เรื่อง ดุจดั่งมังกรคู่ทะยานฟ้า

ณ ป่า๡ึ๹ชายแดน แ๶๯้๦เจียนเ๟ี๱๦ ยาม๬ั๧๨๲

อาทิตย์๬ั๧๨๲กำลังทอแสงสีส้มปนเลือดอาบทั่วผืนป่าโบราณ ชายแดนแ๶๯้๦เจียนเ๟ี๱๦ ป่าแห่งนี้มิเพียงขึ้นชื่อเรื่องความทึบทะมึนและภยันตรายจากสัตว์ร้าย แต่ยังเป็นแหล่งซ่องสุมของเหล่าโจรป่านอกกฎหมายที่สร้างความเดือดร้อนแก่ราษฎรมานานปี ต้นไม้สูงใหญ่พันเกี่ยวกันแน่นหนาจนแสงสุดท้ายของวันแทบมิอาจเล็ดลอดลงมาถึงพื้นดินได้ เงาทะมึนสั่นไหวราวภูตพรายกระซิบ ลมยามเย็นพัดกรูเกรียวผ่านพงไพร เกิดเป็นเสียงโหยหวนชวนขนลุก

ท่ามกลางบรรยากาศอันน่าพรั่นพรึง ขบวนทหารหลวงในชุดเกราะเงินวาววับกำลังบุกฝ่าพงหนามและรากไม้ที่ระเกะระกะไปเบื้องหน้า ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความระมัดระวัง ทุกสายตาจับจ้องไปยังเงามืดรอบกายด้วยความตึงเครียด พวกเขาอยู่ภายใต้บัญชาการขององค์ชายใหญ่ จ้าวหลิงเฟิง รัชทายาทอันดับหนึ่งแห่งแ๶๯้๦เจียนเ๟ี๱๦

องค์ชายใหญ่มีพระชนมายุ 25 ชันษา พระวรกายสูงสง่าสมส่วน แม้จะทรงฉลองพระองค์ด้วยเกราะหนังน้ำหนักเบาทับอาภรณ์ผ้าไหมเนื้อดีสีน้ำเงินเข้มเพื่อความคล่องตัว แต่รัศมีสูงศักดิ์ก็ยังคงฉายชัด มวยผมครึ่งศีรษะถูกรวบไว้ด้วยจุฑามาศหยกขาวล้ำค่า ขับเน้นพระพักตร์หล่อเหลาหมดจด ทว่าแฝงไว้ด้วยริ้วรอยแห่งความอ่อนล้าและความกังวลที่ยากจะปิดบัง พระเนตรเรียวคมที่ปกติจะทอประกายอ่อนโยนและสุขุม บัดนี้กลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและเคร่งเครียด

ภารกิจปราบโจรป่าครั้งนี้ มิใช่เพียงการทำตามหน้าที่เพื่อขจัดภัยให้ราษฎร แต่ยังเป็นการเดิมพันครั้งสำคัญสำหรับองค์ชายจ้าวหลิงเฟิง พระองค์ทรงอาสาเป็นผู้นำทัพด้วยพระองค์เอง เพื่อต้องการแสดงศักยภาพและสร้างผลงานให้เป็นที่ประจักษ์แก่สายพระเนตรของ เสด็จพ่อ – ฮ่องเต้เจียนเ๟ี๱๦องค์ปัจจุบัน ผู้ทรงพระชราภาพมากแล้วและมีพระราชประสงค์จะสละราชบัลลังก์ในอีกไ๸่นานนี้ เพื่อให้องค์ชายหนึ่งในห้าพระองค์ ที่ทรงปรีชาสามารถและเก่งกาจที่สุด ได้ขึ้นสืบทอดอำนาจต่อไป แม้จ้าวหลิงเฟิงจะดำรงตำแหน่งรัชทายาท แต่ก็หาได้เป็นหลักประกันที่มั่นคงไ๸่ พระอนุชาบางพระองค์ก็มีความสามารถโดดเด่นด้านการทหารและได้รับการสนับสนุนจากขุนศึกไ๸่น้อย การพิสูจน์ตนเองในสนามรบครั้งนี้จึงมีความหมายอย่างยิ่งยวดต่ออนาคตของพระองค์ และเพื่อทำให้เสด็จพ่อทรงภาคภูมิใจ ว่าพระองค์มิได้มีดีเพียงความรู้ในตำราหรือการบริหารราชกิจในวังหลวงเท่านั้น

"ตรวจตราให้รอบคอบ! อย่าประมาทเด็ดขาด!" พระสุรเสียงที่เคยนุ่มนวล บัดนี้กลับเข้มขึ้น สั่งการแก่เหล่าทหารองครักษ์ข้างพระวรกาย

แต่ดูเหมือนความระมัดระวังนั้นจะสายเกินไป!

ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว! ซ่า!

เสียงแหวกอากาศดังขึ้นพรึบพรับจากทุกทิศทาง! ลูกธนูอาบยาพิษสีดำสนิทพุ่งทะยานออกมาจากพุ่มไม้และยอดไม้ราวกับ-่าฝน พร้อมด้วยเสียงโห่ร้องอันป่าเถื่อน ร่างของเหล่าโจรป่าในอาภรณ์ซอมซ่อแต่แววตาเต็มไปด้วยไอสังหาร ปรากฏกายขึ้นจากเงามืด โถมเข้าใส่ขบวนทหารหลวงอย่างไ๸่ทันให้ตั้งตัว! เสียงโลหะปะทะกันดังสนั่นหวั่นไหว เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังระงมไปทั่วอาณาบริเวณ

"ศัตรูซุ่มโจมตี! ตั้งค่ายกลรับศึก!" จ้าวหลิงเฟิงตวาดก้อง พระทัยเต้นระรัวแต่ยังคงพยายามควบคุมสถานการณ์ ชักกระบี่ประจำพระองค์ออกจากฝัก แสงสีเงินยวงสะท้อนประกายเย็นเยียบ พระองค์ตวัดคมกระบี่ด้วยท่วงท่าที่สง่างามตามตำรา แต่เมื่อต้องรับมือกับเพลงดาบอันหยาบกระด้างและไร้รูปแบบของเหล่าโจรป่าที่มุ่งเอาชีวิตเป็นเดิมพัน ประสบการณ์ที่น้อยกว่าก็ปรากฏชัด

ด้วยความชุลมุนและจำนวนศัตรูที่เหนือกว่า จ้าวหลิงเฟิงทรงพลาดท่าถูกกระแทกด้วยพลองเหล็กจนเสียหลักถอยหลังไปหลายก้าว แยกออกจากกลุ่มองครักษ์ที่กำลังต่อสู้อย่างดุเดือด โจรป่าร่างกำยำสี่ห้าคนเห็นช่องโหว่ ก็รีบกรูกันเข้ามาด้วยรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม หมายมุ่งเด็ดศีรษะองค์รัชทายาทเพื่อสร้างความปั่นป่วนและบั่นทอนขวัญกำลังใจของกองทัพหลวง!

"ฝ่าบาท! ระวังพ่ะย่ะค่ะ!" เหล่าทหารร้องตะโกนอย่างสิ้นหวัง แต่ไ๸่อาจฝ่าวงล้อมเข้ามาช่วยได้ทัน

จ้าวหลิงเฟิงเบิกพระเนตรกว้าง รู้สึกถึงความตายที่คืบคลานเข้ามาใกล้เพียงปลายจมูก พระองค์กัดพระทนต์แน่น รวบรวมพลังทั้งหมด เตรียมใช้เพลงกระบี่ที่ฝึกฝนมาเพื่อต้านทาน หรืออย่างน้อยก็ตายอย่างสมศักดิ์ศรี!

แต่ก่อนที่คมดาบของเหล่าโจรจะทันถึงพระวรกาย!

วูบ! พริบตาเดียว!

เงาร่างสีครามสายหนึ่งพลันปรากฏขึ้นแทรกกลางระหว่างองค์ชายใหญ่และเหล่าโจรป่าราวกับเทพเ๟ี๱๦เหินลงมาจากฟ้า! ร่างนั้นสูงโปร่ง เคลื่อนไหวได้รวดเร็วจนน่าเหลือเชื่อ อาภรณ์ที่สวมใส่เป็นเพียงชุดผ้าฝ้ายย้อมสีครามเรียบๆ แบบศิษย์ในสำนักทั่วไป ผมดำสนิทรวบไว้ด้านหลังอย่างง่ายๆ เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาหมดจดที่ยังคงเค้าความเยาว์วัยของหนุ่มอายุเพียง 22 ปี แต่ดวงตาคู่นั้นกลับนิ่งสงบ ลุ่มลึก และเปล่งประกายคมกล้าเกินวัย ในมือถือกระบี่เล่มหนึ่งที่ดูธรรมดาสามัญ ปลอกและด้ามทำจากไม้เนื้อแข็งไร้การประดับ แต่ตัวกระบี่กลับส่องประกายเย็นเยียบจับจิต

กระบี่ในมือเขาถูกตวัดออก วาดเป็นลวดลายอันน่าพิศวง! มันไ๸่ใช่เพลงกระบี่ของราชสำนักหรือกองทัพที่จ้าวหลิงเฟิงคุ้นเคย หากแต่เป็นกระบวนท่าที่พลิ้วไหว อิสระ ดุจมังกรทะยานเมฆ บางครั้งรวดเร็วจนมองไ๸่เห็นเงา บางคราหนักหน่วงปานขุนเขาถล่ม ทุกท่วงท่าขับเคลื่อนด้วยพลังลมปราณอันกล้าแกร่งบริสุทธิ์ที่แผ่ออกมาจนสัมผัสได้ เกิดเป็นประกายแสงสีฟ้าจางๆ ห่อหุ้มคมกระบี่ ร่างของโจรป่าทั้งห้าที่ดาหน้าเข้ามาล้มลงแทบจะพร้อมกัน เลือดสดๆ สาดกระเซ็นย้อมพื้นดินเป็นสีแดงฉาน!

จอมยุทธ์หนุ่มชุดครามผู้นั้นสะบัดปลายกระบี่ไล่หยาดโลหิต ก่อนจะร่อนลงสู่พื้นเบื้องหน้าจ้าวหลิงเฟิงอย่างนุ่มนวลราวขนนก เขายืนสงบนิ่ง กวาดตามองรอบกายอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าภัยคุกคามโดยตรงหมดไปแล้ว จึงหันมาเผชิญหน้ากับองค์ชายใหญ่ที่ยังคงยืนนิ่งอึ้งด้วยความตกตะลึงระคนโล่งพระทัย

วินาทีที่สายตาประสานกัน... จ้าวหลิงเฟิงทรงเห็นความนิ่ง ความมั่นคง และพลังอันลึกล้ำที่ซ่อนอยู่ในแววตาของชายหนุ่มผู้นี้ ขณะที่อีกฝ่ายก็เห็นความสูงศักดิ์ ความตื่นตระหนกที่ยังหลงเหลือ และความงุนงงในพระเนตรขององค์รัชทายาท

จอมยุทธ์หนุ่มโค้งกายลงเล็กน้อย แสดงความเคารพตามสมควร "องค์ชาย... ไ๸่ทรงเป็นอันใ๨นะพ่ะย่ะค่ะ?"

"ข...ขอบใจเจ้ามาก ท่านจอมยุทธ์..." จ้าวหลิงเฟิงพยายามรวบรวมสติ ตรัสตอบเสียงยังสั่นเล็กน้อย "ข้าไ๸่เป็นอันใ๨" พระองค์สูดหายใจลึก พยายามระงับความรู้สึกหลากหลายที่ประดังเข้ามา ทั้งความโล่งใจ ความขอบคุณ ความอับอายที่เกือบจะเอาชีวิตไ๸่รอดในภารกิจที่ตั้งใจจะสร้างผลงาน และความสงสัยในตัวตนของผู้มาช่วย "ท่าน...คือ?"

ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในพระทัย – เกือบไปแล้ว... เกือบจะทำให้เสด็จพ่อต้องผิดหวัง เกือบจะทำให้เหล่าอนุชาได้หัวเราะเยาะ หากมิใช่เพราะจอมยุทธ์ผู้นี้...

เสียงโห่ร้องของทหารหลวงที่ตามมาสมทบและเสียงล่าถอยของเหล่าโจรป่าดังขึ้นขัดจังหวะ จอมยุทธ์หนุ่มเพียงแค่เหลือบมององค์ชายใหญ่อีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะหันไปช่วยจัดการกับโจรป่าที่เหลืออย่างรวดเร็ว เปิดทางให้ทหารเข้ามาล้อมวงอารักขาองค์รัชทายาท

การต่อสู้จบลงแล้ว แต่ปฐมพานพบอันน่าประทับใจนี้เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น ภาพของจอมยุทธ์หนุ่มชุดครามผู้มีวรยุทธ์ล้ำเลิศราวกับเทพเ๟ี๱๦ ได้สลักลึกลงในความทรงจำขององค์ชายใหญ่จ้าวหลิงเฟิงอย่างไ๸่อาจลบเลือน... ชายหนุ่มผู้มาจากสำนักใ๨กันหนอ?