เรื่อง ดินแดนมหัศจรรย์
แม้แไ์สาวะดิ้นรน่าไมัน็ไม่เป็ มิหนำ้ำ
ิเียังเิ่แรงบีบเข้าไปีก
จนแไ์สาวไม่อาจะกลั้นหายใจต่อไปได้ไหว
จนต้องสำลักน้ำที่ไหลเข้ามาจนเต็มปอด
ซึ่งถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า
เธอะต้องหมดลมหายใจอย่างแน่นอน
แต่ก่อนที่ะเป็นเช่นั้ แไ์สาว็รวยรวมพลังเฮือกสุดท้าย
ใช้ทั้งสองมือคว้าจับเอาที่ข้อมือซ้ายของพรีสสาว
ก่อนะออกแรงบิดอย่างแรง
ทำเอาพรีสสาวถึงกับร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด
เวโรนิก้าถึงใช้โอกาสนี้สลัดิเีให้หลุดออกจากร่างไปได้
แต่ถึงแม้แไ์สาวะสามารถสลัดหลุดไปได้แล้ว
เธอ็ยังไม่ยอมปล่อยข้อมือซ้ายของิเีไปง่ายๆ
แถมยังใช้ขาทั้งสองข้างช่วยตวัดรัดเพื่อเสริมแรง
ก่อนะออกแรงบิดอย่างรุนแรงีกครั้ง
"กร๊อบบบบบ" เสียงกระดูกที่แขนซ้ายของิเีหักดังลั่น
ตามมาด้วยเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของเธออย่างสุดเสียง
เพียงเท่านี้ แขนซ้ายของเธอ็ไม่อาจะใช้การได้ีกแล้ว
แไ์สาวจึงยอมปล่อยมือจากแขนเธอ
ก่อนะถอยห่างออกมา เพราะเมื่อครู่
ตัวเธอเอง็สำลักน้ำเข้าไปไม่น้อย เธอจึงต้องขอโอกาสนี้
พักหอบหายใจอย่างหนัก
เพื่อเอาอากาศกลับเข้าไปในปอด
แค่ไม่กี่อึดใจแไ์สาว็กลับมามีแรงเช่นเดิมีกครั้ง
เธอจึงค่อยๆยันกายลุกขึ้นจากน้ำ
ก่อนะเดินเข้าหาพรีสสาวที่กำลังนอนบาดเจ็บอยู่ตรงหน้า
จากั้เวโรนิก้า็เอื้อมมือไปจิกเส้นผมของพรีสสาว
เพื่อบังคับให้เธอลุกยืนขึ้น
โดยที่พรีสสาวที่กำลังบาดเจ็บอยู่ั้ไม่อาจะขัดขืนได้เลย
สิ่งเดียวที่เธอทำได้ในตอนนี้
็คือการจ้องมองที่แไ์สาวตรงหน้าอย่างโกรธแค้นเท่าั้
แต่แไ์สาว็ไม่ได้ยีหระต่อสายตาคู่นี้เลยแม้แต่น้อย
แถมเธอกลับยังยิ้มร้ายๆตอบกลับีกด้วย
ก่อนที่เธอะผลักเบาๆ
ให้ร่างของพรีสสาวเซถลาไป 2-3 ก้าว
และเมื่อพรีสสาวหันกลับมา
เวโรนิก้า็ตวัดเท้าเตะ 'จระเข้ฟาดหาง' เข้าใส่เต็มกรามอย่างจัง
เพียงเท่านี้ิเี็สิ้นท่า หมดสติกลางอากาศ
เป็นอันว่าตัวเธอพ่ายแพ้แก่เวโรนิก้าีกครั้งเสียแล้ว
แม้การต่อสู้ของสองสาวะจบลงไปแล้ว
แต่การโจมตีจากแอสการ์ด็ยังไม่จบ
ทันที่ที่ทีโอดอร์เอ่ยคำสั่ง
ปืนใหญ่จำนวนมากที่ติดตั้งในปราสาท็ถูกนำออกมาใช้
กระสุนปืนจำนวนมากถูกยิงออกมาราวกับ-่าฝน
ก่อนะพุ่งทำลายบ้านเรือนของนครแซงจูรี่ย์
จนความเสียหายกระจายเป็นวงกว้าง
ภาพที่เห็นนี้คงไม่มีผู้คนในเมืองคนไหน
เคยจินตนาการถึงแน่ๆ ว่านครแห่งมนตราเช่นนี้
ะต้องมาถูกทำลายเพียงเพราะอาวุธธรรมดาๆเช่นนี้เพียงเท่าั้
เสียงระเบิดั้ดังลั่นไปทุกย่อมหญ้า
แม้แต่เหล่าชาวเมืองที่หลบซ่อนในหลุมหลบภัย
ยังสามารถรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนได้เป็นอย่างดี
จนแต่ละคนต่าง็เสียขวัญ
ไม่รู้ว่าพวกแไ์ะบุกเข้ามาในตอนไหน
แต่สิ่งหนึ่งที่พวกเขาคงไม่อาจรู้
นั่น็คือก่อนที่เวโรนิก้าะส่งมอบแผนผังนครแซงจูรี่ย์ั้
เธอแอบแก้ไขแผนผังบางอย่าง
ซึ่ง็คือการลบตำแหน่งของหลุมหลบภัยเหล่านี้นั่นเอง เพียงเท่านี้
เหล่าชาวเมือง็ปลอดภัยไปได้สักระยะ
แต่เสียงระเบิดที่เกิดขึ้น รวมไปถึงแรงสั่นสะเทือนที่ตามมา
ไม่แปลกที่ะดังไปถึงสองสาวที่พึ่งต่อสู้กันจบด้วย
ด้วยเหตุนี้ิเีที่สลบไปจึงค่อยๆได้สติ
แล้วลืมตาตื่นขึ้นมาช้าๆ
ก่อะพบว่าตนเองถูกพามาที่ดาดฟ้าอาคารหลังหนึ่ง
และเมื่อสำรวจตัวเอง
กลับพบว่าตัวเธอไม่ได้ถูกพันธนาการใดๆทั้งสิ้นแม้แต่น้อย
แต่เมื่อเธอขยับตัว แผลจากกระดูกที่หัก็ส่งผลไปทั่วทั้งร่าง
จนเธอเผลอร้องออกมาหนึ่งคำ
และไม่อาจะขยับเขยื่อนร่างกายใดๆได้ีก
"ตื่นแล้วเหรอ ดีเลย ข้ากำลังกลัวว่าเจ้าะพลาดฉากเด็ดนะเนี่ย"
เสียงใสๆของแไ์สาวร้องออกมาไม่ห่าง
"ไม่จริง" ิเีเอ่ยเบาๆกับภาพที่เห็นตรงหน้า
เมืองที่เธอใช้เติบโตมากำลังถูกทำลาย
"ตรงนี้วิวดีใช่ไหมล่ะ มันเห็นภาพเมืองนี้
กำลังพินาศได้ชัดเจนเลยว่าไหม เจ้าน่าะขอบใจข้ามั่งน่ะ
ที่อุตส่าห์พาเจ้ามาตรงนี้"
แไ์สาวเอ่ยต่อพร้อมกับหันไปมองหน้าิเี
ซึ่งพรีสสาว็สะบัดหน้าหนีไปทางอื่นอย่างโกรธแค้น
เมื่อเห็นเช่นั้ แไ์สาว็ยิ้มร้ายก่อนะเอ่ยยั่วต่อไปว่า
"ทำไมไม่ดูหน่อยล่ะ ภาพทั้งหมดที่เจ้าเห็น
ข้าภูมิใจนำเสนอมากเลยน่ะ เพราะภาพทั้งหมดน่ะ
เกิดจากการวางแผนของข้าเอง !!" ได้ผล
เพราะคำพูดเพียงเท่านี้
พรีสสาว็หันกลับมามองด้วยความโกรธแค้น
"เจ้า ....." ิเีเอ่ยร้องอย่างเจ็บใจ
"ทำไมเจ้าทำแบบนี้ ตัวเจ้า็เคยเป็นมนุษย์ไม่ใช่เหรอ
ทำไมถึงทรยศพวกเดียวกันเอง
แล้วไปเข้ากับพวกปีศาจร้าย !!!"
คำพูดนี้แม้มันะมีแค่ไม่กี่คำกลับ
ทำให้เวโรนิก้าหวีดร้องอย่างเกรี้ยวกร๊าด
ราวกับว่าคำทั้งหมดเป็นคำพูดที่เสียดแทงเข้าไป
ในดวงใจเธอ็ไปปาน ว่าแล้วแไ์สาว็ระเบิดโทสะ
ตรงเข้าไปคว้าที่คอิเีอย่างแรง
พร้อมกับเอ่ยเสียงตะคอกดังลั่น
"อย่าเจ้ามันะไปรู้เรื่องอะไร !!!!"
"ทำไม จี้ใจดำเหรอไง งั้นข้าะพูดให้เจ้าได้ยินีกทีน่ะ
นังคนทรยศ !!! นังปีศาจจจจจ !!!"
ิเีได้ที็พูดตกย้ำเข้าไปีกครั้ง
พร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น
เพียงเท่านี้สติของแไ์สาว็ขาดสะบั้นทันที
"หยุดพูดเดี้ยวนี้น่ะ บอกให้หยุดพูดดดดด !!"
เวโรนิก้าหวีดร้องดังลั่นยิ่งกว่าเดิม
พร้อมกับใช้ฝ่ามือซ้ายขวากระหน่ำตบไปที่ใบหน้าิเีไม่ยั้ง
จนตัวเองเริ่มเหนื่อยหอบ
"ถุยยยยย" พอเวโรนิก้าเริ่มเหนื่อยจนหยุดมือ
ิเี็พ่นเลือดที่คั่งอยู่เต็มปากเข้าใส่เต็มหน้า
แล้ว็ระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น
แม้เมื่อครู่ตัวเธอะโดนตบไปหลายทีจนบาดเจ็บไม่น้อย
แต่ตัวเธอกลับสะใจไม่น้อยที่ทำ
แไ์สาวตรงหน้าคลุ้มคลั่งได้เช่นนี้
"อย่างเจ้ามันะไปรู้อะไร เจ้ามันะไปรู้อะไร
ใครที่เป็นคนทรยศ ใครที่เป็นปีศาจ
พวกเจ้ามัน็แค่หลบอยู่ข้างหลังกำแพงใหญ่ๆ
แล้วใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย ไม่เคยรับรู้อะไรเลยว่า
คนที่อยู่ข้างนอกกำแพงนั่น ะต้องเผชิญกับอะไรบ้าง !!!"
"อ้อ ....... เพราะอย่างนี้ เจ้า็เลยทรยศเผ่าพันธ์มนุษย์
แล้วไปเข้ากับพวกปีศาจงั้นสิ"
ิเีเอ่ยยั่วไม่หยุด พร้อมกับหัวเราะอย่างสะใจ
นั่นทำให้เวโรนิก้ายิ่งคลุ้มคลั่งกว่าเดิม
ก่อนะตรงเข้าไปบีบปากิเีจนแน่น
"ข้า ... บอก ... ให้ ... หยุด ... พูด !!"
เวโรนิก้าคำรามลั่นแต่ิเี็ไม่กลัว
เธอสะบัดหน้าออกก่อนะหันไปสบตา
"มีแรงแค่นี้เหรอนังปีศาจ ถ้ามีปัญญาทำแค่นี้
คิดะให้ข้าหยุดไม่ได้เหรอ ไม่มีทาง !!"
ิเีเอ่ยท้าทาย
"ท้าใช่ไหม !!!" เวโรนิก้าตะคอกลั่นก่อนะจิกผมเธอจนหน้าหงาย
"คิดว่าที่ตัวเองรอดอยู่นี่เพราะเก่งเหรอไง
ที่เจ้ายังรอดอยู่เพราะข้าไว้ชีวิตหรอกน่ะ
ถ้าไม่อยากตาย็หุบปากลงซะ !!"
"รออะไรอยู่ล่ะ นึกว่าข้ากลัวเหรอไง แน่จริง็ลงมือเลยสิ !!"
"ได้ !!!" เวโรนิก้าร้องลั่นก่อนะคำรามอย่างดุร้าย
เขี้ยวสองข้างของเธอโง้งลงมาจนน่ากลัว
ก่อนที่แไ์สาวะฝังเขี้ยวทั้งสองข้างั้
ลงบนต้นคอของิเีทันที !!
"เอื๊อกกกก" ร่างของพรีสสาวกระตุกอย่างรุนแรง
พร้อมกับโลหิตในกายเธอที่พุ่งทะลักออกมาตามรอยแผล
จนอาบลำคอของเธอเป็นสีแดงฉาน ก่อนที่โลหิตเหล่าั้
ะถูกแไ์สาวดูดกลืนผ่านทางคมเขี้ยวทั้งสองข้าง
อย่างหิวกระหาย
ิเีพึ่งะรู้ในตอนนี้นี่เอง
ว่าการโดนแไ์ดูดเลือดมันรู้สึกยังไง
เรี่ยวแรงของเธอเลือนหายไปดื้อๆ
จนตัวเธอเองไม่อาจะดิ้นรนใดๆต่อไปได้เลย ที่เธอทำได้
็แค่เพียงค่อยๆยกมือขวาที่ว่างอยู่ขึ้นมาช้า
แล้วเลื่อนไปที่หน้าอกแไ์สาวตรงหน้า
ก่อนที่เปลือกตาของเธอะค่อยๆปิดลงช้าๆ
"เคลื่อนตำหนัก !!"
แต่ฉับพลันั้ แรงอัดพลังมหาศาล็ส่งผ่านจากมือของิเี
เข้ากระแทกที่หน้าอกของเวโรนิก้าอย่างรุนแรง
จนแไ์สาวที่กำลังสนใจอยู่กับการดูดเลือดั้
ถึงกับกระอักอย่างเจ็บปวด
แถมร่างทั้งร่างของเธอ็ถูกผลักจนลอยขึ้นฟ้า
แล้วลงมากระแทกพร้อมกับครูดไปกับพื้นเป็นทางยาว
จนผิวขาวๆของเธอถลอกปลอกเปลือกเต็มไปด้วยบาดแผล
"เวทย์มนต์ !?" แไ์สาวเอ่ยร้องอย่างไม่เชื่อสายตา
เหตุใดกันพรีสสาวตรงหน้าจึงใช้เวทย์มนต์ได้
ทั้งๆที่ในตอนนี้เต็มไปด้วยอนุภาคลูบินนอฟ
"เคลื่อนตำหนัก" แต่ไม่ทันที่เธอะได้สงสัยอะไรต่อ
ิเี็ร่ายเวทย์้ำไปีกรอบ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
0.00
0.00









userA???
???? ??? ? ???? ?? ??