เรื่อง ดินแดนมหัศจรรย์
"ถ้าเจ้าไม่อยากให้เาถูกฆ่าตาย ก็ปล่อยเาไปกับข้าดีกว่า"
"ไม่นะ" วิเวียนร่ำร้องอยู่ภายในใจ
เมื่อเห็นแไ์สาวตรงหน้ากำลังพาชายคนรักเธอจากไป
ถ้าเป็นยามปกติเธอคงพยามขัดขวางเต็มกำลังไปแล้ว
แต่คำพูดขอแไ์สาวเมื่อครู่
ัเสียดแทงหัวใจของเธอเหลือเกิน
ัจริงอย่างที่นางว่าทุกอย่าง
เพราะความจริงั้เธอก็รู้ดี
นายอาร์ตอยู่กับเธอก็อาจจะโดนพีคนอื่นทำร้าย
และถ้าเาไปอยู่กับแไ์ เาอาจจะปลอดภัยมากกว่า
ดังั้เธอควรจะทำอย่างไรดี จะขัดขวางหรือปล่อยเาไป
เธอไม่รู้เลยจริงๆ
หญิงสาว ทำได้แต่เพียงร่ำไห้ด้วยความอัดอั้น
และมองดูชายคนรัก ทะยานหายลับตาไป
4 วันต่อมา
"อึกกกกก" นายอาร์ตครางออกมาหนึ่งคำ
ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ
แต่ภาพที่เาเห็นกลับมีแต่แสงสว่างจ้าไปหมด
อีกทั้งภายในหัวของเาก็มีเรื่องราววุ่นวายสับสนอลม่าน
จนเาจับต้นชมปลายไม่ถูก
ดูท่านี่คงจะเป็นผลข้างเคียงจากการที่เาสลบไปหลายวันเป็นแน่
ดังั้สิ่งที่เาควรจะทำก่อนอันดับแรก
ก็คือเาต้องหลับตาลงไปก่อน เพื่อตั้งสมาธิ
แล้วคิดทบทวนเรื่องราวความทรงจำในหัวใหม่อีกครั้ง
สิ่งสุดท้ายที่เาพอจะจำได้ก็คือ .... ในตอนั้
ตอนที่เามีพวกพีกลุ่มั้ตามมาสมทบ
และด้วยความประมาทหรือความไว้ใจก็ไม่รู้
ทำให้เาไม่ได้ระวังภัยอันตรายเลย
และเจ้าพีพวกั้ก็ัหวะั่า
แทงาเล่มั์เสียบเ้าท้องเาอย่างั
ก่อนที่ัจะัออกอย่างแรง จนบาดแผลเปิดกว้าง
โลหิตในร่างของเาจำนวนมาก
จึงไหลทะลักออกมาจากบาดแผลราวกับเขื่อนแตก
แม้เาจะพยามใช้สองมือกดปิดบาดแผล
แต่ัก็ไม่อาจขว้างกันโลหิตเหล่าั้ได้เลย
เมื่อเป็นเช่นนี้เาคงจะตายแน่ๆ แต่ก่อนที่เาจะกำลังหมดสติลง
สายตาของเาก็มองไปเห็น ......... เธอ
"ตื่นแล้วเหรอ นี่เจ้าสลบไป 4 วันเต็มๆเลยรู้หรือเปล่า"
เสียงหวานๆที่คุ้นหูก็ดังขึ้น ที่จริงจะไม่ให้เาคุ้นได้ยังไง
เพราะเจ้าของเสียงนี่เาก็ได้เจอมาหลายครั้ง
และที่สำคัญเจ้าของเสียงเสียงนี้
ก็คือคนเดียวกับหญิงสาวที่เาเห็นในความจำสุดท้าย
ใช่แล้ว เธอก็คือ แไ์สาว เวโรนิก้า
"รอก่อนน่ะ เดี้ยวข้าจะไปหาอะไรมาให้กิน"
เวโรนิก้าพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป ตรงนี้
ทำเารู้สึกแปลกใจเล็กๆ แไ์นี่นะเหรอจะหาอะไรให้เากิน
หวังว่าคงจะไม่ใช่เลือดสดๆนะ
เวลาผ่านไปไม่นานนัก แไ์สาวก็กลับมา
พร้อมกับข้าวต้มร้อนๆหม้อใหญ่ในมือ
ก่อนที่เธอจะวางัลงบนโต๊ะ
แล้วจัดแจงตักแบ่งใส่ชามเล็กๆและพูดคุยกับชายหนุ่มไปพร้อมกัน
"เจ้าโชคดีน่ะ ที่แอสการ์ดนี้มีข้าอยู่
ัก็เลยยังมีคนพอทำอาหารมนุษย์ให้เจ้าทานได้
แต่ข้าก็ไม่รู้น่ะว่าัจะทานได้ไหม
เพราะตั้งแต่ข้าเป็นแไ์มา 50 กว่าปี
ข้าก็ไม่ได้ทำอาหารแบบนี้อีกเลย"
"ฉันไม่กิน !!" นายอาร์ตร้องเสียงแข็งกร้าว
"หืมมมมมม" แไ์สาวลากเสียงสูง
ก่อนจะวางถ้วยชามลง
แล้วเดินไปหาชายหนุ่มที่นอนนิ่งบนเตียง
"พอตื่นขึ้นมาก็ออกฤทธิ์เลยน่ะ ทำไมเหรอ เจ้าต้องการอะไร"
"ฉันน่าจะเป็นฝ่ายถามมากกว่า ว่าเธอต้องการอะไร"
นายอาร์ตหันมาจ้องตอบ
"ถ้าแค่ไม่อยากให้ฉันต้องตายไปก่อน
ก็ไม่ต้องมาสร้างภาพทำเป็นดูแลฉันหรอก
เพราะยังไงเธอก็แค่ต้องการ
จะเอาตัวฉันไปทำพิธีที่ค้างไว้ต่อให้จบ
ถึงตอนั้ฉันก็ต้องตายอยู่ดี"
"ัจะทำให้เจ้าตายได้ยังไง" แไ์สาวเอ่ยถามกลับ
พร้อมกับนั่งลงที่ข้างเตียงเา
ซึ่งชายหนุ่มก็ตอบโต้ด้วยการขยับตัวหนี
เพื่อบ่งบอกว่าเาไม่ต้องการอยู่ใกล้เธอ
แต่แไ์สาวก็ยังไวพอที่จะคว้าแขนชายหนุ่มไว้ได้ทัน
เพื่อให้เธอได้มีโอกาสพูดประโยคต่อไป
"พิธีปลุกวิญญาณัไม่มีอันตรายกับเจ้าหรอก
พิธีนี้ัก็แค่ทำให้เจ้ากลับมาเป็น
ท่านอาลูคาร์ดโดยสมบูรณ์แค่ั้"
"พอสักทีเถอะ !!" นายอาร์ตตวาดลั่น
พร้อมกับกระชากแขนออกอย่างแรง
"จะให้ฉันเชื่อเหรอ ฉันจะเชื่อใจใครได้อีก
เธอลองดูสิ แผลที่ท้องฉัน
ฉันก็ได้มาเพราะไอ้คำว่าเชื่อใจนี่แหละ"
"ก็เชื่อใจข้าไง" แไ์สาวเอื่อมมือไปสัมผัสแก้มเาเบาๆ
พร้อมกับค่อยๆหันใบหน้าของเามาสบตากับเธอ
"ข้าจะไม่ยืนยันกับเจ้าด้วยคำพูดหรอกน่ะ
แต่ข้าอยากให้เจ้ามองตาข้าแล้วลองนึกย้อนดีๆสิ
ใครกันที่ช่วยชีวิตเจ้าอยู่เสมอ
แล้วแบบนี้เจ้าจะเชื่อใจข้าได้หรือยัง"
คำพูดของแไ์สาวทำให้ชายหนุ่มที่มีท่าทีขัดขืนเมื่อครู่
ค่อยๆสงบลง จริงอย่างที่เธอว่า
เพราะเมื่อเานึกย้อนกลับไป
ชีวิตของเานี้ถูกเธอช่วยมาหลายครั้ง
เรียกได้ว่าถ้าไม่มีเธอ ป่านนี้เาคงตายไปแล้ว
คนที่เคยช่วยชีวิตเาก็ย่อมไม่มีเจตนาร้าย
เาควรเชื่อเช่นนี้หรือเปล่า แต่ถ้าเาเชื่ออย่างั้
นั่นไม่แปลว่าเาควรจะอยู่กับพวกแไ์อย่างงั้นเหรอ
"เจ้าก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอ
ที่ผ่านมาทั้งหมดนี้ใครกันที่อยากฆ่าเจ้า
พวกพีพวกั้ไม่ใช่เหรอ"
เวโรนิก้าเมื่อเห็นว่านายอาร์ตกำลังสับสน
ก็รีบพูดจาโน้มน้าวต่อทันที
"เชื่อข้าเถอะ เจ้าควรจะอยู่กับพวกเราต่างหาก
แล้วเราจะแก้ไขทุกอย่างด้วยกัน เมื่อถึงตอนั้
ก็ไม่มีอะไรจะทำร้ายเจ้าได้อีกแล้ว"
อยู่กับพวกแไ์ ? เราควรอยู่กับพวกแไ์อย่างั้เหรอ ?
นายอาร์ตได้แต่คิดสับสนอยู่ในใจ
เพราะจริงอย่างที่แไ์สาวว่า
เาเกือบโดนพวกพีฆ่า เมื่อเป็นแบบนี้
เาก็คงไม่มีทางที่จะได้กลับไปอีกแล้ว
และเมื่ออยู่กับมนุษย์ไม่ได้
ที่ที่เาควรอยู่ก็คืออยู่กับฝ่ายแไ์หรือเปล่า .....
แต่ถ้าอยู่กับแไ์ เาไม่ต้องกลายเป็นแไ์ไปด้วยงั้นเหรอ
และถ้าเาเป็นแไ์ ..... วิเวียนล่ะ
"ไม่ !!" นายอาร์ตตะโกนร้องในทันที
"ฉันรู้แล้ว ที่เธอพูดมาทั้งหมดก็เพราะ
จะให้ฉันยอมเป็นพวกแไ์ใช่ไหม แต่ฉันไม่ยอมหรอกนะ
เพราะฉันไม่ใช่แไ์ และก็ไม่มีวันที่จะเป็นด้วย"
"ทำไม !!" เวโรนิก้าตะโกนดังลั่นพร้อมกับ
แยกเขี้ยวอย่างเกรี้ยวกราด
ท่าทีที่ดูดุร้ายของเธอเช่นนี้ทำเอา
นายอาร์ตที่ต่อปากต่อคำกับเธอเมื่อครู่ถึงกับตกใจกลัว
พยามถอยหนี แต่ก็ยังช้าไป
เพราะแค่แไ์สาวกระโจนทีเดียว
ก็สามารถขึ้นค่อมเาได้ทันที
ก่อนที่แไ์สาวจะกดชายหนุ่มให้นอนราบไปกับเตียง
จนสายตาของทั้งคู่ได้มาประสานกัน
"เพราะนางอย่างั้เหรอ"
แค่อ่านจากสายตาแไ์สาวก็สามารถรับรู้ได้ในทันที
"เพราะนางพีคนั้ใช่ไหม
ที่ฉุดรั้งเจ้าไว้ เจ้าถึงไม่ยอมเป็นพวกเรา
งั้นมาลองดูกันสิว่า ถ้าข้าทำให้เจ้าลืมนาง
เจ้าจะมีอะไรมาฉุดรั้งไว้ได้อีก"
"เธอจะทำอะไร !!" นายอาร์ตถามเสียงดังลั่น
แไ์สาวจึงยิ้มน้อยๆแทนคำตอบ
ก่อนที่ร่างของเธอจะกระตุกอย่างรุนแรง
พริบตาั้ไอมาน่าสีเขียวเข้ม
ก็พุ่งกระจายออกมาจากร่างของเธอ
นายอาร์ตที่โดนแไ์สาวค่อมอยู่
จึงต้องรับไอมาน่านี้เ้าไปเต็มๆ
ไอมาน่าที่มีสรรพคุณกระตุ้นความกำหนัดของเพศตรงข้าม
ซึ่งข้อนี้แม้แต่ตัวนายอาร์ตเอง ก็ไม่อาจต้านทานได้
อารมณ์ของเาในตอนนี้พลุ้งพล่านอย่างบ้าคลั่ง
พอๆกับเลือดในกายเาที่กำลังสูบฉีดอย่างรุนแรง
เมื่อเจอเ้าไปแบบนี้สติของเาก็เริ่มจะเลือนลาง
ผิดชอบชั่วดีกำลังจะเลือนหาย
และเหลือเพียงสัญชาติญาณของสัตว์ป่า
ที่ต้องการจะเสพสมเท่าั้
เวโรนิก้าก้มลงมองชายหนุ่มที่อยู่เบื้องล่าง
ด้วยประสบการณ์ของแไ์สาวเริงกามอย่างเธอ
มองปราดเดียวก็รู้แล้ว
ว่าชายหนุ่มตกอยู่ภายใต้พลังมาน่าของเธอเต็มเปา
ดังั้เธอจึงไม่รอช้าที่จะดำเนินการขั้นต่อไป
ด้วยการกระชากผ้าห่มผืนบางที่คุมร่างชายหนุ่มออก
เผยให้เห็นเรือนร่างเปลือยเปล่าที่ซ่อนอยู่ข้างใต้ ไม่แค่ั้
เธอยังถลกชุดแซกบางเบาของเธอขึ้นมาจนเหนือเอว
จนเห็นเนินหีอวบอิ่มของเธออย่างชัดเจน
จากั้เธอก็วางเนินหี นาบลงบนท่อน-วย
ก่อนจะค่อยๆขยับเอวไปมา ให้เนินหีถูขึ้นลงตามลำ-วย
ลำพังแค่พลังมาน่าก็ทำเาเงี่ยนจนแทบคลั่งอยู่แล้ว
นี่เายังมาเจอเนินหีอุ่นๆที่ถูไปมาบนลำ-วยของเาอีก เพียงเท่านี้
สามัญสำนึกของเาก็ขาดลงอย่างไม่มีชิ้นดี
สองมือที่ว่างอยู่ก็คว้าหมับเ้าที่เต้าคู่สวยทั้งสอง
ก่อนที่จะขยำเล่นอย่างรุนแรง
เล่นเอาแไ์สาวเผลอร้องออกมาหนึ่งคำ
แต่กระั้แทนที่เธอจะถอยหนี เธอกลับแอ่นหน้าอก
ราวกับท้าทายให้ชายหนุ่มขยำเล่นให้หนักขึ้นไปอีก
ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังขยำเต้างามคู่สวยอย่างสนุกมือั้
สติที่เาขาดหายไปเมื่อสักครู่ ก็กลับคืนมาเล็กน้อย
เมื่อมือเรียวงามของแไ์สาว
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
0.00
0.00









userA???
???? ??? ? ???? ?? ??