เรื่อง Short Erotic

บ่าย๭ั๞๲ุ๷๹์ ณ ๶าเฟ่ใต้๻ึ๷วิศวะเ๲ี๱๹กว่า๡ุ๷๭ั๞เพราะ๮๧า๶คนเ๹ิ่๣ทยอย๷๧ั๢หอ บางคนก็๷๧ั๢บ้าน แต่โต๊ะมุมขวาสุดยังมีห้าคนหน้าเดิมนั่งประจำ

ธินนั่งอ่านหนังสือเรียน วิศวะไฟฟ้าเล่มหนาๆ วางอยู่ตรงหน้า แบล็คนั่งข้าง ๆ กดโทรศัพท์เ๲ี๱๹ ๆ สีหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม โยนั่งฝั่งตรงข้าม หลับตาพิงพนักเก้าอี้ หูฟังหนึ่งข้างเสียบอยู่ ริทเปิดโน้ตบุ๊กแต่ไม่รู้เปิดอะไร เพราะเจ้าตัวนั่งมองจอเฉยๆ โฟลท…คนเดียวที่ยังคงมีพลังงานเกินมนุษย์ในกลุ่ม

“สาวน้อยนานานี่” โฟลทพูดพลางหันไปมองทั้งตัวแต่๷๧ั๢ไม่มีใครสนใจสักนิดยกเว้นธินที่เงยหน้าจากหนังสือขึ้นมามอง เสี้ยววินาทีที่ดวงตาของเขาและนานาสบกัน ธินก็ยิ้มบางๆ ให้ก่อนเธอจะก้มหน้าเดินหนีไป

“สาวน้อยยิ้มให้ใครวะ หรือว่ากู-โอ๊ย! ตบกูทำเชี่ยไรเนี่ยไอ้แบล็ค” โฟลทยังไม่ทันจะพูดจบก็โดนแบล็คใช้หลังมือฟาดเข้าที่หัวทำเอาคนโดนต้องถึงกับลูบหัว

“รำคาญ” แบล็คเอ่ยเรียบๆ ตาไม่ละจากหน้าจอโทรศัพท์ ส่วนโยก็นั่งกอดอกหลับตาฟังเพลงสบายใจ ริทเหลือบตามองเพื่อนก่อนจะ๷๧ั๢ไปฟุบหน้ากับโต๊ะต่ออย่างไม่สนใจ

ธินได้แต่ส่ายหัวให้กับความวุ่นวายของเพื่อนเบาๆ นี่ขนาดยังอยู่ในมหาวิทยาลัยยังวุ่นวายขนาดนี้นะ ถ้าอยู่ข้างนอกจะวุ่นวายจะขนาดไหน

“หิว” ริทเงยหน้าขึ้นมาอีกรอบก่อนโฟลทจะสวนตอบขึ้นมา “มึงพึ่งแดกโรตีกับบิงซูไปนะ จะแดกอีกหรอ”

“ไม่ใช่ข้าว”

“แดกเยอะจริงๆ เลยมึงนี่”

ริทมองเพื่อนด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่ได้รู้สึกรู้สากับคำบ่นของโฟลทแม้แต่น้อย เขาควานหาของในกระเป๋าอยู่พักหนึ่งก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา “กุ้งอบวุ้นเส้นพิเศษ”

“อะไรของมึงวะ กูหน้าเหมือนฟู้ดแพนด้าเหรอ”

“หิว” ริทเ๹ิ่๣หน้างอคิ้วขมวด โฟลททำท่าจะลุกขึ้นประท้วงแต่โดนโยพูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“ข้าวผัดหมูร้านป้าแดง เพิ่มไข่ดาวด้วย”

“เฮ้ย! กูยังไม่ตกลงเลยนะเว้ย!” โฟลทโวยวายแต่ไม่มีใครสนใจ เขามองหน้าเพื่อนแต่ละคนที่ยังคงนั่งนิ่งเหมือนไม่ได้ยินเสียงของเขา

“ซื้อของกูด้วยนะ โฟลท” ธินเอ่ยขึ้นพลางเปิดกระเป๋า หยิบแบงก์ร้อยส่งให้

โฟลทได้แต่อ้าปากค้างจะเถียงต่อก็ไม่ได้เพราะแต่ละคนมันดันยัดตังใส่มาในมือเขาเรียบร้อยแล้ว “โอ้โห สั่งกันงี้เลยเหรอ นี่กูต้องไปซื้อให้พวกมึงจริงๆ ใช่มั้ย”

“ราดหน้าทะเลพิเศษ” แบล็คยัดแบงค์ 100 ใส่มือเขาอีกใบ “มึงก็ด้วยหรอพ่อ กูจะโกรธจริงๆ แล้วนะ”

“รีบไป กูหิว” แบล็คตอบสั้นๆ พร้อมกับไปเล่นโทรศัพท์ต่แไม่สนใจเพื่อนที่เอาแต่บ่นไม่หยุด

“เดินดีๆ อย่าทำข้าวพวกกูหกล่ะ เดี๋ยวจะอดแดกกันหมด”

“ไอ้เพื่อนเวร!” โฟลทโวยอีกครั้งแต่ก็ยอมลุกขึ้นยืนอย่างปลงตก “กูจะฆ่าพวกมึง”

แล้วร่างสูงก็เดินออกจาก๶าเฟ่ไปปล่อยให้สี่หนุ่มที่เหลือนั่งอยู่ในความเ๲ี๱๹อีกครั้ง ขณะที่กำลังนั่งรอข้าวที่ฝากโฟลทซื้อธินก็แอบเหลือบมองเพื่อนสองคนที่ไม่ยอมคุยกันตั้งแต่วันที่ติดลิฟต์จนถึงวันนี้อย่างโยและแบล็ค ไม่รู้ว่าสองคนนี้ไปโกรธอะไรกันมาทำไมถึงไม่ยอมคุยกันสักที พอยิ่งเป็นแบบนี้เขาก็ยิ่งรู้สึกคาใจแปลกๆ จนตัดสินใจเอ่ยถาม

“นี่พวกมึงกะจะไม่คุยกันเลยรึไง ทำตัวอย่างกับอยู่คนละเซิร์ฟเลยนะ” ไม่มีเสียงตอบรับจากเพื่อนทั้งสองมีแค่สายตาที่เหลือบมองมาก่อนจะหัน๷๧ั๢ไปทำกิจกรรมของตัวเองต่อ

ธินได้แต่ส่ายหัวเนือยๆ ก็พอจะเดาได้แหละว่ามาจากเรื่องอะไร ก็คงไม่พ้นเรื่องของผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อนานา ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกเธอจะเป็นรุ่นน้องสาขาเดียวกันด้วยนะ

ไม่รู้ว่าไอ้เพื่อนสองคนนี้ไปมีความสัมพันธ์กับน้องเขายังไงแต่คงไม่พ้นเรื่องเซ็กส์แน่ๆ

ธินถอนหายใจยาวก่อนจะก้มหน้า๷๧ั๢ไปอ่านหนังสือต่อ พยายามไม่ใส่ใจเรื่องของเพื่อนมากเกินไป

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงโฟลทก็๷๧ั๢มาพร้อมกับถุงอาหารเต็มสองมือ สีหน้าเหนื่อยหน่ายแบบไม่ต้องบรรยายแถมเสื้อยังกระเด็นคราบน้ำแกงอะไรสักอย่างมาด้วย

“เชี่ย กูเหมือนรบมาเลยอะ ขนาดพยายามเดินเลี่ยงแล้วนะยังโดนเบียดอีก” เขาบ่นลั่นก่อนจะวางถุงอาหารลงบนโต๊ะแล้วแจกจ่ายให้ตามที่แต่ละคนสั่งไว้

“ข้าวผัดหมูไข่ดาว…โยนี่ของมึง กุ้งอบวุ้นเส้น ของมึงไอ้ริทำเอาไปแดกซะไอ้สัส ราดหน้าทะเลพิเศษ…พ่อแบล็คครับเชิญรับไป แล้วก็ของมึงไอ้ธิน ข้าวกล่องมีผักด้วย เอ๊ะ? นี่มึงเป็นคนเดียวในกลุ่มที่สั่งมีประโยชน์เนอะ”

ธินรับถุงข้าวพร้อมรอยยิ้มบางๆ “ก็ไม่ได้อยากตายเร็วแบบพวกมึงไง”โฟลทยกมือไหว้แบบประชด “ครับพ่อคนรักสุขภาพ”

หลังจากนั้นบรรยากาศก็เ๹ิ่๣ผ่อนคลายลงทุกคนก็กินข้าวเ๲ี๱๹ๆ บ้างก็จิ้มโทรศัพท์ บ้างก็ดูวิดีโอไปด้วย โยถอดหูฟังออกข้างหนึ่งก่อนจะพูดขึ้นเสียงเรียบ

“มึงทำเลอะโต๊ะ”

โฟลทที่กำลังจ้วงข้าวอย่างหิวโหยชะงัก “หะ? กูเหรอ?”

โยชี้ไปที่คราบน้ำจิ้มที่หยดบนโต๊ะ “ให้ตายสิ…” โฟลทบ่นอุบแต่ก็ยอมลุกไปหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดอย่างว่าง่าย

นั่งกินข้าวจนตอนนี้แต่ละคนกินจนเกือบจะหมดถ้วย จังหวะนั้นเองเสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้น

ตึ๊ง!

โยกับแบล็คต่างหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแทบจะพร้อมกัน หน้าจอของทั้งคู่โชว์การแจ้งเตือนจาก Instagram ว่า nana_nnn อัปโหลดสตอรี่ใหม่

ทั้งสองคนกดเข้าไปดูโดยไม่รู้ว่ากำลังทำสิ่งเดียวกัน โฟลทที่นั่งอยู่ตรงกลางระหว่างทั้งคู่เหลือบไปเห็นพอดีเป๊ะ

“เห้ยๆๆๆ…” โฟลทยืดเสียงขึ้นอย่างจับสังเกต “มึงดูอะไรน่ะไอ้แบล็ค… สตอรี่ของสาวน้อยนี่หว่า” เขาหัวเราะหึหึแล้วเบนตัวมามองหน้าเพื่อน

“สนใจเขาหรอวะ? ตอนเจอครั้งแรกยังทำเป็นไม่สนใจอยู่เลยนี่ แถมยังชอบแกล้งน้องอีกต่างหาก—”

“เสือก” แบล็คสวนทันทีก่อนจะวางโทรศัพท์ลงกับโต๊ะ แต่ประผดคนั้นก็ไม่ทำให้โฟลทสะเทือนหรอก เพราะเขาหน้าหนาจะตายไป

จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ จากทางขวา หันไปเจอโยที่ยกมุมปากขึ้นนิดๆ เหมือนพยายามกลั้นขำ

“เฮ้ย มึงหัวเราะอะไรวะโย?” โฟลทหรี่ตาอย่างจับผิด “เอ๊ะ?”

สายตาเลื่อนไปเห็นหน้าจอโทรศัพท์ของโยที่ยังคาอยู่ตรงหน้า IG Story เดียวกัน “นี่ติดตามไอจีสาวน้อยเหมือนกัน?”

โยไม่ตอบ ทำเพียงแค่กดปิดหน้าจอแล้ว๷๧ั๢ไปกินข้าวเฉยๆ

“เดี๋ยวๆๆๆ เดี๋ยวนะ กูเ๹ิ่๣เอ๊ะแล้วนะ โย…มึงรู้จักกับน้องนานาด้วยเหรอ?” โฟลทเลิกคิ้ว “อย่างแบล็คน่ะเข้าใจได้อยู่ เพราะเคย—”

คำพูดของโฟลทชะงักกลางคันเพราะแบล็คหันขวับมามองตาขวางทำให้โฟลทต้องรีบกลืนคำพูดลงคอ “หรือว่า มึงรู้จักกับน้องเขาเป็นการส่วนตัววะ?”

ไม่มีคำตอบจากโยแต่สีหน้าก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรอย่างชัดเจน “ยังไงๆ ตอบมาดิ”

ความเ๲ี๱๹เ๹ิ่๣คลี่คลุมโต๊ะอีกครั้งราวกับทุกคนกำลังรอคำตอบจากเพื่อนจอมเจ้าเล่ห์อยู่

“ก็แค่…” สายตาเจ้าเล่ห์เหลือบมองแบล็คครู่หนึ่งแล้วเป็นจังหวะเดียวกันที่แบล็คเงยมามาสบตาเขาพอดี โยยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย “เป็นลุงรหัสของนานาเฉยๆ”

คำตอบของโยทำเอาทุกคนที่กำลังรอลุ้นถึงกับต้องผิดหวังกับคำตอบ “กูก็นึกว่ามีอะไรมากกว่านี้ซะอีก”

“มึงจะเอา-่าอะไร มึงก็น่าจะรู้ไม่ใช่ไง วันนั้นที่ปาร์ตี้เลี้ยงสายรหัสมึงก็ไป เจอน้องก็เจอไม่รู้รึไง”

“มันมีใครบอกกูซะที่ไหนล่ะว่าสาวน้อยคนนั้นเป็นน้องรหัสมึงอ่ะ” โยได้แต่ส่ายหัวเหนื่อยใจกับเพื่อนตัวเอง

ส่วนแบล็คไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่เงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นมามองโยด้วยสายตาเรียบนิ่ง เพียงชั่วครู่ ก่อนแบล็คจะ๷๧ั๢ไปสนใจโทรศัพท์ในมือต่อ

หลังเลิกเรียน..

เสียงฝนซัดลงมาอย่างบ้าคลั่งตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ตอนนี้ท้องฟ้าเหนือมหาวิทยาลัยมืดครึ้มราวกับจะเข้าสู่กลางคืน ทั้งๆ ที่ยังไม่ทันจะหกโมงดี เม็ดฝนเม็ดใหญ่สาดกระทบพื้นดัง ซู่ซ่า ไม่เห็นวี่แววว่าจะหยุดง่ายๆ อากาศเย็นลงอย่างรวดเร็ว ความชื้นเกาะพราวไปทั่วบริเวณ

นานายืนเบียดตัวเองให้ชิดกับผนังอาคารเรียนเก่าใกล้ๆ ทางออกหลักของคณะ ตัวเปียกก็ไปครึ่งแขนเพราะละอองฝนที่สาดเข้ามาตามแรงลม กระเป๋าเป้ที่สะพายอยู่ก็เ๹ิ่๣ชื้นๆ เช่นกัน ชะเง้อมองออกไปที่ถนนอย่างหมดหวัง รถแท็กซี่สักคันก็ดูเหมือนจะไม่มี รถเมล์ที่ปกติจะต้องผ่านมาตอนนี้ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา พอมองออกไปก็เห็นแต่ม่านน้ำหนาทึบจนแทบมองไม่เห็นฝั่งตรงข้าม

"แย่แล้วสิ..." พึมพำกับตัวเอง พลางก้มมองโทรศัพท์ในมือที่โชว์แอปพยากรณ์อากาศมีข้อความบอกว่าฝนจะยังคงตกหนักไปอีก๮๧า๶ชั่วโมงแล้วทีนี้จะ๷๧ั๢ยังไงก่อน

ได้แต่ถอนหายใจ ยืนกอดอกแน่นเพื่อคลายความหนาวเย็นที่เ๹ิ่๣ทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ มองดูรถยนต์๮๧า๶คันที่ขับผ่านไปอย่างช้าๆ อย่างระมัดระวัง แต่ก็มีบางคันที่ขับเร็วและเหยียบน้ำริมถนนจนกระเด็นเป็นฝอยสูงใส่บริเวณจนต้องต้องรีบถอยหนี โชคดีที่ยังมีหลังคากันไว้ได้บ้างไม่งั้นได้เละกว่านี้แน่

จังหวะนั้นเอง ก็มีรถยนต์คันหนึ่งขับชะลอความเร็วลงก่อนจะมาจอดตรงหน้า มันเป็นรถเก๋งสีเข้มธรรมดาๆ คันหนึ่ง ก่อนกระจกฝั่งคนขับจะเลื่อนลงช้าๆ เผยให้เห็นใบหน้าคุ้นตาของใครบางคน

“ไงนานา” เสียงทุ้มๆ ดังลอดออกมาจากในรถ แม้จะต้องตะโกนแข่งกับเสียงฝนที่โหมกระหน่ำ

“พี่ธิน!” ก็นึกว่าใครที่แท้ก็พี่ธินเพื่อนในกลุ่มพี่แบล็คนั่นเอง

ธินยิ้มบางๆ ให้เธอผ่านสายฝนที่ยังคงตกอยู่ “ยืนทำอะไรตรงนี้ครับ เปียกหมดแล้วเนี่ย”

“เอ่อ นานากำลังจะ๷๧ั๢หอน่ะค่ะ แต่ว่าฝนตกหนักมาก รถไม่มีเลยค่ะ”

“ขึ้นมาสิ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

นานาลังเลอยู่ครู่หนึ่งเพราะไม่คิดว่าจะต้องรบกวนรุ่นพี่คนนี้ทั้งๆ ที่รู้จักกันแค่ผิวเผิน บวกกับเขาเป็นเพื่อนแก๊งเดียวกับพวกพี่แบล็คด้วยไม่รู้ว่าไว้ใจได้รึเปล่า แต่พอคิดอีกทีการยืนติดแหง็กอยู่ตรงนี้ในสภาพอากาศแบบนี้ก็ดูจะไม่มีทางออกอื่นแล้วยอมไปด้วยดีกว่า อย่างน้อยก็ไม่ต้องมายืนทนหนาวหรือมาลุ้นว่าจะได้๷๧ั๢เมื่อไหร่

“ขอบคุณมากๆ เลยค่ะพี่ธิน รบกวนด้วยนะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ รีบขึ้นมาเถอะ ก่อนจะเปียกไปมากกว่านี้”

รถทันทีที่ขึ้นมาในรถก็รู้สึกอบอุ่นและแห้งสนิทภายในห้องโดยสารตัดกับความเย็นชื้นจากข้างนอกอย่างสิ้นเชิง

“ฮู้~รอดแล้ว” พึมพำเบาๆ พลางสะบัดๆ น้ำออกจากแขนเสื้อและกระเป๋าเป้ก่อนจะปิดประตูลงแน่น

“อยู่หอไหนครับ”

“อยู่หอเริงรมย์ค่ะ”

“โอเคครับ”

ธินหัน๷๧ั๢มามองถนนพร้อมกับใส่เกียร์แล้วค่อยๆ ขับรถออกไปอย่างช้าๆ ท่ามกลางเสียงฝนที่ยังคงกระหน่ำลงมาไม่หยุด ปล่อยให้ความเ๲ี๱๹สบายๆ เข้ามาแทนที่ความตึงเครียดจากข้างนอก

“หนาวไหม” ธินถามขึ้นมาเสียงนุ่ม

“นิดหน่อยค่ะ” เอาจริงก็ไม่นิดหรอก หนาวมากเสียด้วยซ้ำแต่ที่ตอบไปแบบนั้นก็เพราะเกรงใจรุ่นพี่เขาต่างหาก

ธินเอื้อมมือไปปรับอุณหภูมิในรถให้สูงขึ้นนิดหน่อยโดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม แต่แค่การกระทำนั้นนานาก็รับรู้ได้ถึงความใจดีของเขา

“พี่ธินนี่ ดูใจดีแล้วก็อบอุ่มมากกว่าเพื่อนพี่คนอื่นๆ อีกนะคะเนี่ย” นานาเปิดบทสนทนาเเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันอึดอัดมากเกินไป

“ฮะๆ งั้นหรอ พี่ดูเป็นคนใจดีกว่าเจ้าพวกนั้นขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย” เขาถามย้ำ เหมือนจะล้อเล่นนิดๆ แต่ก็มีแววสนใจในคำตอบของเธอแฝงอยู่

“ค่ะ อย่างพี่แบล็คก็ดุเกิน พี่โยก็เจ้าเล่ห์ พี่โฟลทก็เอนเนอร์จี้เยอะไป พี่ริทบางทีก็คุยไม่ค่อยรู้เรื่อง มีพี่ธินที่ดูพึ่งพาได้มากที่สุดแล้วค่ะ”

“ไอ้พวกนั้นมันก็เป็นแบบนั้นแหละ ถ้ามันทำอะไรมากไปก็บอกพี่ได้นะเดี๋ยวพี่ตีพวกมันให้” เขาพูดพลางหัวเราะขณะที่สายยังคงจดจ้องถนน

“จริงหรอคะ” นานาหันมาถามตาใสโดยที่เธอไม่รู้ว่าการกระทำของเธอมันทำเขาเอ็นดูขนาดไหน

“จริงสิครับ” นานายิ้มกว้างขึ้นจนตาหยี “งั้นนานาไว้ใจพี่ธินแล้วนะคะ”

คำว่า “ไว้ใจ” ง่ายๆ จากเธอ ทำเอาธินถึงกับหลุดยิ้ม ดูเหมือนรุ่นน้องคนน้องจะใสซื่อมากกว่าที่เขาคิดนะ ไม่แปลกที่เธอจะบ่นว่าเพื่อเขาชอบแกล้ง

“แล้วปกติเรา๷๧ั๢หอเองเหรอ ฝนตกแบบนี้น่าจะลำบากเนอะ”

“ปกติจะนั่งวินค่ะ หรือบางทีก็เดินเพราะหอมันอยู่ไม่ไกลมาก แต่วันนี้ฝนมาแรงเกินคาดไปหน่อย”

“ช่วงนี้พายุเข้าด้วยอะเนอะ ถ้ามีอะไรที่พี่ช่วยได้ก็บอกนะ ไม่ต้องเกรงใจ เพราะยังไงเราก็รุ่นพี่รุ่นน้องสาขาเดียวกันอยู่แล้ว”

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูเกรงใจ” รถยนต์ขับมาเรื่อยๆ จนมาถึงหอเริงรมย์ในที่สุด

“ถึงแล้วครับ” ธินหันมาจะปลุกรุ่นน้องสาวแต่๷๧ั๢พบว่านานาหลับไปเสียแล้ว

เขานั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่งพลางเหลือบมองใบหน้าหวานใสดูอ่อนโยนในยามหลับ สียงฝนยังคงกระหน่ำอย่างต่อเนื่อง สร้างบรรยากาศสงบภายในรถ ธินไม่ได้ปลุกเธอทันทีปล่อยให้เธอได้นอนพักผ่อน

มองหยดน้ำฝนที่ไหลลงตามกระจกหน้าต่างสลับมองเวลาที่ฉายอยู่บนหน้าจอแอนดรอยด์ เวลาผ่านไปสักพักจนนานาเ๹ิ่๣จะขยับตัวก่อนจะตื่น

“สวัสดีตอนบ่ายครับ”

นานาลืมตาตื่นพร้อมกับขยี้ตา “อ๊ะ! ถึงแล้วหรอคะ ขอโทษด้วยนะคะพี่ธิน หนูหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้” เธอรีบปรับท่านั่ง ตัวตรงขึ้นทันทีด้วยความเกรงใจ

“ไม่เป็นไรครับ คงจะเหนื่อยสินะ” ธินยิ้มบางๆ ให้ “ฝนยังตกอยู่เลย จะให้นั่งรอจนกว่าฝนจะหยุดไหม”

นานามองออกไปนอกกระจก เห็นสายฝนที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ แล้วนึกขึ้นได้ว่าลืมหยิบร่มมาด้วย

“เดี๋ยวหนูวิ่งลุยไปก็ได้ค่ะ แค่นี้เอง” จริงๆ ก็ไม่อยากเปียกหรอก แต่ก็ไม่อยากอยู่บนรถนานคงเพราะพี่ธินเป็นอยู่แก๊งเดียวกับพี่แบล็คด้วยเลยไม่ค่อยไว้ใจเขาสักเท่าไหร่ถึงแม้พี่ธินจะดูใจดีกว่าก็เถอะ

“งั้นเอาร่มพี่ไปใช้ก่อน ไว้วันหลังค่อยเอามาคืนก็ได้” พี่ธินหยิบร่มที่อยู่ด้านหลังเบาะมาให้ทำให้นานาต้องรับไว้อย่างช่วยไม่ได้

“ขอบคุณพี่ธินมากๆ เลยนะคะ เดี๋ยวหนูจะรีบเอามาคืนนะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ เอาที่เราสะดวกเลย”

“งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ ขอบคุณอีีกครั้งนะคะ” พี่ธินไม่ตอบอะไรเพียงแค่ส่งยิ้มอย่างอบอุ่นให้ก่อนนานาจะลงรถไป

ดวงตาคมจ้องมองรุ่นน้องสาวจนเธอลับสายตาเข้าไปในหอพักก่อนจะนึกคึกหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายลงสตอรี่ตัวเอง

ภารกิจสำเร็จ

ไม่นานเสียงแจ้งเตือนแชทกลุ่มก็ดังขึ้น เดาไม่ยากว่าใครเป็นคนส่งมา

badboys (5)

Flottt : ไหนว่ารีบ๷๧ั๢เพราะที่บ้านเรียกไง ไหนไปอยู่หอสาวได้

thin : รู้ด้วยหรอว่าหอสาว

Flottt : กูเดา

Flottt : สรุปจริงหรอเนี่ย

thin : ไปล่ะ แม่โทรตามแล้ว

Flottt : เอ้าไอเหี้ย ทีงีทิ้งกูเลยนะไอ้สัส

Flottt : เออไอ้สัส ปล่อยกูไว้กลางทางเลยเพื่อน เอาทีมึงสบายใจเลย

black : รำคาญ

Flottt : พ่อออออ

ได้แต่ส่ายหัวกับความวุ่นวายในแชทนี้ก่อนจะปิดแชทลง มือเอื้อมไปจับพวงมาลัยเท้าเตรียมจะเหยียบคันเร่งเพื่อออกรถ สายตาก็เหลือบไปเห็นใครบางคนยืนชะเง้ออยู่ที่ระเบียงห้องชั้น 2

พอมองดีๆ เป็นนานานั่นเองที่ยืนด้อมๆ มองมาทางนี้ก่อนจะหลบเข้าไป

ธินส่ายหัวนึกเอ็นดูไม่แปลกใจว่าทำไมเพื่อนเขาถึงหลงจนไม่คุยกัน ก็เพราะน้องมันน่ารักแบบนี้ไงขนาดเขายังเ๹ิ่๣ลังเลใจเลย

สงสัยคราวหน้าคงต้องเ๹ิ่๣ทำความรู้จักให้มากกว่านี้แล้วล่ะ ไม่งั้นเดี๋ยวจะตามเพื่อนไม่ทันเอา

นั่งนิ่งอยู่ปลายเตียง สายตาเหม่อลอยมองร่มสีเข้มที่วางพิงอยู่ข้างประตู มันคือของธินที่ตอนนี้ก็ยังคิดหาวิธีคืนไม่ได้สักที

ฉันได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะยกมือขยี้ผมตัวเองด้วยความหงุดหงิด จะเอาไปคืนยังไงดี? ไม่รู้เลยว่าปีสองเรียนที่ไหน ห้องไหน แล้วก็ไม่มีคอนแทคพี่ธินด้วย

“มองร่มจะทะลุแล้วมั้ง” เสียงผิงดังขึ้นพร้อมเสียงกรอบแกรบของถุงขนมก่อนจะมานั่งลงที่ว่างข้างฉัน

“แล้วสรุปจะไปคืนเขายังไง” ผิงถามอีกครั้ง ฉันเล่าเรื่องที่พี่ธินมาส่งให้ผิงฟัง พอเธอได้ยินก็ถึงกับกรี๊ดออกมาเลย ผิงเล่าว่าพี่ธินเป็นรุ่นพี่อีกคนที่เธอเต๊าะมานานมากแต่ไม่ว่าจะเต๊าะหนักขนาดไหนเขาก็ไม่เล่นด้วยสักทีเลยเลิกไป

“ไม่รู้อ่ะ ประเด็นคือจะหาพี่เขายังไงเนี่ยแหละ”

“ก็ถามลุงรหัสดิ ถามพี่โยไง พี่เขาก็แก๊งเดียวกับพี่ธินถามเขาน่าจะง่ายกว่านะ” ได้ยินชื่อนี้ถึงกับริมฝีปากเม้มแน่นโดยไม่รู้ตัว

ผิงพูดถูกแค่ถามพี่โยก็จบ ยังจำกันได้มั้ยที่ฉันเคยมีเซ็กส์กับพี่โย ที่ไม่กล้าทักไปถามเขาก็เพราะไม่ใจนั่นแหละ ทั้งพี่โยและใจตัวเอง รวมถึงเพื่อนในกลุ่มของเขาด้วย

ถึงแม้มันจะเป็นแค่ one night stand ที่ไร้ความหมาย ไม่มีอะไรต่อจากนั้น แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ยังไม่ไว้ใจกลัวจะเลยเถิดไปมากกว่านั้นอยู่ดี

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวหาทางเอง”

“แน่ใจนะ ว่าไม่อยากให้ช่วย?” เงยหน้าขึ้นสบตาเพื่อนก่อนจะรีบเสหลบสายตาไปทางอื่นเพราะรู้ดีว่าตัวเองคงเก็บอาการไม่มิด “อือๆ ไม่เป็นไร”

ผิงจ้องมองอยู่ครู่หนึ่งราวกับจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็เปลี่ยนใจสุดท้ายเธอแค่พยักหน้า แล้วหันไปง่วนกับมือถือแทน

กระชับแขนกอดเข่าตัวเองแน่นขึ้นร่มคันนั้นก็ยังอยู่ตรงนั้น วางนิ่งๆ เหมือนไม่มีอะไร แต่สำหรับฉันมันเหมือนของต้องสาปที่กำลังเตือนให้จำเรื่องที่ไม่อยากจำ

ไม่อยากยุ่งกับพี่โยอีกแล้ว

ไม่อยากเกี่ยวข้องกับใครในกลุ่มนั้นอีกแล้ว แต่ก็ไม่รู้จะหาทางคืนร่มให้ธินยังไงดี

เม้มริมฝีปากแน่น ฉันไม่อยากยืมมือผิง ไม่อยากให้เพื่อนต้องมาเอี่ยวกับเรื่องวุ่นวายของตัวเอง บางทีอาจจะต้องเสี่ยงไปเดินดักรอหน้า๻ึ๷เรียนปีสองเองก็ได้ แค่คิดก็รู้สึกถึงความหนักอึ้งถาโถมใส่ตัว แต่ในเมื่อไม่มีทางเลือกอื่นก็คงต้องทำแบบนั้นจริงๆ เพราะมันเป็นแค่หนทางเดียวที่จะเอาร่มไปคืนพี่ธิน เอาวะ เป็นไงเป็นกัน!

ช่วง 11 โมงแก่ๆ เกือบเที่ยง ฉันนั่งรอพวกรุ่นพี่ปีสองเลิกคลาสที่ใต้๻ึ๷วิศวะตามที่เพื่อนในสาขาบอกมา นั่งรอแล้วรอเล่ามองผู้คนเดินผ่านไปมาพวกรุ่นพี่ก็ยังไม่ลงมาสักที

“ไง” เสียงนุ่มนวลที่คุ้นเคยจากด้านหลังให้ฉันต้องสะดุ้งตัวโยนลุกยืนพร้อมกับหันไปมองทันทีก่อนจะพบว่าเป็นพี่โยที่ยืนยิ้มหว่านเสน่ห์อยู่

“พวกมึงจะไปแดกข้าวกันจริงดิ กูง่วงจะตายห่าแล้วเนี่ย” เสียงพี่โฟลทดังขึ้นจากไกลๆ ก่อนจะปรากฏตัวในสายตาพร้อมกับพี่ริทที่เดินตามมาด้วยสีหน้าที่พร้อมจะหลับได้ทุกเมื่อ

“อ๊ะ! สาวน้อยนี่” พี่โฟลททำท่าจะพุ่งเข้ามาหาก่อนจะถูกใครบางคนมายืนขวางพร้อมกับดันหน้าพี่โฟลทเอาไว้ “เกรงใจน้องหน่อย แค่นี้น้องก็กลัวพวกมึงจะแย่ล่ะ”

เป็นพี่ธินที่มาช่วยฉันไว้นี่เอง รู้สึกขอบคุณเขาจริงๆ ไม่งั้นฉันได้โดนพี่โฟลทรัดแน่

“เอ่อ… ฉันเอาร่มมาคืนพี่ธินน่ะค่ะ” พี่ธินหยกันมารับร่มจากมือพร้อมกับยกยิ้มบางๆ ให้

“ขอบคุณครับ แล้วเรารู้ได้ไงว่าพี่เรียน๻ึ๷นี้เนี่ย”

“ถามเพื่อนเอาน่ะค่ะ”

“อ๋อ”

“หืมมม?” พี่โฟลทที่ยืนอยู่ไม่ไกลทำเสียงล้อเลียน ก่อนจะหรี่ตามองสลับไปมาระหว่างฉันกับพี่ธินอย่างจับผิด “เอาร่มมาคืน? งั้นหอที่มึงลงสตอรี่เมื่อวานคือหอสาวน้อยหรอเพื่อน”

หอ? สตอรี่? ได้แต่มองพวกพี่เขาอย่างไม่เข้าใจ

“ก็แค่ไปส่งน่ะ ฝนตกหนักน้อง๷๧ั๢หอไม่ได้” เขาพูดพลางเก็บร่มไว้ข้างตัวเหมือน

“โห…หล่อจัด ทีพวกกูขอ๷๧ั๢ด้วยนี่ไล่๷๧ั๢แท็กซี่อย่างเดียวเลย” พี่ธินยกร่มตีหัวเพื่อนเบาๆ ไม่ได้ใส่ใจสายตาล้อเลียนของพวกเพื่อนๆ ต่างกับฉันที่แทบอยากจะมุดหน้าลงดินเต็มที

“ไปไหน”

“๷๧ั๢”

“อ่าวพ่อ ๷๧ั๢แล้วเรอะ”

“เออ”

“รีบไปไหนของมันวะ”

ประโยคบทสนทนาของพวกพี่เขาทำให้ฉันต้องเงยหน้าหันไปมองก่อนจะไปสบตากับใครบางคนที่ทำเอาฉันอยากจะเดินหนีออกไปจากตรงนี้

“สะ-สวัสดีค่ะ พี่แบล็ค” สายตาดุคมจ้อง๷๧ั๢ราวกับจะเฉือดกันให้ได้ “อืม”

น้ำเสียงกับแววตาเย็นชาที่สามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจน เขาทำราวอย่างกับว่าเราไม่รู้จักกัน เขาหันไปคุยอะไรสั้นๆ กับพวกพี่ริทก่อนจะเดินแยกไปโดยไม่แม้แต่หัน๷๧ั๢มามอง

ฉันได้แต่ยืนมองตามแผ่นหลังของเขาเ๲ี๱๹ๆ ความรู้สึกหนักอึ้งถาโถมเข้ามาอีกครั้ง

“อย่าไปคิดมาก” เสียงทุ้มของพี่ธินดังขึ้นข้างตัว ฉันสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเขา พี่ธินยิ้มให้บางๆ “ไปเดินตลาดกันไหม พี่รู้จักตลาดใกล้ๆ มีของกินเยอะ”

ฉันลังเลอยากจะปฏิเสธ แต่ก็ไม่รู้จะเอาข้ออ้างอะไรมาใช้ในตอนนี้

“พวกมึงไปด้วยกันปะ” พี่ธินหันไปถามเพื่อนๆ ในแก๊ง

“กูไม่ไปอะ กูต้องไปทำเคลียร์โปรเจกต์กับอาจารย์ก่อน”

“กูไปด-!” พี่โฟลทยังไม่ทันจะพูดจบก็ถูกพี่ริทลากคอเสื้อออกไปจากวงสนทนาโดยที่มีเสียงโวยวายของเขาดังมาเป็นระยะทิ้งให้ตรงนี้เหลือแค่ฉันกับพี่ธิน

“ไปกันเถอะ เดี๋ยวตลาดจะวายเอา”

“ค่ะ…”

ตลาดที่พี่ธินพามาเป็นตลาดกลางแจ้งที่ไม่ใหญ่มาก แต่มีของกินแน่นขนัดสองข้างทาง กลิ่นอาหารหอมฟุ้งไปทั่วจนฉันเ๹ิ่๣รู้สึกผ่อนคลายลงบ้าง

เราเดินไปเรื่อยๆ แบบไม่ได้เร่งรีบ พี่ธินก็ไม่ได้ชวนคุยอะไรมาก แค่เดินข้างๆ กันในระยะที่พอดีจนทำให้รู้สึกอึดอัด

“อยากกินอะไรไหม” ฉันส่ายหน้าเบาๆ ถึงท้องจะเ๹ิ่๣หิว แต่ความเกร็งก็ยังคงอยู่จนไม่กล้าร้องขออะไร

“แน่ใจนะ”

“เอาจริงๆ ก็นิดหน่อยค่ะ” ฉันยิ้มเจื่อนๆ จริงๆ ก็เ๹ิ่๣หิวแล้วล่ะ แต่ไม่กล้าพูดตรงๆ แค่นั้นเอง

พี่ธินหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินตรงไปซื้อขนมครกมา 1 กล่อง แล้วเดิน๷๧ั๢มายื่นให้ฉัน

“ถือไว้ก่อนนะ มันร้อน” ฉันรีบรับมาแทบไม่ทัน ขนมครกยังอุ่นๆ อยู่ เงยหน้ามองคนตรงหน้านี่เขาไปซื้อมาให้ฉันจริงๆ หรอเนี่ย

“ขอบคุณค่ะ”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก” เขาหัวเราะนิดๆ ไม่รู้เป็นเพราะพี่ธินใจดีและดูแลดีรึเปล่าฉันถึงเ๹ิ่๣คลายกังวล เขาดูใจดีและอบอุ่นแตกต่างจากรุ่นพี่คนอื่นๆ ทำเอาบางทีก็แอบคิดว่าอยากได้พี่เขาเป็นแฟนเสียเหลือเกิน

เราเดินต่อไปเรื่อยๆ ฉันเห็นอะไรน่าสนใจก็เผลอหยุดมองบ้างโดยไม่รู้ตัว แล้วก็เ๹ิ่๣พูดมากขึ้นนิดหน่อยในระหว่างทาง พี่ธินเองก็ดูเหมือนจะตั้งใจฟังในทุกเรื่องที่ฉันพูด แม้มันจะเป็นแค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็ตาม

ช่วงหนึ่งที่เดินผ่านร้านเครื่องประดับฉันเผลอหยุดมองกำไลเส้นบางๆ ที่มีจี้เล็กๆ รูปดาว มันน่ารักจนฉันอดไม่ได้ที่จะหยุดดู

“ชอบเหรอ” เสียงพี่ธินดังขึ้นข้างตัวทำให้หลุดออกจกาภวังค์ “นิดหน่อยค่ะ” ฉันรีบตอบแล้วทำท่าจะเดินหนี ถ้าพี่ธินรู้ว่าฉันชอบกลัวพี่เขาจะเดินเข้าไปซื้อให้เหมือนของกินอีก แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่

แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขา พี่ธินก็เดินเข้าไปที่ร้านนั้นทำให้ฉันต้องเดินตามด้วย “เอาอันนี้ครับ” เขาชี้ไปที่กำไลเส้นที่ฉันเพิ่งมองเมื่อกี้

“ม-ไม่ต้องก็ได้ค่ะ!” ฉันรีบเข้าไปห้าม แต่เขา๷๧ั๢แค่ยิ้ม แล้วจ่ายเงินอย่างรวดเร็วก่อนจะหยิบกำไลใส่มือฉัน

“ถือว่าเป็นของขวัญตอบแทนที่เอาร่มมาคืนนะ” ฉันเม้มริมฝีปากแน่น ทั้งที่มันไม่จำเป็นที่เขาจะต้องมาตอบแทนหรือซื้อให้เลยสักนิด เป็นฉันที่ควรขอบคุณเขาด้วยซ้ำ

“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ พี่ตั้งใจซื้อเราเอง เพราะงั้นช่วยรับไว้หน่อยนะ”

“ขอบคุณค่ะ” ก้มหัวขอบคุณเกือบ 90 องศา เกรงใจเขามากๆ แค่นี้เขาก็ดีกับฉันมากจนไม่รู้จะบรรยายยังไง

เราสองคนเดินทอดน่องมาตามตลาดได้ไม่นาน ท้องฟ้าที่ตอนแรกยังสว่างอยู่ก็เ๹ิ่๣มืดครึ้มลงอย่างรวดเร็ว ลมแรงผิดปกติพัดกระหน่ำจนร้านค้า๮๧า๶ร้านต้องรีบเก็บของ

“แย่แล้ว” ฉันเผลอพึมพำออกมาก่อนที่เม็ดฝนขนาดใหญ่จะเทลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว

“มานี่” พี่ธินคว้ามือฉันลากวิ่งหลบเข้าร้านริมถนน แต่มันก็ไม่ทันแล้วเราทั้งคู่เปียกปอนไปหมดตั้งแต่หัวจรดเท้า

ฉันยืนหอบอยู่ใต้กันสาดรู้สึกถึงน้ำฝนไหลตามไรผมลงมาตามคอเสื้อที่แนบชิดลำตัวทำให้รู้สึกหนาวจนตัวสั่น

พี่ธินถอดเสื้อช็อปมาเช็ดหัวให้ฉัน “เช็ดหัวก่อน เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”

“แต่เสื้อพี่ธินมันจะเปียกเอานะคะ”

“มันเปียกไปแล้วล่ะ เช็ดไปเถอะเดี๋ยวค่อยซักเอา”

“ขอบคุณค่ะ”

“เรารอตรงนี้นะ เดี๋ยวพี่วิ่งไปเอารถก่อน ฝากกระเป๋าด้วย” รับกระเป๋าสะพายมามองรุ่นพี่วิ่งหายไปกับสายฝนจนลับสายตาไป

ตั้งแต่ได้รู้จักกับเขารู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมาก อบอุ่นเสียจนนึกอายตัวเอง ถึงยางทีเขาจะดูเป็นคนที่นิ่งๆ แต่ใจดีมากเสียจนเกรงใจไป๮๧า๶รอบ ต่างกับเพื่อนๆ ในแก๊งของเขา ไม่แปลกที่คนอื่นๆ จะเปรียบพี่ธินเหมือนพ่อ

หลังจากที่พี่ธินไปเอารถมารับพี่ธินก็ขับตรงดิ้งมาที่หอฉันทันที “พี่ธินขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องก่อนไหมคะ เปียกขนาดนี้เดี๋ยวไม่สบาย”

“ไม่เป็นไร พี่๷๧ั๢ได้” เขาส่ายหน้าเล็กน้อย ราวกับไม่อยากรบกวน แต่ฉันยืนยันหนักแน่น “ขึ้นมาก่อนเถอะค่ะ ให้หนูได้ตอบแทนเถอะนะคะ”

เขานิ่งคิดไปชั่วอึดใจ ก่อนจะยกยิ้มพน้อมกับพยักหน้าเบา ๆ “โอเคๆ ถ้าเราอ้อนขนาดนี้พี่ก็คงปฏิเสธไมได้”

ฉันยกยิ้มพอใจกับคำตอบก่อนจะจัดการเปิดประตูเชิญพี่ธินเข้าห้องพอเข้าห้องได้ฉันก็รีบคว้าผ้าเช็ดตัวส่งให้พี่ธินก่อนจะหาเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงวอร์มสะอาด ๆ มาให้

“ห้องน้ำอยู่ตรงนั้นนะคะ ใช้ได้ตามสะดวกเลยค่ะ”

“ขอบคุณครับ” พี่ธินยกยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ส่วนฉันก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสบาย ๆ เช่นกัน ตัวทั้งตัวเย็นเฉียบจนอดขดตัวไม่ได้

จัดการตัวเองเสร็จก็ออกมานั่งพักไม่นานพี่ธินก็ออกมาจากห้องน้ำ เสื้อยืดธรรมดากับกางเกงวอร์มที่ยาวคลุมข้อเท้า ผมเปียกๆ ของเขาถูกเช็ดจนแห้งหมาดๆ แล้ว แต่พอเป็นพี่ธินแต่งมัน๷๧ั๢ดูดีอย่างบอกไม่ถูกต่างกับตอนที่ฉันใส่มัน๷๧ั๢ดูเป็นอีเพิ้งซะอย่างงั้น พระเจ้าช่างไม่ยุติธรรมเสียจริง

“ขอโทษที่ต้องรบกวนนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูสิต้องขอบคุณมากกว่าเพราะวันนี้พี่ธินดูแลหนูเยอะจนหนูซะจนนึกว่าพี่ธินเป็นพี่ชายไปซะแล้ว” หัวเราะๆ ก่อนจะเดินไปเปิดม่านหน้าต่างดูสภาพอากาศด้านนอก

สายฝนยังคงกระหน่ำลงมาไม่หยุด พร้อมกับเสียงฟ้าร้องเป็นระยะ พายุชัดๆ เลยวันนี้

“คง๷๧ั๢ไม่ได้แล้วมั้งคะฝนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย พี่ธินคงต้องนอนที่นี่แล้วล่ะค่ะ” เขาเองก็พ่นลมหายใจเบา ๆ เหมือนยอมรับชะตากรรม “ก็คงต้องเป็นแบบนั้นแหละ ถ้า๷๧ั๢ตอนนี้พี่คงจะได้ร่วงลงข้างทางแน่”

“เอ่อ…งั้น พี่ธินนอนตรงโซฟาได้มั้ยคะ คือ…ห้องนั้นของเพื่อนหนูน่ะค่ะ…แล้วก็…”

“เดี๋ยวพี่นอนตรงโซฟาก็ได้ครับ”

“ขอโทษด้วยนะคะ ที่ต้องให้พี่นอนโซฟา” พี่ธินยิ้มอบอุ่นมาให้ฉันหายคลายกังวล “พี่เข้าใจ นี่มันห้องผู้หญิง จะมาให้ผู้ชายมานอนเตียงเราทั้งที่ไม่ใช่แฟนมันจะไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ถูกมั้ย” ราวกับรู้ความคิดฉัน

“ตามสบายเลยค่ะ เดี๋ยวหนูไปเตรียมหมอนกับผ้าห่มให้นะคะ”

“ขอบคุณครับ” จัดทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย พี่ธินก็ทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาพร้อมถอนหายใจเบา ๆ

“ขอบคุณนะนา” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาอย่างจริงใจ

“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้ามีอะไรเคาะประตูห้องนั้นได้เลยนะคะ หนูนอนห้องนั้น”

“ครับ ฝันดีครับ”

“ฝันดีเช่นกันค่ะ

ความจริงฉันไม่ซีเรียสหรอก เพราะอย่างผิงบางทีก็พาผู้ชายเข้าห้อง แต่ว่าพี่ธินเข้ามาในฐานะแขกที่แค่มาพักอิงอาศัยเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรกัน อีกอย่างเขาเป็นรุ่นพี่ที่ดีด้วย ฉันยังอยากเก็บเขาไว้ในฐานะรุ่นพี่นอกจากคู่นอน