เรื่อง เซนต์เซย่า ภาคนักรบคนสุดท้าย Saint Seiya The Last Hope
……………………..
แม้้าะอ่อนเพลีย แต่ด้วยความตื่นเต้นที่เปี่ยมล้น เลยนั่งเกร็งตลอดทาง โดยมีทัตซึมิคอยข่มขวัญต่อยู่ตลอด อาทิเช่น “แกไม่รอดแน่” “เนต์ที่ะเจอ โหดชนิดหาเฝ้านรกยังต้องอาย” ซึ่งนั่นยิ่งทำให้เด็กหนุ่มจิตตกยิ่งกว่าเดิม ไม่นาน พาหนะหรูก็เดินทางาถึงจุดหาย
“ ว้าว….นั่นมัน…..” ทันทีที่เห็นสนามประลอง ้าก็ตกตะลึงจนหลงลืมำขู่ร้ายๆของพ่อบ้านจอมเถื่อน ด้วยมันืสเตเี่ยมทรงกลมที่อลังการงานสร้าง กะคร่าวๆ ่าะใหญ่กว่าราชมังคลาซักสองเท่า
“ เฮ้ย แกะมัวแต่ยืนอึ้งทำไมวะ รีบตามา ข้าะพาไปที่ห้องแต่งตัว ”
“ อ้า ครับ ” ้ารีบรับำ แ้วิ่งตามพ่อบ้าน่าสูงที่กำลังเปิดประตูหลัง เพื่อเข้าไปใตัวอาคาร
…………………………
เมื่อเข้าาภายใ ้าก็พบกับโถงใหญ่ พื้นปูพรมแดงดูหรูหรา ตรงกลางห้องมีเคาน์เตอร์เหล็กรมดำตั้งอยู่ แะมีเจ้าหน้าที่สาวสวยใชุดสูทแดงประจำอยู่หนึ่งคน
“ ั้นำนักสู้าส่งให้ นี่ืคีย์การ์ด ” ทัตซึมิยื่นบัตรแข็งให้เจ้าหน้าที่สาว
“ อ้า ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ระดับคุณทัตซึมิแ้ ไม่จำเป็นต้องยืนยันตัวตนหรอก ” เจ้าหน้าที่สาวแสดงท่าทีเกรงใจ แต่ก็ยังรับบัตรนั้นไปสแกนข้อมูล
“ ทำไปเถอะน่า เพราะกฎต้องเป็นกฎ ” ทัตซึมิตีหน้าเครียด ซึ่งเป็นเรื่องปกติ เพราะที่ผ่านา พ่อบ้าน่าใหญ่คนนี้ก็ไม่เคยยิ้มอยู่แ้
การตรวจสอบใช้เวลาไม่นาน ก็ผ่านอย่างง่ายดาย ทั้งสองจึงออกจากห้องรับรอง แ้เดินตามทางที่ปูด้วยพรมแดง ระหว่างนั้น ้าเหมือนะแว่วเสียงเฮของผู้คนจำนวนาก เลยเอ่ยถามเสียงสั่น
“ เอ่อ…คุณทัตซึมิครับ เหมือนผมะไ้ยินเสียงคน เขาาทำะไกันืครับ ”
ทัตซึมิจ้องกลับ สีหน้า แววตาเหมือนะมองว่าเขาเป็นตัวประหลาด แต่สุดท้าย เขาก็ตอบเสียงขุ่น
“ บ้าไปแ้รึไวะ ผู้คนที่า มันก็ตั้งใจาดูพวกเนต์อย่างแกแข่งนั่นแหละ นี่แสดงว่าหลายวันที่ผ่านา ไม่เคยดูข่าวเลยสินะ ”
“ อ้าว…..เหรอ อันที่จริง ผมก็ไม่ไ้เปิดทีวีดูจริงๆนั่นแหละ เพราะมัวแต่ฝึกวิชาอยู่ ” ้าเว้าซื่อๆ ทัตซึมิจึงถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนะละลายความโง่ให้พระเอกหนุ่ม
“ เฮ้อ…ใเมื่อแกไม่รู้จริงๆ ั้ก็ะบอกให้ ศึกกาแล็คเี่ยนวอร์นี้ ไม่ใช่การประลองไก่กา เพราะมูลนิธิแกรนด์ของเราไ้ใช้ทุกเครือข่ายที่มี กระจายข่าวไปทั่วโลก แะมีถึง 155 ประเทศซื้อลิขสิทธิ์ไปถ่ายทอด แถมใสนามก็จุไ้ถึง 80,000 คน ดังนั้น เื่ขนมกินไ้เลย งานนี้แกดังแน่ แต่ต้องสู้ให้ชนะก่อนนะ ”
พอไ้ยินแบบนั้น ้าก็แลมจับ เพราะที่ผ่านา แค่ออกไปพูดหน้าั้ที่มีเพื่อนให้องคอยฟังแค่ 40 คน เขาก็ขาสั่นพั่บๆแ้ แะถ้าต้องไปต่อสู้ให้คนหลั้านไ้รับชม (รวมถึงคนดูทางบ้านด้วย) มันะสยองขนาดไหน
“ นี่ั้ยอมแพ้ทันมั้ยเนี่ย เพราะการโชว์ตัวแบบนี้ มันน่ากลัวยิ่งกว่าสู้กับพวกเนต์อีก ”
ทว่าก็สายเกินไปแ้ เพราะทัตซิมิไ้นำทางาถึงห้องแต่งตัวเป็นที่เรียบร้อย เขาจึงผลัก้าไปข้างหน้า พร้อมร้องเร่ง
“ เอ้า ถึงที่แ้ แกรีบเข้าไปเตรียมตัว ส่วนครอธเพกาซัส เราไ้เอาไปวางไว้ให้แ้ ”
“ คะ…ครับ ” ้ารับำแผ่วเบา ท่าทางดูไม่มั่นใจเอาซะเลย ทว่าสุดท้าย เด็กหนุ่มก็ยอมเข้าไปแต่โดยี
…………………………..
พอ้าเปิดประตูง สิ่งแที่ไ้เห็นืกลุ่มเด็กหนุ่มวัยใกล้กันถึงหลายคน ผู้ที่อยู่ใกล้สุดก็ื “จาบุ” แต่คราวนี้เขาสวมชุดครอธยูนิคอร์นสีม่วงเข้มที่ดูน่าสะพรึง แะมีจุดเด่นตรงเขาบนหมวกเหล็ก
“ โอ้…..ว้าว ชุดเกราะยูนิคอร์นใตำนาน โคตรเท่เลย ” ้าทึ่งจัดจนอยากะโดดเข้าไปขอลายเ็น แต่ก็ต้องเปลี่ยนใจ เมื่อโดนสายตาแข็งกร้าวของเจ้าของครอธข่มเอาไว้
“ ไ เจ้าเย่า าให้ั้เชือดแ้เหรอ ”
ใขณะที่้าเริ่มหวาดๆ เสียงทุ้มใหญ่ของเด็กหนุ่มที่อยู่มุมห้องก็ดังขึ้น
“ เฮ้ย คู่ต่อกรของแกไม่ใช่ไอ้บ้าเย่า แต่เป็นั้ต่างหากล่ะโว้ย ”
เพียงแค่ไ้ยิน ้าก็แช็อก ด้วยกระแสนั้นแฝงแววหาเรื่องอย่างชัดเจน ราวกับคนผู้นี้พร้อมะเป็นอริกับทุกคนใโลกหล้า แะเมื่อหันไปมอง ก็ต้องตกตะลึงจนตาค้าง เนื่องจากเจ้าของเสียงมีรูป่าที่ใหญ่ยักษ์ บนกายสวมเกราะแดงที่มีลักษณะคล้ายลูกสิงโต เมื่อาประกอบกับใบหน้ารูปสามเหลี่ยม ดวงตาเล็กหยีที่ไร้แวว ก็แข่มขวัญทุกคนให้ขี้แตกรดกางเกง
“ อ้า นี่่าะเป็น ไลโอเน็ต บัน บรอนต์เนต์แห่งดาวลูกสิงโต แะเป็นูู่่้นัดแของจาบุ ” ้าจำไ้ทันทีว่าคนผู้นี้เป็นใคร แะถึงแม้ว่าเขาะเป็นเพียงตัวประกอบ แต่ด้านรูปลักษณ์ก็จัดว่าน่าเกรงขาม
“ เช้ง……”
แต่ตื่นเต้นไ้เี๋ยวเียว โสตประสาทก็แว่วเสียงดังกังวานของโลหะที่เสียดสีกัน แะพอหันไปมอง ก็พบกับเด็กหนุ่ม่าผอมเกร็งนายหนึ่ง หน้าตาเจ้าเล่ห์ ทั่วกายสวมเกราะสีม่วงอ่อน พิเศษตรงที่สนับมือของเขาดันมีเหล็กแหลมที่มีทรงคล้ายเขี้ยวงูงอกออกา
“ เอ๊ะ! นี่คงเป็น ไฮดร้า อิจิ ล่ะมั้ง ว่าแต่ตัวจริงดูน่ากลัวกว่าใการ์ตูนเยอะ โดยเฉพาะเขี้ยวนั้น ถ้าจำไม่ผิด รู้สึกว่ามีพิษนี่หว่า รีบถอยให้ห่างีกว่า ” ทว่าใจังหวะที่้าถอยหนี แผ่นหลังก็ปะทะกับบางสิ่ง จึงรีบหันกลับามอง เลยทำให้ตกใจจนร้องเสียงดัง
“ ว้าก…..นี่มันยักษ์ ใช่มั้ย ”
เหตุที่ทำให้เสียฟอร์มถึงขนาดนี้ เพราะบุคคลที่้าถอยชนเมื่อครู่ เป็นเด็กหนุ่มที่สูงเกือบสองเมตร ทั่ว่าอุดมไปด้วยมัด้าม แะสวมเกราะดำที่ค่อนข้างหนา ดวงตาแข็งกร้าวภายใต้คิ้วดกหนาจ้องมองพระเอกหนุ่ม ซึ่งตอนนี้ไ้แต่นั่งแผ่หลาสิ้นท่าอยู่บนพื้น เขาจึงแสยะยิ้มให้เล็กน้อย ก่อนะดูถูกซึ่งหน้าแบบไม่เกรงใจ
“ ะไกันฟะ ไ้ข่าวว่าไปฝึกถึงกรีซ ต้นกำหนดของเหล่าเนต์ แต่ทำไมถึงไ้ปอดแหกนัก อีแบบนี้ แกไ้ตายคาสองมือของข้าแน่ เจ้าเย่า ”
“ หึ หึ หึ ” หลายคนใที่นั้นัเราะ ยกเว้นแต่เด็กหนุ่มคนนึงที่รีบรุดเข้าาประคอง้า
“ เย่า นายเป็นะไากมั้ย ยืนไหวรึเปล่า ”
เพียงแค่ไ้ฟังเสียงร้องทักที่แสนอบอุ่น ้าก็แสลัดความหวาดกลัวออกจนหมดสิ้น แะเมื่อไ้หันไปมอง ก็แะใจละลาย ด้วยบุรุษผู้นั้นมีใบหน้าที่คล้ายหญิงสาวผู้งดงาม ่าที่ค่อนข้างบางสวมเกราะสีชมพู อันเข้ากับเส้นผมยาวสลวยสีเียวกันของเขา
“ นะ…นี่ต้องเป็นอันโดรเมด้า ชุน แน่ โอ้ว…ถ้าไม่รู้าก่อนว่าเขาเป็นผู้ชาย มีหวังต้องตกหลุมรักแหงๆ เพราะโคตรสวยเลย ” ้ารีบสะบัดศีรษะไปา เพื่อขับไล่ความสับสนออกจากจิตใจ ด้วยไม่อยากให้นิยายแฟนฟิคเรื่องนี้ต้องกลายเป็นซีรีย์วายยอดนิยม
“ เฮ้ ทำไมมองแบบนั้น นายจำั้ไม่ไ้เหรอ ” ชุนยิ้มให้เล็กน้อย ดวงตาส่อแววเป็นมิตร ทำให้้ารู้สึกีขึ้นาทันที เขาจึงรีบยิ้มตอบ ัสมองพลางขบคิด
“ อ้า….ใที่สุด ก็เจอที่พึ่งแ้ เพราะนี่่าะเป็นคนี ตรงกับคาแรคเตอร์ใการ์ตูนเลย ”
ขณะที่้ากำลังอินกับมิตรภาพใหม่อยู่นั้นเอง ก็มีใครบางคนพูดแทรกเข้าา เสียงของเขาดูกร้าวนิดๆ เยือกเย็นหน่อยๆ
“ นี่ไม่ใช่สถานที่รำลึกเพื่อนเก่านะ เพราะพวกเราล้วนแต่เป็นศัตรูที่อาจต้องสู้กันจนถึงตาย ”
ทุกคนหันไปมอง เพราะรู้สึกว่าถ้อยำนั้นฟังดูน่ากลัว แะแล้งน้ำใจ แต่ก็มีความจริงผสมอยู่หลายส่วน ทำให้รู้ว่าเจ้าของวลีเด็ดเป็น….เด็กหนุ่ม่าสันทัดคนหนึ่ง ใบหน้าเล็กแหลม ดวงตาเรียว บนศีรษะไว้ผมดำที่หยักศก ทั่วกายสวมเกราะสีเขียวเข้มที่ค่อนข้างเพรียว ถ้าให้ประเมิน คาดว่านี่่าะเป็นนักสู้สายความเร็ว
“ วูลฟ์ นาจิ หาป่าเียวดายของกลุ่มบรอนต์เนต์ ” ้าบอกกับตัวเองว่าอย่างงั้น แต่ชุนไม่สนใจ พร้อมพา้าานั่งที่เก้าอี้ ทำให้นาจิต้องปล่อยวาจาออกาอีก
“ แ้เมื่อไหร่ พี่ชายของนายะาถึง เพราะผลการจับสลาก ั้กับนั่นะไ้สู้เป็นคู่ที่สอง ”
ชุนหันไปมองนาจิ หนุ่มหน้าสวยใช้เวลาพินิจครู่นึง ก่อนะตอบอย่างมั่นใจ อันค้านกับภาพลักษณ์ที่ดูะอ้อนแอ้นของเขา
“ พี่อิกคิต้องาแน่ ”
ท่าทางของชุนทำให้ทุกคนให้องนิ่งอึ้ง มีเพียงอิจิที่ยังัเราะหึหึ แะพอสถานการณ์คลายตัว ทุกสิ่งก็กลับาเงียบงัน
้ายอมรับว่าทำตัวไม่ถูก ถึงทุกคนะเป็นเพียงบรอนต์เนต์ ซึ่งเป็นนักรบระดับต่ำสุดของกองทัพอาเธน่า ทว่ากลับแผ่แกดดันออกาอย่างรุนแจนแขยับตัวไม่ออก ไม่เว้นแม้แต่ชุนที่ดูะเฟลน์ลี่ที่สุด
“ ไ เย่าหายเกร็งบ้างรึยัง ทำใจให้สบายนะ ถือว่าแค่ประลองฝีมือกัน ” ชุนหันายิ้มให้อีกครั้ง พร้อมปลอบใจให้้ารู้สึกี
“ ฮะ ฮะ ฮะ ก็ค่อยยังชั่วแ้ล่ะ ขอบใจนายากนะ ชุน ” ้าัเราะแห้ง นั่นยิ่งทำให้ชุนแปลกใจ
“ พอดูให้ี นายก็ดูแปลกไปจริงๆ เพราะแต่ก่อน นายไม่เรียบร้อยแบบนี้ ว่ากันตามตรง ออกะซ่ากว่าใครๆด้วยซ้ำ ”
“ ฮะ ฮะ ฮะ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ั้แค่ยังไม่คุ้นกับสถานที่เท่านั้นเอง พอเข้าที่เข้าทาง ก็ซ่าเหมือนเดิม ”
“ อืม ก็ีแ้ เพราะั้อยากให้นายสดใสเหมือนเก่าากกว่า ” ชุนยังคงยิ้ม แต่ซักพัก เขาก็ทำตาโต ท่าทางคล้ายะนึกะไขึ้นาไ้
“ เอ่อ ลืมไปเลย นายรู้มั้ยว่าใครื…..เนต์ดราก้อนจากเทือกเขาโกโรโฮ ”
ำว่า “า้” ทำให้ัของ้าชาู เหมือนเืแล่นไปทั่ว่า ัใจเต้นแจนแทะลุี่โ เขาอ้าปากค้าง ไม่แน่ใจว่ากลัวืตื่นเต้นี เพราะื่ที่ไ้ยินนั้น...มันืหนึ่งใตำนานที่เขาเฝ้าะไ้เจอาทั้งีิ
สาารถิางานเขียน ณ.ปัจจุบันแะใอนาคตของผมไ้ที่เพจ Jalando นักเขียนา์คไ์ไ้ที่ลิงค์้า่าครับ
https://www.facebook.com/jalando.darksidewriter.version2
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
0.00
0.00









userA???
???? ??? ? ???? ?? ??