เทพสงครามหวนจุติ

ผมเขียนนิยายเรื่องนี้ออกมาเป็นเรื่องแรกครับ ติชมได้เสมอครับ ผมพร้อมรับฟัง...

* แจ้งเตือน จนกว่าที่ปมต่างๆจะถูกเฉลยออกมา เนื้อหา จะค่อนข้างไม่สมเหตุสมผลไปบ้าง*

___________________________________________________________________________________________________________________________________________

…..เพราะในวัยเด็กตัวข้าไม่ได้ความ จึงต้องสูญเสียทุกสิ่ง ทรัพย์สินที่ดินถูกยึด ครอบครัวคนในตระกูลตกตาย ญาติสนิทมิตรสหายเบือนหน้าตีจาก

…..ข้ามาคิดได้ก็เมื่อยามที่ทุกสิ่งไม่เหลืออยู่แล้ว ข้าหวังให้ทุกสิ่งหวนคืนกลับมา หากทำไม่ได้  ข้าทำได้เพียงแค่ก้าวเดินต่อไปข้างหน้า ข้าจึงตั้งปณิธานไว้ที่ความแข็งแกร่ง  ข้าเพียงคิดหวังว่า มันจะสามารถชดเชยต่อความผิดบาปที่ข้าได้เคยกระทำหากแท้จริงนั้น ข้าเพียงคิดหวังปลอบประโลมหัวใจตัวเอง

…..ข้าก้าวเดินไปบนเส้นทางแห่งความแข็งแกร่ง บุกฝ่าทุกอุปสรรค์ขวากหนาม บุกตะลุยไปทุกดินแดนที่ไม่อาจข้ามผ่านสับสังหารทุกผู้คนที่คิดขัดขวางหนทางของข้า

…..กระทั่งวันหนึ่ง ข้าได้กลายเป็นตัวตนที่สูงที่สุดในโลกหล้า ข้าพิชิตซึ่งบทตำนาน และสร้างเป็นบทตำนานของตัวเองขึ้นมา

…..ทุกคนเรียกขานข้าว่า เทพสงคราม

…..ในที่สุดปณิธานความฝันของข้าก็เป็นจริงหากไฉนข้าจึงไม่ยินดี

…..ข้าหันมองรอบกาย กลับพบเห็นเพียงผู้คนที่ก้มกราบ ข้าย้อนมองกลับไป กลับพบว่ามีเพียงตัวเองที่ยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยวลำพัง

…..ทุกสายตาที่จับจ้องมองข้าแปลกไป บ้างหวาดกลัว บ้างขลาดเขลา กระทั่งสตรีที่เคยนอนทอดกายอยู่ใต้ร่างของข้า ยังมิกล้าสบตากับข้าตรงๆ

…..ทุกสิ่งผิดเพี้ยนไปหมด ที่ข้าหวังมิใช่เช่นนี้ ข้าทำอะไรผิดไป...

…..ข้ากลายเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด ทั้งยังเป็นคนที่โดดเดี่ยวที่สุด ข้าหวนคิดถึงบิดามารดา คิดถึงญาติสนิทมิตรสหาย คิดถึงคนที่ข้าเคยรัก หากกลับไม่เหลือใครอยู่เคียงข้างข้าเลยแม้สักคน

…..ข้ารู้สึกเบื่อหน่ายจึงเร้นกายสาบสูญ

…..ร้อยปี พันปี กระทั่งหมื่นปีผ่านข้าไม่เคยปรากฏตัวออกมาอีก ข้ามิสนใจว่าภายนอกจะเล่าลือถึงข้าเช่นไรข้าหวังเพียงแสงไฟแห่งชีวิตจะค่อยๆมอดดับลง และมอบความตายอันสงบสุขให้แก่ข้า

…..ข้าหวังเพียงตายจาก และไม่ต้องรับรู้สิ่งใดอีกความโดดเดี่ยวอ้างว้าง มันทรมานยิ่ง ความคิดถึง ทำให้ข้าหวนคิดเสียใจกับอดีตที่เคยกระทำ

…..ข้าอยากกลับไปเริ่มต้นใหม่ข้าอยากย้อนกลับไปเพื่อที่จะได้แก้ไขแต่ข้ารู้ว่าโอกาสนั้นมันไม่มี

…..กระทั่งที่วันหนึ่ง อสูรโลกาได้บุกเข้ามายังดวงดาวที่ข้าคงอยู่ข้าเพียงคงอยู่เพื่อหวังใช้มาตุภูมิถิ่นเกิด เป็นดั่งหลุมฝังศพของข้าไฉนมันต้องมาวุ่นวายรบกวนข้า ข้าเพียงแค่หวังตกตายอย่างสงบไป

…..แต่ก็ดีเหมือนกัน….ข้าจะได้ เร่งแสงไฟแห่งชีวิตของตัวเองให้มอดดับลง