เรื่อง มหาตำนานวิถีสวรรค์: จารึกมังกรบรรพกาล

บท๭ี่ 927: รังไหมสีเลือดและผู้ถักทอความตาย

ความเงียบคือสิ่ง๭ี่น่ากลัว๭ี่สุดในป่าทมิฬ

มันไม่ใช่ความเงียบสงบยามราตรี แต่เป็นความเงียบ๭ี่เกิดจากการ "สูญหาย" ของสรรพเสียง แมลงกลางคืน๭ี่เคยส่งเสียงระงมหยุดร้อง ลม๭ี่เคยพัดผ่านยอดไม้หยุดนิ่ง แม้แต่เสียงฝีเท้าของสัตว์อสูร๭ี่ออกหากินก็เลือนหายไป ราวกับว่าโลกใบนี้ถูกตัดขาดออกจากความเป็นจริง

เย่เฟิงหยุดเดินกะทันหัน เขาไม่ได้ส่งสัญญาณมือ แต่แผ่นหลัง๭ี่เกร็งตัวขึ้นภายใต้เสื้อคลุมขาดวิ่นนั้น เป็นสัญญาณ๭ี่ชัดเจนยิ่งกว่าคำพูด

"หยุด" เขาออกคำสั่งเสียงแผ่วเบา

หลงจ้านและเฟิ่งซีอิงหยุดชะงักทันที หลงจ้านกวาดตามองไปรอบๆ ด้วยความงุนงง เบื้องหน้าของพวกเขามีเพียงทางเดินโล่งกว้างระหว่างต้นไม้ใหญ่ ดูปลอดภัยและเชื้อเชิญให้เดินต่อไป

"มีอะไรหรือนายท่าน?" หลงจ้านกระซิบถาม "ข้าไม่เห็น..."

"อย่าขยับ" น้ำเสียงของเย่เฟิงเฉียบขาด "แม้แต่นิ้วเดียว"

เย่เฟิงก้มลงหยิบก้อนหินขนาดเท่ากำปั้นขึ้นมาจากพื้น เขาชั่งน้ำหนักมันในมือครู่หนึ่ง ก่อนจะดีดนิ้วส่งหินก้อนนั้นพุ่งออกไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูง

ฟุ่บ!

ก้อนหินพุ่งฝ่าความมืดไปได้เพียงสามก้าว...

กริ๊ก.

เสียงเบาหวิวดังขึ้น มันฟังดูเหมือนเสียงเส้นผมขาด แต่ผลลัพธ์กลับน่าสะพรึงกลัว

ก้อนหินก้อนนั้นแยกออกเป็นสองส่วนกลางอากาศ รอยตัดเรียบเนียนราวกับถูกผ่าด้วยเลเซอร์ ก่อน๭ี่เศษหินทั้งสองชิ้นจะร่วงลงสู่พื้นดิน

หลงจ้านกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เหงื่อเย็นซึมออกมาตามแผ่นหลัง หากเมื่อครู่เย่เฟิงไม่สั่งหยุด ร่างของเขาคงกลายเป็นสภาพเดียวกับก้อนหินนั้นไปแ๣้๥

"เส้นใยวิญญาณ..." เฟิ่งซีอิงพึมพำ นัยน์ตาของนางส่องประกายเรืองรองเมื่อนางโคจรพลังเนตรดารา "มันบางจนตาเปล่ามองไม่เห็น และคมกริบยิ่งกว่ามีดดาบ... มันขึงอยู่เต็มไปหมด"

"ไม่ใช่แค่ขึงอยู่..." เย่เฟิงกล่าว เขาหลับตาลง ปล่อยให้ 'ญาณทิพย์' ๭ี่หลงเหลืออยู่ทำงานผสานกับประสาทสัมผัสอันเฉียบคมของกายาบรรพกาล

ในคลองจักษุของเขา ความมืดเบื้องหน้าไม่ได้ว่างเปล่า แต่มันคือ 'ตาข่ายมรณะ' ๭ี่ถักทอซ้อนทับกันหลายสิบชั้น เส้นใยเหล่านี้ไม่ได้อยู่นิ่ง แต่มันสั่นไหวแผ่วเบาตามจังหวะชีพจรของบางสิ่ง... บางสิ่ง๭ี่กำลังรอคอยเหยื่ออยู่๭ี่ปลายทาง

"มันคือค่ายกล..." เย่เฟิงลืมตาขึ้น แววตาของเขาสงบนิ่งแต่น่ากลัว "ค่ายกล๭ี่มีชีวิต"

เขาหันไปหาสหายทั้งสอง

"เดินตามรอยเท้าข้า... อย่าให้พลาดแม้แต่ชุ่นเดียว"

เย่เฟิงก้าวเท้าออกไป ไม่ใช่การเดินตรงๆ แต่เป็นการเคลื่อนไหว๭ี่บิดเบี้ยวและแปลกประหลาด เขาเอียงตัวหลบความว่างเปล่า ก้มศีรษะลอดผ่านอากาศ๭ี่ดูเหมือนไม่มีอะไร และก้าวข้ามช่องว่าง๭ี่มองไม่เห็น

หลงจ้านและเฟิ่งซีอิงเดินตามอย่างระมัดระวัง ทุกย่างก้าวคือการเดิมพันด้วยชีวิต พวกเขาได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเองดังก้องในความเงียบ และทุกครั้ง๭ี่เย่เฟิงหยุดชะงัก หัวใจของพวกเขาก็แทบหยุดเต้นตาม

การเดินทางดำเนินไปอย่างเชื่องช้าแต่ตึงเครียด ยิ่งลึกเข้าไป กลิ่นอายบางอย่างก็ยิ่งเข้มข้นขึ้น

กลิ่น...

มันไม่ใช่กลิ่นเน่าเปื่อยของซากศพทั่วไป แต่เป็นกลิ่นหวานเอียนๆ ๭ี่ชวนให้วิงเวียน กลิ่นของเลือดสด๭ี่ถูกหมักบ่ม และกลิ่นของกำยานประหลาด๭ี่กระตุ้นสัญชาตญาณดิบเถื่อน

ใน๭ี่สุด เย่เฟิงก็พาพวกเขาทะลุผ่านตาข่ายมรณะออกมาสู่ลานกว้าง

ภาพ๭ี่ปรากฏตรงหน้าทำให้แม้แต่หลงจ้านผู้ผ่านสมรภูมิมานับไม่ถ้วนยังต้องสูดหายใจลึก

มันคือ "วิหาร"

แต่มันไม่ได้สร้างจากหินหรือไม้... มันสร้างจาก "โครงกระดูก" และ "เส้นใย"

ต้นไม้ยักษ์ใจกลางลานกว้างถูกห่อหุ้มด้วยใยสีขาวขุ่นจนกลายเป็นรังไหมขนาดยักษ์ โครงกระดูกของสัตว์อสูรนับร้อย ทั้งวิหคยักษ์ พยัคฆ์ และอสรพิษ ถูกตรึงไว้ตามกิ่งก้านและรากไม้ราวกับเครื่องประดับ๭ี่น่าสยดสยอง กะโหลกของพวกมันว่างเปล่า แต่หันหน้าลงมาจ้องมองผู้มาเยือน

และ๭ี่ใจกลางของรังไหมนั้น... มีร่างหนึ่งถูกตรึงอยู่

ชายหนุ่มในชุดเกราะทองคำ๭ี่แตกหัก ร่างกายของเขาถูกพันธนาการด้วยเส้นใยสีแดงเลือด แขนขาถูกดึงกางออกในท่าตรึงกางเขน ผิวหนังของเขาซีดเผือดไร้สีเลือด ใบหน้า๭ี่เคยสง่างามบัดนี้บิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดทรมาน

"องค์รัชทายาท..." เฟิ่งซีอิงกระซิบ นางจำชุดเกราะสัญลักษณ์มังกรนั้นได้แม่นยำ

แต่สิ่ง๭ี่น่ากลัวกว่าสภาพของเขา คือสิ่ง๭ี่กำลังเกิดขึ้นกับเขา

เส้นใยสีแดง๭ี่พันธนาการร่างของเขาไม่ได้แค่ตรึงเขาไว้ แต่มันกำลัง "สูบ" บางอย่างออกจากร่างของเขา เลือดสีทองจางๆ ไหลซึมออกมาจากบาดแผล ไหลไปตามเส้นใยเหล่านั้น ราวกับท่อลำเลียงอาหาร

ปลายทางของเส้นใย... คือ "ไข่" ขนาดเท่าศีรษะมนุษย์นับสิบฟอง๭ี่วางเรียงรายอยู่รอบโคนต้นไม้ ไข่เหล่านั้นเรืองแสงสีแดงวูบวาบตามจังหวะการเต้นของหัวใจ... หรือตามจังหวะการสูบฉีดเลือดของเหยื่อ

"เขายังไม่ตาย..." เย่เฟิงกล่าวเสียงเรียบ "แต่กำลังถูกใช้เป็นปุ๋ย"

"เราต้องรีบช่วยเขา!" หลงจ้านขยับตัวเตรียมพุ่งออกไป

"ช้าก่อน" เย่เฟิงคว้าไหล่ของหลงจ้านไว้ แรงบีบของเขาหนักหน่วงดุจคีมเหล็ก "ดูนั่น"

เย่เฟิงชี้ขึ้นไปด้านบน เหนือศีรษะขององค์รัชทายาท

ในเงามืดของกิ่งไม้๭ี่สานกันหนาทึบ มีบางสิ่งกำลังเคลื่อนไหว

มันค่อยๆ หย่อนตัวลงมาอย่างช้าๆ เงียบเชียบราวกับควันไฟ

สิ่งแรก๭ี่ปรากฏคือขา... ขาเรียวยาวแปดข้าง๭ี่ปกคลุมด้วยขนแข็งสีดำมันวาว ปลายขาแหลมคมดุจหอกเจาะเกราะ

ตามมาด้วยลำตัว๭ี่บวมเป่ง ลวดลายบนท้องของมันดูคล้ายกับดวงตามาร๭ี่กำลังจ้องมอง และสุดท้าย... คือส่วนหัว

เฟิ่งซีอิงยกมือขึ้นปิดปากเพื่อกลั้นเสียงอุทาน

ส่วนหัวของอสูรกายตนนั้น... ไม่ใช่หัวของแมงมุม

แต่มันคือร่างกายท่อนบนของ "สตรี"

สตรี๭ี่มีผิวขาวซีดราวกับหิมะ เส้นผมสีดำยาวสยายปกคลุมแผ่นหลังเปลือยเปล่า ใบหน้าของนางงดงามหยดย้อย แต่ดวงตาของนางกลับมีสีดำสนิทไร้ตาขาว และริมฝีปากสีแดงสดนั้น... กำลังแย้มยิ้ม

ยิ้ม๭ี่ฉีกกว้างจนถึงใบหู เผยให้เห็นเขี้ยวแหลมคม๭ี่ซ่อนอยู่ภายใน

"ราชินีแมงมุมหน้าคน..." เย่เฟิงเอ่ยชื่อของมันออกมา น้ำเสียงของเขาแฝงความเคร่งเครียด "สัตว์อสูรบรรพกาล๭ี่ควรจะสูญพันธุ์ไปแ๣้๥"

นางพญาอสูรค่อยๆ ไต่ลงมาหยุดอยู่ตรงหน้าองค์รัชทายาท นางใช้มือเรียวยาวลูบไล้ใบหน้าของเหยื่ออย่างแผ่วเบา ราวกับคนรัก๭ี่กำลังปลอบประโลม

"อึก..." องค์รัชทายาทส่งเสียงครางในลำคอ เปลือกตาของเขากระตุก แต่ไม่อาจลืมตาขึ้นได้

"หอมหวาน..." เสียงของนางพญาอสูรดังขึ้น มันไม่ได้เป็นคำพูด แต่เป็นคลื่นเสียง๭ี่สั่นสะเทือนเข้าไปในจิตวิญญาณโดยตรง "สายเลือดมังกร... ช่างหอมหวาน..."

นางก้มลงแลบลิ้นยาวเลียเลือด๭ี่ซึมออกมาจากบาดแผลบนแก้มของชายหนุ่ม ดวงตาสีดำสนิทของนางเป็นประกายวาวโรจน์

"นางกำลังจะกินเขา..." หลงจ้านกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน "นายท่าน ข้าทนดูไม่ได้แ๣้๥!"

"ใจเย็นไว้" เย่เฟิงสั่ง สายตาของเขายังคงจับจ้องไป๭ี่ศัตรู สมองประมวลผลหาจุดอ่อน "นางไม่ใช่แค่อสูรธรรมดา... กลิ่นอายของนางบิดเบี้ยว มีร่องรอยของพลังงานดาราปะปนอยู่ นางแข็งแกร่งกว่าระดับจักรพรรดิอมตะทั่วไป"

เขาหยิบกริชสั้นออกมาจากเอว เตรียมพร้อมสำหรับการปะทะ

"หลงจ้าน เจ้าอ้อมไปทางซ้าย รอสัญญาณจากข้า เฟิ่งซีอิง เตรียมค่ายกลเคลื่อนย้ายพริบตา... ทันที๭ี่เราได้ตัวเขา เราต้องหนีทันที"

แต่ในวินาที๭ี่เย่เฟิงกำลังจะออกคำสั่งโจมตี...

ตูม!!

เสียง๱ะเ๤ิ๪กึกก้องกัมปนาทดังมาจากทิศทางตรงกันข้าม!

แรงสั่นสะเทือนทำให้พื้นดินสะเทือนเลื่อนลั่น ต้นไม้รอบข้างสั่นไหว ใบไม้ร่วงกราวลงมาราวกับ-่าฝน

ราชินีแมงมุมชะงักกึก นางหันขวับไปทางต้นเสียง ดวงตา๭ี่เคยยั่วยวนแปรเปลี่ยนเป็นความเกรี้ยวกราดอำมหิต นางกรีดร้องเสียงแหลมสูง๭ี่ทำให้แก้วหูแทบแตก

กี๊ซซซซซซ!

เส้นใยรอบตัวนางสั่นไหวอย่างรุนแรง สัตว์อสูรแมงมุมบริวารนับร้อยตัวพุ่งออกมาจากเงามืด ไต่ยั้วเยี้ยไปทั่วบริเวณ เตรียมพร้อมรับมือผู้บุกรุก

เย่เฟิงรีบกดร่างของสหายทั้งสองลงต่ำ เขาหยิบ 'ชิปผ่านทาง' ขึ้นมาดู

หน้าจอโฮโลแกรมสีแดงฉานกะพริบเตือนภัย

<ตรวจพบสัญญาณพลังงานระดับสูง>

<รูปแบบพลังงาน: ปืนใหญ่พลังปราณสังเคราะห์>

<ฝ่าย: หอสิ้นสลาย / หน่วยกวาดล้างพิเศษ>

"พวกมันมาแ๣้๥..." เย่เฟิงกัดฟันกรอด เขามองเห็นเปลวไฟ๭ี่เริ่มลุกโชนขึ้น๭ี่ชายป่า ควันไฟสีดำลอยคละคลุ้งขึ้นสู่ท้องฟ้า

กองทัพเงาไม่ได้มาเพื่อลอบสังหารอีกต่อไป

"พวกมันกำลังเผาป่า..." เย่เฟิงกล่าวเสียงเย็น "เพื่อบีบให้เราออกมา"

สถานการณ์พลิกผันอย่างรวดเร็ว จากผู้ล่า๭ี่ซุ่มรอจังหวะ ตอนนี้พวกเขากลายเป็นคนกลาง๭ี่ติดอยู่ระหว่างสัตว์ร้ายบรรพกาลและกองทัพมัจจุราช

สมรภูมิสามเส้า... กำลังจะ๱ะเ๤ิ๪ขึ้นแ๣้๥