เพลิงนารี

ในชีวิตของคนมีต้นทุนในชีวิตที่ไม่เท่ากัน ดั่งเช่นชีวิตของหญิงสาวคนหนึ่งที่ต้องเจอกับอะไรมากมายเพียงเพราะ ต้นทุนชีวิตของเธอไม่เท่ากับคนอื่น 

นารี ยืนมองตัวเองอยู่ที่ หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องแต่งตัวในขณะที่กำลังจะไปออกงานสังคม ของคนชั้นสูง นารี ไม่เคยนึกฝันว่าตนเองจะมีวันนี้ได้ นารียังจำได้ถึงความรู้สึกในวันนั้นได้ดี และไม่มีวันลืมความทรงจำในวัยเด็กของนารี แต่ก่อนนั้นเธอไม่ได้ชื่อนารี แม่ของเธอชื่อบานเย็น ส่วนเธอนั้น แม่ตั้งชื่อให้ว่าบัว เพราะเธอมีผิวที่ขาวนวลดั่งดอกบัวหลวงสีขาว เธอกับแม่อาศัยอยู่ในชนบทเล็ก ๆ ห่างใกลความเจริญมากบ้านที่อาศัยอยู่ไม่อาจจะเรียกว่าบ้านได้ เพราะมันเป็นเพียง เพิงหมาแหงนท้ายป่ากล้วย ยามฝนตก นารีและแม่แทบจะไม่มีที่ซุกตัวหลบน้ำที่รั่วไหลลงมาจากหลังคา นารีต้องทนอยู่อย่างนั้นตั้งแต่จำความได้ นารีไม่เคยรู้ว่าบิดาของเธอคือใคร แม่ของนารีไม่เคยบอกว่าครอบครัวของแม่เธออยู่ที่ใดผิวพรรณของนารีเหมือนกับแม่ซึ่งต่างจากคนในชนบทนั้น นารี จึงได้ได้แต่เพ้อฝันว่าตนเองอาจจะเป็น ทายารทมหาเศรษฐีก็ได้ เธอพยายามเค้นถามแม่อยู่ทุกวัน แต่แม่ของนารีก็ปฏิเสธเรื่อยมา แล้วก็ได้แต่ตำหนิว่า นารีนั้นเพ้อฝัน แต่นารีไม่เชื่อคำของแม่เธอ มั่นใจว่าแม่ของเธอมีเรื่องปิดบังเธออยู่ แน่ ๆ ความจนที่นารีรู้สึกรังเกียจและไม่อยากจะอยู่กับมัน แต่เธอก็ไม่อาจจะหลีกหนีได้ นึกถึงความทรงจำในวัยเด็กแล้ว นารีจำไม่ได้อะไรมากนอกจากความยากลำบาก ที่ได้รับมันเป็นรอยลึกที่ฝังอยู่ภายในจิตใจของนารี ขนม ที่ได้แต่ยืนมองจนน้ำลายสอแต่นารีก็ไม่เคยได้ลิ้มรสมัน แม่ได้เพียงแต่พูดว่า “รอให้แม่มีสตางค์ก่อนนะ” แต่วันนั้นไม่มีอยู่จริง จวบจนนารีอายุได้สิบห้าขวบปี ในวันที่นารีรู้สึกเกลียดคำว่าจนมากที่สุดก็คือวันนี้ แม่พานารีมาพบใครบางคน เมื่อแม่ได้ข่าวว่า มีคุณนายมาจาก บางกอกมาหาเด็กสาวเพื่อไปเป็นลูกบุญธรรม เป็นครั้งแรกที่นารีเห็นรอยยิ้มของแม่ เมื่อแม่ได้เจอกับคุณนายรัศมีคนนั้น
“เท่าไร...?...”
“80บาท จ่ะ”
“ชั้นจะเอาลูกสาวแกไปเลี้ยงนะ จะเลียงดูอย่างดี ยังจะเรียกสตางค์ตั้งเยอะ”
“ก็ได้ ๆ จ่ะ แล้วแต่คุณนายรัศมีเลยจ่ะ”
“4oบาท”
“จ่ะ”
แม่รับเงินแล้วก็รีบออกจากบ้านคุณนายรัศมีไปโดยไม่หันหลังกลับมามองหน้าของนารีเลย นารีได้แต่ร้องเรียกแม่ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย เธอวิ่งตามแม่ไปแต่ไม่ทัน เพราะ คนที่ติดตามมาได้จับตัวของนารีไว้ เสียก่อน
“อย่าขัดขืนชั้น แล้วอย่าได้หนีกลับบ้านด้วยล่ะเพราะไม่เช่นนั้นชั้นจะจับแม่แกเข้าคุก เพราะแม่แกรับสตางค์จากชั้นไปแล้วรู้ไว้ซะด้วย”
นารีถูกพาตัวมาบางกอกโดยที่ไม่ได้เต็มใจ แต่นารีก็ไม่ได้ขัดขืน เพราะคุณนายรัศมีได้ข่มขู่ไว้ว่าจะจับแม่ของเธอเข้าคุก เด็กสาวที่ไม่รู้หนังสือ ไม่ทันกลของคนมีเงินและอำนาจ เธอกล้ำกลืนฝืนความรู้สึกที่คิดถึงแม่ เอาไว้ อีกหนึ่งใจก็ได้แต่โกรธแค้นผู้เป็นแม่ที่เห็นแก่เงิน ขายเธอได้ลงคอ ในเมืองหลวง ที่งดงาม นารีไม่เคยเห็นสิ่งที่สวยงามแบบนี้มาก่อน มีรถ มีถนนราดยางสีดำ มีวัดวาอาราม ท้องสนามกว้าง บ้านทรงแปลกตา ไม่เหมือนกับเพิงที่ นารีเคยอาศัย บ้านผู้ใหญ่และกำนัน ที่นารี เคยมองว่าร่ำรวยใหญ่โต แต่เมื่อเทียบเทียมกับ บ้านในเมืองหลวง ได้เพียงแค่หนึ่งส่วนในสิบส่วน นารีลืมนึกถึงความเจ็บปวดก่อนหน้านั้นไปสิ้น เหมือนกับเธอได้ก้าวสู่โลกใบใหม่ที่นารีคิดว่าคงจะใจดีกับเธอบ้าง นารี เดินเข้าบ้านหลังใหญ่ของคุณนายรัศมี พร้อมยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เพราะเธอจะได้เป็นบุตรสาวบุญธรรมของคุณนายรัศมี มีเงินมากมาย ความสบายอยู่ตรงหน้าของเธอแล้ว คำว่าจนที่ติดตัวนารีมาตั้งแต่เกิดได้มลายหายไปในความคิดของนารีหมดสิ้นแล้ว เธอสลัดมันออกไปได้หลังจากที่ย่างก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้ 
“ยืนอยู่ทำไมล่ะ เข้ามาสิ แล้วก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ แล้วไอ้เสื้อผ้าเน่า ๆ ของแกน่ะทิ้งไปนอกบ้านชั้นเลย ผ้าขี้ริ้วที่บ้านชั้นยังสะอาดเสียกว่า ลำเพย เอาเสื้อผ้ามาให้นังบัวมันเปลี่ยนด้วย ออ แล้วก็ขนของแกไปไว้ในห้อง ลำเพย จะพาแกไป พรุ่งนี้ ตื่นแต่เช้า แล้วมาช่วยลำเพยทำงาน”
“แต่ บัวมาเป็นลูกไม่ใช่เหรอ?”
“แกคิดว่าคนอย่างชั้นอยากมีลูกเป็นเด็กขยะตัวเหม็น บ้านนอกอย่างแกเหรอ แกเป็นได้ก็แค่คนรับใช้เท่านั้นแหละ”
ความจนที่คิดว่ามันหายไปแล้ว แต่มันกลับมาติดหนึบเกรอะกรังอย่างกับ ขี้เลนตมที่ติดอยู่บนล้อเกวียน ต่อให้เอาออกไปมันก็กลับมาเหมือนเดิม และนารีก็ไม่อาจจะหนีชะตากรรมของตนเองไปได้ แต่อย่างน้อยนารีก็ได้กินอิ่มทุกมื้อ แต่มันต้องแลกด้วยการทำงานที่หนักหนาเกินแรงที่เด็กสาวเพียงอายุสิบห้าจะรับได้ไหว คุณนายรัศมีใช้งาน นารีอย่างหนัก เพราะว่าบ้านหลังใหญ่มีคนรับใช้เพียงแค่สองคน นารี มีหน้าที่ทำงานบ้านทุกอย่าง เมื่อทำไม่ถูกใจก็จะถูกด่า และทุบตี คนที่อยู่เคียงข้างและดูแล นารี ก็คือ ลำเพย
“โถ่..เวรกรรมของเอ็งจริง ๆ นังบัวเอ้ย ไม่น่าเลย ข้าอยู่กับคุณนายได้เพราะว่าข้าเป็นญาติห่าง ๆ คุณนายจึงไม่กล้าทำอะไรกับข้า แต่เอ็งเนี่ยสิ ถูกขายขาดให้คุณนายแล้ว อย่าทำอะไรผิดพลาดให้ท่านไม่พอใจอีกล่ะ”
นารี ถูกเฆี่ยนตีเพราะทำผ้า ราคาแพงของคุณนายรัศมีไหม้ และมันดันเป็นชุดโปรดของคุณนายรัศมีสียด้วย นารีไม่รู้เลยว่า มีใครบางคนแอบมองเธออยู่ทุกครั้ง ที่ถูกด่าและถูกตี แววตาของเขาคนนั้นที่มองนารีมามันแฝงไว้ด้วยความรู้สึกที่สงสารและ เมตตา 
“อ้าว...คุณจักรมาทำอะไรที่หน้าห้องนังบัวคะ?”
“อ๊ะ...!...ปล่าว แค่จะมาตามลำเพยไปทำขนมให้จักรหน่อย”
ประจักรเป็นบุตรชายหัวแก้วหัวแหวนของคุณนายรัศมี ซึ่งเธอหวงมาก และเป็นบุตรชายเพียงคนเดียว ประจักรคือความหวังของคุณนายรัศมีผู้เป็นแม่ เป็นทุกสิ่งทุกอย่าง นารีเคยพบหน้าประจักรแค่เพียงผ่าน ๆ ในช่วงตอนเช้าและเย็น ตอนไปโรงเรียนและหลังเลิกเรียน แววตาของประจักรนั้นมีความหมาย และหวานซึ้งเมื่อสบตากับนารีโดยบังเอิญหลายครั้ง แต่เด็กสาวไร้เดียงสาอย่างนารีไม่อาจจะรู้ได้ถึงความหมายนั้น
นารีในยามนี้เธออายุได้สิบเก้าปีแล้ว ความสวยของนารี สะพรั่ง ไปทุกสัดส่วน นับวันประจักรยิ่งรักและหลงใหลนารีมากมาย จนอยากได้เธอมาครอบครอง แต่ พฤติกรรมและแววตาในบางครั้งที่เผลอทอดสายตามองนารีอยู่บ่อยครั้งจนทำให้ คุณนายรัศมีจับได้ แล้วมันก็มิด้รอดพ้นสายตาของ คุณนายรัศมีไปได้ เธอไม่เคยกล่าวโทษบุตรชายของเธอแม้สักครั้ง ความผิดนั้นกลับตกไปอยู่ที่ นารี เช่นเคย เมื่อประจักร ซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้กับ นารี ในวันหนึ่ง
“มึงให้ท่าลูกกูใช่มั๊ยอีชั่วกินบนเรือนขี้รดบนหลังคา เอาไปคืนเขาซะแล้วบอกเขาด้วยว่า อย่าซื้อมาให้อีก ตัดสัมพันธ์กับเขาเดี๋ยวนี้”
“แต่บัวไม่ได้ทำอะไรเลยนะ คุณจักรเอามาให้บัวเอง แล้วคุณนายไม่บอกกับคุณจักรเองล่ะคะว่าอย่ามายุ่งกับบัว”
“เพี๊ยะ!...นังคางคกขึ้นวอ”
นารีต้องรับโทษกับความผิดที่ตนเองไม่ได้ก่อ ครั้งนี้เป็นครั้งที่เท่าไรแล้ว นารี ก็จำไม่ได้เหมือนกัน โลกใหม่ที่คิดว่าจะดีกับเธอ กลับโหดร้ายกับเธอมากกว่าเมื่อครั้งที่เธออยู่กับแม่ของเธอเสียอีก แม่ไม่เคยตี นารีเลยสักครั้ง นารี ยังไม่เข้าใจจวบจนถึงวันนี้ว่าทำไม่ถึงได้ทิ้งเธอ ถึงท้องจะร้อง เพราะหิวโหย ถึงจะปวดแสบเหมือนกับว่าลำไส้จะขาด เพราะไม่ได้มีอะไรตกถึงท้องหลายวัน แต่นารีก็มีความสุขที่ได้อยู่กับแม่ นารี ถือชุดที่ประจักรซื้อให้ยื่นให้เขา ด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย พร้อมกับตัดพ้อ
“เอาคืนไปเถอะค่ะ แล้วอย่ามายุ่งกับบัวอีกถ้าไม่อยากให้บัวต้องเดือดร้อนไปมากกว่านี้”
“แม่ไม่มีเหตุผลเลย บัวทำงานที่นี่มาตั้งหลายปี เสื้อผ้าชุดใหม่ก็ไม่เคยมี เพียงเท่านี้ ก็ไม่ได้เหรอ?”
นารีไม่ยอมฟัง สิ่งที่ ประจักรกำลังจะพูดเธอหนีหน้าเขาไปทันที ส่วนประจักรนั้นเขาเสียใจมาก แต่ เพราะตลอดมาเขาเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของคุณนายรัศมี ประจักรอยากได้อะไร ก็ต้องได้ และในคืนวันนั้นเอง เสียงท้องฟ้าร้องคำรามดังครืน ๆ นารีผล๊อยหลับไปตั่งแต่หัวค่ำ เพราะเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานอย่างหนัก เหมือนโดนกลั่นแกล้ง นับวัน เหมือนงานที่ได้รับมอบหมายจะเพิ่มมากขึ้น นารีไม่เคยได้เงินจากคุณนายรัศมีเลยแม้แต่สตางค์แดงเดียว แต่นารีก็ไม่อาจทำอะไรได้ ครั้นจะหนีไปก็ไม่รู้จะไปที่ไหน ได้แต่ทนทุกข์อยู่ที่นี่ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าถูกเอาเปรียบจากคุณนายหน้าเลือด ในขณะที่นารีกำลังหลับสนิทเพราะอากาศขณะที่ฝนตกมันเย็นฉ่ำ สบายตัว แต่อยู่ ๆ ความอบอุ่นจากฝ่ามือของใครคนหนึ่งล้วงเข้ามาภายใต้เสื้อผ้าของเธอ นารีสะดุ้ง สุดตัวด้วยความตกใจ และผลุนผลันลุกขึ้นมานั่ง เพื่อดูให้แน่ว่าใครที่เข้ามาทำมิดีมิร้ายเธอ 
“จุ๊ ๆ ๆ นารี นี่พี่เอง เป็นของพี่เถอะนะพี่รักเธอ”
นารีขัดขืนเพราะกลัวถูกตีอีก ถ้าคุณนายรัศมีรู้เข้า เธออาจจะไม่มีชีวิตรอดเป็นแน่ แต่ เมื่อริมฝีปากร้อนแตะกับริมฝีปากบางอ่อนละมุนของนารี เรี่ยวแรงก็หายไปสิ้น เรือนกายอ่อนระทวย เมื่อถูกสัมผัสด้วยฝ่ามือนุ่มใหญ่และอบอุ่นของ ประจักร นารีก็เป็นหญิงสาว ธรรมดามีตัณหาและราคะ เมื่อได้ถูกปลุกเร้าจากการสัมผัสจาก บุรุษเพศ ในขณะที่ความปรารถนาภายในกายที่กำลังคุกรุ่น เสียงของคุณนายรัศมีที่กำลังเรียก ลำเพยดังมาแว่ว ๆ แต่ไกล ทำให้นารีได้สติกลับมาแล้วพยายามขัดขืนอีกครั้ง
“ปล่อยค่ะ บัวตายแน่ ถ้าคุณนายรู้”
“ก็อย่าให้รู้สิ ชั้นรักเธอนะ ต่อให้แม่รู้ชั้นก็ไม่สนใจ รอชั้นอีกแค่เดือนเดียวชั้นจะเรียนจบแล้ว ชั้นจะขอแม่ เธอจะได้เป็นเมียชั้นอย่างถูกต้อง บัวก็เห็นไม่ใช่เหรอว่า ถ้าชั้นอยากได้อะไรแม่ก็ให้ชั้นเสมอ ถ้าชั้นอยากได้บัวมาเป็นเมีย แม่คงไม่กล้าขัดหรอก”
นอนกอดหมอน ฝันหวานอยู่คนเดียว ประจักรออกไปจากห้องของนารีแล้ว เพราะกลัวว่าคุณนายรัศมีมาพบเข้า นารีอาจจะไม่ปลอดภัย ประจักร รักและจริงใจกับนารีจริง ๆ ดั่งที่เขาได้พูดไว้ แต่ในยามนี้เขายังเรียนไม่จบ ยังต้องขอเงินแม่ใช้อยู่จึงไม่อาจจะดูแล นารีได้ แต่เมื่อเขาเรียนจบแล้วและมีงานทำ ต่อให้แม่ของเขาไม่ยอมรับ เมียของเขา เขาก็ไม่สนใจ สาเหตุหนึ่งที่ทำให้ประจักร รู้สึกรักและเมตตานารีก็เป็นเพราะว่า คุณนายรัศมีนั่นเองที่ทำไม่ดีกับนารีเรื่อยมาทำให้ประจักรรู้สึกสงสาร เขาลักลอบเข้ามาหานารีทุกคืน โดยที่คุณนายรัศมีไม่รู้เรื่อง จนกระทั่ง ประจักเรียนจบ ตามสัญญา เขาบอกกับคุณนายรัศมีว่า เขารักและอยากแต่งงานกับนารี แต่ทว่า“ผู้หญิงมีเป็นร้อยเป็นพันไม่เอา หน้ามืดตามัวมาคว้าคนรับใช้ในบ้านมาทำเมีย แม่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน คิดบ้างไหม ไม่มีวันแม่ไม่ยอมเด็ดขาด”

“แต่นารีเป็นเมียของจักรแล้ว ไม่รู้แหละถ้าแม่ไม่ให้จักรแต่งงานกับนารี จักรจะพานารีออกจากบ้าน แล้วแม่จะไม่ได้เห็นเราอีก”
“ก็ได้ แต่มันจะเป็นได้แค่เมียเก็บของแกเท่านั้น อย่าได้สะเออะเสนอหน้าขึ้นมาเป็นลูกสะใภ้ชั้น เพราะชั้นไม่ยอมรับ”
“ถ้าอย่างนั้น นารีเก็บเสื้อผ้า พี่จะพาเธอไปอยู่ที่อื่น”
“ประจักร...!....”
คุณนายรัศมีตวาดเสียงเข้มด้วยความโกรธ แต่ก็ไม่กล้าขัดใจลูกชาย จึงยอมตามน้ำไป ด้วยคำโบราญที่ว่าไว้ ว่าน้ำเชี่ยวอย่าพึ่งเอาเรือไปขวาง คุณนายรอแค่เพียงเวลาให้ได้จังหวะที่เหมาะสม แล้วค่อยกำจัด นารี ให้พ้นออกจากบ้านของเธอ ประจักรได้งานทำ ในบริษัทแห่งหนึ่ง เป็นบริษัทนำเข้ารถจากยุโรป ที่มีเพียงบริษัทเดียวในสยาม และกำลังจะขยับขยาย ไปอีกหลายประเทศทั่วเอเชีย ซึ่ง นั่นหมายถึงเขากำลังจะก้าวหน้าและมั่นคง เมื่อประจักรอยู่บ้าน คุณนานรัศมีจะไม่ยุ่งกับนารีเลย แต่เมื่อลับหลังเวลาที่ประจักไม่อยู่ นารีจะถูกจะกลั่นแกล้งใช้ให้ทำงานบ้านสารพัด โดยอ้างว่า
“จะเป็นเมียเป็นแม่ก็ต้องหัดทำงานบ้านให้เป็น อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดายปั้นวัวปั้นควายให้ลูกท่านเล่น อย่าได้คิดว่าเป็นเมียตาจักรแล้วจะมานั่งสบายใจ ใช้ให้นังลำเพยทำงานคนเดียว”
“คุณนายคะ นังบัวไม่เคยหนีงานเลยนะคะ มันเคยทำอย่างไร ก่อนที่จะเป็นเมียคุณจักรเดี๋ยวนี้มันก็ทำอย่างนั้น”
“อย่ามาทำเป็นเข้าข้างมัน”
คุณนายรัศมีไม่พอใจที่ลำเพยเข้าข้างนารี ลำเพยรู้จักเจ้านายของเธอดี เธอคิดว่าต่อจากนี้ไป ชีวิตของ นารีจะไม่เป็นสุขอีกเลย เมื่อ ได้ประจักรไปครอบครอง แต่นารี กลับคิดว่า ประจักร จะคุ้มครองเธอได้ และเมื่อ เธอท้อง คุณนายคงจะเมตตาเธอบ้าง นารียังคงทำงานบ้านอย่างหนักเหมือนเดิม เธอไม่ปริปากบ่นสักคำเพราะตั้งใจว่าจะเอาชนะผู้ที่ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นแม่ผัว แต่ความดีของนารีไม่สามารถเอาชนะ คนใจดำอย่างคุณนายรัศมีได้ จนกระทั่ง หน้าที่การงานของ ประจักร ก้าวหน้ามาก เขาได้เลื่อนตำแหน่ง แต่ ประจักรจะต้องไปดูงานที่ต่างประเทศ และการไปในครั้งนี้ คือการไปเปิดขยายสาขาบริษัทใหม่ ประจักรไม่อาจจะขัดคำสั่งของเจ้านายได้เขาจึงต้องไป แต่ ประจักรก็ยังไม่ไว้วางใจ ผู้เป็นแม่ของเขาเท่าไรนัก ในวันที่เขาต้องเดินทาง เขาได้ฝากฝังนารีกับลำเพยไว้ 
“ลำเพยชั้นฝากเมียชั้นด้วยนะ”
“ค่ะ ลำเพยจะดูแลให้เองค่ะ”
นารี พยายามไม่ร้องไห้ ให้ ประจักรเห็น เพราะไม่อยากให้เขาต้องลำบากใจ เธอจะทนที่สุดเพื่อประจักร เท่าที่เธอจะทนได้ แต่ เมื่อ ประจักร ได้ก้าวออกไปจากบ้านแล้ว ที่นี่ก็ไม่ต่างจากขุมนรกสำหรับเธอ เคยถูกต่อว่า เท่าไร ก็โดนมากขึ้นกว่าเดิม เคยถูกตีเท่าไร ก็หาเรื่องเพื่อจะเฆี่ยนตี เธอมากขึ้นกว่าทุกครั้งหลายเท่า แต่ นารีก็เลือกที่จะทน เพราะเธอพึ่งรู้ว่าตัวเองกำลังตั้งท้องกับประจักร และที่คุณนายรัศมีทำเช่นนั้นก็เพราะว่า เธอต้องการให้นารี หนีไป เมื่อเวลาประจักรกลับมา เธอจะได้ไม่ต้องมีความผิด เพราะนารีหนีออกจากบ้านไปเองโดยที่เธอไม่ได้ไล่ แต่ นารีไม่ยอมไปท่าเดียว คุณนายรัศมีจึงมีแผนสำรอง
“ลำเพย ไปซื้อของให้ชั้นหน่อย นี่คือรายการไม่ต้องรีบนะ”
ลำเพยรับกระดาษที่มีรายการ ที่คุณนายรัศมีสั่ง โดยที่มิได้เอะใจหรือสงสัยอะไร เมื่อลำเพยออกไปแล้ว ชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งตรงเข้ามาจับ นารีขึ้นรถ แล้วพาเธอออกไป จากบ้านของคุณนายรัศมี ทันที ชายฉกรรจ์กลุ่มนั้นได้ถูกคุณนายรัศมีว่าจ้างให้ พาตัวของนารีไปสังหาร อย่างเงียบ ๆ แล้วเอาศพไปทิ้งที่ไกล ๆ รถแล่นผ่านเลยออกมาจากบางกอกแล้ว นารีไม่รู้ว่ามันเป็นที่ไหน แต่นารีได้ยินเสียง คนทั้งสองพูดถึงนารีอยู่หลายครั้ง อีกคนหนึ่งอยากทำงานตามรับสั่งให้มันเสร็จโดยเร็ว แต่อีกคนนั้น เมื่อเห็นว่านารีมีรูปร่างสวยงามก็อยากจะทำอะไรก่อนที่จะลงมือ นารี คิดหาทางเอาตัวรอด จนกระทั่ง 
“พี่จ๋า บัวปวดท้อง ข้างหน้ามีตลาด เอ่อเราแวะหาอะไรกินก่อนดีไหม แล้วค่อยไปต่อ ชั้นหิวข้าวจนปวดท้องแล้วนะ”
นารี ทำท่าทางออดอ้อน จนชายคนหนึ่งที่พึงใจนารีรู้สึกเห็นใจ แต่อีกคนไม่ไว้ใจ และไม่ยอมทำตาม ทั้งสองถึงโต้เถียงกัน จนกระทั่ง ต้องจอดรถ เพื่อตกลงกัน นารี แสร้งทำเป็นว่าง่าย ไม่คิดหนี เหมือนครั้งแรก และ นั่งกินข้าว อย่างใจเย็น 
“พี่จ๋า บัวปวดเยี่ยวขอไปเยี่ยวก่อนนะ”
“อีนี่เรื่องมากฉิบหาย”
“ปล่อยมันไปเถอะ จะให้มันไปเยี่ยวแตกที่รถหรือไงเหม็นตายห่า”
“เออ...รีบไปรีบมาก็แล้วกันเสียเวลา มันคงไม่รู้ว่าเรากำลังจะพามันไปฆ่ากระมัง ใจเย็นอยู่ได้”
“หรือว่ามันชอบข้าเห็นชม้ายชายตาให้ข้าอยู่ตั้งหลายครั้ง”
“ถุย...ไอ้หน้าหม้อ เรารับงานให้มาฆ่านังนี่ไม่ได้เอามันไปทำเมีย อย่าหื่นให้มันมากจะเสียเรื่องก็เพราะความมักมากของเอ็งนั่นแหละ”
นารี รีบวิ่งหนีออกท้ายตลาด แต่ เพรากลัวว่าจะหนีไม่ทัน มัวแต่หันหลังมองจึงชนเข้ากับ คนเข็นผักจนกระจายหกล้ม ระเนระนาด ชายทั้งสองเห็นเข้าพอดี จึงไล่ตาม แต่นารีวิ่งลัดเลาะไปตามแผงขายของในตลาด แล้วก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
“กูว่าแล้วเชียวอีนี่มันไว้ใจไม่ได้ แล้วจะไปรายงานคุณนายว่าอย่างไร?”
“ก็บอกว่ามันตายไปแล้ว นังนี่มันรู้อยู่แล้วล่ะว่ามันกำลังจะถูกตามฆ่า มันคงไม่กลับไปให้นังคุณนายฆ่ามันอีกหรอก ป่านนี้มันคงหนีไปไหนแล้วล่ะ ก็แค่บอกว่าฆ่ามันแล้วโยนลงน้ำไปเท่านั้นก็จบเรื่อง สตางค์ก็ได้ด้วย”
“เอางั้นเหรอ?”
นารี แอบอยู่ในแผงขายเนื้อซึ่งมีป้าเจ้าของแผงให้ความช่วยเหลืออยู่ เมื่อชายฉกรรจ์ไปแล้ว นารี จึงลุกขึ้นมา มองซ้ายขวาเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง 
“มาจากที่ใดกันล่ะแม่หนู ไอ้สองคนนั้นมันเป็นใครใช่ผัวหนูหรือเปล่า แล้วจะหนีมันทำไม?”
“บัวถูกสองคนนั้นจับมา จ่ะ ป้า แม่ผัวจ้างสองคนนั่นฆ่าบัว บัวคงกลับไปไม่ได้แล้ว แต่บัวก็ไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ไหนดี”
ป้าชื่นแม่ค้าขายเนื้อยิ้มให้นารีอย่างเป็นมิตร พร้อมกับมอบไมตรีให้โดยการชักชวนไปอยู่ที่บ้านด้วย แล้วให้สัญญาว่าจะหางานให้เธอทำ นารี จำทางกลับบ้านของคุณนายรัศมีได้แม่น หากเธอได้งานทำ รอเวลาเมื่อประจักรกลับมา ชีวิตเธอคงจะดีขึ้น ประจักร ต้องเลือกเธอกับลูกแน่ ประจักรคงโกรธ คุณนายรัศมี ที่ทำกับเธอเช่นนี้ นารี ช่วยป้าชื่นทำงานในบ้านทุกอย่าง ป้าชื่นก็ดีกับ นารีมากด้วยเช่นกัน นารีคิดว่า ถึงจะโชคร้าย ที่ไม่อาจกลับไปที่บ้านของแม่ผัวได้อีก แต่เธอก็โชคดี ที่ได้เจอคนใจดีมีเมตตา อย่างป้าชื่น แต่ ในบางครั้งนารีก็รู้สึกแปลก ๆ เมื่อเห็นสายตาของป้าชื่นที่มองเธอ เหมือนกับมีอะไรบางอย่าง แต่เมื่อถามว่าทำไมป้าชื่นชอบแอบมองเธออยู่บ่อย ๆ ป้าชื่นก็จะตอบว่า