เรื่อง ความ​บังเอิญ​

แม่เอื่อมมือมาหยิกที่แขนผม

ผมยิ้มอย่างมีความสุขแล้วก้มลงไปหอมแก้มแม่

"ขอบคุณ๦ะครับ แล้ววันหลังให้ผมเย็ดอีก๦ะ"

ผมขยับผ้าห่มขึ้นมาห่มให้กับแม่แล้วขยับตัวลงมานอนข้างล่าง

ซักพักก็ได้ยินเสียงแม่เดินออกไปข้างนอก

คงจะไปล้างเนื้อล้างตัวแหละมั้ง และผมก็หลับไปอย่างรวดเร็ว

ผมตื่นมาตอนเช้าเพราะรู้สึกว่ามุ้งมันขยับ

ผมลุกขึ้นมานั่งก็เห็นแม่กำลังจะเก็บมุ้งอยู่

พอเห็นผมตื่นก็หันมายิ้มให้

"หลับสบายหรือเปล่าอาร์ม" ผมยิ้มตอบ

"หลับสบายมากเลยครับแม่

แล้วแม่ละครับนอนหลับฝันดีหรือเปล่าเมื่อคืน"

แม่หันมาค้อนผมนิดนึง

"ฝันดีสิจ๊ะ แม่ไม่ได้ฝันดีแบบนี้มานานแล้วล่ะ"

แน่ล่ะครับ ก็เสร็จด้วยลิ้น กับ-วยผมไปอย่างละรอบ

จะไม่ฝันดีได้ยังไง แต่ผมก็ยังแกล้งถามแม่ต่อ

"แล้วแม่ฝันว่าอะไรเหรอครับเมื่อคืน"

"เรื่องอะไรจะบอกล่ะ"

แม่ทำท่าเหมือนเด็ก ๆ แล้วก็แลบลิ้นใส่ผมก่อนจะเดินออกไป

ผมล้มตัวลงนอนต่ออย่างเป็นสุข

เพราะผมได้แม่กลับมาอีกครั้งแล้ว

ผมตื่นขึ้นมาอีกทีตอนกี่โมงก็ไม่รู้เพราะ

ได้ยินเสียงเหมือนใครมาโวยวายอะไรอยู่ที่หน้าบ้าน

"...นี่ก็ผลัดมา 2 อาทิตย์แล้ว๦ะ จะผลัดไปถึงเมื่อไหร่กัน

แบบนี้ฉันก็แย่สิ ถ้าหล่อนไม่มีตังค์จ่ายก็เก็บข้าวของออกไปซะ

ฉันจะได้ให้คนอื่นเค้ามาเช่าแทน"

ผมงงเลย มันเรื่องอะไรกันเนี่ย

"เจ๊ฮัว ตอนนี้ฉันมีปัญหาเรื่องเงินนิดหน่อยน่ะเจ๊

ขอเวลาให้ฉันอีกซักอาทิตย์๦ะ ฉันรับรองว่าฉันมีจ่ายให้แน่ ๆ"

อ๋อ ผมรู้ทันทีที่ได้ยินแม่เรียกชื่อเจ๊ฮัวออกมา

เพราะแม่เคยเล่าให้ฟังว่ายัยเจ้ฮัวคนเนี้ย

เป็นเจ้าแม่เงินกู้ในย่านนี้ แถมเรียกดอกเบี้ยสูงเอามาก ๆ

ไม่รู้จะขูดรีดขูดเนื้อกับคนหาเช้ากินค่ำไปถึงไหนกัน

แต่ก็ไม่มีใครกล้ามีปัญหากับแกเพราะ

แกรู้จักคนใหญ่คนโตแถวนี้หลายคน

และอีกอย่างนึงแกก็เป็นเจ้าของบ้านที่แม่ผมเช่าอยู่ซะด้วย

สงสัยที่มาเนี่ยคงมาทวงเงินค่าบ้านแน่ ๆ

แต่ทำไมแม่ถึงได้ค้างค่าเช่าบ้านยัยเจ๊หน้าเลือดนี่ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน

ผมอยากจะเห็นหน้ายัยเจ๊คนนี้ก็เลยลุกเดินออกไปดู

เสียงยัยเจ๊ฮัวยังคงขึ้นเสียงไม่เลิก

"รับรอง ๆ คราวที่แล้วหล่อนก็พูดแบบนี้

แล้วยังไง แล้วก็ผลัดไปเรื่อย หล่อนไม่มีจ่ายก็บอกมาตรง ๆ

แล้วก็เก็บข้าวของย้ายออกไป"

ผมออกไปยืนหน้าประตู ก็เห็นว่าแกดูมีอายุแล้วแหละ

ก็ปาเข้าไป 50 ได้แล้วมั้ง หน้าตาธรรมดา ๆ แต่แค่ดูผ่าน ๆ

ก็รู้เลยว่าเป็นคนจีนแน่ ๆ เพราะผิวแกขาวมาก ๆ แต่งตัวดีมีฐา๦ะ

"โธ่เจ๊ ฉันรับรองว่าอาทิตย์หน้าฉันมีจ่ายให้แน่ ๆ ๦ะเจ๊๦ะ

ให้เวลาฉันหน่อย อย่าไล่ฉันออกไปเลย๦ะเจ๊"

ดูเหมือนแม่จะยกมือไหว้มันด้วย แต่ผมไม่แน่ใจ๦ะเพราะแม่หันหลัง

"เสียเวลาฉันจริงจริ๊ง" ยัยเจ๊ฮัวยังโวยวายไม่เลิกพร้อมกับชี้หน้าแม่ผม

"ฉันจะให้เวลาหล่อนครั้งนี้ครั้งสุดท้ายแล้ว๦ะยัยเหมียว

ถ้าถึงเวลาหล่อนยังไม่มีจ่ายให้ฉันล่ะก็

เตรียมตัวเก็บข้าวของออกจากบ้านไปได้เลย"

ยัยเจ๊ฮัวคงเหลือบมาเห็นผมเข้าก็มองตั้งแต่

หัวจรดเท้าเลยด้วยสายตาเหยียด ๆ เบะปาก

แล้วก็เชิดหน้าสายตูดเดินจากไป ดูมันทำ ผมอยู่ของผมอยู่ดีดี๊

ทำไมต้องมองแบบดูถูกแบบนั้นด้วย เหมือนกับผมเป็นกิ้งกือ

ไส้เดือนงั้นแหละ หรือไม่มันก็คงจะคิดว่าผมเป็นแฟนใหม่ของแม่ล่ะมั้ง

ผมโมโหตั้งแต่เห็นมันมาชี้หน้าขึ้นเสียงกับแม่ผมแล้ว

ยิ่งมาเจอแบบนี้ผมยิ่งโมโหใหญ่

พอแม่เดินกลับเข้ามาผมเลยถามว่านี่มันเรื่องอะไรกัน

แม่ถอนใจแล้วบอกให้เข้าไปคุยกันในบ้าน

แม่บอกว่า 2 เดือนมานี้เงินช๊อต เพราะตอนนี้แม่อยู่คนเดียวแล้ว

เมื่อก่อนยังมีคนช่วยแชร์ค่าใช้จ่าย

แต่ตอนนี้แม่ต้องรับภาระคนเดียว

ผมก็พอจะเข้าใจแล้วว่าอะไรเป็นอะไร

แต่ผมก็ยังไม่พอใจอยู่ดีกับท่าทางที่มันทำ

แม่บอกว่าทุกคนแถวนี้เค้ารู้กิตติศัพท์แกหมดแหละ

แกเป็นคนปากร้าย ถ้าใครไม่จ่ายเงินแกตามกำหนดล่ะก็

แกด่าไม่ไว้หน้า โดนกันมาหมดแล้ว

พอผมรู้ว่าแม่มีปัญหาด้านการเงินผมก็เริ่มรู้สึกไม่ดี

เพราะผมมาอยู่กับแม่ แม่ก็ต้องรับภาระที่จะต้องเลี้ยงดูผม

ถึงแม้มันจะไม่ใช่เงินมากมายอะไร

แต่สำหรับคนไม่มี ทุกบาทมีค่าเสมอ

"ผมมาเพิ่มภาระให้แม่หรือเปล่าครับเนี่ย"

แม่ยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน

"เปล่าเลยอาร์ม แม่ไม่เคยคิดว่าอาร์มเป็นภาระ๦ะ

แม่รู้สึกดีด้วยซ้ำไปที่แม่ได้มีโอกาสดูแลลูก"

แม่ลูบหัวผม "ไม่ต้องคิดมาก๦ะลูก แม่หาทางออกได้อยู่แล้ว"

แม่ยิ้มให้ผมเพื่อให้ผมสบายใจ

แต่ผมดูออกว่าในตาแม่มีแววกังวลซ่อนอยู่

ผมต้องหาทางช่วยแม่ให้ได้

ผมคิดอยู่ในใจ แต่จะทำยังไงล่ะ เรียนก็ยังเรียนไม่จบ

จะไปหางานทำก็ทำไม่ได้เพราะยังไม่ปิดเทอม

จะไปขอพ่อก็คงจะไม่ได้

เพราะไม่รู้ว่าจะไปบอกว่าขอไปทำอะไร เฮ้อ คิดแล้วก็กลุ้ม

วันนี้ผมก็กะจะค้างที่บ้านแม่อีกซักคืนนึง

แต่พอผมรู้อย่างนี้แล้วก็เลยไม่อยากอยู่เป็นภาระของแม่ต่อ

ผมเลยบอกแม่ว่าจะกลับบ้าน แม่รั้งผมไว้ให้ค้างต่ออีกคืน

แต่ผมปฏิเสธแล้วขอตัวกลับเลย

ระหว่างที่ผมเดินออกมาก็คิดหาวิธีที่จะช่วยแม่ไปตลอดทาง

และแล้วก็ไม่รู้ว่าสวรรค์หรือนรกกันแน่

ที่ทำให้ผมได้ยินเสียงคนบางคน จนทำให้ความคิดชั่ว ๆ

ของผมมันผุดขึ้นมาในหัวผมได้

เสียงที่ผมได้ยินดังมาจากบ้านหลังหนึ่งที่อยู่เกือบจะหน้าซอยแล้ว

มันเป็นบ้านสองชั้นไม่ใหญ่มากนัก

คนที่อยู่ในบ้านหลังนี้ก็คือเจ้าของเสียงที่ผมได้ยินนั่นแหละครับ

"ฉันไม่รู้ และฉันก็ไม่สนใจด้วย แกจะไม่มีเพราะเหตุผลอะไร แม่เสีย

หรือพ่อจะป่วยมันก็เรื่องของแกไม่ใช่เรื่องของฉัน

ฉันรู้แต่ว่าพอถึงเวลาจ่ายเงินแกก็ต้องจ่ายให้ฉัน"

คงพอจะเดาออกใช่มั้ยครับว่าเป็นใคร

ก็ยัยเจ๊ฮัวจอมโหดนั่นแหละครับ

ผมหันไปมองตามเสียงก็เห็นยัยเจ๊ฮัวยืนเท้าสะเอวอยู่หน้าบ้าน

แล้วก็มีผู้ชายคนนึงเดินคอตกออกไป โอ้โห

มันหน้าเลือดได้ใจจริง ๆ เลย๦ะ

ผมเ๬๲ไม่ค่อยชอบยัยเจ๊คนนี้อยู่แล้วด้วย

ยิ่งมาเห็นแบบนี้ยิ่งเกลียดเข้าไปใหญ่

อารมณ์ชั่ววูบก็เลยพาให้ผมคิดจะแก้เผ็ดยัยเจ๊ฮัวมัน

โดยการจะแกล้งไปปล้นบ้านมันซะเลย

ไม่รู้ผมคิดไปได้ยังไงเหมือนกัน๦ะ

และผมไม่คิดถึงผลที่จะตามเลยตอนนั้นว่า

สิ่งที่ผมจะทำจะก่อให้เกิดผลอะไรตาม มาหรือเปล่า

ผมรู้แต่เพียงว่าผมอยากจะแก้เผ็ดมันให้ได้แค่นั้น

ผมกลับบ้านไปเตรียมการ เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นสีดำทั้งเสื้อและกางเกง

โดยที่ไม่ลืมเตรียมไอ้โม่งที่ใส่ประจำไปด้วย

และมีดทำครัวอันไม่ใหญ่มากนักติดตัวไปด้วยเล่มนึง

ที่เอาไปไม่ได้คิดจะเอาไปฆ่าใครหรอกครับ

แค่จะเอาไปขู่แค่นั้นเ๬๲ จะไปมือเปล่าก็กะไรอยู่

ผมรอเวลาให้มืดซักหน่อยแล้วก็นั่งรถไปยังเป้าหมายทันที

ตอนกลางคืนแถวนี้ไม่ค่อยมีผู้คนเดินซักเท่าไหร่ครับ

ค่อนข้างจะเปลี่ยวเลย ดีหน่อยตรงที่มีไฟส่องทาง

ไม่งั้นคงอันตรายน่าดูเลยครับแถวนี้

ผมเห็นบ้านยัยเจ๊ฮัวชั้นล่างปิดไฟมืดสนิท มีแต่แสงไฟสลัว ๆ

ส่องลอดออกมาจากห้องด้านบนเท่านั้น ผมใส่ไอ้โม่งทันที

และย่องหลบเข้าไปตามมุมมืดของบ้านยัยเจ๊ฮัว

และสอดส่องหาวิธีที่จะเข้าไปในบ้านให้ได้

ผมมองหาอยู่นานในที่สุดก็พบ

เหมือนกับฟ้าดินเป็นใจให้ผมทำชั่วได้สำเร็จ

ปรากฎว่ามีหน้าต่างบ้านหนึ่งปิดไม่สนิท

แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังต้องงัดอยู่นานเหมือนกันกว่าจะเปิดมันออกได้

แถมพอเปิดได้แล้วยังเจอมุ้งลวดขวางอยู่อีกชั้นนึงด้วย

ยังโชคดีที่ไม่มีเหล็กดัด ไม่งั้นล่ะก็หมดสิทธิ

ผมค่อย ๆ ออกแรงดันมุ้งลวดให้เปิดอ้าออก

พยายามให้เกิดเสียงน้อยที่สุด จนในที่สุดผมก็เข้ามาอยู่ในบ้านได้

ที่ผมเข้ามาเป็นในส่วนของห้องครัว มันค่อนข้างมืดครับ

แล้วผมก็ดันลืมที่จะเอาไฟฉายติดตัวมาด้วย

ลืมอะไรไม่ลืม ดันลืมไฟฉาย

ผมต้องหลับตาอยู่พักเพื่อให้สายตาเคยชินกับความมืด

ก็พอจะทำให้เห็นอะไรได้ลาง ๆ

ผมเดินออกจากห้องครัวไปก็เจอกับห้องรับแขก

และบันไดที่ขึ้นสู่ชั้นบนอยู่ทางด้านซ้ายของห้อง

ผมไม่มีเวลาสำรวจมองอะไรมากนัก รีบเดินขึ้นไปชั้น 2 ทันที

พอขึ้นไปถึงด้านบนผมเห็นประตูห้อง ๆ

นึงเปิดอ้าอยู่มีแสงลอดออกมา

แล้วมีเสียงเหมือนมีคนอาบน้ำดังมาจากห้องข้าง ๆ

ที่ขณะนี้ประตูปิดสนิท

ผมมองไปอีกฝั่งนึงก็เห็นประตูบานนึงปิดอยู่เลย

ไม่รู้ว่าข้างในเป็นห้องอะไร

ผมค่อย ๆ ชะโงกหน้ามองลอดประตูที่เปิดอ้าอยู่เข้าไป

ก็พบว่ามันเป็นห้องนอนครับ

เสียงที่เหมือนมีคนอาบน้ำคงจะมาจากห้องน้ำที่อยู่ห้องข้าง ๆ นั้นเ๬๲