เรื่อง เทพพิทักษ์แห่งพงไพร
ฟุบ
''ขอร้องล่ะครับได้โปรดปล่อยลูกของข้าไปเถอะท่านอัศวิน''
หลังจากที่ผมได้เดินมาถึงสานที่เกิดเตุผมก็หลบอยู่ด้านหลังของพุ่มไม้ขนาดใหญ่พุ่มหนึ่งก่อนจะมองไปด้านหน้าที่ตอนนี้ผมเ็นคนผู้หนึ่งที่มีหูสัตว์เป็นจิ้งจอกและหางเป็นจิ้งจอกสีส้มพร้อมกับมีหญิงสาว1คนที่กำลังนั้งลงกอดเด็กๆ2คนอยูู่ในอ้อมแขน
''อย่าเรื่องมากเจ้าพวกลูกผสมเอาละพวกเราไปจับพวกมันดีกว่า''
เล่าผู้คนที่สวมเกราะสีเงินเมิื่อได้ยินผู้ที่คล้ายๆจะเป็นหัวหน้าที่ใส่เกราะสีเงินเมือนกันแต่ใส่ผ้าคลุมบ่าสีแดงสั่งก็เริ่มเดินไปล้อมครอบครัวของคนที่มีหูสัตว์ทันที
' ไม่ ไม่ ไม่ ไม่...นี้มันไม่ใช่เกมด้วยจริงๆหรอเนี่ยแล้วเราจะเอายังไงดีล่ะช่วยดีรึเปล่า'ในตอนนี้ภายในจิตใจของผมมันตีกันไปหมดละหว่างไปช่วยหรือไม่ไปช่วยดีแต่ในขณะที่ผมกำลังคิดๆอยู่นั้นเล่าผู้ที่สวมเกราะก็เริ่มที่จะค่อยๆขยับเพื่อกดดันให้ครอบครัวหูสัตว์นั้นยอมจำนน
'ถ้าเราตายขึ้นมาละก็เราจะเกิดไหม่ได้เมือนในเกมรึเปล่ากัน่ะ'ในขณะที่ผมเ็นเช่นนั้นใจผมก็ร้อนรนขึ้นมาก่อนจะตัดสินใจว่าจะไปช่วย
'เพื่อป้องกันไม่ให้เราตายเพราะงั้นเราสวมเกราะระดับดวงดาวที่ประมูลได้มาในราคาเกือบๆ100ล้านเลยดีกว่า'ผมคิดในใจเพราะความกลัวก่อนที่จะเรียกช่องเก็บของออกมาพร้อมกับกดไปที่ฟังก์ชั่นชุดเกราะก่อนจะเลือกไปที่ชุดเกราะระดับดวงดาวที่ในคลังเก็บของของผมมีเพียง3ชุดเท่านั้น
''สวมใส่''
ผมพูดออกมาเบาๆพร้อมกับมองเตุการณ์เบื้องหน้าที่ตอนนี้มันกำลังแย่ลงเรื่อยๆเพราะตอนนี้เล่าคนที่สวมชุดเกราะต่างชักดาบออกจากฝักแล้ว
(ใส่มาเพื่อให้จินตนาการณ์ง่ายขึ้นเท่านั้น)
''เอาละพร้อมรบ''
ผมพูดออกมาพร้อมกับมองเกราะระดับดวงดาวที่ผมแสนจะภูมิใจก่อนจะใช้สกิลของคลาสผมวาปไปด้านหน้าของพวกเขาในชั่วพริบตา
ฟรุบ!
''เ้ย!''
เมื่อเล่าคนที่สวมเกราะเ็นผมมาอยู่ด้านหน้าของพวกมันพวกมันก็กระโดดออกไปราวๆ10ก้าวทันทีก่อนที่พวกมันจะส่งสายตาให้พวกเดียวกันกลับไปอยู่ข้างๆหัวหน้าของพวกมัน
''แกเป็นใครว่ะ!''
ผู้ที่เป็นหัวหน้าของพวกมันามออกมาด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้างพร้อมกับมันได้ชักดาบสีเงินของมันออกมาจากฝัก
'เชี่ย!!ดาบนั้นแม่มคมสุดๆเลยนี้หว่าถ้าเราโดนจะเป็นยังไงเนี่ย'ผมคิดในใจอย่างตื่นตระหนกพร้อมกับแอบกลืนน้ำลายเบาๆพร้อมกับคิดชื่อเท่ๆในระยะเวลาสั้นๆนี้
''ข้า..คือผู้พิทักษ์แห่งพงไพรพวกเจ้ารู้แ่นี้ก็พอ''
!
'แล้วทำไมตรูต้องทำเสียงเข้มฟร่ะ!'
เมื่อพวกมันได้ยินเช่นนั้นก็ต่างมองหน้ากันและหัวเราะออกมา
''ฮ่าๆผู้พิทักษ์แห่งพงไพรว่ะฮ่าๆชื่ออะไรของแกว่ะ!''
พวกมันหัวเราะออกมาเสียงดังก่อนที่หัวหน้าของมันจะยกมือขึ้นซึ่งนั้นเป็นสัญญาณบอกให้หยุดหัวเราะซึ่งเล่าลูกน้องก็ต่างเงียบกันไป
''งั้นแล้วผู้พิทักษ์พงไพรอย่างเจ้าจะมาขัดขวางท่านอเล็กผู้ที่มีเลเวลถึง30ผู้นี้ห่ะรึฮ่าๆน่าขำเสียจริง''
มัน่าออกมาอย่างภูมิใจกับเลเวลของมันก่อนจะยกหน้าอกขึ้นสูง
'ห่ะ!30 เวลแ่เนี่ย!' ผม่าออกมาายในใจแต่ก็ยังตั้งท่าต่อสู้อยู่เมือนเดิมเพราะที่นี้เลเวล30าะแข็งแกร่งเมือนพวกTOP PLAYERก็ได้เพราะถึงยังไงผมก็ไม่ใช่นักรบจริงๆผมเป็นเพียงแ่นักธุรกิจหนุ่มเพียงเท่านั้น
''บะ..บ้าน่าเลเวล30งั้นหรอ...ทะ..ท่านหนีไปเถอะอย่าได้ช่วยเลือพวกเราเลย''
เมื่อผมได้ยินน้ำเสียงที่สั่นเทาดังออกมาจากด้านหลังผมก็หันหลงกลับไปมองพวกเขาชั่งครู่ด้วยสายตาที่สงสารก่อนจะพูดกับพวกเขาว่า
''ไม่ต้องกลัวข้าคือผู้พิทักษ์หน้าที่ของข้าคือปกป้องพวกเจ้า''
ผมพูดออกมาเสียงเข้มพร้อมกับพยายามกลั้นขำจนทำให้ผมสั่นออกมาเล็กน้อยจนทำให้พวกคนที่มีหูที่อยู่ด้านหลังผมเ็น
''เอาละข้าจะเป็นคนฆ่าเจ้าเองคุณผู้พิทักษ์แห่งพงไพร''
เมื่อมันพูดจบมันก็พุ่งตรงมาทางผมทันทีแต่ในสายตาคนอื่นาะเ็นเขาพุ่งออกมาอย่างรวดเร็วจนพวกเขามองตามไม่ทันแต่สำหรับผู้เล่นที่ติดTOP3ของโลกอย่างผมนั้นสามารถมองเ็นการเคลื่อนไหวของเขานั้นช้าเป็นอย่างมากซึ่งมันเปิดโอกาศให้ผมยกดาบที่ยังไม่ได้ชักออกมาป้องกันได้อย่างทันท่วงที
เป้ง!
ฟุบ
''หืม...นี้แกสามารถมองเ็นการโจมตีของข้าได้งั้นรึ''
เมื่อมันโจมตีผมไม่สำเร็จมันก็กระโดดกลับไปหาลูกน้องของมันทันทีพร้อมกับามผมออกมาก่อนจะมองมายังดาบของผม
''ปลอกดาบของแกสวยดีนี้แล้วดาบของแกมันอยู่ระดับไหนงั้นรึ''
''...........''
มันามผมออกมาเสียงแข็งเช่นเดิมแต่ผมก็ไม่ตอบอะไรออกไปก่อนจะค่อยๆก้าวเท้าออกไปหามันอย่างช้าๆเมื่อพวกมันเ็นเช่นนั้นก็ต่างพากันยกดาบขึ้นมาเพื่อเตรียมปะทะกับผม
'เอาหละเมื่อกี้ต้องขอบคุณสกิลจับการเคลื่อนไหวของผมหละ่ะที่ทำให้ผมมองเ็นภาพต่างๆเป็นเพียงภาพสโลโมชั่นแต่รอบนี้ผมจะไม่ประมาทเพราะงั้นผมจะใช้สกิลระดับสูงของผมเพื่อจัดการมัน!'
ผมคิดออกมาภายในใจก่อนจะยกขาขวาออกไปด้านหน้าและขาซ้ายอยู่ด้านหลังก่อนจะค่อยๆย่อขาลงพร้อมกับตั้งท่าหยิบดาบจากด้านซ้ายมือก่อนจะค่อยๆมีแสงสีทองมารวมที่ดาบเป็นจำนวนมาก
''ดาบแห่งแสง!!!''
ผมตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมกับชักดาบออกมาด้วยความเร็วสูง
วู้ม ู้ม!!!!!!!
พ
''ว๊าย เ้ย''
เมื่อผมเ็นว่าครอบครัวที่อยู่ด้านหลังผมทนกับแรงลมระดับนี้ไม่ไหวผมจึงวิ่งเข้าไปรับพวกเขาทำให้ในตอนนี้พวกเขากำลังนั้งอยู่ตรงช่วงเอวของผม
'หวังว่าเราจะสามารถฆ่าเขาได้่ะ'
ผมพูดออกมาพร้อมกับมองไปยังเบื้องหน้าที่ตอนแมีป่าขนาดใหญ่ปกคลุมแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นที่โล่งแจ้งขนาดใหญ่ราวๆ30กิโลกได้
--------------------------------------------------------
ำผิดาะมี้าขออภัย่ะครับีเป็นิาเรื่องแของผม
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??