หัวใจร้ายพ่ายรัก

"ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ...อย่าทำผมเลย"

"แค่นี้มันยังน้อยไป...ใช้หนี้ให้คุ้มสิ หนี้ที่พ่อแม่แกเอาของฉันไป"

คนพูด...พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นราวคนไร้หัวใจ

พร้อมกับท่อนลำขนาดเขื่องที่สอดใส่เข้ามาทางช่องทางด้านหลัง

"เอาออกไป...เอามันออกไป อึก เอามันออกไปเดี๋ยวนี้...ผมเจ็บ"

"เจ็บเหรอ...แค่นี้มันยังน้อยไปแกต้องเจ็บมากกว่านี้อีก"

น้ำเสียงเฉยชาที่บาดลึกหัวใจคนฟัง

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ต้องอยู่กับการกระทำอันดิบเถื่อน...เขาใจร้ายเหลือเกิน

เขามันเป็นคนไร้หัวใจ...

"คุณจะทำอะไรผม"

โซ่เส้นใหญ่ถูดรัดไว้ที่ข้อเท้าของคนร่างบาง...เสมือนเป็นฝันร้ายอีกครั้ง...กี่ครั้งที่เขาต้องโดนรังแก กี่ครั้งที่เขาต้องถูกกลั่นแกล้ง...เขามันก็แค่คนอ่อนแอที่พยายามเข้มแข็งกลบเกลื่อนความอ่อนแอนั้น

"อย่าได้เห็นเดือนเห็นตะวัน"

น้ำเสียงเฉยชาพูดขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป

...คนร่างบางได้แต่นอนร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเจ็บปวด ทั้งตัวและหัวใจ

คนอย่างเขาไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไร...เพราะเขามันแค่คนไร้ค่า