เรื่อง วิถีเซียนเจ้าสำราญ: ข้าไม่ได้อยากเก่ง (逍遥道祖：我真不想无敌)

หลงเ๭ี๺๤เฟย 龙天非 ยืนนิ่งสงบท่ามกลางซากปรักหักพังของป่าโลหะ เขาทอดมองไปยังใจกลางโถงศิลาที่ว่างเปล่าด้วยรอยยิ้มที่พึงพอใจ

เอี๊ยด...อ๊าด...

เสียงเสียดสีของโลหะพลันดังขึ้นอีกครั้ง ร่างของอสูรจักรกลระดับสานรากฐานขั้นต้นก่อตัวขึ้นอย่างสมบูรณ์อีกครั้ง ดวงตาที่เป็นดั่งแก่นการรับรู้สีแดงฉานของมันจับจ้องมาที่เขาด้วยเจตจำนงสังหารที่เย็นชาเช่นเคย

ทว่าครั้งนี้ หลงเ๭ี๺๤เฟยกลับมองมันด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

'อืม...เมื่อก่อนยังรู้สึกว่าน่ารำคาญอยู่บ้าง แต่ตอนนี้...กลับดูเหมือนของเล่นที่ทำจากเหล็กกล้าเท่านั้น'

อสูรจักรกลไม่รอช้า มันคำรามด้วยเสียงโลหะเสียดสีแล้วปลดปล่อย-่าฝนเศษโลหะแหลมคมนับร้อยพุ่งเข้าใส่เขาอีกครั้ง

หลงเ๭ี๺๤เฟยเพียงแค่ยกมือขึ้นอย่างเกียจคร้าน

'คัมภีร์ดาบหมื่นสรรพสิ่ง' 万象剑诀 สำแดงเดชอีกครั้ง แต่คราวนี้มันแตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง "ธารปราณ" ที่ไหลเวียนอยู่ในร่างของเขาถูกเรียกใช้ออกมา พลังงานเหลวสีครามเข้มข้นควบแน่นขึ้นจากความว่างเปล่ารอบกาย ก่อเกิดเป็น "ปราณกระบี่สีคราม" ที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่าจำนวนสิบกว่าสาย แต่ละสายมีรูปลักษณ์ที่โปร่งแสงแต่หนาแน่น ส่องประกายสีครามเข้มจากภายใน บนคมของปราณกระบี่มีระลอกคลื่นพลังงานไหลวนอยู่ตลอดเวลาราวกับมีชีวิต

เคร้งงงงงงงง

เสียงปะทะดังสนั่นหวั่นไหวกว่าครั้งก่อนหลายเท่า เศษโลหะที่เคยทะลุการป้องกันของเขาได้ บัดนี้กลับแตกสลายเป็นผุยผงทันทีที่สัมผัสกับคมของปราณกระบี่

'แข็งแกร่งขึ้นมาก' เขาคิดอย่างพึงพอใจ 'แต่ยังไม่พอ'

เขาสะบัดปลายนิ้วเบาๆ ปราณกระบี่สีครามสิบกว่าสายนั้นพลันพุ่งทะยานออกไปราวกับฝูงปลามังกรที่หิวกระหาย พวกมันร่ายรำไปในอากาศ เข้าโรมรันกับอสูรจักรกลจากทุกทิศทาง

อสูรจักรกลที่ถูกโจมตีอย่างต่อเนื่องคำรามลั่น มันพยายามจะทำลายปราณกระบี่เหล่านั้น แต่ทุกครั้งที่มันทำลายไปหนึ่งสาย สายใหม่ก็จะก่อตัวขึ้นมาทดแทนจากธารปราณที่ไม่มีที่สิ้นสุดของหลงเ๭ี๺๤เฟย

"เสี่ยวหลง เฝ้าดูและเรียนรู้" เขาหันไปสื่อสารกับคู่หูที่ยืนมองตาแป๋วอยู่ข้างๆ "นี่คือพลังที่แท้จริงของขั้นสานรากฐาน"

เมื่อเห็นว่าศัตรูเริ่มอ่อนแรงลงจากการถูกรุมล้อม หลงเ๭ี๺๤เฟยก็ตัดสินใจที่จะจบการต่อสู้ที่น่าเบื่อหน่ายนี้

เขาใช้ออกด้วยท่า มังกรครามสะบัดหาง 苍龙摆尾 อีกครั้ง คลื่นพลังงานเหลวสีครามรูปจันทร์เสี้ยวขนาดมหึมาที่เกิดจากธารปราณอันเข้มข้น พุ่งแหวกอากาศเข้าใส่ร่างของอสูรจักรกลอย่างรุนแรง

ตูมมมมมม

อสูรจักรกลถูกผ่าออกเป็นสองซีกอย่างง่ายดาย ก่อนที่ชิ้นส่วนทั้งหมดจะระเบิดออกเป็นเศษเล็กเศษน้อยแล้วสลายกลายเป็นละอองแสงไป

'ยอดเยี่ยม การใช้พลังระดับนี้สิ้นเปลืองธารปราณไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น การลงทุนครั้งนั้นคุ้มค่าโดยแท้'

เขาเดินไปเก็บของรางวัลที่ปรากฏขึ้นอย่างไม่รีบร้อน ก่อนจะหันไปมองจุดที่ผู้พิทักษ์เพิ่งสลายไป เขารู้ดีว่าอีกไม่นานมันก็จะฟื้นคืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง

วัฏจักรแห่งการฝึกฝนครั้งใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว แต่ครั้งนี้บทบาทของเขาได้เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง จากผู้ที่ต้องดิ้นรนเพื่อหา "โอกาสแห่งการหยั่งรู้" มาเป็น "ผู้ควบคุม" ที่ใช้สมรภูมินี้เพื่อขัดเกลาพลังของตนเองและคู่หูอย่างสบายอารมณ์

ณ ลานกว้างเบื้องหน้าหอคอย จุดแสงของ "ผู้ท้าทายลึกลับ" ยังคงนิ่งสงบอยู่ที่ชั้น 22 ไม่มีผู้ใดล่วงรู้เลยว่า ภายในนั้น...วัฏจักรแห่งการเติบโตที่น่าสะพรึงกลัวที่สุดกำลังดำเนินไปอย่างเงียบเชียบ

(จบตอนที่ 67)