นว่าการโจมตีระยะไกลไม่ได้ผล จึงสั่งให้หน่วยทะลวงฟันชั้นยอดกรูกันเข้ามา หมายจะตัดสินแพ้ชนะด้วยเพลงดาบ!

"คาริน (火輪)!" (ห่วงแห่งอัคคี) ดวงตาของเร็นไซพลันลุกโรจน์! "อิคิไก" (生き甲斐 - เหตุผลของการมีชีวิตอยู่) ในฐานะนักดาบ ปะทุขึ้นเป็นเจตจำนงสุดท้าย! ราวกับเปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำ รัศมีสีแดงเพลิงอันเจิดจ้าแผ่ออกจากร่าง แม้จะสั้นเพียงชั่วพริบตา แต่มันคือทั้งหมดของพลังชีวิตที่เหลืออยู่! "อิจิเกคิฮะ (一撃破)!" (หนึ่งฟันพิชิตศึก!) เขาคำรามพร้อมกับตวัดดาบคาตานะ "สัจธรรมไร้สิ้นสุด" ออกไปอย่างสุดกำลัง! คลื่นดาบสีเพลิงรูปจันทร์เสี้ยวขนาดมหึมาผ่าแหวกอากาศออกไป เผาผลาญศัตรูที่ขวางหน้าจนมอดไหม้เป็นจุณ! "นี่คือเพลิงแห่งชีวิตของข้า! เพลิงที่จะเผาผลาญความโง่เขลาของพวกเจ้า!" แม้จะใช้พลังมหาศาลไป แต่แววตาของเร็นไซยังคงมุ่งมั่น

การต่อสู้เริ่มชุลมุนวุ่นวายยิ่งขึ้น ศัตรูจำนวนมากยังคงถาโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน เร็นไซเริ่มมีบาดแผลเพิ่มมากขึ้นตามร่างกาย ลมหายใจของเขาหอบถี่ แต่จิตยังคงแน่วแน่ในวิถีบูชิโด (武士道 - วิถีนักรบ)

"ฟูริน (風輪)!" (ห่วงแห่งลม) เร็นไซหลับตาลง ปล่อยให้ประสาทสัมผัสทั้งหมดผสานรวมกับสายลมรอบกาย เขารับรู้ถึงทุกการเคลื่อนไหว ทุกเจตนาสังหาร แม้กระทั่งเส้นทางของลูกธนูที่ลอบยิงมาจากระยะไกล! ร่างของเขาทรุดลงเล็กน้อย แต่ดาบทั้งสองเล่มยังคงตวัดวาดออกไปราวกับพายุหมุน ปัดป้องและสังหารศัตรูที่เข้ามาในระยะอย่างเงียบเชียบและแม่นยำ "สายลมจะพัดพาทุกสิ่งไป... แม้กระทั่งชีวิต"

เลือดไหลออกจากบาดแผลทั่วร่างของเร็นไซไม่หยุด เข่าของเขาเริ่มทรุดลง แต่เขายังคงใช้ดาบปักยันร่างของตนเองไว้ ไม่ยอมให้ความตายพรากศักดิ์ศรีของซามูไรไป แม่ทัพหนุ่มเห็นเป็นโอกาส จึงพุ่งเข้าโจมตีด้วยท่าไม้ตายสุดยอดของตนเอง หวังจะปิดฉากตำนานของยอดซามูไรเฒ่าผู้นี้!

เร็นไซเงยหน้าขึ้นมองการโจมตีที่กำลังจะมาถึง ดวงตาของเขาสงบนิ่งอย่างประหลาด ในเสี้ยววินาทีนั้น เขารู้สึกราวกับว่าตนเองได้หลุดพ้นจากทุกสิ่ง...เข้าสู่สภาวะ "มุชิน" (無心 - จิตว่าง)

"คูริน (空輪)..." (ห่วงแห่งสุญญตา) ไม่มีรัศมีพลังงานใดๆ ปรากฏขึ้นอีก ร่างกายของเขานิ่งสนิทราวกับรูปสลัก มีเพียงความว่างเปล่าอันบริสุทธิ์ที่แผ่ซ่านออกมาจากจิตใจของเขา ในความเข้าใจสุดท้ายนี้ เขาตระหนักว่าทุกสิ่งที่เขาเคยเรียนรู้ ทุกการต่อสู้ ทุกความสำเร็จและความล้มเหลว... ล้วนนำมาสู่จุดนี้... จุดที่ทุกสิ่งสลายกลายเป็นความว่าง

ดาบของแม่ทัพหนุ่มฟาดลงมายังร่างที่ไร้การป้องกันของเร็นไซ...

ในห้วงสุดท้ายของสติสัมปชัญญะ เร็นไซเห็นภาพชีวิตของตนเองไหลผ่านไปราวกับภาพฝัน... รอยยิ้มของอาจารย์... การต่อสู้ครั้งแรก... ความสุข... ความทุกข์... และในที่สุด... ความสงบ...

"ข้าเข้าใจแล้ว..." นั่นคือความคิดสุดท้ายของเขา ก่อนที่ทุกสิ่งจะดับวูบลง

ร่างของโคงาคุ เร็นไซ ล้มลงบนผืนดินที่ชุ่มโชกไปด้วยโลหิต ดาบคู่ของเขากระเด็นไปคนละทิศละทาง แม่ทัพหนุ่มยืนหอบหายใจ มองร่างไร้วิญญาณของยอดซามูไรด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน ชัยชนะที่ได้มานี้... มันคุ้มค่าแล้วหรือ?

บนท้องฟ้า เมฆหมอกที่บดบังเริ่มคลายตัวลง แสงสีทองอ่อนๆ ของดวงอาทิตย์เริ่มสาดส่องลงมายังทุ่งสังหารโลหิต ราวกับจะไว้อาลัยให้กับการจากไปของตำนานนักดาบผู้บรรลุ "บทว่างเปล่า" แม้เขาจะเสียชีวิตในสนามรบ แต่จิตวิญญาณและปรัชญาแห่งดาบห้าห่วงของเขาจะยังคงอยู่... รอคอยผู้ที่คู่ควรจะค้นพบและสืบทอดต่อไป...

(จบปฐมบท)

 ประพันธ์โดย: AigQzan