ตำนานอาถรรพ์

ในมุมมืดที่แสงไฟส่องไม่ถึง และผู้คนไม่กล้าเอ่ยถึงยามค่ำคืน มี “บางสิ่ง” ถูกกระซิบต่อกันมาหลายชั่วอายุคน— เรื่องเล่าที่ไม่มีใครกล้ายืนยันความจริง แต่ทุกคำเตือนล้วนมีกฎข้อเดียวที่เหมือนกันเสมอ... “อย่าไปยุ่งกับสิ่งที่ถูกลืม”

ทุกตำนานล้วนเริ่มจาก สัญญาณวิปริต ที่เกิดขึ้นซ้ำซาก บ้างเป็นเสียงคร่ำครวญโหยหวน... หรือเสียงเล็บขูดขีดหลังบานประตูไม้เก่า บ้างเป็นเงาทมิฬที่ ยืนจ้องมองจากปลายเตียงในยามที่คุณคิดว่าอยู่ลำพัง บ้างเป็นสถานที่ซึ่งกลืนกินผู้คนให้หายสาบสูญไร้ร่องรอย หรือแม้แต่ ตุ๊กตาเสียกบาล... วัตถุต้องห้ามที่ใครก็ไม่สมควรไปแตะต้อง

สิ่งที่เหมือนกันในเรื่องเล่าเหล่านั้นคือ— อาถรรพ์เหล่านี้กำเนิดจาก "บาป" ที่ไม่เคยได้รับการชำระ ความแค้น, การสังเวย, คำสาปแช่ง หรือโศกนาฏกรรมเลือด มันกลายเป็นสิ่งตกค้างที่ไม่ยอมจบสิ้น ไม่ว่าจะผ่านมากี่ยุคสมัย... มันยังคงเฝ้ารอ "ฉีกกระชาก" ผู้ที่กล้าก้าวล่วงเข้าไปในความลับนั้น

และเมื่อมนุษย์เริ่มเพิกเฉยต่อคำเตือน เมื่อผู้ที่มองเห็นความตายเป็นเพียงเรื่องท้าทาย พยายามพิสูจน์ว่าเรื่องเล่าเป็นเพียงนิทานหลอกเด็ก พวกเขามักเป็นกลุ่มแรกที่ได้ตระหนักถึงความจริงอันน่าสะพรึงว่า… ตำนานแต่ละเรื่อง... มีชีวิตและลมหายใจของมันเอง

บ้างเฝ้ารอผู้กล้า... บ้างเฝ้ารอเหยื่อผู้โชคร้าย... และบางตำนาน— เพียงรอให้ใครสักคนเดินเข้าไปปลุกมันตื่นจากความตาย

แม้แต่บันทึกเก่าคร่ำครึ หลักฐานที่ถูกทิ้งร้าง หรือเสียงสั่งเสียสุดท้ายของผู้ที่หายสาบสูญ ล้วนย้ำเตือนเป็นเสียงเดียวกัน: “อย่าคิดว่าตำนานเป็นเพียงนิทาน... เพราะทุกตำนาน... ล้วนมีจุดเริ่มต้นมาจากศพและความจริง”