เรื่อง เทพพิทักษ์แห่งพงไพร
ตุบ ตุบ ตุบ
หลังจากที่ผมัากับคนใ่ชุดเกราะนั้นได้แล้วผมก็หันหลังกลับแล้วเดินผ่านครอบครัวหูสัตว์แล้วไปตามทางที่มีทันที
''ดะ....เดี๋ยวก่อนครับ!!''
ในขณะที่ผมเดินออกมาได้ซักระยะหนึ่งแล้วจู่ๆก็ได้ยินเสียงของชายผู้หนึ่งร้องเรียกออกมาจากด้านหลังผมจึงหันกลับไป
''มีอะไรงั้นรึ''
ผมถามออกไปเสียงเข้มพร้อมกับมองร่างของทั้ง4คนที่กำลังเดินมาหาผมอย่างโซซัดโซเซเมื่อผมเห็นเช่นนั้นจึงสงสารและเดินเข้าไปหาเข้าแทน
ตุบ
เมื่ิอผมอยู่ไกล้เขามากพอแล้วเขาก็ก้มลงจนหัวถึงพื้นมันจึงทำให้ผมตกใจขึ้นมาและคิดในใจว่า'ทำไมเขาถึงต้องทำถึงขนาดนี้กัน'
''ขะ...ไม่สิกระผมขอขอบคุณท่านจริงๆขอรับที่ช่วยชีวิตภรรยาและลูกๆของข้าเอาใว้ได้โปรดให้เราได้ตอบแทนอะไรท่านบ้างเถอะขอรับท่านผู้พิทักษ์แห่งพงไพร''
''ตอบแทนงั้นรึ......''
ผมทวนคำของเขาพร้อมกับเงียบไปทำให้เขาที่ก้มอยู่ด้านล่างเริ่มตัวสั่นกันทั่วหน้า
''งั้นมีเมืองอยู่ไกล้ๆที่นี้รึไม่และอีกอย่างเจ้ายืนขึ้นเถอะผะ..ข้าช่วยเพราะข้าเต็มใจเพราะอย่างนั้นจงลุงขึ้นซ่ะ!''
ผมถามออกไปเสียงเข้มก่อนจะย่อเข่าลงข้างหนึ่งทำให้ตัวของผมอยู่ในระดับไกล้เคียงเขาขนาดยืนเพื่อให้เขาสบายใจขึ้น...เมื่อเขาได้ยินผมพูดออกไปเช่นนั้นก็มองหน้ากันครู่หนึ่งก่อนจะลุกขึ้นมาแบบปกติโดยที่ให้ผู้ชายยืนหน้าสุดส่วนภรรยาของเขาและลูกๆยืนอยู่ข้างๆ
!
''ที่ท่านถามว่ามีเมืองอยู่ไกล้ๆนั้นข้าน้อยขอตอบว่าไม่มีขอรับเพราะที่นี้คือชายแดนของอาณาจักรเฮฟเวนและอาณาจักรรีเบกก้าขอรับพระเหตุนี้จึงไม่มีเมืองไกล้ๆนี้แน่ๆแต่ถ้าหากท่านต้องการจะไปเมืองเฮฟเวนท่านก็สามารถไปกับเราได้น่ะขอรับหากท่านไม่รังเกียจ''
เขาพูดออกมาพร้อมกับก้มหน้าลงต่ำทั้งครอบครัวมันจึงทำให้ผมถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
''เหตุใดข้าจึงต้องรังเกียจเจ้าด้วย''
ผมถามออกไปอย่างสงสัยพร้อมกับเขามองมาทางผมด้วยหน้าตาอึ้งๆพร้อมกับมีน้ำตาผุดขึ้นมาจากดวงตาของคู่สามีภรรยาคู่นี้ก่อนที่เขาจะเช็ดน้ำตา
''ข้าน้อยคือลูกผสมของเผ่าสัตว์และเผ่ามนุษย์หน่ะขอรับเพราะอย่างนั้นทั้งภรรยาและลูกๆที่เกิดขึ้นมาต่างก็ต้องโดนรังเกียจและโดนรังแกจากมนุษย์และเผ่าสัตว์อยู่บ่อยครั้งหน่ะขอรับ''
เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เศร้าเมื่อผมได้ยินเช่นนั้นก็นำมือขึ้นไปแตะที่บ่าของเขาเบาๆ
''ข้าไม่รังเกียจเจ้าหรอกน่าเพราะงั้นโปรดวางใจ''
ผมกล่าวออกไปเสียงเข้มก่อนจะยกมือขึ้นมาพร้อมกับถอดหมวกออกเพื่อให้เขาเห็นใบหน้าที่แท้จริงของผม
ฟุบ!
''หมะ....หมีสีน้ำตาล!!''
เมื่อเขาได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของผมแล้วเขาก็ต่างก้มลงกราบกับพื้นทันทีพร้อมกับตัวที่สั่นเทาเพราะอะไรบางอย่าง
''ขะ...ข้าน้อยัขอรับองค์เทพ!ที่ล่วงเกินท่าน''
'องค์เทพ...ไรแว้'
มุมมองจูเรียส(ครึ่งคนครึ่งสัตว์ที่กำลังคุยกับพระเอก)
'ไม่ิแน่ท่านผู้นี้คือท่านเทพเอม่อนในตำนานของเผ่าสัตว์ไม่ิแน่'เมื่อข้าและภรรยาพร้อมกับลูกๆข้าได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของบุคคลปริศนาที่เข้ามาช่วยข้าและลูกๆจากอัศวินชั่วนั้นแล้วเราต่างก้มลงกราบัต่อท่านด้วยตัวที่สั่นเพราะความกลัวว่าท่านจะพิโรธ
''ข้าหาใช่เทพไม่เจ้าคิดไปเองเท่านั้น''พ
องค์เทพพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ทรงพลังจนทำให้ข้าและภรรยาพร้อมกับลูกๆของข้าต่างไม่กล้าที่จะเงยขึ้นไปมองท่านผู้นี้เลยเสียด้วยซ้ำมันจึงทำให้ข้าและครอบครัวต่างก้มกราบต่อไป
'ไม่ว่าจะคิดยังไงนี้มันก็องค์เทพชัดๆเพราะพลังการทำลายล้างผืนป่าและภูเขาเมื่อครู่เพียงดาบเดียวนั้นก็เป็นหลักฐานพิสูจน์ได้อย่างชัดเจนแล้ว'เมื่อข้าคิดได้เช่นนั้นก็ใจเต้นละรัวขึ้นมาพร้อมกับนึกภาพที่ตัวเองไปเกาะขาองค์เทพแล้วบอกให้หนีไปแถมยังทำตัวเสมอองค์เทพเมื่อครู่ด้วย
--------------------------
ั้หน่อยะครับัและาะมีคำิเยอะ
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??