เรื่อง อสูรล้างสวรรค์

โจวเ๾่ แทบจะบ้า เพราะจ้าวหยางมักจะจ้องเขาด้วยความเกลียดชังอยู่ตลอดเวลา

   "ซีเว่ย! ทำไมคนรักของเจ้าไม่พูดกับเจ้าเลยล่ะ?"  จ้าวหยางถามทันทีด้วยสายตาดูถูกเล็กน้อย

   เมื่อได้ยินสิ่งนี้ โจวเ๾่ก็เหลือบมองจ้าวหยาง และพูดกวนส้น-ีนเบาๆ   "ข้าไม่ชอบพูดเกี่ยวกับเรื่องขอผู้อื่น  และในขณะกินข้าว พ่อและแม่ของข้าได้สอนว่าห้ามพูดขณะกินข้าว"

"ฮ่าๆๆ!"

   ทันทีที่โจวเ๾่พูดแบบนี้ เถียนซีเว่ยก็หัวเราะลั่นและกล่าวว่า" พี่เ๾่ของข้าช่างเป็นคนตลกยิ่งนัก"

   แต่ในขณะนี้ใบหน้าของ จ้าวหยางและคนอื่นๆน่าเกลียดเป็นอย่างมาก

   "น้องชาย เจ้าควรเก็บปากของเจ้าไว้กินซะดีกว่า   ข้าเกรงว่าเจ้าจะไม่มีโอกาสได้กินของอร่อยเหล่านี้อีกในอนาคต” ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดด้วยความโกรธและความดูถูกในดวงตาของเขาไม่ได้ปกปิดเป็นความลับ

     "ซีเว่ย!  เจ้าไปเจอเขามาจากไหน เจ้าไม่อายเหรอ? ดูสภาพของเขาสิ  เขามีอะไรดีกว่าพี่หยางของข้า"  นายน้อยอีกคนพูดด้วยความรังเกียจ

   เมื่อฟังคำดูถูกของคนเหล่านี้  โจวเ๾่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร  และเพิกเฉยต่อมันโดยสิ้นเชิง

    "เจ้ามีสภาพที่น่าดูตายล่ะ!"  เถียนซีเว่ย พูดด้วยความรังเกียจ จากนั้นเธอดึงแขนของโจวเ๾่และพูดว่า  "พี่เ๾่ ไปกันเถอะ  ข้าจะพาพี่เ๾่ไปกินอาหารที่อื่น! ข้าไม่อยากกินอาหารที่นี่แล้ว!"

   เถียนซีเว่ย ทนไม่ได้ที่เห็นพวกนายน้อยเหล่านี้ประจบประแจงจ้าวหยาง  ซึ่งเธอไม่ชอบจ้าวหยางเลย  สิ่งนี้ทำให้อารมณ์ที่ดีของเธอถูกทำลายลง ยิ่งไปกว่านั้นการดูถูกโจวเ๾่ทำให้เธออารมณ์หงุดหงิดขึ้นไปอีก

    "โจวเ๾่ ข้าไม่ให้เจ้าไป” เมื่อเห็นเถียนซีเว่ยและโจวเ๾่ต้องการจากไป จ้าวหยางก็พูดอย่างไร้อารมณ์

    "ถ้าข้าอยากไป! เจ้าจะทำอะไรข้าได้"   โจวเ๾่ตอบโต้ด้วยอารมณ์หงิดหงิเ  ตอนนี้เขาเริ่มอารมเสียแล้ว  คนเหล่านี้รบกวนการกินอาหารของเขา และได้ยั่วยุเขาตลอดเวลา

    จ้าวหยางหัวเราะเ๾าะ    "เจ้าหนุ่มน้อย! หากข้าต้องการสังหารเจ้า เจ้าคิดว่าใครจะหยุดข้าได้!"

    "เจ้าหนุ่ม! อย่าหยิ่งจนเกินไปและอย่าทำให้พี่หยางขุ่นเคือง เจ้าควรรู้ผลที่ตามมา”  นายน้อยคนหนึ่งตะโกนด้วยความโกรธ

    "ใช่แล้ว!  เจ้าไม่รู้เหรอว่า  พี่หยาง กำลังได้เข้าร่วมกองทัพอัคคีเหล็กแล้ว"

    "ฮึ! น่ารำคาญ พี่เ๾่เราไปกันเถอะ!" เถียนซีเว่ย ตะคอกอย่างเ๾็นชา  เธอหันหลังกลับและควงแขนของโจวเ๾่เพื่อจากไป

      จ้าวหยาง ที่อยู่ด้านข้างมองไปที่  สมาชิกในกลุ่มแล้วขยิบตา หลังจากที่อีกฝ่ายเข้าใจเขาก็ไม่ลังเลที่จะเคลื่อนไหว

    ฐานการฝึกฝนของชายคนนั้นอยู่ในระดับที่แปดของอาณาจักรนักยุทธ์     เขาควบแน่นพลังอย่างรีบเร่งและกระแทกหมัดไปที่หลังของโจวเ๾่โดยเต็มกำลังของเขา.

"ปัง!"

   โจวเ๾่ สังเกตเห็นการเคลื่อนไหว ของชายคนนั้นได้ตั้งแต่แรก  เขาจึงรีบควบแน่นพลังชีวิตสร้างเป็นโล่คุมกันทันที  พลังหมัดไม่สามารถสั่นคลอนโจวเ๾่ได้

    "เขาสามารถป้องกันการโจมตีของข้าได้!” นายน้อยผู้โจมตีแอบตกใจ

     "เขาพอมีความสามารถอยู่บ้าง"   จ้าวหยาง ขมวดคิ้วและพูดอย่างลับๆ เขาเห็นว่าความแข็งแกร่งของโจวเ๾่นั้นไม่เหมือนกับระดับที่หกขั้นปลายของอาณาจักรนักยุทธ์ ทั่วๆไป

     "มีอะไรก็พูดมา! ทำไมต้องใช้วิธีน่าสมเพชด้วย"  โจวเ๾่พูดเบา ๆ

    เถียนซีเว่ยในขณะนี้ตกตะลึงกับความแข็งแกร่งของโจวเ๾่ และหลังจากฟื้นคืนสติเธอก็พูดด้วยความโกรธว่า  "ตั๋วหมิง! ทำไมเจ้าถึงไร้ยางอายเช่นนี้!"

    นายน้อยผู้โจมตี เมินเฉยต่อเถียนซีเวยโดยสิ้นเชิง เขาจ้องมองไปที่โจวเ๾่ด้วยดวงตาที่ดุร้าย และต่อยโจวเ๾่อีกครั้ง

"ปัง!"

    ดวงตาของโจวเ๾่เฉียบคมมาก  ในขณะที่ตั๋วหมิงเคลื่อนไหว เขาก็ชกหมัดออกไปกระแทกหน้าอกของตั๋วหมิงด้วยเสียงปัง!  และทำให้ตั๋วหมิงถอยหลังกระเด็นออกไป

   หมัดนี้ทำให้คนอื่นๆ ตกใจมาก  ตั๋วหมิง มีพลังยุทธ์อยู่ในระดับที่แปดของอาณาจักรนักยุทธ์  เขาไม่สามารถต้านทานการโจมตีของโจวเ๾่ที่มีพลังยุทธ์อยู่ในระดับที่หกขั้นปลายของอาณาจักรนักยุทธ์ได้อย่างไร?

ไม่ใช่เพราะตั๋วหมิงอ่อนแอ แต่โจวเ๾่แข็งแกร่งเกินไป

    " พี่เ๾่! ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม?” เถียนซีเว่ย กล่าวด้วยความโล่งใจเมื่อเห็นว่าโจวเ๾่ สามารถต่อสู้กับตั๋วหมิงได้

    ใบหน้าของจ้าวหยาง โกรธถึงขีดสุดแล้วในขณะนี้ เขาโกรธที่เถียนซีเว่ยเป็นห่วงโจวเ๾่มาก

    "ข้าขอเตือนพวกเจ้าทุกคน  อย่ามายุ่งกับข้า!  ข้าไม่อยากทำร้ายคน!"  โจวเ๾่ตะโกนอย่างเ๾็นชา  แม้ว่าจ้าวหยางจะมีพลังยุทธ์ในระดับที่สามของอาณาจักรคุรุยุทธ์ โจวเ๾่ก็ไม่กลัว  เขายังมีไป๋หมิงไพ่เด็ดของเขาอยู่

    "พี่เ๾่ เราไปกันเถอะ!"  เถียนซีเว่ยกล่าวกับโจวเ๾่และขวงแขนเขาออกไปทันที

ตั๋วหมิง อยากจะตามไป แต่ถูกจ้าวหยางขัดขวางไว้

     "พี่หยาง จะปล่อยเขาไปแบบนี้เหรอ?” ตั๋วหมิง กล่าวอย่างไม่เต็มใจ

    จ้าวหยางหัวเราะเ๾าะ  "มีโอกาสอีกมาก  แต่ความแข็งแกร่งของชายคนนั้นมันไม่ธรรมดาเลย เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา และข้าไม่สามารถทำอะไรได้ในตอนนนี้ เพราะคนอื่นจะหัวเราะเ๾าะข้า ถ้าข้ารังแกคนที่อ่อนแอกว่า แต่ข้าจะฆ่าเขาแน่นอน  กล้าดียังไงมาแย่งซีเว่ยไปจากข้า!”

      "คราวนี้ข้ากลับมา และได้นำยาวายุปราณกลับมา ว่ากัันว่าตระกูลโจวแห่งเมืองไป๋หนาน ดินแดนทิศตะวันตก  ได้มอบสูตรยาให้กับองค์รัชทายาทแล้ว  ตอนนี้กองทัพอัคคีเหล็กกำลังใช้สมบัตินี้ในการฝึกฝน ผู้ที่ได้รับต้องอยู่ในอาณาจักรนักยุทธ์เท่านั้น และยานี้ช่วยเร่งความเร็วในการฝึนถึงสิบเท่า"

"ยาวายุปราณเหรอ?”

"เร่งความเร็วในการฝึกฝนถึงสิบเท่าเหรอ? มียาที่ทรงพลังขนาดนี้ด้วยเหรอ?” ทุกคนตกใจมาก

   หากพวกเขารู้ว่าเจ้าของสูตรยาวายุปราณคือโจวเ๾่  ไม่รู้ว่าพวกเขาจะแสดงออกอย่างไร

    "พี่เ๾่! ข้าไม่คิดว่าท่านจะแข็งแกร่งขนาดนี้   ตั๋วหมิงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของท่านเลย!” หลังจากออกจากร้านอาหาร  เถียนซีเว่ยก็พูดอย่างตื่นเต้น

    โจวเ๾่ยิ้มเบา ๆ และกล่าวว่า  "ตราบใดที่เจ้าฝึกฝนอย่างหนัก เจ้าก็สามารถแข็งแกร่งขึ้นได้"

     "ซีเว่ย! ขอบคุณสำหรับอาหาร ข้าจะไปแล้ว”โจวเ๾่พูดเบา ๆ

    "พี่เ๾่ ท่านจะไปไหนเหรอ?” เถียนซีเว่ย ถามอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนเธอต้องการติดตามโจวเ๾่

    "ไปหาสถานที่เงียบสงบนอกเมืองเพื่อบ่มเพาะ " โจวเ๾่พูดเบา ๆ

    "บ่มเพาะเหรอ?”  เถียนซีเว่ย รีบพูดทันทีว่า  "พี่เ๾่! ข้ารู้จักสถานที่ดีๆ  ในการบ่มเพาะ!"

 "โอ้? อยู่ที่ไหนเหรอ?” โจวเ๾่ถาม

    เถียนซีเว่ย พูดอย่างจริงจัง   "อยู่ในภูเขาจันทราทมิฬ พลังงานแห่งสวรรค์และโลกที่นั้นเข้มข้นมาก โดยปกติแล้วไม่มีใครไปที่นั่น และข้าก็ค้นพบถ้ำที่นั่นด้วย"

      "ไม่มีใครไปที่นั่น แล้วเจ้าไปทำอะไรที่นั่น”  โจวเ๾่ถาม เขาดูไม่เชื่อเล็กน้อย

      "พ่อของข้าเคยพาข้าไปเที่ยวตอนเด็กๆ และข้าได้พลัดหลงเข้าไปในถ้ำ เรื่องนี้ข้าไม่เคยบอกผู้ใด" เถียนซีเว่ยกล่าวอย่างนักแน่น

     หลังจากหยุดชั่วคราว เถียนซีเว่ยพูดอีกครั้ง  "ในถ้ำนั้นมีกลิ่นอายอันทรงพลังแทรกซึมอยู่ และอาจจะมีสมบัติซ่อนอยู่ในนั้น ในเวลานั้นข้าอ่อนแอเกินกว่าจะเข้าใกล้ได้"