หนึ่งพฤกษาหมื่นกระบี่ (一木化万剑 - Yī Mù Huà Wàn Jiàn)

บทนำ : หนึ่งเดียวประกาศสงคราม – รุ่งอรุณและอวสานแห่งพฤกษากระบี่

ในยุคที่กาลเวลาเป็นเพียงเสียงกระซิบแผ่วเบา และหมู่ดาวเพิ่งเริ่มเรียนรู้ที่จะเปล่งแสง... "สงครามบรรพกาล" 太古之战 ได้อุบัติขึ้น มิใช่การรบพุ่งของเหล่าทวยเทพ (神 หรือการล้างผลาญของเหล่าอสูรมาร (魔 - Mó) ที่คนรุ่นหลังพอจะจินตนาการถึง หากแต่เป็นมหาสงครามแห่งการดำรงอยู่ ที่ทุกอณูในจักรวาลอันไร้ขอบเขตต้องเข้าร่วม! กฎเกณฑ์ (法则 - Fǎzé) ปั่นป่วน ดวงดาวนับอนันต์แหลกสลายเป็นธุลีด้วยการปะทะของพลังที่แม้แต่ "เต๋า" (道 - Dào) ยังต้องสั่นคลอน

ท่ามกลางสมรภูมิอันเป็นนิรันดร์นั้น ปรากฏร่างหนึ่งยืนหยัดท้าทายทุกสรรพสิ่ง ร่างนั้นสูงส่งจนไม่อาจวัดได้ด้วยสายตา แผ่รัศมีแห่งชีวิตอันไพศาลจนดวงตะวันนับล้านต้องอับแสง ผู้คนในยุคหลังอาจหลงลืมเลือนนาม แต่ในวันนั้น ทุกตัวตนที่หาญกล้าท้าทาย ต่างรับรู้ถึงการดำรงอยู่ของ เทวะนิรนาม (无名神 - Wúmíng Shén) – หนึ่งเดียวผู้ต่อต้านกระแสธารแห่งความโกลาหล

เบื้องหน้าคือมหาสมุทรแห่งศัตรูที่มืดฟ้ามัวดิน จอมมารบรรพกาล (太古魔君 - Tàigǔ Mójūn) ที่ร่างกายสูงเทียมฟ้าแต่ละตนปลดปล่อยไอสังหารเยือกแข็งจนมิติปริร้าว มหาเทพจากเผ่าพันธุ์โบราณ (远古神祇 - Yuǎngǔ Shénqí) นับไม่ถ้วนเรียกสายฟ้าและอุกกาบาตถล่มลงมาราวสายฝน กองทัพอสูรกายจากห้วงมิติที่ลึกที่สุดกรีดร้องโหยหวน ทั้งหมด...มุ่งหมายทำลายล้างเทวะนิรนามเพียงหนึ่งเดียว

"บางที...การดิ้นรนก็เป็นเพียงการเต้นรำอันโง่เขลาของผีเสื้อที่ปรารถนาจะดับเปลวไฟ" สุรเสียงทุ้มต่ำคล้ายจะแฝงรอยยิ้มอันขมขื่นแว่วมาจากเทวะนิรนาม ก่อนที่พลังอันสุดจะหยั่งถึงจะปะทุออกมา!

มิใช่ศัสตราวุธที่หลอมจากโลหะ หากแต่คือ "พลังพฤกษา" (草木之力 - Cǎomù zhī Lì) อันไร้ขีดจำกัดที่ถูกเสกสรรค์ขึ้นจากความว่างเปล่า! พริบตานั้น เถาวัลย์สีมรกตขนาดมหึมานับพันเส้นพุ่งทะยานออกจากอากาศธาตุ ปลายเถาวัลย์แต่ละเส้นแปรเปลี่ยนเป็นคมหอกแหลมคมบ้าง เป็นโล่บุปผาที่แข็งแกร่งปานขุนเขาบ้าง หรือก่อรูปเป็น "ชุดเกราะพฤกษาสวรรค์" (草木神铠 - Cǎomù Shén Kǎi) ที่สวมคลุมร่างของเทวะนิรนาม เปล่งประกายสีเขียวแห่งชีวิตที่ท้าทายความตาย

มวลหมู่แมกไม้นานาพันธุ์ระเบิดออกจากความว่างเปล่ารอบกายเทวะนิรนาม ดอกไม้กลายเป็นคมมีดโปรยปรายดุจสายฝน รากไม้กลายเป็นหอกแหลมทะลวงจากใต้ปฐพี ลำต้นของพฤกษาบรรพกาล (太古神木 - Tàigǔ Shén Mù) แปรเปลี่ยนเป็นคันธนูขนาดยักษ์ ลูกศรแต่ละดอกคือหนามไม้ที่อาบด้วยพลังชีวิตอันเข้มข้น ยิงทะลวงร่างของจอมมารจนสิ้นซาก!

แต่ที่น่าสะพรึงกลัวที่สุด คือ "บรรพกาลจิตกระบี่" (太古剑魂 - Tàigǔ Jiàn Hún) ที่สำแดงอานุภาพผ่านพลังพฤกษานั้น!

เทวะนิรนามมิได้ชักกระบี่จากฝัก เพราะทั้งจักรวาลคือกระบี่ของ ท่าน! ป่าบรรพกาลที่เพิ่งอุบัติขึ้น บัดนี้ทุกกิ่งก้าน ทุกใบไม้ ทุกเถาวัลย์ พลันสั่นสะเทือนแล้วแปรเปลี่ยนเป็น "กระบี่ไม้" (木剑 - Mù Jiàn) นับอสงไขย! กระบี่ไม้แต่ละเล่มมิได้ธรรมดา มันอาบย้อมไปด้วย "เจตจำนง" (意志 - Yìzhì) อันบริสุทธิ์และคมกล้าจนสามารถตัดผ่านกฎเกณฑ์แห่งธาตุทั้งห้า สะบั้นสายใยแห่งชะตากรรมที่มองไม่เห็น!

"ฝนกระบี่หมื่นพฤกษา!" (万木剑雨 - Wàn Mù Jiàn Yǔ) สุรเสียงนั้นก้องกังวาน กระบี่ไม้นับล้านๆ เล่มโปรยปรายลงมาจากฟากฟ้าดุจฝนดาวตก แต่ละเล่มพุ่งทะลวงเกราะป้องกันของเหล่ามหาเทพ สลายร่างของจอมมาร เหลือไว้เพียงเสียงกรีดร้องที่ขาดห้วง

ภาพของเทวะนิรนามร่ายรำอยู่ท่ามกลางวงล้อมศัตรูนับล้านที่ดาหน้าเข้ามาไม่สิ้นสุด ทุกการเคลื่อนไหวของ ท่าน คือเพลงกระบี่ ทุกความคิดคือการสร้างสรรค์พฤกษาศัสตรา ท่าน ตวัด "กระบี่เถาวัลย์" เส้นหนึ่ง ดวงดาวทั้งกลุ่มก็ถูกตัดขาดเป็นสองท่อน ท่าน กระทืบเท้าเบาๆ "รากไม้กระบี่" นับไม่ถ้วนก็พุ่งขึ้นมาพันธนาการกองทัพอสูรทั้งกองทัพ!

พลังทำลายล้างนั้นน่าตื่นตะลึง แต่แววตาของเทวะนิรนามกลับสงบนิ่ง...และแฝงไว้ด้วยความเหนื่อยล้าอันสุดจะหยั่งถึง ราวกับนักรบผู้รู้ว่านี่คือการต่อสู้ครั้งสุดท้ายที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง "บางที...อิสรภาพที่แท้จริง อาจหมายถึงการไม่เหลือสิ่งใดให้สูญเสียอีกต่อไปกระมัง"

ตัวตนนั้นต่อสู้...ต่อสู้กับทุกเผ่าพันธุ์...ต่อสู้กับชะตากรรม...ต่อสู้กับความสิ้นหวัง...เพียงลำพัง

ทว่า...แม้จะทรงพลังเพียงใด การต้านทานทั้งจักรวาลด้วยตัวคนเดียวนั้นย่อมมีขีดจำกัด พลังพฤกษาที่เคยเขียวชอุ่มเริ่มโรยรา ชุดเกราะแมกไม้เริ่มปริแตก กระบี่ไม้ที่สร้างขึ้นเริ่มมีรอยบิ่นจากการปะทะนับครั้งไม่ถ้วน

ในโมงยามสุดท้าย เมื่อตระหนักว่าไม่อาจต้านทานคลื่นแห่งการทำลายล้างที่ไม่มีวันจบสิ้นได้อีกต่อไป เทวะนิรนามตัดสินใจทำในสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุด...และน่าเศร้าที่สุด ท่าน รวบรวมพลังเฮือกสุดท้าย มิใช่เพื่อทำลายล้างศัตรูเบื้องหน้า แต่เพื่อ "สละ" ตัวตนและ "ปกป้อง" บางสิ่งบางอย่างที่ล้ำค่าเกินกว่าชีวิต...อาจเป็น "ความหวัง" สุดท้ายของจักรวาลที่กำลังจะล่มสลาย

"บรรพกาลจิตกระบี่" ทั้งหมดถูกหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวอีกครั้ง เปล่งประกายเจิดจ้าเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะ...แตกสลายออกเป็นสิบเศษเสี้ยว (十道残魂 - Shí Dào Cán Hún)! แต่ละเศษเสี้ยวคือหยดน้ำตา คือเสียงถอนหายใจ คือความทรงจำ คือเจตจำนงที่ไม่ยอมดับสูญ คือเมล็ดพันธุ์แห่งกระบี่ที่รอวันจะผลิบานอีกครั้ง

เก้าเศษเสี้ยวปลิวว่อนไปตามกระแสแห่งกาลเวลาที่บิดเบี้ยวหลังการระเบิดครั้งใหญ่ กระจัดกระจายไปสุดขอบจักรวาล สูญหายไปในหมู่ดาวไร้นามหรือถูกผนึกไว้ในแดนลับแล รอคอยโชคชะตาที่จะนำพาผู้ใดก็ตามมาพบเจอ...

แต่เศษเสี้ยวที่สิบ ซึ่งเป็นดั่ง "หัวใจ" (核心 - Héxīn) และ "แก่นแท้แห่งความทรงจำ" (记忆之核 - Jìyì zhī Hé) ของบรรพกาลจิตกระบี่ทั้งหมดนั้น กลับมีเส้นทางที่แตกต่างออกไป มันถูกห่อหุ้มด้วยพลังสุดท้ายของเทวะนิรนาม ถูกส่งข้ามผ่านกาลอวกาศอันไกลโพ้น ด้วยความปรารถนาสุดท้าย...ที่จะให้ "เจตจำนง" นี้ได้มีโอกาสเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง แม้จะต้องหลับใหลไปนานแสนนาน

สงครามบรรพกาล (太古之战 - Tàigǔ zhī Zhàn) จบสิ้นลง เทวะนิรนามกลายเป็นเพียงตำนานที่ถูกลืมเลือน แต่เศษเสี้ยวแห่งจิตกระบี่ (剑魂残片 - Jiàn Hún Cánpiàn) นั้นยังคงอยู่...

และในโลกอันกว้างใหญ่ ที่การบำเพ็ญบทนำ : หนึ่งเดียวประกาศสงคราม – รุ่งอรุณและอวสานแห่งพฤกษากระบี่

ในยุคที่กาลเวลาเป็นเพียงเสียงกระซิบแผ่วเบา และหมู่ดาวเพิ่งเริ่มเรียนรู้ที่จะเปล่งแสง... "สงครามบรรพกาล" 太古之战  ได้อุบัติขึ้น มิใช่การรบพุ่งของเหล่าทวยเทพ 神 หรือการล้างผลาญของเหล่าอสูรมาร 魔  ที่คนรุ่นหลังพอจะจินตนาการถึง หากแต่เป็นมหาสงครามแห่งการดำรงอยู่ ที่ทุกอณูในจักรวาลอันไร้ขอบเขตต้องเข้าร่วม! กฎเกณฑ์ 法则 ปั่นป่วน ดวงดาวนับอนันต์แหลกสลายเป็นธุลีด้วยการปะทะของพลังที่แม้แต่ "เต๋า"(道  ยังต้องสั่นคลอน

ท่ามกลางสมรภูมิอันเป็นนิรันดร์นั้น ปรากฏร่างหนึ่งยืนหยัดท้าทายทุกสรรพสิ่ง ร่างนั้นสูงส่งจนไม่อาจวัดได้ด้วยสายตา แผ่รัศมีแห่งชีวิตอันไพศาลจนดวงตะวันนับล้านต้องอับแสง ผู้คนในยุคหลังอาจหลงลืมเลือนนาม แต่ในวันนั้น ทุกตัวตนที่หาญกล้าท้าทาย ต่างรับรู้ถึงการดำรงอยู่ของ เทวะนิรนาม 无名神 – หนึ่งเดียวผู้ต่อต้านกระแสธารแห่งความโกลาหล

เบื้องหน้าคือมหาสมุทรแห่งศัตรูที่มืดฟ้ามัวดิน จอมมารบรรพกาล 太古魔君 ที่ร่างกายสูงเทียมฟ้าแต่ละตนปลดปล่อยไอสังหารเยือกแข็งจนมิติปริร้าว มหาเทพจากเผ่าพันธุ์โบราณ 远古神祇  นับไม่ถ้วนเรียกสายฟ้าและอุกกาบาตถล่มลงมาราวสายฝน กองทัพอสูรกายจากห้วงมิติที่ลึกที่สุดกรีดร้องโหยหวน ทั้งหมด...มุ่งหมายทำลายล้างเทวะนิรนามเพียงหนึ่งเดียว

"บางที...การดิ้นรนก็เป็นเพียงการเต้นรำอันโง่เขลาของผีเสื้อที่ปรารถนาจะดับเปลวไฟ" สุรเสียงทุ้มต่ำคล้ายจะแฝงรอยยิ้มอันขมขื่นแว่วมาจากเทวะนิรนาม ก่อนที่พลังอันสุดจะหยั่งถึงจะปะทุออกมา!

มิใช่ศาสตราวุธที่หลอมจากโลหะ หากแต่คือ "พลังพฤกษา" 草木之力 อันไร้ขีดจำกัดที่ถูกเสกสรรค์ขึ้นจากความว่างเปล่า! พริบตานั้น เถาวัลย์สีมรกตขนาดมหึมานับพันเส้นพุ่งทะยานออกจากอากาศธาตุ ปลายเถาวัลย์แต่ละเส้นแปรเปลี่ยนเป็นคมหอกแหลมคมบ้าง เป็นโล่บุปผาที่แข็งแกร่งปานขุนเขาบ้าง หรือก่อรูปเป็น "ชุดเกราะพฤกษาสวรรค์" 草木神铠  ที่สวมคลุมร่างของเทวะนิรนาม เปล่งประกายสีเขียวแห่งชีวิตที่ท้าทายความตาย

มวลหมู่แมกไม้นานาพันธุ์ระเบิดออกจากความว่างเปล่ารอบกายเทวะนิรนาม ดอกไม้กลายเป็นคมมีดโปรยปรายดุจสายฝน รากไม้กลายเป็นหอกแหลมทะลวงจากใต้ปฐพี ลำต้นของพฤกษาบรรพกาล 太古神木 แปรเปลี่ยนเป็นคันธนูขนาดยักษ์ ลูกศรแต่ละดอกคือหนามไม้ที่อาบด้วยพลังชีวิตอันเข้มข้น ยิงทะลวงร่างของจอมมารจนสิ้นซาก!

แต่ที่น่าสะพรึงกลัวที่สุด คือ "บรรพกาลจิตกระบี่" 太古剑魂  ที่สำแดงอานุภาพผ่านพลังพฤกษานั้น!

เทวะนิรนามมิได้ชักกระบี่จากฝัก เพราะทั้งจักรวาลคือกระบี่ของ ท่าน! ป่าบรรพกาลที่เพิ่งอุบัติขึ้น บัดนี้ทุกกิ่งก้าน ทุกใบไม้ ทุกเถาวัลย์ พลันสั่นสะเทือนแล้วแปรเปลี่ยนเป็น "กระบี่ไม้" 木剑 นับอสงไขย! กระบี่ไม้แต่ละเล่มมิได้ธรรมดา มันอาบย้อมไปด้วย "เจตจำนง" 意志 อันบริสุทธิ์และคมกล้าจนสามารถตัดผ่านกฎเกณฑ์แห่งธาตุทั้งห้า สะบั้นสายใยแห่งชะตากรรมที่มองไม่เห็น!

"ฝนกระบี่หมื่นพฤกษา!" 万木剑雨  สุรเสียงนั้นก้องกังวาน กระบี่ไม้นับล้านๆ เล่มโปรยปรายลงมาจากฟากฟ้าดุจฝนดาวตก แต่ละเล่มพุ่งทะลวงเกราะป้องกันของเหล่ามหาเทพ สลายร่างของจอมมาร เหลือไว้เพียงเสียงกรีดร้องที่ขาดห้วง

ภาพของเทวะนิรนามร่ายรำอยู่ท่ามกลางวงล้อมศัตรูนับล้านที่ดาหน้าเข้ามาไม่สิ้นสุด ทุกการเคลื่อนไหวของ ท่าน คือเพลงกระบี่ ทุกความคิดคือการสร้างสรรค์พฤกษาศาสตรา ท่าน ตวัด "กระบี่เถาวัลย์" เส้นหนึ่ง ดวงดาวทั้งกลุ่มก็ถูกตัดขาดเป็นสองท่อน ท่าน กระทืบเท้าเบาๆ "รากไม้กระบี่" นับไม่ถ้วนก็พุ่งขึ้นมาพันธนาการกองทัพอสูรทั้งกองทัพ!

พลังทำลายล้างนั้นน่าตื่นตะลึง แต่แววตาของเทวะนิรนามกลับสงบนิ่ง...และแฝงไว้ด้วยความเหนื่อยล้าอันสุดจะหยั่งถึง ราวกับนักรบผู้รู้ว่านี่คือการต่อสู้ครั้งสุดท้ายที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง "บางที...อิสรภาพที่แท้จริง อาจหมายถึงการไม่เหลือสิ่งใดให้สูญเสียอีกต่อไปกระมัง"

ตัวตนนั้นต่อสู้...ต่อสู้กับทุกเผ่าพันธุ์...ต่อสู้กับชะตากรรม...ต่อสู้กับความสิ้นหวัง...เพียงลำพัง

ทว่า...แม้จะทรงพลังเพียงใด การต้านทานทั้งจักรวาลด้วยตัวคนเดียวนั้นย่อมมีขีดจำกัด พลังพฤกษาที่เคยเขียวชอุ่มเริ่มโรยรา ชุดเกราะแมกไม้เริ่มปริแตก กระบี่ไม้ที่สร้างขึ้นเริ่มมีรอยบิ่นจากการปะทะนับครั้งไม่ถ้วน

ในโมงยามสุดท้าย เมื่อตระหนักว่าไม่อาจต้านทานคลื่นแห่งการทำลายล้างที่ไม่มีวันจบสิ้นได้อีกต่อไป เทวะนิรนามตัดสินใจทำในสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุด...และน่าเศร้าที่สุด ท่าน รวบรวมพลังเฮือกสุดท้าย มิใช่เพื่อทำลายล้างศัตรูเบื้องหน้า แต่เพื่อ "สละ" ตัวตนและ "ปกป้อง" บางสิ่งบางอย่างที่ล้ำค่าเกินกว่าชีวิต...อาจเป็น "ความหวัง" สุดท้ายของจักรวาลที่กำลังจะล่มสลาย

"บรรพกาลจิตกระบี่" ทั้งหมดถูกหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวอีกครั้ง เปล่งประกายเจิดจ้าเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะ...แตกสลายออกเป็นสิบเศษเสี้ยว 十道残魂  แต่ละเศษเสี้ยวคือหยดน้ำตา คือเสียงถอนหายใจ คือความทรงจำ คือเจตจำนงที่ไม่ยอมดับสูญ คือเมล็ดพันธุ์แห่งกระบี่ที่รอวันจะผลิบานอีกครั้ง

เก้าเศษเสี้ยวปลิวว่อนไปตามกระแสแห่งกาลเวลาที่บิดเบี้ยวหลังการระเบิดครั้งใหญ่ กระจัดกระจายไปสุดขอบจักรวาล สูญหายไปในหมู่ดาวไร้นามหรือถูกผนึกไว้ในแดนลับแล รอคอยโชคชะตาที่จะนำพาผู้ใดก็ตามมาพบเจอ...

แต่เศษเสี้ยวที่สิบ ซึ่งเป็นดั่ง "หัวใจ" 核心  และ "แก่นแท้แห่งความทรงจำ" 记忆之核  ของบรรพกาลจิตกระบี่ทั้งหมดนั้น กลับมีเส้นทางที่แตกต่างออกไป มันถูกห่อหุ้มด้วยพลังสุดท้ายของเทวะนิรนาม ถูกส่งข้ามผ่านกาลอวกาศอันไกลโพ้น ด้วยความปรารถนาสุดท้าย...ที่จะให้ "เจตจำนง" นี้ได้มีโอกาสเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง แม้จะต้องหลับใหลไปนานแสนนาน

สงครามบรรพกาล 太古之战 จบสิ้นลง เทวะนิรนามกลายเป็นเพียงตำนานที่ถูกลืมเลือน แต่เศษเสี้ยวแห่งจิตกระบี่ 剑魂残片  นั้นยังคงอยู่...

และในโลกอันกว้างใหญ่ ที่การบำเพ็ญเพียร 修炼  คือการดิ้นรนไขว่คว้าเศษเสี้ยวแห่งพลัง... เศษเสี้ยวอันเป็นหัวใจและความทรงจำนั้น กำลังจะเริ่มสั่นไหวอีกครั้ง ในร่างของเด็กหนุ่มผู้ถูกโลกใบนี้ตัดสินว่า...ไร้ค่าและอ่อนแออย่างที่สุด

• ประพันธ์โดย: AigQzan