เรื่อง วิถีเซียนเจ้าสำราญ: ข้าไม่ได้อยากเก่ง (逍遥道祖：我真不想无敌)

เสียงเ๴ี๺๸๴ีของโ๣๩ะที่๯๮ี๸๮้๬๹ตาม๴า๺๣๦คือ๡๭เ๵๣๹ต้อนรับ๴ู่ชั้นที่ 22 ของหอคอยชิงหลง 青龙塔 ลมที่พัดมานั้นแห้งผากและมีกลิ่นอายโ๣๩ะไหม้เจือปนอยู่จางๆ หลงเทียนเฟย 龙天非 หรี่ตามองป่าประหลาดเบื้องหน้า ต้นไม้ทุกต้นทำจากโ๣๩ะสีดำสนิทที่บิดเบี้ยวและแหลมคม ใบของมันคือคมมีดบางๆ ที่สะท้อนแสงสีเลือดจางๆ ของชั้นนี้อย่างน่าขนลุก

เอี๊ยด...อ๊าด...

ร่างของอสูรจักรกลรูปร่างคล้ายสุนัขป่าตัวมหึมาลุกขึ้นยืน มันคือผู้พิทักษ์แห่งชั้นนี้อสูรจักรกลระดับสานรากฐานขั้นต้นดวงตาสีแดงฉานที่เป็นดั่งแก่นการรับรู้ของมัน ล็อกเป้ามาที่ผู้มาเยือนทันที

'น่าสนใจ' หลงเทียนเฟยคิดในใจพลางโคจร 'เนตรแห่งความไร้ระเบียบ' 无序之眼 'ศัตรูที่ไม่มีเส้นลมปราณให้มองหาจุดอ่อน มีเพียงโครงสร้างกลไกที่ซับซ้อน นี่แหละคือโอกาสแห่งการหยั่งรู้ที่ข้าต้องการ'

วี้ดดด

ยังไม่ทันที่เขาจะได้วางแผนใดๆ อสูรจักรกลก็อ้าปากโ๣๩ะของมันออก ปลดปล่อยเศษโ๣๩ะแหลมคมนับร้อยพุ่งเข้าใส่เขาราวกับ-่าฝน

หลงเทียนเฟยยืนนิ่ง 'คัมภีร์ดาบหมื่นสรรพสิ่ง' 万象剑诀 โคจรไปตามธรรมชาติแห่งวิชา กระบี่พลังปราณที่มองไม่เห็นนับสิบเล่มปรากฏขึ้นจากความว่างเปล่า แต่ละเล่มมีประกายอัสนีสีม่วงเล็กๆ แลบแปลบปลาบอยู่บนคมดาบ พวกมันถักทอเป็นโล่กลมเบื้องหน้าเขา

เคร้ง เคร้ง เคร้ง

เศษโ๣๩ะส่วนใหญ่ถูกปัดป้องจนกระเด็นไปคนละทิศละทาง แต่พลังของผู้พิทักษ์ระดับสานรากฐานนั้นหนักหน่วงเกินไป คลื่นพลังที่รุนแรงกดดันจนม่านกระบี่สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ชิ้นส่วนหนึ่งที่แฝงพลังปราณเข้มข้นเป็นพิเศษสามารถทะลวงผ่านการป้องกันเข้ามาได้

ฉึก

ความเจ็บปวดอันเฉียบพลันแล่นปราดขึ้นที่แขนซ้ายของหลงเทียนเฟย โลหิตสีแดงสดหยดแรกของเขาในรอบหลายเดือนไหลซึมออกมาจากบาดแผล

'ชิ...แค่การปะทะครั้งแรกก็ต้องเสียโลหิตแล้วรึ' เขาคิดอย่างหงุดหงิด 'การจะได้รับ 'โอกาสแห่งการหยั่งรู้' นี่มันช่างเป็นการลงทุนที่ราคาสูงนัก'

อสูรจักรกลไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พัก มันทะยานร่างที่หนักอึ้งเข้าใส่ หวังจะใช้กรงเล็บโ๣๩ะฉีกกระชากเขาเป็นชิ้นๆ

บัดนี้หลงเทียนเฟยตกเป็นฝ่าย "รับ" อย่างเต็มตัว เขาโคจร 'ย่างก้าวเปลวเพลิง' 炎行步 ส่งร่างของตนเองพลิ้วไหวหลบหลีกเข้าไปในป่าโ๣๩ะอย่างรวดเร็ว

"เสี่ยวหลง ก่อกวนมัน"

อสรพิษเทพพุ่งออกจากกำไลเงามังกรซ่อนกาย 龙影藏环 มันพ่น [ลมหายใจไฟแรกเริ่ม] ที่ร้อนแรงเข้าใส่ข้อต่อตามขาของอสูรจักรกล ทำให้โ๣๩ะบริเวณนั้นร้อนแดงขึ้นเล็กน้อย

อสูรจักรกลคำรามด้วยเสียงเ๴ี๺๸๴ีของโ๣๩ะ มันตวัดกรงเล็บอันมหึมาเข้าใส่เสี่ยวหลงอย่างรวดเร็ว เสี่ยวหลงที่ว่องไวต้องใช้ [พุ่งทะยานเงา] หลบหลีกอย่างสุดความสามารถ แสดงให้เห็นถึงช่องว่างของพลังที่ไม่อาจทดแทนได้ด้วยความเร็วเพียงอย่างเดียว

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างตึงเครียด หลงเทียนเฟยต้องคอยหลบหลีกการโจมตีที่รุนแรงซึ่งทำลายต้นไม้โ๣๩ะรอบกายเขาจนพังพินาศ ขณะเดียวกันก็ต้องคอยหาจังหวะให้เสี่ยวหลงเข้าก่อกวนเพื่อซื้อเวลา

ในจังหวะที่เขาหลบการพุ่งชนจนต้องไถลไปกับพื้นดิน เขาเห็นโอกาส เขาใช้เท้าดีดเศษโ๣๩ะแหลมคมชิ้นหนึ่งบนพื้นให้พุ่งไปปักเข้าที่ "แก่นการรับรู้" ที่เป็นดวงตาสีแดงข้างหนึ่งของอสูรจักรกล

อสูรจักรกลชะงักงันไปชั่วครู่ด้วยความสับสน และนั่นคือจุดเปลี่ยนที่หลงเทียนเฟยสร้างขึ้น

เขาทะยานร่างออกจากที่ซ่อน รวบรวมพลังทั้งหมดไว้ที่ปลายนิ้ว ความเจ็บปวดจากบาดแผลที่แขนแปรเปลี่ยนเป็นความมุ่งมั่นที่เยือกเย็น

เขาใช้ออกด้วยกระบวนท่าต่อเนื่องที่รวดเร็วและเด็ดขาด

มังกรครามเยือนห้วงลึก苍龙探渊

เส้นแสงสีครามผสานอัสนีพุ่งออกจากปลายนิ้วของเขา มันไม่ได้มุ่งเป้าไปที่ลำตัวที่แข็งแกร่ง แต่กลับ'แทง' 刺เข้าไปที่ "ข้อต่อ" บริเวณขาหลังของอสูรจักรกลอย่างแม่นยำ

ฉึ่ก เปรี้ยะๆๆ

กระแสไฟฟ้าวิ่งพล่านไปทั่วทั้งร่างของอสูรจักรกล ทำให้มันเป็นอัมพาตไปชั่วขณะ

มังกรครามสะบัดหาง苍龙摆尾

หลงเทียนเฟยไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอย เขาสะบัดปลายนิ้วในแนวขวาง ปราณกระบี่สีครามเข้มข้นพลันควบแน่นขึ้นเป็นรูปจันทร์เสี้ยวขนาดมหึมา มันพุ่งแหวกอากาศเข้าใส่ร่างของอสูรจักรกลที่ยังคงเป็นอัมพาต

ตูมมมมมม

คลื่นพลังงานรูปจันทร์เสี้ยวเข้าปะทะกับแกนกลางลำตัวของมันอย่างจัง พลังทำลายล้างอันมหาศาลบดขยี้เกราะโ๣๩ะจนบิดเบี้ยว ก่อนที่ร่างของผู้พิทักษ์จะระเบิดออกเป็นชิ้นส่วนจักรกลนับพันชิ้น กระจายไปทั่วบริเวณ

หลงเทียนเฟยทรุดลงคุกเข่ากับพื้น เขาหอบหายใจอย่างหนักหน่วงพลางกุมแขนซ้ายที่เปื้อนเลือดของตนเองไว้แน่น แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่กำลังปะทุขึ้นจากภายใน

ความตึงเครียดจากการต่อสู้ที่แท้จริง, ความเจ็บปวดจากบาดแผล, และการหยั่งรู้จากการประยุกต์ใช้พลังธาตุในสถานการณ์จริง ได้หลอมรวมกันเป็น"โอกาสแห่งการหยั่งรู้"ที่สมบูรณ์แบบ

ม่านพลังที่มองไม่เห็นซึ่งขวางกั้นเขามานานพลันปรากฏรอยร้าว

(จบตอนที่ 64)