เรื่อง เทพพิทักษ์แห่งพงไพร
''เดี๋ยวน่ะ!นี้มันทางแยกนี้นา''
ในขณะที่ผมเดินมาเรื่อยๆหลังจากการกวาดล้างฝูงก๊อบลินปริศนาเมื่อครู่แล้วผมก็เดินมาจนถึงทางแยกแห่งหนึ่งซึ่งผมไม่รู้ทาง่าไปด้านซ้ายจะไปไและไปด้านขวาจะไปไมันจึงทำให้ผมคิดหนักเป็นอย่างมาก่าจะเลือกซ้ายหรือขวาดี
''Fly''(ยังใส่แหวนอยู่น่ะจ๊ะเลยสามารถใช้ได้)
ผมพูดขึ้นพร้อมกับตัวผมที่ค่อยๆบินขึ้นฟ้าจนผมอยู่สูงก่าพื้นดิน60เมตรเช่นเคยและได้ใช้สกิลมองไปด้านหน้าทางแยกทั้งสองแต่สิ่งที่ผมพบก็คือมันมีแต่ป่าและป่าเมื่อผมเห็นเช่นนั้นก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะบินต่ำลงไปจนเท้าแตะพื้น
''ขวาร้ายซ้ายดี.....เอาว่ะไปทางร้ายนี้ละ''
หลังจากลังเลอยู่นานผมก็เลือกที่จะไปทางขวาทันทีก่อนจะก้าวเท้าออกเดินอีกครั้งหลังจากหยุดอยู่ตรงทางแยกอยู่ราวๆ10าีเพราะำัคิด่าจะไปทางไ
ตุบ ตุบ ตุบ ุุ ตุบ
''จ๊อก!''
หลังจากที่ผมเดินมาจากทางแยกได้ไม่ไกลจู่ๆท้องผมมันก็ร้องขึ้นมาเมื่อผมได้ยินเช่นนี้จึงนำมือไปลูบเกราะส่วนท้องตัวเองก่อนจะเดินไปข้างทางพร้อมกับเปิคลังออกแล้วเลือกหมวดหมู่ไปทางด้านอาหารซึ่งมันโชคดีที่ก่อนที่ผมจะเข้าอีเว้นท์เซิฟผมได้ซื้ออาหารเอาใว้ในคลังเยอะอยู่พอสมควรมันจึงทำให้ผมถอนหายใจโล่งอกขึ้นมาเพราะหากผมไม่ได้ซื้ออาหารตั้งแต่ในเกมละก็ตอนนี้ผมคงต้องไปล่าอาหารเองแน่ๆ
''กินเจ้านี้แล้วกัน''
ผมพูดขึ้นพร้อมกับจิ้มไปในคลังเก็บตัวเองก่อนที่ปลาแซลมอนขนาดใหญ่จะปรากฎออกมาด้านหน้าผมซึ่งเมื่อผมเห็นเช่นนั้นก็ไม่รอช้าผมจึงรีบถอดหมวกออกก่อนจะกัดเข้าไปกลางลำตัวปลาทันที
''ว้าวอร่อย!!''
ผมเผลอร้องออกมาเสียงดังเพราะตอนอยู่ในเกมผมไม่สามารถรับรสชาติอาหารได้แต่ตอนนี้มันต่างกันเพราะตอนนี้ผมนั้นสามารถรับรสชาติได้แล้วซึ่งผมใช้เวลาไม่ถึง2าีปลาตัวใหญ่เมื่อครู่ก็หมดไปพร้อมกับผมที่อิ่มเป็นอย่างมากจนหนังตาผมค่อยๆหนักขึ้นเรื่อยๆผมจึงใช้สติเฮือกสุดท้ายในการสวมหมวกเข้าที่หัวผมก่อนจะหลับไปเพราะความอิ่ม
5ชั่วโมงต่อมา
ี๊ ี๊ ี๊ ี๊
ในขณะที่ผมำันอนหลับเพราะความอิ่มเมื่อช่วงบ่ายอยู่นั้นจู่ๆสัญญาณเตือนก็ดังขึ้นอย่างกระทันหันมันจึงทำให้ผมตื่นขึ้นทันทีพร้อมกับกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ที่สูงราวๆ4เมตรที่ผมพิงก่อนนอนเมื่อครู่
''จงเปิตาข้า จงเปิััข้าGOD EYES''
สิ้นำร่ายเวทย์จู่ๆดวงตาผมก็กลายเป็นสีทองขึ้นมาครู่หนึ่งก่อนจะดับลงไปพร้อมกับตอนนี้ที่ผมสามารถมองเห็นตอนกลางคืนได้อย่างชัดเจนแล้วพร้อมกับก้มหน้าลงไปดู่าเสียงเตือนเมื่อครู่เตือนเพราะอะไรเข้ามาไกล้ตัวผมกัน
''นั้นมัน''
หลังจากที่ผมมองลงไปจนพบ่ามันคืออะไรที่เข้ามาไกล้ผมก็ต้องตกใจเพราะสิ่งที่ผมเจอก็สิ่งมีชีวิตที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์แต่มีหูที่ยื่นยาวออกมาตอนนี้ำัโดนอัศวินสวมเกราะสีดำยืนล้อมตัวเอาใว้อยู่
''เอลฟ์งั้นสิน่ะในเกมก็ไม่ค่อยจะได้เจอNPCเป็นพวกเอลฟ์ซ่ะด้วยสิคงจะเป็นสิ่งหายากสิน่ะ''
ผมกล่าวกับตัวเองเบาๆพร้อมกับมองไปด้านล่างที่ตอนนี้เอลฟ์สาวหน้าตาสะสวยผมสีขาวำัยืนไม้ฆฑาเธอชี้ไปทางพวกอัศวินเกราะดำพวกนั้น
''เวทย์ดาบแสง!!''
เธอพูดขึ้นพร้อมกับมีแสงสีขาวขึ้นมาด้านหลังเธอก่อนที่มีมีดพุ่งออกมาจากแสงนั้นราวๆ3เล่มก่อนจะพุ่งไปทางอัศวินเกราะดำทั้ง4คนที่ำัเดินเข้ามาหานางอย่างช้าๆ
เพร้ง เพร้ง
มันไม่เป็นผลเพราะหลังจากที่มีดเหล่านั้นพุ่งออกไปโดนเกราะอัศวินพวกนั้นก็ทำให้มีดขนาดเล็กที่ทำจากแสงเธอแตกทันที
''มากับพวกเราซ่ะดีๆท่านนักบุญแห่งเผ่าเอลฟ์ท่านจอมมารต้องการตัวท่าน''
!
''ไม่ข้าจะไม่ไปกับพวกเจ้าเด็ดขาด!!''
เธอพูดขึ้นพร้อมกับตั้งท่าเตรียมจะร่ายเวทย์อีกครั้ง
'จอมมารงั้นหรอถ้าเป็นในเกมละก็เราก็ไปตบเจ้าบอสสุดกากนั้นบ่อยอยู่นะแต่่าที่นี้ไม่ใช้เกมซ่ะด้วยมันาะอันตราย'
ผมคิดภายในใจพร้อมกับหยิบเอาเคียวแห่งโครนอสออกมา
'ช่วยนิดๆหน่อยๆแล้วกันตั้งแต่มาที่นี้ไม่ถึงวันเราก็เจอปัญหามาเยอะแล้วด้วยสิ'
''เวลาจงหยุด!''
ผมพูดออกมาก่อนที่จะมีเข็มนาฬิกาสีทองปรากฎขึ้นด้านหลังผมพร้อมกับทุกสิ่งทุกอย่างกลายเป็นภาพขาวดำพร้อมกับเหล่าอัศวินเกราะดำก็ได้หยุดลงต่อหน้าเอลฟ์สาวที่ตอนนี้ได้ล้มลงไปแล้ว
''จงเว้นเธอ''
ผมพูดขึ้นพร้อมกับชี้ไปทางเอลฟ์หลังจากที่ผมชี้ไปสีตามตัวเธอก็กลับมาเป็นปกติก่อนที่เธอจะสังเกตุเห็นอาการผิดปกติอัศวินเกราะดำที่แข็งท่ื่อไป
''นี้มันอะไรกัน''
เธอพูดขึ้นพร้อมกับลุงขึ้นก่อนจะเดินให้ไกลจากอัศวินเกราะดำพวกนั้นพร้อมกับมองไปรอบๆบริเวณที่ตอนนี้ทุกอย่างได้หยุดนิ่งลง
''ไงสาวน้อย''
ผมพูดออกไปเสียงเข้มพร้อมกับเธอที่หันมาตามเสียงก่อนจะพบกับผมที่ำันั้งอยู่บนต้นไม้
''คะ...คุณเป็นใคร?''
เธอถามออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆพร้อมกับมองสำรวจผมอย่างไม่วางตาเมื่อผมเห็นเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาภายใต้หมวกนี้ก่อนจะพูดออกไป่า
''ข้าคือผู้พิทักษ์แห่งพงไพร''
ผมตอบออกไปสั่นๆเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้นก็ทำท่าคิดไปครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะเงยหน้ามามองผมอีกครั้งก่อนจะตอบกลับมา่า
''เรื่องที่ทุกอย่างหยุดนิ่งนี้คุณใช้คนทำรึเปล่า''
เธอตอบกลับมองพร้อมกับจ้องมาทางผมด้วยสายตาที่ต้องการจะรู้ำตอบ
''ใช่''
ผมเธอได้ยินเช่นนั้นเธอก้มหน้าลงต่ำอีกครั้งเหมือนกับ่าเธอำัจะคิดอะไรบางอย่าง
''งั้นชั้นขอถามได้รึเปล่า่าคุณใช้เวทย์อะไร''
'เดี๋ยวสิแม่คุณถามมากปายเธอควรจะหนีไปเซ่!!'
''เวทย์แห่งกาลเวลา''
หลังจากที่เธอได้ยินผมตอบกลับไปเช่นนี้เธอก็ทำท่าตกใจก่อนที่เธอจะตีหน้าตัวเอง1ครั้งแรงๆก่อนจะมองกลับมาทางผมก่อนจะพูด่า
''ละ...แล้วนี้ชะ...ใช่การหยุดเวลารึเปล่า''
เธอถามผมออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆก่อนที่เธอจะกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่เมื่อผมได้ยินเธอถามออกมาหลายๆำถามแบบนี้ก็เริ่มเบื่อจึงตอบไป่า
''ใช่แล้วและข้าขอถามเจ้ากลับนะ่าเจ้าจะหนีรึเปล่า''
หลังจากที่เธอได้ยินำตอบและำถามจากผมไปเธอก็ทำหน้าเหมือนพึ่งได้สติก่อนจะมองไปทางอัศวินเกราะดำที่ตอนนี้ยืนแข็งท่ออยู่
''หนี''
เธอพูดออกมาสั้นๆพร้อมกับมองมาทางผม
''งั้นก็หนีสิจะมองมาทางนี้ทำไม''
ผมพูดเสียงเข้มใส่เธอไปเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าก่อนจะรีบวิ่งเข้าป่าไปเมื่อผมเห็น่าเธอไปได้ไกลแล้วจึงยื่นมือขวาออกไปด้านหน้าก่อนจะร่ายเวทย์
''BLACK HOLE!''พ
สิ้นำร่ายก็ได้มีลูกไฟสีดำปรากฎขึ้นด้านหน้าพวกมันก่อนที่ผมจะสั้งหยุดใช้สกิลเคียวแห่งโครนอส
''เวลาจงเดิน''
เมื่อผมพูดจบหลุมดำก็ทำงานทันทีซึ่งมันดูดอัศวินเกราะดำทั้งสี่ลงไปพร้อมกับพื้นรอบๆไปด้วยนิดหน่อย
''เฮ้อ!อันตรายเต็มไปหมดเลยเราไม่ควรจะถอดเกราะระดับดวงดาวจริงๆนั้นแหละ''
ผมพูดกับตัวเองออกมาเบาๆก่อนจะเก็บเคียวเข้าในคลังก่อนจะกระโดดลงมาจากต้นไม้
--------------------------------------
ำผิดาะมีุรอดไปั้ต้องัน่ะั
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??