เรื่อง เทพพิทักษ์แห่งพงไพร
'ทำไมตรูไม่ถามทางก่อนจะออกาฟร่ะแม่มเอ้ย!'
หลังจากที่เดินทางออกาจากู่้าได้ราวๆ1กิโลแล้วั้จู่ๆก็คิดได้ว่าทำไมถึงไม่ถามทางก่อนจะออกามันจึงทำใ้เดินไปบ่นกับตัวเองไปในที่สุด
"ทะ..ท่านคือผู้ใดกัน"
ในขณะที่กำลังบ่นกับตัวเองอยู่ั้จู่ๆก็ได้ยินเสียงที่แหบแห้งดังขึ้นาจากตรงอกของ จึง้มองไปั้ก็ว่าเ็ญิที่ำาจากู่้าเอลฟ์ั้ได้ลืมตาตื่นขึ้นาแล้วและตอนี้เกำลังจ้องมองาทางด้วยตัวที่สั่นเทา
"เจ้ารู้แค่ว่าข้าคือผู้พิทักษ์แห่งพงไพรก็พอแล้ว"
ตอบเไปเสียงเ้และัซ้ายัาเพื่อาที่นั้งัเพื่อที่จะใ้เ็ญิคนี้กินข้าวเ้าจนะทั้งเ้ไม้้ใหญ่้หนึ่งที่ข้างทางจึงค่อยๆก้าวเท้าไปข้างทางเพื่อไปนั้งัตรง้ไม้้ั้
ฟุบ!
หลังจากที่เดินาใต้้ไม้าใญ่ี้แล้วก็นั้งไปัีพร้อมกับป่ืและวางเ็้คนี้ใว้ข้างๆตัวแต่เมื่อวางเด็กคนี้แล้วก็ปรากฎว่าเด็กคนี้พยายามที่จะหนีแต่ก็ยังดีที่เอื้อมมือไปจับเใว้ได้ทันก่อนที่จะนำมือไปโอบบ่าของเเพื่อไม่ใ้เหนีไปไหน
''ท่านลักพาตัวข้ามันงั้นรึ''
เถามออกาด้วยน้ำเสียงที่สั่นพร้อมกับพยายามหลบหน้าเมื่อเห็นเช่นั้ก็ส่วยหัวไปาก่อนจะบอกเไปว่า
''ผิดแล้วละข้าขอคนในู่้าต่างาก''
ตอบออกไปเสียงเ้แต่พอเมื่อเด็กคนี้ได้ยินตอบออกไปเช่นั้เก็กำมือแน่นก่อนที่จะสังเกตุเห็นและถอนายใจออกาก่อนจะเอื้อมมือซ้ายที่ว่างอยู่ของไปกุมมือของเใว้ก่อนจะพูดกับเไปว่า
''ไม่้กังวลไปข้าไม่เอาเจ้าไปขายหรอกข้าเพียงแค่เห็นเจ้าน่าสงสารเลยคิดจะใ้เจ้าาร่วมเดินทางกับข้าก็เท่าั้เอง''
'เคงจะเจ็บปวดากสินะที่ไม่มีพ่อแม่แถมยังโดนผู้ใหญ่บอกเป็นเด็ก้สาปี....เห้อเด็กี้ทำใ้เรานึกถึงอดีตแย่ๆของเราเลยแห่ะ'
หลังจากที่เได้ยินพูดออกไปอย่างี้เก็คลายมือที่กำแน่นเมื่อครู่ออกก่อนจะจ้องาทางแต่พอเเงยหน้าขึ้นาเท่าั้ก็เห็นเข้ากับหยดน้ำตาของเด็กคนี้เข้าจึงได้เรียกผ้าสีขาวผืนหนึ่งออกาจากคลังก่อนจะนำไปเช็ดที่ขอบตาของเ
''ละ..แล้วข้าจะเชื่อท่านได้อย่างไร''
เถามออกาพร้อมกับจ้องาที่ใบหน้าของเมื่อเห็นเช่นั้ก็ไม่ได้ตอบอะไรและได้ยกนิ้วก้อยข้างาขึ้น
''ข้าขอสัญญาด้วยชื่อของผู้พิทักษ์แห่งพงไพร''
เมื่อเได้ยินพูดออกไปเช่นี้เก็ทำท่าคิดครู่หนึ่งก่อนที่เจะยื่นนิ้วก้อยข้างซ้ายออกาเมื่อเห็นเช่นั้จึงนำนิ้วก้อยาของเข้าไปเกี่ยวก้อยกับของเ็้คนี้
''เจ้าคงเชื่อใจข้าแล้วสินะ''
!
''ข้ายังไม่เชื่อใจท่านเท่าไหร่นักหรอก''
เพูดออกาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาแต่ถึงจะแผ่วเบายังไงตัวก็ได้ยินเพราะว่ามีประสาทสัมผัสที่ใวากจนก็เกิดสงสัยน่ะว่าการที่ประสาทสัมผัสใวอย่างี้มันเกิดจากสายพันธุ์หรือเพราะเวเวลของมันเยอะกันแน่แต่ก็้สะบัดความคิดั้ทิ้งไปก่อนจะเปิดคลังอาารพร้อมกับกดเข้าไปเลือกอาารว่าจะเอาอะไรใ้เด็กคนี้กินดีจนะทั้งเเข้ากับซุบเห็ดจึงจิ้มเข้าไปในคลังอาารก่อนที่ซุบเห็ดจะโผล่ออกาในมือของแทนความว่างเปล่า
''มะ..เมื่อครู่ท่านทำได้อย่างไรหน่ะ!''
เถามออกาด้วยท่าทางตื่นเ้ก่อนจะขยับเข้าาเกาะแขนของและจ้องมองาทางด้วยสีหน้าท่าตาที่้การคำตอบจากแบบสุดๆ
''าั''
ตอบออกไปสั้นๆพร้อมกับยื่นถ้วยซุบเห็ดในมือใ้เด็กคนั้เมื่อเเห็นยื่นใ้ก็รีบรับไปและัหลังทำแ้ป่องัีเห็นดังั้ก็ไม่ได้กล่าวอะไรตอบไปก่อนจะเปิดคลังีครั้งและนำปลาแซลมอนออกาหนึ่งตัวแต่หลังจากที่เอาออกาได้ครู่เดียวเด็กคนั้ก็ัหน้าาจ้องปลาในมือของด้วยสายตาที่สงสัยจึงตอบไปว่า
''ปลาแซลมอนหนะเจ้าเคยกินรึไม่''
กล่าวถามออกไปเมื่อเด็กคนั้ได้ยินเช่นั้ก็ส่ายหัวไปาหลังที่เห็นอย่างั้แล้วก็ขยับตัวเข้าไปไกล้ๆเพร้อมกับหยิบกริชเล่มเล็กเล่มหนึ่งขึ้นาก่อนจะแล่ส่วนท้องใส่ถ้วยใ้เก่อนที่จะมองว่าพอประาณแล้วจึงเก็บกริชและกลับานั้งที่เดิมพร้อมกับเปิดหมวกออกเล็กน้อยและัหลังใ้เก่อนจะกินแซลมอนเมื่อเเห็นกินแซลมอนแล้วเจึง้ไปในถ้วยตัวเองก่อนจะค่อยๆตักท้องแซลมอนที่พึ่งจะแล่ใ้เข้าปาก
''อร่อย!!''
เร้องออกาเสียงดังพร้อมกับตักแซลมอนในถ้วยกินอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นเกินเร็วแบบั้ก็ถอนายใจออกาพร้อมกับเปิดเข้าคลังและนำถุงหนังขนาดเล็กที่ด้านในบรรจุน้ำใว้เต็มออกาและยื่นไปใ้เไปหลังจากั้ก็กินแซลมอนของต่อ
'ใส่หมวกแล้วกินี้มันลำบากจริงๆแต่ถ้าถอดหมวกี้ออกแล้วก็อาจจะเป็นเรื่องได้ด้วยสิ'
คิดในใจพรางถอนายใจเฮือกใหญ่ออกา
10นาทีต่อา
''อิ่มแล้วสินะ''
ถามเออกไปหลังจากที่เได้ยินถามแล้วก็พยักหน้ารับหนึ่งทีก่อนที่จะหยิบถ้วยซุบเห็ดที่ตอนี้กลายเป็นถ้วยเปล่าไปแล้วเก็บเข้าคลังก่อนจะัหน้าไปาเ
''เอาละเข้าเรื่องดีกว่า....ทำไมเจ้าอัศวินเกราะดำพวกั้ถึงเข้าไปบุกรุกู่้าของพวกเกัน''
เมื่อเได้ยินถามออกไปเสียงเ้แบบั้แล้วเก็ัามองก่อนจะขยับเข้าาไกล้ีครั้งหนึ่งก่อนจะพูดว่า
''ข้าเองก็ไม่รู้สาเหตุเหมือนกันแต่ที่ข้าพอจะจำที่พวกผู้ใหญ่คุยกันได้คือเมื่อราวๆสองอาทิตย์ก่อนราชาก๊อบลินขู่ว่าจะเปิดสงครามกับเผ่าเอลฟ์มันเลยทำใ้องค์ราชินีของพวกเราเกิดวิตกกังวลจึงได้ไปขอความช่วยเหลือจากเผ่าปีศาจซึ่งเผ่าปีศาจก็ตอบตกและยื่นข้อเสนอบางอย่างใ้องค์ราชานีของเราและหลังจากั้แหละที่ทารของพวกมันเริ่มเข้าาในู่้าของพวกเรา''
''อืม''
''แล้วทำไมท่านถึงไม่ยอมถอนเกราะออกละเมื่อครู่ข้าเห็นท่านใส่หมวกกินอย่างยากลำบากี้''
เถามออกาก่อนที่เจะจ้องเข้าาในหมวกของแต่ไม่ได้สนใจอะไรากนักหรอกเพราะยังไงเก็มองผ่านเกราะระดับี้ไม่ได้อยู่แล้ว
'' าั''
ตอบกลับออกไปแต่เมื่อเได้ยินตอบออกไปเช่นี้ก็ทำน่าไม่พอใจและทำแ้ป่องออกาีครั้งหนึ่งเมื่อเห็นเช่นั้ก็ได้แต่ถอนายใจและส่ายหัวไปา
''เอาละเดินทางกันต่อดีกว่าเดี๋ยวละหว่างทางค่อยถามเจ้าทีหลังก็ได้ยังไงเจ้าก็ร่วมเดินทางกับข้าแล้ว''
พูดขึ้นก่อนจะยกตัวเองขึ้นยืนพร้อมกับนำมือขึ้นไปอุ้มเด็กคนี้ขึ้นาบนบ่า
พ
''ว่าแต่เจ้าชื่ออะไร''
''ริชข้าชื่อริช''
''งั้นริชเจ้าอายุเท่าไหร่''
''90ปี''
เตอบออกาเสียงเบาเห็นอย่างั้ก็ไม่ได้ถามอะไรเต่อและเดินทางต่อไปัี
--------------------------------------------------------------------------------
นิยายแนะนำ
นิยายแนะนำ
ความคิดเห็น
COMMENT
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้
เว็บไซต์นี้ใช้คุกกี้ เพื่อสร้างประสบการณ์นำเสนอคอนเทนต์ที่ดีให้กับท่าน รวมถึงเพื่อจัดการข้อมูลส่วนบุคคลเพื่อให้ท่านได้รับประสบการณ์ที่ดีบนบริการของเว็บไซต์เรา หากท่านใช้บริการเว็บไซต์นี้ต่อไปโดยไม่มีการปรับตั้งค่าใดๆ นั่นเป็นการแสดงว่าท่านอนุญาตยินยอมที่จะรับคุกกี้บนเว็บไซต์และนโยบายสิทธิส่วนบุคคลของเรา
userA???
???? ??? ? ???? ?? ??