เรื่อง Short Erotic

อีก๧า๸วัน๺้๬๲ส่งโปรเจควิชาเลือกแล้วงานของฉันยังไม่คืบหน้าเลยสักนิด เพราะมัวแต่วุ่นแก้วิชาอื่นนั่นแหละเลยไม่ได้ทำโปรเจคสักที

หยิบกระเป๋าเป้ใส่โน๊ตบุ๊คสะพายหลังเดินตรงขึ้นชั้นลอยของตึกเรียน เพราะชั้นลอยมันเงียบสงบลมก็พัดเข้าทำให้อากาศเย็นตลอดทั้งวันแต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีคนขึ้นมาใช้ ทำให้เวลาว่างๆ ฉันมักจะขึ้นมานั่งพักนั่งทำงานที่นี่อยู่เสมอ

ลิฟต์ถึงชั้นลอยเดินต่อขึ้นมาอีกหน่อยก่อนจะเข้าไปยังลานชั้นลอย เดินตรงไปยังมุมลานชั้นลอยที่ประจำ แต่ขณะที่กำลังจะวางกระเป๋าสายตาก็ดันเหลือบอะไรดำๆ ในหลืบซอยทำเอาฉันตกใจจนเผลอกรี๊ดออกมา

“กรี๊ด!!”

“ใจเย็น นี่คน”

เสียงทุ้มเข้มเล็ดลอดดังออกมาจากหลืบซอย คนหรอ คนใช่มั้ยนั่น ด้วยความสงสัยเลยค่อยๆ ย่องเดินไปดูก่อนจะเริ่มเห็นเป็นรูปเป็นร่าง

ขาเรียวสวมกางเกงสแลคสีดำรองเท้าคอนเวิร์สสลับดำขาว เสื้อนักศึกษาแขนสั้นกับหมวกแก๊ปที่ปิดใบหน้าอยู่

“ข-ขอโทษที่มารบกวนนะคะ งั้นเดี๋ยวหนูไป-”

“ไม่๺้๬๲”

ชายคนนั้นยันตัวลุกนั่งพร้อมกับหยิบหมวกแก๊ปออกจากใบหน้าเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเข้มออกแนวดุดันกลับดวงตาสวยที่ดูเหมือนง่วงตลอดเวลา แต่เอาง่ายๆ เขาหล่อ และถ้าจำไม่ผิดเหมือนจะเป็นเพื่อนแก๊งเดียวกันกับพวกพี่โยด้วย

“? มองไร” รุ่นพี่คนนั้นเลิกคิ้ว “ป่าวค่ะ ไม่มีไร”

“อือ” ตอบรับเสร็จรุ่นพี่คนนั้นก็เอนตัวกลับไปนอนดังเดิมปล่อยให้ฉันได้แต่ยืนเอ๋องงงวยกับตัวเอง

สรุปคือฉันยังทำงานที่ต่อได้ใช่มั้ย พี่เขาจะไม่มาไล่ฉันทีหลังใช่มั้ย ยืนตบตีกับความคิดของตัวเองอยู่พักใหญ่ก่อนจะตัดสินใจนั่งทำงานต่อ ทำงานก่อนล่ะกันพี่เขาคงไม่มาไล่ฉันหรอกนะ เพราะยังไงที่นี่ก็ที่ส่วนรวมอยู่แล้ว

นั่งทำงานไปอยู่พักใหญ่โปรเจคที่ทำมันค่อนข้างยากแม้จะใช้ Chat gpt ช่วยก็ช่วยไม่ได้มากเท่าที่ควร

“เฮ้อ~ทำไงดีเนี่ย” หนังสือในห้องสมุดก็ไม่มีด้วยจะถามใครได้ล่ะเนี่ย

ขณะที่กำลังตบตีกับความคิดตัวเองสายตาก็เหลือบไปเห็นคนที่นอนอยู่ในหลืบ จะว่าไปพี่คนนั้นเขาก็เรียนสาขาเดียวกับฉันนี่ ถ้าฉันไปขอให้เขาช่วยเขาจะช่วยดีมั้ยนะ

“เอ่อ…ขอโทษนะคะ” มือหนาของเขาแง้มหมวกแก๊ปออกเล็กน้อยเผยให้เห็นดวงตาคมดุพร้อมกับเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม เพื่อนพี่โยแต่ละคนทำไมถึงได้น่ากลัวกันนักนะ ไม่เข้าใจจริงๆ

“คือ หนูจะรบกวนขอปรึกษาเรื่องโปรเจควิชาสถิติหน่อยค่ะ แต่ถ้าพี่ไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะคะ” รุ่นพี่ทำหน้านิ่งก่อนจะตบที่ว่างข้างๆ เป็นเชิงเรียกให้ไปนั่ง

“ขอบคุณค่ะ” รีบยกข้างของเขยิบตัวเองไปนั่งข้างเขา นึกว่าพี่เขาจะรังเกียจเสียอีก แต่อย่างน้อยก็ได้ตัวช่วยทำโปรเจคล่ะนะ

“สอนตรงไหน”

“คะ?” รุ่นพี่หันมองด้วยสายตานิ่งเรียบ พอมานั่งใกล้ๆ ทำให้เห็นดีเทลรายละเอียดบนใบหน้าได้อย่างชัดเจนและใกล้กว่าเดิมเสียอีก

ใบหน้านิ่งออกจะหยิ่งนิดหน่อย จมูกตาปากได้รูปนับพอดีกับใบหน้าคมชัด ผมสีดำสนิทยมยาวกลางๆ ดูยุ่งๆ แต่มันกลับทำให้เท่ขึ้นมาแบบจนน่าสงสัย

“มองไร” เสียงของอีกคนเรียกสติให้กลับมาโฟกัสตรงหน้าพบว่าพี่เขากำลังจ้องฉันกลับเหมือนกัน

“ขะ-ขอโทษค่ะ เมื่อกี้พี่ถามว่าอะไรนะคะ”

“จะถามเรื่องอะไร”

“อ๋อ การสรุปสถิติกับการหาข้อมูลมาเปรียบเทียบค่ะ”

“เปิดดิ”

“ค่ะๆ” ชักเริ่มจะเกร็งๆ ขึ้นมาแล้วสิ นี่ฉันคิดถูกใช่มั้ยที่มาขอให้พี่เขาสอนเนี่ย

นั่งทำโปรเจคไปไม่รู้กี่ชั่วโมงแต่ความคืบหน้าตอนนี้อีกไม่กี่บทก็เสร็จแล้ว พี่เขาสอนดีมากถึงแม้ตอนที่สื่อสารพี่เขาจะตอบไม่เต็มคำแบบประโยคขาดๆ บ้างแต่รวมๆ แล้วสอนละเอียดยิ่งกว่าอาจารย์เสียอีก

ลืมบอกไปว่าพี่เขาชื่อริท เป็นเพื่อนแก๊งเดียวกับพี่โยนั่นแหละ นิสัยของเขาจากที่ได้คุยคือเขาเป็นคนขี้เกียจ ขี้เกียจพูดขี้เกียจนู่นนี่นั่น ขนาดเมื่อกี้พี่แบล็คโทรมาให้ไปช่วยเข็นรถเขายังขี้เกียจเลย แต่พอเอาขนมมาล่อพี่ริทกลับยอมง่ายๆ ซะงั้น

ดูไปพี่ริทก็มีนิสัยเหมือนเด็กนะ ขี้เซา ขี้เกียจแล้วก็ชอบกินเอามากๆ เดี๋ยวไว้คราวหน้าถ้าเจอเขาอีกค่อยเลี้ยงข้าวก็แล้วกัน

“พี่ริทจะไปหาพี่แบล็คแล้วใช่มั้ยคะ”

“อืม มันดุ” มันดุคงหมายถึงพี่แบล็คชอบดุสินะ ฉันเข้าใจเพราะขนาดฉันที่พึ่งรุ้จักเขาได้ไม่เท่าไหร่เจอหน้ากันวันแรกก็ดุฉันซะแล้ว

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ไว้คราวหน้าหนูขอเลี้ยงข้าวเป็นการตอบแทนนะคะ”

“อืม เอาเซ่นส์”

“คะ?”

“เอาสเวนเซ่นส์”

“อ๋อ จะกินสเวนเซ่นส์ใช่มั้ยคะ ได้ค่ะ ครั้งหน้าเดี๋ยวหนูเลี้ยงนะคะ”

“ขอบใจ” นัดแนะเสร็จพี่ริทก็ลุกออกไปไม่รอให้ฉันบอกลาหรืออะไรเลยสักนิด ช่างเป็นคนที่แปลกจริงๆ เมื่อกี้ก็เกือบจะคุยรอบเรื่องไปทีละ เอาเถอะ อย่างน้อยงานฉันก็เกือบเสร็จล่ะนะ

เสร็จงานก็จัดการเก็บของลงลิฟต์ ลงมาจนถึงชั้น 5 ประตูลิฟต์เปิดออกให้ฉัน๺้๬๲เงยหน้ามอง

“ไง เจอกันอีกแล้วนะ” ได้ไงอ่ะ ทำไมพี่แบล็คมาอยู่ที่นี่อ่ะ “ตกใจรึไงที่เป็นฉัน”

กำสายสะพายแน่นเขยิบตัวติดมุมลิฟต์ “พี่แบล็ค…รถเสียอยู่ไม่ใช่หรอคะ ทำไมถึง…”

“ก็ให้ไอ้ริทไปดูแล้วไง อีกอย่างนี่มันก็ตึกเรียนฉันทำไมฉันจะขึ้นไม่ได้ ไม่ได้มีป้ายติดสักหน่อยว่าห้ามขึ้น”

ได้แต่เม้มปากเงียบ เจอกี่ครั้งพี่แบล็คก็ยังปากร้ายเหมือนเดิม เกร็งชะมัด เมื่อไหร่จะถึงชั้น 1 สักทีเนี่ย อยากออกจากลิฟต์จะแย่แล้ว ฮือ~

กึง!!!

“กรี๊ด!” จู่ๆ ตัวลิฟต์ก็เกิดโยกแรงราวกับโดนกระชากแถมยังมีเสียงกึงดังลั่น แล้วด้วยความตกใจทำให้ฉัน๺้๬๲ที่เกาะ

รู้ตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองไปเกาะแขนคนข้างๆ เสียแล้วก่อนจะรีบชักมือออก “ขอโทษค่ะ หนูตกใจไปหน่อย”

พี่แบล็คไม่ตอบอะไรเพียงแค่เหลือบมองหลุบต่ำก่อนเดินไปที่แผงปุ่ม พี่แบล็คง่วนอยู่กับปุ่มฉุกเฉินอยู่พักนึงก่อนจะต่อยแผงปุ่มแรงจนมันยุบพร้อมกับจิ๊ปากอย่างอารมณ์เสีย

“shit!! มาเสียอะไรตอนนี้วะ”

“จะไม่ให้เสียได้ไงก็เล่นทุบจนบุบซะขนาดนั้น”

“ว่าไงนะ?” ถึงกับ๺้๬๲รีบยกมือปิดปากพร้อมกับหันหนีเพื่อหลบสายตาที่จ้องมาราวกับจะฆ่ากัน

“ปะ-เปล่าค่ะ” เกือบแล้ว ฉันว่าฉันพูดเบาแล้วนะทำไมได้ยินได้ล่ะเนี่ย จะหูดีเกินไปแล้วนะ

“มึงอยู่ไหน ลิฟต์ มึงไปเรียกช่างมาดิลิฟต์ค้าง อยู่ระหว่างชั้น๧า๸กับสี่ เออเร็วๆ” พี่แบล็คยืนคุยโทรศัพท์อยู่ครู่ก่อนจะวางสายไป คงเป็นเพื่อนเขาแหละ หวังว่าเพื่อนเขาจะมาช่วยเร็วๆ นะ ไม่ใช่อะไร ไม่อยากอยู่กับพี่แบล็คนาน มันรู้สึกกระอักกระอ่วนใจอย่างบอกไม่ถูก

นั่งรอความช่วยเหลือโดยที่มีความเงียบปกคลุมไปทั่วลิฟต์ ฉันกับพี่แบล็คไม่ได้คุยอะไรกันเลย คงเพราะฉันไม่อยากจะคุยกับเขาแล้วก็เขาก็ไม่อยากจะคุยกับฉันด้วย

“นี่”

“คะ?”

“ได้กับไอ้โยแล้วหรอ” ประโยคของรุ่นพี่คนข้างๆ ทำเอาฉันถึงกับเลิ่กลั่กตอบไม่ถูก ถ้าฉันตอบไปตรงๆ เขาจะรังเกียจฉันมั้ย ฉันจะไปทำให้เขาทะเลาะกับเพื่อนรึเปล่า

“เงียบทำไม ถามก็ตอบดิ”

“อะ-เอ่อ…ค-ค่ะ” สุดท้ายก็ตอบไป มันล่กอ่ะ ฉันกลัวว่าถ้าไม่ยอมตอบเขาจะไปเค้นกับพี่โยแทน แล้วก็กลัวว่าจะทำให้เขาทะเลาะกัน

ลอบถอนหายใจพลางเหลือบมองคนข้างตัว พี่แบล็คแค่นหัวเราะเบาๆ ก่อนจะสบถออกมา “กูว่าล่ะ”

ฉันว่าจากนี้เขาจะรังเกียจฉันมากกว่าเดิมแน่ๆ เพราะแค่ที่ผ่านมาเขาก็รังเกียจฉันจะแย่อยู่แล้ว

พรึ่บ!!

จู่ๆ ไฟในลิฟต์ก็ดับลงเหลือเพียงแค่เงารางๆ ของแสงไฟฉุกเฉินบนแผงปุ่มที่สลัวจนเกือบจะดับ

“เหี้ยอะไรอีกเนี่ย” เงาร่างโปร่งสูงเดินตรงไปที่แผงปุ่มก่อนพี่แบล็คจะเปิดไฟฉายจากมือถือทำอะไรสักอย่างที่แผงปุ่มพร้อมกับกดพิมพ์อะไรสักอย่างก่อนจะชกกำแพงลิฟต์แรงจนรับรู้ได้ถึงแรงแกว่ง

“แม่งเอ้ย!! สัญญาณก็ไม่มี เวรจริง!”

“สะ-สัญญาณไม่มีหรอคะ” ฉันรีบหยิบมือถือในกระเป๋ากระโปรงขึ้นมาเช็คดูพบว่าสัญญาณมือถือขึ้น ‘No Signal’

“แบบนี้ก็ติดต่อใครไม่ได้สิ”

ก้อนเนื้อในอกเริ่มเต้นแรง อากาศภายในลิฟต์ก็ค่อยๆ ร้อนขึ้นจนอยากจะถอดชุดออก มือที่กำสายสะพายสั่นเทาไม่หยุด ดวงตาเริ่มพร่ารู้สึกเวียนหัวจนอยากจะอ้วก

“เฮ้” สัมผัสอุ่มๆ ที่แก้มคงเป็นมือของพี่แบล็คที่แนบแก้มฉันอยู่ ภาพของคนตรงหน้าที่เบลอจน๺้๬๲พยายาหรี่ตามอง เดี๋ยวก่อน ทำไมตัวพี่แบล็คโยกล่ะ ลิฟต์โยกหรอ

“ลิฟต์…โยก หรอคะ”

“โยกบ้าอะไร นี่เธอไหวป่ะเนี่ย” รู้สึกเหมือนมีอะไรมาตบๆ ที่แก้ม พี่แบล็คตบแก้มฉันหรอ เบาจัง

“หนู…ง่วง”

“อย่าหลับนะเว้ย แม่งเอ้ย!! เมื่อไหร่จะมากันวะเนี่ย!!”

“หนู…ขอนอน…ก่อนนะคะ”

“เดี๋ยวดิ อย่างพึ่งหลับ” มีแรงตบที่แก้มเป็นระยะก่อนดวงตาทั้งสองข้างของฉันจะปิดลง ไม่สนแล้ว ง่วงมาก ถึงอากาศจะร้อนไปหน่อยแต่ขอนอนก่อนล่ะกัน

“shit!!”

อีกด้านหนึ่งฝั่งหน้าอาคารที่กำลังวุ่นวายไม่ต่างกัน โฟลทหนึ่งในแก๊งเพื่อนของแบล็คที่กำลังวุ่นวายกับตามหาช่างมาช่วยเพื่อนที่ติดอยู่ในลิฟต์

“ทำไมช่างไม่มาสักทีวะเนี่ยนานแล้วนะเฮ้ย เพื่อนกูจะตายอยู่แล้วนะ”

“เขาบอกว่าช่างไปช่วยคนติดลิฟต์ที่ตึกหลักอยู่”

“เวรเถอะ! แล้วทั้งมหาลัยมันมีช่างแค่ทีมเดียวรึไง”

“อือ”

“fuck!!!!” คำตอบของเพื่อนริททำเอาโฟลทอยากจะเอาหัวโขกกำแพง “มาลิฟต์อะไรวันเดียวกันเนี่ย กูจะบ้า!”

“ไม่๺้๬๲รอช่างแล้ว งัดกันเองเลย” โยที่เดินมาพร้อมกับธินเพื่อนในแก๊งอีกหนึ่งคน “กูตัดไฟลิฟต์แล้ว พวกมึงมาช่วยกูเปิดลิฟต์ดิ”

ธินเดินนำใช้กุญแจลิฟต์ที่ไปขอจากรปภ.ทำการเปิดประตูลิฟต์ หลังจากเปิดประตูลิฟต์ออกสิ่งแรกที่พวกเขาเห็นก็ถึงกับ๺้๬๲คิ้วขมวดไปตามๆ กัน เพราะตัวลิฟต์แทนที่มันจะค้างอยู่ตรงชั้นแต่มันกลับไปค้างตรงระหว่างชั้นแทน

“ชิบ! แล้วจะช่วยไอ้แบล็คยังไงวะเนี่ย”

“กระโดลงไปได้มั้ย” โฟลทยื่นมือไปโบกหัวเพื่อนริทไปที “มึงจะบ้าเรอะ! ได้ตายก่อนไปช่วยมันอ่ะดิ”

“เอาดีวะ” ระหว่างที่ทุกคนกำลังพิจารณาหาทางช่วยเพื่อนจู่ๆ เพดานด้านบนของตัวลิฟต์ก็ถูกดันออกก่อนคนด้านในจะค่อยๆ ปีนออกมา

“นั่นไอแบล็คป่ะ”

ทุกคนหันไปมองยืนพิจารณาอยู่ครู่ก่อนจะมีเสียงห้าวตะโกนขึ้นมา “ยืนดูทำเตี่ยอะไร มาช่วยกูดิ!”

“ไอ้เชี่ย จริงด้วย”

“มึงปีนขึ้นมาได้มั้ย เดี๋ยวกูหน่อยเชือกเซฟตี้ให้” ธินตะโกนกลับไป “เออ!! แต่ขอเชือกเพิ่มด้วยเพราะกู๺้๬๲แบกยัยเด็กนี่ขึ้นไปด้วย”

ทุกคนพากันหันมองร่างที่นอนอยู่บนพื้นเพดานลิฟต์ข้างแบล็ค ทั้งโฟลททั้งโยต่างรู้ได้ทันทีว่าร่างนั้นเป็นนานา ต่างกับธินที่ไม่รู้จักเลยไม่รู้ส่วนริทพยายามหรี่ตามองแล้วแต่ก็ดูไม่ออกเพราะไม่เห็นหน้า

“เชือกอย่างเดียวจะไหวเหรอวะ” โฟลทถามด้วยความเป็นห่วง นึกสภาพแบล็คที่๺้๬๲แบกร่างหมดสติของนานา

“๺้๬๲ไหวแหละ ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว” ธินกัดฟันตอบ มองลงไปในช่องลิฟต์ที่มืดสนิท

“เดี๋ยวกูช่วยผูกเชือกให้” โยเสนอตัว เขาโยนเชือกอีกเส้นลงไปให้แบล็คด้านล่างเพื่อนำไปคล้องรอบตัวนานา แบล็คประคองร่างเธอขึ้นมาจากนั้นก็เริ่มพันเชือกให้แน่นหนาที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อให้มั่นใจว่านานาจะไม่หลุดระหว่างที่ถูกดึงขึ้นไป

“มึงเอาเชือกไปผูกกับเสาตรงนั้นให้หน่อยทำเป็นรอกจะได้ทุ่นแรงได้” ธินส่งปลายเชือกอีกด้านให้โฟลทกับริทเพื่อให้นำไปมัดกับเสาสำหรับ “เรียบร้อย”

แบล็คค่อยๆ ขยับตัวเพื่อเช็ค นานาที่ถูกมัดอยู่ด้านหลังก็ยังคงแน่นดี

“กูพร้อมล่ะ” แบล็คตะโกนบอกเพื่อนๆ ด้านบน

ธินหันไปส่งสัญญาณให้เพื่อนก่อนจะเริ่มลงมือดึงเชือก

แบล็คสูดหายใจลึกๆ แล้วเริ่มปีนป่ายขึ้นไปตามเชือกอย่างช้าๆ ทีละนิดๆ เพื่อนๆ ด้านบนช่วยกันดึงเชือกอีกเส้นที่ผูกกับตัวแบล็ค เพื่อช่วยผ่อนแรงและประคองไม่ให้เขาแกว่งไปมา

การปีนป่ายเป็นไปอย่างยากลำบาก แบล็ค๺้๬๲ใช้พละกำลังอย่างมากในการแบกร่างของนานาไปด้วย เหงื่อเริ่มไหลท่วมตัว เขากัดฟันแน่น พยายามมองขึ้นไปข้างบนเพื่อหาจุดยึดเหนี่ยว

จังหวะที่กำลังจะถึงจุดหมายจู่ๆ แบล็คก็รู้สึกถึงแรงกระตุกวูบหนึ่ง ก่อนจะเหลือบมองลงไปในที่ใต้เท้าด้วยหัวใจที่เต้นรัว ภาพที่เห็นคือสลิงหนาของตัวลิฟต์ขาดสะบั้นไปส่วนหนึ่ง ห้อยร่องแร่งอยู่เหนือศีรษะเขาเพียงไม่กี่เมตร เสียงโลหะครูดกันดังสนั่นก้องกังวานไปทั่วบริเวณ ความหวาดกลัวแล่นริ้วไปทั่วร่าง แต่เขาก็พยายามตั้งสติ คว้าเชือกให้มั่นคงยิ่งขึ้นก่อนจะปีนขึ้นต่อ

“สลิงลิฟต์ขาดหรอ” พอได้ยินเสียงดังผิดปกติทุกคนก็หน้าซีดเผือดจนถึงกับหยุดดึงเชือก “รีบดึง เดี๋ยวเชือกมันจะขาด” ธินหันไปบอกเพื่อนที่กำลังยืนช็อคเพื่อดึงสติก่อนจะรีบออกแรงดึงเชือกสุดกำลังที่มี หวังจะช่วยให้เพื่อนพ้นจากอันตรายโดยเร็วที่สุด

แม้ทั้งชีวิตที่ผ่านมาเขาจะเจอเรื่องคอขาดบาดตายมากมาก็ตามแต่พอ๺้๬๲กลับมาเจอเรื่องแบบนี้อีกครั้งมันก็รู้สึกกลัวเหมือนกัน

แบล็คกัดฟันปีนต่ออย่างไม่คิดชีวิต ภาพสลิงที่ขาดยังคงติดตา หากเชือกที่ผูกตัวพวกเขาอยู่เกิดขาดขึ้นมา พวกเขาคงร่วงลงไปในความมืดมิดเบื้องล่างอย่างแน่นอน

ในที่สุดก็พ้นจากช่องลิฟต์ เพื่อนๆ รีบดึงเขาขึ้นมาบนพื้นอย่างทุลักทุเลพร้อมกับร่างของนานาที่ยังคงสลบอยู่

เมื่อขึ้นมาถึงพื้นได้อย่างปลอดภัย แบล็คก็ทรุดตัวลงนั่งหอบหายใจอย่างหนัก เหงื่อไหลท่วมตัวจนเสื้อผ้าเปียกชุ่มก่อนจะรีบคลายนานาออกจากตัวแล้ววางเธอลงบนพื้นอย่างเบามือ

“มึงยังไม่ตายใช่มั้ยเพื่อน” โฟลทรีบเข้ามาดูอาการของเพื่อนพร้อมกับจับตัวหมุนไปหมุนมาจนแบล็ค๺้๬๲ปัดมืออก “ถ้าตายตอนนี้กูคงเป็นวิญญาณที่กำลังคุยกับมึงอยู่มั้ง พูดมาได้”

"ชีพจรเบามาก หายใจแผ่วๆ" ธินด้วยสีหน้ากังวลขณะที่กำลังตรวจเช็คร่างกายนานา “๺้๬๲รีบพาเธอไปโรงพยาบาล”

“รถกำลังมาแล้ว อีกไม่เกินห้านาที” โยพูดขึ้นก่อนจะนั่งยอง แบล็คที่นั่งหอบอยู่กับพื้นมองไปยังเพื่อนชายที่กำลังเอื้อมมือไปปัดเส้นผมที่ร่วงปรกหน้าสวยของนานาด้วยสายตานิ่งเรียบ

“กูขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยวะ” หันไปมองโฟลทที่นั่งคุกเข่าอยู่ข้าง “อะไร”

“ไอ้โยด้วยหรอ”เขาารู้ประโยคที่โฟลทจะสื่อมันหมายความว่าไง “เออ”

“เชี่ย จริงดิ”

ในระหว่างที่แบล็คกับโฟลทคุยเรื่องความสัมพันธ์ของโยกับนานา ธินกับโยที่กำลังดูแลนานาที่สลบระหว่างรอรถพยาบาล ริทก็ยืนมองนานาด้วยความตกใจและเป็นห่วง หลังจากที่เห็นหน้าเธอชัดๆ เพราะใครจะไปคิดว่ารุ่นน้องที่พึ่งเจอเมื่อตอนสายดันมาติดอยู่ในลิฟต์กับเพื่อนตัวเองแถมดูเหมือนทั้งทุกคนยกเว้นเขากับธินจะรู้จักเธอด้วย

“แล้วนานาไปอยู่กับมึงได้ยังไง” โฟลทถามด้วยความสงสัย “กูจะไปรู้มั้ยล่ะ มึงนี่ขี้เสือกจริง”

“เอ้า ไอ้-่านี่ รู้งี้น่าจะปล่อยให้ตกตายซะก็ดี”

“ถ้ามึงปล่อยกูตายยัยเด็กนั่นก็ตายด้วยนะ อย่าลืม”

“ไอ้…”

จังหวะเดียวกันรถพยาบาลก็มาพอดีทำให้การตีกัน๺้๬๲พับไปก่อน เจ้าหน้าที่กู้ภัยรีบลงจากรถพร้อมกับเปล โฟลท ธิน และโย ช่วยกันประคองนานาขึ้นเปลอย่างระมัดระวัง เจ้าหน้าที่รีบนำตัวเธอขึ้นรถเพื่อนำส่งโรงพยาบาล

แบล็คมองตามรถพยาบาลด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะรู้สึกเจ็บแปลบที่มือข้างที่จับเชือกปีนขึ้นมา เขาเห็นว่าฝ่ามือแดงเถือกและมีรอยถลอกหลายแห่ง ธินที่สังเกตเห็นจึงรีบหยิบขวดน้ำและผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ามาทำความสะอาดและพันแผลให้แบล็คอย่างรวดเร็ว

“ฝากพวกมึงไปกับยัยเด็กนั่นหน่อย กูจัดการเรื่องนี้เสร็จแล้วเดี๋ยวตามไป” แบล็คบอกธินและริท

ธินพยักหน้า “เออๆ รีบตามไปนะ”

“กูไปด้วย-” โฟลททำท่าจะเดินตามเพื่อนไป แต่แบล็คคว้าแขนเขาไว้เสียก่อน “จะไปไหนมึง๺้๬๲อยู่กับกู” แบล็คบอกเสียงเรียบ “ไม่เอา! กูจะไปอยู่กับสาวน้อยของกู!”

“ของมึงพ่อมึงสิ” ไม่พูดเปล่ายกมือโบกกระบาลเพื่อนโจมโวยวายไปที

เหลือบหันมองโยที่ยืนมองรถพยาบาลจนลับตาก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากตรงนั้น ความคลุกรุ่นที่อยู่ภายในใจมันเหลือล้นจนอยากจะปล่อยออกมา

มันทั้งโมโหและหงุดหงิดที่รู้ว่าคนที่เธอมีสัมพันธ์ด้วยคือโยเพื่อนสนิทของเขา ถึงแม้ไอ้เรื่องแบบนี้มันจะเป็นปกติที่บางทีพวกเขาก็มีเพศสัมพันธ์กับคนๆ เดียวกัน แต่ไม่รู้ทำไมพอเป็นยัยเด็กนั่นกลับโมโหขึ้นมาอย่างน่าแปลกใจทั้งที่โฟลทก็เคยมีสัมพันธ์กับเธอ

เวรเอ้ย ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด ไม่ได้หวงยัยเด็กนะ แค่หงุดหงิดเฉยๆ สูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อสงบสติอารมณ์บอกตัวเองว่ายัยเด็กนั่นก็แค่คู่นอน ความสัมพันธ์ของพวกเขาให้ตายยังไงก็ไม่มีทางอัพสถานะได้หรอก

จบเรื่องนี้แล้วหวังว่าเขากับยัยเด็กนั่นจะไม่เจอกันอีกล่ะกัน

“บ่นเหี้ยอะไรของมันวะ-โอ๊ย! หยิกหาพ่อมึงหรอสัส!”