ลึกสุดอันตรายพ่ายไลท์

     ลึกสุดอันตรายพ่ายไลท์

ไลท์นอนกระสับกระส่าย

รู้สึกตัวว่าหายใจถี่ ใจเต้นแรง และร่างกายร้อนผ่าวไปหมด

“เวร… ร้อนชิบ… นี่กูเป็นไข้เหรอวะ…”

แต่ความรู้สึกมันไม่ใช่แบบนั้น

เขารู้สึกอยาก…รู้สึกวาบหวาม…ร่างกายเริ่มควบคุมไม่ได้ ราวกับโดนปลุกบางอย่างขึ้นมาจากภายใน

เขาเอื้อมคว้ามือถือ แต่ไม่ไหวแล้ว แขนขาไร้แรงทะว่า ความต้องการกลับมีมากขึ้นยิ่งขึ้นเรื่อยๆ

“หรือว่า…ไอ้น้ำส้มที่หมอนั้นให้กูกินตอนเย็น…” กูไม่น่าไปเสียท่าให้คนแบบนั้นเลย โถ้วเว้ย!!!

เสียงประตูเปิด

เวย์ยืนอยู่ตรงนั้น เขามองลูกหนี้ของเขาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง สายตาเย็นเฉียบ

“…เกิดอะไรขึ้น” เขาถามเสียงต่ำ

“กู…ไม่ไหว…ช่วยกูหน่อยได้ไหม”

ไลท์พยายามลุก แต่กลับเซเข้าไปหาเวย์โดยไม่ตั้งใจ

มือเรียวคว้าเสื้อเชิ้ตสีดำของเวย์ไว้แน่น

“ผม…ผมร้อน ผมจะเป็นบ้าแล้ว…” เสียงสั่นเครือแทบไม่ใช่เขา เขาลืมไปหมดสิ้นไม่หลงเหลือความเป็นเขาไว้เลยเขาต้องการให้เวย์ช่วยเขา ช่วยทำเขาแรงๆ

เวย์ขมวดคิ้วแน่น ร่างสูงพยายามผลักอีกฝ่ายออกให้ห่างจากตัวเอง

“อย่าเข้าใกล้ฉัน”

“บ้าเว้ยย ผมก็ไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร…อึกก”

ลมหายใจของเวย์ชะงัก

แม้เขาจะเป็นมาเฟีย…แต่กับร่างที่สั่นเทาตอนนี้ ตาแดงซ่านของเด็กตรงหน้าที่กำลังช้อนตาอ้อนเขาด้วยแรงปราถนาจากฤทธิ์ยา กลับทำให้ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

…หัวใจที่ไม่เคยรู้สึกอะไรเลย เริ่มสั่นเบาๆ